1. Στη χρυσή εποχή του Χο Χου, οι άνθρωποι δεν έκαναν τίποτε το ιδιαίτερο. Χαίρονταν όταν έτρωγαν καλά, χτυπούσαν την κοιλιά τους και μετά έβγαιναν για περίπατο. Αυτό μόνο γνώριζαν να κάνουν. Υστερα όμως ήρθε ο σοφός. Για να τους διορθώσει, τους «λύγισε» και τους «έσπασε» με τις τελετουργίες και τη μουσική. Για να ανακουφίσει την καρδιά τους, τους έδωσε την καλοσύνη και την αλήθεια, αλλά τις κρέμασε ψηλά. Τότε οι άνθρωποι άρχισαν να τεντώνονται στις μύτες των ποδιών για να αποκτήσουν τη γνώση και να σκοτώνονται για το κέρδος και τα πλούτη. Και έκτοτε δεν υπάρχει τρόπος να τους σταματήσεις. Αυτό είναι το σφάλμα του σοφού.

2. Περνώντας μπροστά από το Πανεπιστήμιο, στέκομαι κάθε φορά μπροστά στο άγαλμα του Ρήγα και προσκυνώ. Δεν θυμάμαι πού το είχα διαβάσει: Ο κόσμος χωρίς θυσίες θα κατέρρεε.

3. Να γίνουμε αυτό που θαυμάζουμε, έγραψε ο Αντρέ Μαλρώ όταν βρισκόταν στις Ινδίες. Και έχει δίκιο: Διά του θαυμασμού ξεπερνάμε αυτό που μας ταλανίζει, το φθόνο.

4. Θαυμάζω τους συντρόφους μου, κυρίως για την πίστη τους, με την οποία προσπαθούν να ανοίξουν τις κλειστές πόρτες αυτού του κόσμου. Μου θυμίζουν την αέναη νεότητα, που δεν καταδέχεται τίποτα εκτός από την πράξη.

5. Η αξιοπρέπεια είναι ελευθερία, είναι δώρο, είναι ταυτόχρονα πράξη πνευματική, υποχρέωση, ορθοστασία μέσα στο αποτρόπαιο περιβάλλον που μας τυλίγει. Ζει και ανασαίνει μόνο μέσα σε αυτούς που δεν γνωρίζουν τι είναι η προσποίηση. Με τον ποιητή Ηλία Λάγιο ήμασταν αχώριστοι φίλοι. Ζωντανός άνθρωπος, ένα παιδί, από τους ελάχιστους μέσα στο πλήθος των ανθρωποειδών. Από τους πιο διαβασμένους, σεμνός με τους σεμνούς και αμείλικτος με τους επηρμένους. «Εφυγε» το 2005, πηδώντας από το μπαλκόνι του.

6. Μιλώντας προχτές με φίλους για την περίπτωση του ποιητή Νίκου Καρούζου, συμφωνήσαμε πως ο ποιητής είχε ασπασθεί την απελπισία. Βρισκόταν σε ιδιαίτερη πνευματική κατάσταση. Πίστευε στον Θεό, αλλά ανά πάσα στιγμή μπορούσε να διαλύσει κάθε πίστη, κάθε θεολογική ασάφεια που τον πίεζε. Δεν καταδεχόταν να μεταθέσει το βλέμμα του από τις γραμμές των οριζόντων, για να προσηλωθεί σε ένα αόριστο δόγμα. Ηταν διαθέσιμος μόνο για την παρούσα στιγμή, χωρίς να σχεδιάζει τίποτα για την επομένη. Ηταν σε όλη του τη ζωή αφοσιωμένος στο παρόν. Δεν μετανοούσε για τίποτα, αφού το παρελθόν ήταν πια παρελθόν.