Να σημειωθεί ότι πέρσι οι γονείς μέσα από κινητοποιήσεις πέτυχαν την ομαλή και δωρεάν μεταφορά όλων των μαθητών, ωστόσο η φετινή χρονιά όχι απλώς άρχισε πάλι με προβλήματα, αλλά προέκυψε και η νέα ΚΥΑ που θέτει νέους περιορισμούς, ενώ μέχρι τώρα η δωρεάν μεταφορά ήταν δικαίωμα όλων των μαθητών. Συγκεκριμένα, η ΚΥΑ βάζει χιλιομετρικά όρια και προϋποθέσεις: Για τα Μουσικά Σχολεία ορίζει ότι τα παιδιά δικαιούνται μεταφορά όταν κουβαλούν βαριά όργανα, ενώ αν κουβαλούν ελαφριά όργανα πρέπει να μένουν πάνω από 1,5 χλμ. από το σχολείο για να δικαιούνται δωρεάν μεταφορά. Αντίστοιχα, για τα Καλλιτεχνικά Σχολεία προβλέπει ότι για να δικαιούνται μεταφορά τα παιδιά του Γυμνασίου θα πρέπει να μένουν 3 χλμ. μακριά από το σχολείο και τα παιδιά του Λυκείου 5 χλμ. μακριά.

Οπως ενημερώνει ο Σύλλογος Γονέων του Περιστερίου για τις πρόσφατες ενέργειες των γονιών:

«Καταθέσαμε λεπτομερέστατο υπόμνημα προς τον υπουργό Εσωτερικών κ. Χαρίτση Αλέξη και επισημάναμε ότι θα πρέπει να υπάρξει άμεση απάντηση, διότι στο τέλος του Ιανουαρίου θα γίνει ο διεθνής διαγωνισμός που θα αφορά στη μεταφορά των μαθητών για την επόμενη τριετία. Επισυνάψαμε επίσης την απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής, που ομόφωνα ζητά την κατάργηση των χιλιομετρικών περιορισμών. Την Πέμπτη 3-1-19 λάβαμε την προφορική απάντηση από το γραφείο του υπουργού ότι "θα ισχύσει ως έχει η νέα ΚΥΑ λόγω περικοπής κονδυλίων"...», λέει ο Σύλλογος Γονέων που καλεί τους γονείς μαζικά στη σημερινή κινητοποίηση της Ομοσπονδίας Γονέων Αθήνας στο υπουργείο Εσωτερικών, που θα θέσει και αυτό το ζήτημα.

Οπως εξηγεί η Κ. Κρικλάνη, «οι γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους στο σχολείο δεν έχουν καμιά τεράστια οικονομική δυνατότητα, δεν είναι διαφορετικοί από τους άλλους γονείς. Είναι άνθρωποι του μεροκάματου, είναι άνεργοι, είναι άνθρωποι που φέρνουν π.χ. τα παιδιά τους για να κάνουν χορό, γιατί έχουν ένα ταλέντο, σε κάποια από τα επιπλέον μαθήματα των καλλιτεχνικών σχολείων και που δεν μπορούν να τα πάνε κάπου αλλού και να πληρώνουν επιπλέον για να κάνουν αυτά τα μαθήματα ιδιωτικά. Από την άλλη, είναι και μια επιλογή να φύγουν τα παιδιά από τη γειτονιά τους και να πάνε σε ένα νέο πιο μακρινό σχολικό περιβάλλον, η οποία επιλογή όμως έγινε γνωρίζοντας ότι θα έχουν εξασφαλισμένη τη μεταφορά από και προς το σχολείο τους. Οι γονείς, όταν κάνουν την αίτηση στο σχολείο, γνωρίζουν ότι δικαιούνται δωρεάν μεταφορά. Γι' αυτό, και με τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν πέρσι στη μεταφορά, κάποιοι γονείς αναγκάστηκαν να πάρουν τα παιδιά τους από το σχολείο, γιατί δεν μπορούσαν να τα μεταφέρουν. Είχαμε παιδιά που το σπίτι τους απείχε από το σχολείο 3 χλμ., που είναι πολλά, δεν περπατιούνται, όταν κουβαλάς και τσάντα και συχνά κι άλλα πράγματα (σχεδιαστήρια, κάμερες, καβαλέτα κ.τ.λ.), πόσο μάλλον το χειμώνα...

Η συγκοινωνία στις περιοχές μας δεν είναι διαδημοτική, αλλά είναι κατά κύριο λόγο ακτινωτή. Ετσι, ακόμα και πολύ κοντινές περιοχές συνδέονται με μέσα μαζικής μεταφοράς μέσω του κέντρου της Αθήνας. Αυτό αναγκάζει ένα παιδί να πρέπει να επιβιβαστεί σε δυο ή και τρία διαφορετικά μέσα για να φτάσει στο σχολείο και με τον ίδιο τρόπο να πρέπει να φύγει για να γυρίσει στο σπίτι του. Παιδιά όμως που έχουν ένα τόσο διευρυμένο ωράριο στο σχολείο, δεν μπορούν να επιβαρυνθούν και με έναν τέτοιο τρόπο μετακίνησης.

Πέρσι καταφέραμε να ομαλοποιηθεί το θέμα της μεταφοράς τον Γενάρη. Φέτος, μέχρι στιγμής, υπάρχουν παιδιά που έχουν μείνει εκτός δωρεάν μεταφοράς και κάποια που εξυπηρετούνται "άτυπα" από τα υπάρχοντα πούλμαν. Αυτό όμως δημιουργεί μια μεγάλη αδικία μεταξύ των παιδιών. Υπάρχουν π.χ. περιπτώσεις αδερφών που το ένα παιδί βρίσκεται στο Γυμνάσιο και δικαιούται μεταφορά μετά τα 3 χλμ., αλλά το αδερφάκι του πάει Λύκειο στο ίδιο σχολείο και δεν δικαιούται μεταφορά γιατί η απόσταση του σπιτιού τους δεν ξεπερνάει τα 5 χλμ.! Είναι τραγικά τα πράγματα».

Η συζήτηση επεκτείνεται και σε άλλα προβλήματα και ελλείψεις, με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς στο σχολείο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κτίριο του Καλλιτεχνικού Σχολείου στο Περιστέρι είναι καινούργιο και είναι κατασκευασμένο με τη μέθοδο των ΣΔΙΤ, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει καμιά παρέμβαση σε αυτό (ούτε ένα καρφί να μπει στον τοίχο) χωρίς την άδεια της εταιρείας που το διαχειρίζεται. Το πρόβλημα εντείνεται, καθώς το σχολείο αρχικά δεν ήταν σχεδιασμένο για καλλιτεχνικό αλλά για ΕΠΑΛ, κι έτσι δεν διαθέτει τους απαιτούμενους χώρους. Για παράδειγμα, δεν διαθέτει αίθουσα χορού με ξύλινο πάτωμα γιατί δεν ήταν στις αρχικές προδιαγραφές, με αποτέλεσμα μαθητές αυτής της Κατεύθυνσης να χτυπάνε στα τσιμέντα και αρκετοί από αυτούς να αποχωρήσουν πέρσι από το σχολείο. Ασε που όταν άρχισε τη λειτουργία του, το σχολείο δεν διέθετε ούτε καν θρανία και καρέκλες και πήρε δανεικά από τα διπλανά σχολεία...!

Για τις ελλείψεις που συνεχίζουν να ταλαιπωρούν μαθητές και εκπαιδευτικούς μάς μιλάει η Κ. Κρικλάνη σημειώνοντας: «Στην Κατεύθυνση του Κινηματογράφου για παράδειγμα, δεν έχουμε προτζέκτορα, δεν έχουμε κάμερα, δεν έχουμε λάπτοπ, δεν έχουμε τίποτα απολύτως... Τα ίδια λίγο - πολύ ισχύουν και σε όλες τις άλλες Κατευθύνσεις, στα Εικαστικά λείπουν καβαλέτα, πάγκοι γλυπτικής, ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, αλλά και αναλώσιμα. Δεν υπάρχει τίποτα από αναλώσιμα, όλα πληρώνονται από τους γονείς, τα πάντα ό,τι χρειάζονται τα παιδιά (μπογιές, πινέλα κ.λπ.). Ούτε μπάλες για βόλεϊ και για μπάσκετ ή στρώματα για τη Γυμναστική δεν είχαμε. Δεν είχαμε καθόλου υπολογιστές, φέραν οι καθηγητές από το σπίτι τους, ακόμα και για να γίνει μια εκδήλωση έρχονται τα λάπτοπ από τα σπίτια των μαθητών και των καθηγητών.

Θα πω και το πιο τραβηγμένο: Δεν είχαμε καν τηλεφωνική γραμμή! Υπήρχε για τα υπόλοιπα σχολεία τηλεφωνική γραμμή, σε εμάς έδωσαν αυτή του "my school", την οποία όμως θα την πάρουν γιατί αυτή η γραμμή χρησιμοποιείται για συγκεκριμένα πράγματα (π.χ. θέματα πανελλαδικών κ.ά.). Οταν ήρθε ο τεχνικός του ΟΤΕ στο σχολείο για να δει τι γίνεται με τις γραμμές, έπρεπε να περιμένουμε τον μηχανικό της εταιρείας να δώσει την άδεια. Αυτοί μας είπαν ότι είχαν δοθεί δυο γραμμές και για το δικό μας σχολείο, αλλά δεν ξέραμε πού βρίσκονταν...

Δεν έχουμε εργαστήριο Φυσικής ούτε εργαστήριο Χημείας, κι όταν έγινε το μοίρασμα των αιθουσών, μας είπαν "εσείς πήρατε αίθουσα για τα Εικαστικά"...».

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει στο θέμα της σίτισης, που πέρσι δεν υπήρχε, και εξηγεί: «Εχουμε ένα διευρυμένο ωράριο, πέρσι ήταν μέχρι τις 16.00 κάποιες μέρες. Φέτος είναι μέχρι τις 15.00, αλλά μέχρι να πάνε τα παιδιά στο σπίτι τους πάει 16.00 - 16.30... Παλέψαμε για τη σίτιση και φτάσαμε φέτος να έχουμε για πρώτη φορά σίτιση στο σχολείο.

Πέρσι έφυγε ο μαθηματικός στη μέση της χρονιάς για προσωπικούς λόγους και μέχρι τέλους δεν είχαμε αντικαταστάτη. Παίρναμε στο υπουργείο και μας έλεγαν "το γνωρίζουμε το πρόβλημα", από κει και πέρα όμως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να αναπληρώσουμε το κενό. Στο τέλος ήρθε ένας εκπαιδευτικός από το ΕΠΑΛ και έκαναν τα παιδιά ακόμα κάποια μαθήματα, ίσα να προετοιμαστούν για τις εξετάσεις... Και φέτος υπήρχαν κενά εκπαιδευτικών στην αρχή της χρονιάς».

Το διά ταύτα, κάθε συζήτηση γύρω από τα προβλήματα και τις ελλείψεις στα σχολεία καταλήγει στο θέμα της χρηματοδότησης. Αντί να μεγαλώσει η πίτα της χρηματοδότησης για να καλύπτονται οι ανάγκες όλων των σχολείων, κάποιοι προσπαθούν να καλλιεργήσουν την άποψη ότι τα Καλλιτεχνικά είναι ακριβά σχολεία και ήδη έχουν πάρει αρκετή χρηματοδότηση, θέλοντας να βάλουν τα σχολεία να τσακώνονται μεταξύ τους για τα ψίχουλα της υποχρηματοδότησης.

Η Κ. Κρικλάνη εξηγεί ότι είναι σημαντικό να υπάρχει κλίμα συνεργασίας μεταξύ όλων των σχολείων, ανεξάρτητα από τον χαρακτήρα που έχει το καθένα (ΕΠΑΛ, Καλλιτεχνικό), και προσθέτει ότι «ως Σύλλογος προσπαθήσαμε να σπάσουμε το κλίμα ότι τάχα το ένα σχολείο το προσέχουν περισσότερο από το άλλο», κάτι εξάλλου που φαίνεται και στην πράξη, αφού παρά τις διακηρύξεις της κυβέρνησης, είτε για έμφαση στα ΕΠΑΛ, είτε για ίδρυση νέων Καλλιτεχνικών Σχολείων, στην πράξη δεν ικανοποιούνται οι σύγχρονες ανάγκες των σχολείων και των μαθητών. «Εμείς θέλουμε να πάμε μαζί με όλα τα σχολεία. Δεν είμαστε ένα σχολείο "ελίτ", είμαστε ένα σχολείο που ξεκίνησε με δανεικά θρανία και καρέκλες από τα γύρω - γύρω συγκροτήματα και γι' αυτό προσπαθήσαμε από την αρχή να πάμε μαζί με όλα τα σχολεία», λέει χαρακτηριστικά η Κ. Κρικλάνη.