Ανάμεσα στα πολλά που ακούστηκαν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το προηγούμενο διήμερο στη Βουλή, ήταν και το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση δεν εξάντλησε όλα τα χρονικά περιθώρια της διαπραγμάτευσης, ούτε αξιοποίησε όλα τα νομικά και διπλωματικά «κεκτημένα» προηγούμενων φάσεων, ώστε να πετύχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Η κριτική αυτή στην κυβέρνηση αφορά στην πραγματικότητα το αν έπρεπε τώρα να υπογράψει τη συμφωνία ή κάποια στιγμή αργότερα («ο χρόνος έτρεχε υπέρ μας μετά το Βουκουρέστι», είπε βουλευτής της ΝΔ), αν θα μπορούσε να πετύχει καλύτερους όρους και προϋποθέσεις για τα λεγόμενα «εθνικά συμφέροντα», αν θα μπορούσε να πάρει περισσότερα για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία ούτως ή άλλως είχε το «πάνω χέρι», ως το παλιότερο κράτος - μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Τέτοιες τοποθετήσεις, που έχουν «αποχρώσεις» σε σχέση με την επίσημη κριτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη συμφωνία και στην κυβέρνηση, επιβεβαιώνουν ότι για όλα τα αστικά κόμματα είναι δεδομένο το αμερικανοΝΑΤΟικό πλαίσιο της συμφωνίας καθώς και οι επιδιώξεις της αστικής τάξης και ότι η αντιπαράθεση αφορά πολιτικές εκτιμήσεις για το αν και πώς θα μπορούσε αυτή να είναι καλύτερη για τα συμφέροντά της. Πάνω εκεί συγκρούεται η άποψη της κυβέρνησης ότι «πήραμε το 110% αυτών που θα μπορούσαμε να πάρουμε» και η άποψη στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ότι μια λιγότερο βιαστική και περισσότερο διεκδικητική κυβέρνηση θα μπορούσε να αποσπάσει περισσότερα από μια τέτοια συμφωνία. Κατά τ' άλλα, τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τα άλλα αστικά κόμματα, ο ευρωατλαντικός σχεδιασμός στα Βαλκάνια είναι «τοτέμ» που δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση...