Το τι σημαίνει για ένα πολιτικό κόμμα να κλείνει 100 χρόνια ζωής, προφανώς δεν χρειάζεται ανάλυση. Το «βάρος» των χρόνων καταδεικνύει αφενός την αναγκαιότητα της ύπαρξης και αφετέρου τη συνέπεια της διαδρομής.

Πέραν της απολύτως αυτονόητης σημαντικότητας ενός αιώνα λοιπόν, εμείς, ως άνθρωποι της τέχνης και ως πολιτικά όντα, οφείλουμε να σταθούμε σε δύο (πέραν των υπολοίπων) βασικά χαρακτηριστικά που έχει το ΚΚΕ.

Το πρώτο είναι ότι πρόκειται για το κόμμα που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αγωνιστικότητά του και την απόλυτη συνέπεια στις θέσεις του. Και είναι αυτά ακριβώς που μέσα στον αιώνα «κράτησαν» το λαό, τον ενδυνάμωσαν και τον ενέπνευσαν.

Το δεύτερο είναι ότι εμείς, οι άνθρωποι της τέχνης που - λόγω της φύσης της δουλειάς μας - ερχόμαστε σε επαφή με όλα σχεδόν τα είδη της τέχνης, γνωρίζουμε καλά την τεράστια προσφορά του ΚΚΕ στο πεδίο του πολιτισμού.

Ηταν και παραμένει ο πολιτικός χώρος που δημιούργησε, ανέθρεψε και ανέδειξε ό,τι σπουδαιότερο έχει να επιδείξει ως καλλιτεχνικό δυναμικό, αυτή η μικρή μα τόσο μέγιστη χώρα. Οι σπουδαίοι Ελληνες του θεάτρου, της μουσικής, της ποίησης, των εικαστικών είχαν την αναφορά τους στο ΚΚΕ.

Και σκεφτείτε, μιλάμε για έναν (μόλις) αιώνα... Είμαστε ακόμα στην αρχή!

Κι όσοι βιαστούν να μιλήσουν για «στρατευμένη τέχνη» ας σκεφτούν πρωτίστως όχι την όποια αρνητική φόρτιση έχει αποδοθεί στον όρο, αλλά τη θετική - και απολύτως αναγκαία για την τέχνη - έννοια της «συστράτευσης» ενάντια σε όποιο βόλεμα, που δεν ταιριάζει - και δεν αξίζει - στην αξιοπρέπεια της ζωής (μας).

Ο σπουδαίος Γιάννης Ρίτσος, που «έφυγε» τέτοιες μέρες (11/11/1990) θα μας το θυμίζει πάντα:

«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».