Το δρομολόγιο Βερολίνο - Παρίσι - Μπιλμπάο ακολούθησε, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, το «αφήγημα» της «προοδευτικής συμμαχίας» στην Ευρώπη, ανάμεσα σε σοσιαλδημοκράτες, «αριστερούς» και «Πράσινους», με τον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί θέση πρωταγωνιστή σ' αυτήν τη «νέα», αλλά στην πραγματικότητα τόσο παλιά προσπάθεια ξεπλύματος της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και αναστήλωσης της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας.

Ο στόχος που προβάλλουν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, είναι να υπάρξει «ένας άλλος πολιτικός δρόμος για την Ευρώπη», που θα εκφραστεί με μια «εναλλακτική» τάχα πρόταση διακυβέρνησης, απέναντι στο κυρίαρχο «νεοφιλελεύθερο μοντέλο», ώστε «να επιστρέψει η Ευρώπη στις ρίζες της» και να ανακοπεί η άνοδος της ακροδεξιάς.

Προβάλλουν μάλιστα ως θεμελιακά συστατικά αυτής της «προγραμματικής συμφωνίας» την «αναδιανομή του πλούτου», τη «στήριξη των αδύναμων», την «κοινωνική συνοχή» και τη «συλλογική ευημερία», που βρίσκονται τάχα στο DNA των «ιδρυτικών αξιών» της ΕΕ και αμφισβητούνται σήμερα από τις «ακροδεξιές - νεοφιλελεύθερες» δυνάμεις.

Ολοι μαζί ξαναζεσταίνουν το παραμύθι ότι η ΕΕ του κεφαλαίου μπορεί να γίνει φιλολαϊκή και ότι με άλλη διαχείριση μπορεί να υπάρξει «αειφόρος» καπιταλιστική ανάπτυξη, που να ωφελεί εξίσου τα μονοπώλια και τον λαό.

Στο DNA όμως των «αξιών» της ΕΕ βρίσκονται η εκμετάλλευση και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, τα συμφέροντα των μονοπωλίων και ο ανταγωνισμός με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ο αντικομμουνισμός και η περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων. Κι όλα αυτά ανεξάρτητα αν στη διακυβέρνηση βρίσκονται σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί ή νεοφιλελεύθεροι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, που αφού εφάρμοσαν τα πιο αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα ως κυβέρνηση στις αρχές της δεκαετίας του 2010, κι αφού στη συνέχεια συγκυβέρνησαν με τους Χριστιανοδημοκράτες, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική θωράκισης του γερμανικού κεφαλαίου έναντι των ανταγωνιστών του, προσπαθούν τώρα να αναβαπτιστούν στις λαϊκές συνειδήσεις, για να αποτελέσουν ξανά μια αξιόπιστη «εναλλακτική» για το κεφάλαιο, αξιοποιώντας και τον ΣΥΡΙΖΑ ως «αριστερό» δεκανίκι της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ο οποίος διαφημίζει ως πλεονέκτημα ότι μαζί με την Πορτογαλία και την Ισπανία διαθέτει ...κυβερνητική τεχνογνωσία, που μπορεί να αξιοποιηθεί στη διαμόρφωση προγραμματικών θέσεων της λεγόμενης «προοδευτικής συμμαχίας».

Ποια είναι όμως αυτή η τεχνογνωσία; Είναι το τρίτο μνημόνιο, συνέχεια των προηγούμενων δύο, που φόρτωσε ακόμα περισσότερα από τα βάρη της κρίσης στο λαό και τον έδεσε χειροπόδαρα στους στόχους του κεφαλαίου για πολλές επόμενες δεκαετίες.

Είναι η βαθύτερη εμπλοκή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που βάζουν μπουρλότο στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή, κάνοντας ισχυρό το ενδεχόμενο να γενικευτεί και στρατιωτικά η αντιπαράθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Είναι οι «συνταγές» διαχείρισης και ανακύκλωσης της φτώχειας, η πολιτική του «δέκα σου παίρνω, ένα σου δίνω» και ο εμπαιγμός των «αντίμετρων», που στην πλειοψηφία τους αφορούν την ενίσχυση του κεφαλαίου. Είναι η διαμόρφωση του κατώτερου μισθού με μνημονιακό νόμο, που βαφτίζεται «επιστροφή στην κανονικότητα».

Είναι τέλος η κοροϊδία των λαϊκών στρωμάτων και η απογοήτευση που σπέρνει με την πολιτική του σε πιο ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας, το χαμήλωμα των απαιτήσεων που επιβάλλει εκβιαστικά, κυρίως στις νεότερες γενιές.

Ο αντικομμουνισμός, που είναι επίσημη πολιτική της ΕΕ, η απογοήτευση από τη διακυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών, η αναγόρευση από όλους των συμφερόντων των μονοπωλίων σε «εθνικό συμφέρον», είναι αυτά που δίνουν τη δυνατότητα και σε ακροδεξιές και εθνικιστικές δυνάμεις να αναπτυχθούν αξιοποιώντας και το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό.

Το δίλημμα «πρόοδος - συντήρηση», που αναπαράγει ο ΣΥΡΙΖΑ και στην αντιπαράθεσή του με τη ΝΔ, είναι ψευτοδίλημμα για το λαό. Το επιβεβαιώνει άλλωστε η ταύτισή τους στα μεγάλα και σπουδαία για το κεφάλαιο.

Το διαφορετικό για το λαό δεν μπορεί να προκύψει ούτε από τον έναν ούτε από τον άλλο. Το διαφορετικό θα έρθει από την ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, το δυνάμωμα της πάλης για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, κόντρα στο κεφάλαιο και τα κόμματά του, μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του.