Πόσες φορές χτυπάει αυτός ο ταχυδρόμος; Γιατί κανένας από τους παραλήπτες αυτής της φριχτής προειδοποίησης δεν έπαθε ως σήμερα το παραμικρό παρά ο κάθε ταχυδρόμος, άνδρας ή γυναίκα, ανυποψίαστος και κυνηγώντας ένα μεροκάματο κυριολεκτικώς του τρόμου, πρέπει να βγάζει το ψωμί του παίρνοντας προληπτικώς τόνους αντιβιοτικά και πληρώνοντας από την τσέπη του τον ψυχίατρο; Ποιος επιτίθεται στην υπερδύναμη την ώρα που βομβαρδίζει γηροκομεία, νοσοκομεία και τζαμιά στο παγωμένο Αφγανιστάν διαλύοντας κάθε κυβερνητική υπηρεσία με φακέλους άσπρης σκόνης άνθρακα αμερικάνικης παραγωγής;

Γιατί η χώρα μας με τους δυσβάσταχτους φόρους και την πρωτοποριακή τεχνολογία, που στρατοκρατήθηκε επί χρόνια για να αντιμετωπίσει επίθεση από τον ιό του μιλλένιουμ στους υπολογιστές και το χρήμα της, μας έχει αφήσει ολότελα απροστάτευτους κι επιμένει να χτίζει οργή, μίσος και εχθρούς απέναντι σε ό,τι θυμίζει και μόνον Αμερική; Ποιος θα τολμήσει να υπερασπιστεί τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα σε μια τεράστια χώρα χτισμένη εξ ολοκλήρου από μετανάστες, τώρα που ψηφίστηκε ο νέος αντιτρομοκρατικός νόμος κι επιτρέπει τη σύλληψη επ' αόριστον, μυστική αν χρειάζεται στις αρχές και χωρίς καν κατηγορητήριο του κάθε αλλοδαπού; Πώς θα ζήσουν εννιά εκατομμύρια άνεργοι σ' όλο τον κόσμο που θα πληρώσουν τον πόλεμο, τον τρόμο και την επικίνδυνη ταλαιπωρία για κάθε γνωστό ως τώρα αγαθό που λεγόταν ταξίδι, διακοπές, εκδρομές, αναψυχή, τουρισμός, γνωριμία με τους παραδείσους αυτής της ταλαίπωρης Γης; Γιατί μας μισούν τόσοι άγνωστοί μας άνθρωποι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ποιος πλουτίζει από μιαν εμπορευματοποιημένη αμυντική εθνικιστική υστερία που γέμισε την Αμερική με σημαίες, μπλουζάκια και κουκλάκια πυροσβέστες;

Γιατί ανεβαίνουν οι μετοχές των πολεμικών και φαρμακευτικών εταιριών και καταποντίζονται οι αξίες κι η τιμή της καθημερινής ζωής; Γιατί το ψωμί μας έγινε πικρό και στην Κορέα, την Αργεντινή, την Ταϊβάν, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, κι άλλες χώρες που τα ανήλικα παιδιά κι οι λιμοκτονούσες γυναίκες, μας έφτιαχναν τα ωραία μας αθλητικά παπούτσια και τα μικροτσίπ των υπολογιστών μας, τώρα φτιάχνουν χιλιάδες μάσκες πλαστικές του φοβερού Μπιν Λάντεν για να ντυθούνε τρομοκράτες τα πιτσιρίκια και οι νέοι στις δικές τους απόκριες; Γιατί εκπλήσσονται οι στρατηγοί μας που αντιστέκονται με λύσσα οι τωρινοί εχθροί και παλιοί τους φίλοι Ταλιμπάν; Τώρα τους έμαθαν; Γιατί οι βετεράνοι του Βιετνάμ βγήκαν και φωνάζουν σακάτηδες και φτυσμένοι από την πολιτεία, όχι στον Πόλεμο, Ειρήνη εδώ και τώρα; Γιατί είμαστε σε πόλεμο και κανείς δε μας ρώτησε αν μας κάνει διαφορά το φέρετρο του αγαπημένου μας που πέθανε από άνθρακα ή σφαίρα; Μήπως ο εχθρός είναι εντός;

Αυτά τα ερωτηματικά και χιλιάδες άλλα στοιχειώνουν τον ύπνο και τον ξύπνιο του Αμερικανού πολίτη, που μεγάλωσε με την ψευδαίσθηση ότι τον Αλ Καπόνε τον σκότωσε για πάντα η εφορία και το σινεμά κι ο δικηγόρος του διαβόλου είναι ένας γοητευτικός ηθοποιός, τόσο πειστικά κακός που του ζητάς αυτόγραφο. Μια ολόκληρη γενιά Αμερικάνων πολιτών, για μια τουλάχιστον δεκαετία όπως δηλώνει απερίφραστα η ηγεσία, με την ίδια ειλικρίνεια και δημοκρατικότητα που ομολογούσε τις διαφορές του κόλπου του Περσικού από τον κόλπο της Μόνικα και γέλαγαν δωρεάν οι πικραμένοι της γης, θα μάθει να ζει τρομοκρατημένη, εναποθέτοντας τις ελπίδες της σε μία χούντα στο εσωτερικό της χώρας και μια στρατοκρατική παγκοσμιοποίηση της πυγμής και της φρίκης. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σύντροφοι, η μάχη για ζωή η αντικαπιταλιστική, τώρα μόλις αρχίζει. Κι ίσως δεν είναι τόσο αργά όσο συμφέρει να προπαγανδίζουν οι ηττημένοι - νικητές και δεν πίστεψαν ποτέ οι πραγματικοί κομμουνιστές...