Με ρυθμό ισχνής ανάκαμψης μόλις 1,5% έκλεισε το ΑΕΠ στην ελληνική οικονομία, σύμφωνα με τα τελικά στοιχεία που ανακοίνωσε τις προάλλες η στατιστική υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ), έναντι ρυθμών οριακής υποχώρησης 0,2% το 2016 και 0,4% το 2015. Την ίδια ώρα, η βύθιση του παραγόμενου ΑΕΠ από το 2008 όταν εκδηλώθηκε η καπιταλιστική κρίση μέχρι και σήμερα, φτάνει στην περιοχή του 26%, ενώ σύμφωνα με τις μακροχρόνιες προβλέψεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι εξαιρετικά αναιμικοί ρυθμοί ανάκαμψης θα συνεχιστούν και στις επόμενες δεκαετίες, σε μια εξέλιξη που καθιστά ιδιαίτερα μακρόσυρτη αλλά και εξαιρετικά αβέβαιη την επαναφορά του ΑΕΠ στα προ δεκαετίας επίπεδα (του 2008).

Ενδεικτική είναι και η σχετικά πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, σύμφωνα με την οποία το κρατικό χρέος μέσω της ανάκαμψης του ΑΕΠ θα καταστεί «βιώσιμο» μόνο με το σενάριο της εντατικής εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων, δηλαδή μέσω της περαιτέρω κλιμάκωσής τους. Σε αυτήν την περίπτωση, η ανάκαμψη του ΑΕΠ θα διαμορφωθεί σε ελαφρά υψηλότερα επίπεδα τα επόμενα χρόνια, συγκεκριμένα στο 2,3% το 2030, στο 1,8% το 2040, στο 1,3% το 2050 και στο 1,2% το 2060. Μάλιστα, στο σενάριο εφαρμογής μόνο των αντιλαϊκών μέτρων που ήδη έχουν συμφωνηθεί με τους «θεσμούς», ο ρυθμός ανάκαμψης, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, θα επιβραδυνθεί στο 1,8% το 2030 και σε επίπεδα κάτω του 1% στη συνέχεια, στην περίπτωση που δεν επεκταθεί το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων.

Ολα αυτά βέβαια υπό «ιδανικές» συνθήκες, χωρίς δηλαδή να παίρνονται υπόψη οι όποιες «αναταράξεις» και οι εξελίξεις στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία, όπου τα «σύννεφα» μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης μαζεύονται ξανά.

Εξίσου αποκαλυπτική είναι και η «έκθεση βιωσιμότητας» του ελληνικού κρατικού χρέους, που δημοσιοποίησε τον Ιούνη φέτος η πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Ειδικότερα η Κομισιόν προβλέπει:

• Μακροπρόθεσμους ρυθμούς ανάκαμψης - σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις προβλέψεις του ΔΝΤ - κατά μέσο όρο μόλις στο 1% για την περίοδο 2023 - 2060, σύμφωνα με το «βασικό σενάριο», στο οποίο, όπως λένε, ενσωματώνονται και οι επιπτώσεις από τη «γήρανση του πληθυσμού».

Μάλιστα, σύμφωνα με το «δυσμενές σενάριο» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι ρυθμοί αυτοί υποχωρούν στο 0,8% (σε όρους όγκου) και, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν, «η συνεχιζόμενη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων από την Ελλάδα και των μέτρων για το χρέος από τους πιστωτές θα αποτρέψει την επαλήθευση αυτού του σεναρίου».

• Παράλληλα, για την περίοδο 2023 - 2060 το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων προδικάζεται κατά μέσο όρο στο 2,2% του ΑΕΠ, με κριτήριο βέβαια τη «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους, δηλαδή για την αποπληρωμή των δανειστών του ελληνικού κράτους, από τα χαράτσια και τις περικοπές που φορτώνουν στις λαϊκές πλάτες μέσω των «πλεονασμάτων».

Σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022:

Οι προβλεπόμενοι ρυθμοί ανάκαμψης διαμορφώνονται κατά μέσο όρο σε 2,16%, αλλά με τάσεις επιβράδυνσης μετά το 2019. Σύμφωνα με το ΜΠΔΣ, προβλέπονται για το 2018 στο 2%. 2019: 2,4%, 2020: 2,3%, 2021: 2,3%, 2022: 1,8%.

Την ίδια ώρα, ως βασικός πυλώνας της ανάκαμψης, σύμφωνα με το ΜΠΔΣ, εμφανίζεται η τόνωση των νέων επενδύσεων. Οι ετήσιες μεταβολές αναμένονται για το 2019 σε 12,1%, το 2020 9,4%, το 2021 7,7% και το 2022 5,7%, θα έχουν δηλαδή, αν και μειούμενες, ρυθμούς πολλαπλάσιους σε σχέση με την ανάκαμψη του ΑΕΠ, ως αποτέλεσμα των συντελούμενων αναδιαρθρώσεων, καθώς βέβαια και της κρατικής χρηματοδότησης επιχειρηματικών ομίλων μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Χαρακτηριστικό σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι και το γεγονός ότι η - αναιμική - ανάκαμψη για το 2017 στηρίχτηκε κατά κύριο λόγο στη συνεχιζόμενη ενίσχυση των εξαγωγών, που με τη σειρά τους, όπως και η προσέλκυση επενδύσεων, αποτελούν δείκτες της ενισχυμένης «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων εξαγωγικού προσανατολισμού, στο έδαφος πάντα των αντεργατικών ανατροπών και των υπόλοιπων διευκολύνσεων που παρέχει το αστικό κράτος.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η αξία των εξαγωγών για το 2017 αυξήθηκε σε ποσοστό 6,8%. Η περαιτέρω ενίσχυση των εξαγωγών σύμφωνα με το ΜΠΔΣ αναμένεται σε 5,6% το 2018, 4,6% το 2019, 4,4% το 2020, δηλαδή όπως και οι επενδύσεις με ρυθμούς πολλαπλάσιους του ΑΕΠ.

Ολα τα παραπάνω φωτίζουν τις εκτεταμένες αναδιαρθρώσεις που ήδη με αφετηρία τα μνημόνια έχουν ξεκινήσει στην ελληνική οικονομία, με φόντο τη διαμόρφωση του λεγόμενου νέου «παραγωγικού προτύπου», που αποτελεί τη στρατηγική επιλογή του ΣΕΒ και των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, σε ό,τι αφορά την ιδιωτική κατανάλωση προβλέπεται ετήσιος ρυθμός αύξησης κατά μέσο όρο μόλις στο 1,1%, πολύ χαμηλότερα σε σύγκριση με το ΑΕΠ. Μάλιστα, το ελληνικό Δημοσιονομικό Συμβούλιο χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη πρόβλεψη «φιλόδοξη», επισημαίνοντας ότι «η πίεση που ασκούν στο διαθέσιμο εισόδημα οι φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις των νοικοκυριών δεν φαίνεται να στηρίζουν μια τέτοια αισιοδοξία».

Εξάλλου, σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2019, οι αναμενόμενες «αυξήσεις» στους μέσους ονομαστικούς μισθούς για το 2019 αναμένονται μόλις στο 1,4%. Την ίδια ώρα, (σύμφωνα με το προσχέδιο) ο επίσημος πληθωρισμός για το 2019 θα ανακάμψει, «τρέχοντας» με ρυθμό 1,2%, ροκανίζοντας τις όποιες αυξήσεις - ψίχουλα στους ονομαστικούς μισθούς. Σε αυτήν τη βάση, οι λεγόμενες «πραγματικές αυξήσεις» (μετά την αφαίρεση του επίσημου πληθωρισμού) ελαχιστοποιούνται μόλις στο 0,2% και βέβαια χωρίς να υπολογίζονται επ' αυτών οι διογκωμένοι φόροι, που επέρχονται από την εμφανιζόμενη... «αύξηση» του ονομαστικού εισοδήματος των εργαζομένων, όσο και, πολύ περισσότερο, η συνολική ένταση της απόλυτης και σχετικής εκμετάλλευσης, στην «απογείωση» της οποίας στρώνει το χαλί το αντεργατικό πλαίσιο των τριών μνημονίων που παραμένει άθικτο και ενισχύεται.

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με το κυβερνητικό «αναπτυξιακό σχέδιο», ένα από τα εργαλεία για την τόνωση της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι η διόγκωση των δαπανών του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), δηλαδή του πακτωλού που κατευθύνεται προς τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, οι σχετικές δαπάνες από 6,75 δισ. ευρώ το 2018 θα φτάσουν τα 7,3 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση για την περίοδο 2019 - 2022, συνολικά τα επόμενα 5 χρόνια 45 - 50 δισ. ευρώ από το ΠΔΕ και από τη «συνεργασία της κυβέρνησης με τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα». Το «αναπτυξιακό σχέδιο» κάνει και ειδική αναφορά στα εργαλεία χρηματοδότησης, όπως το λεγόμενο «πακέτο Γιούνκερ», οι χρηματοδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, την ΕΤΕΠ, την EBRD κ.ά.