Πέμπτη 11 Οχτώβρη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
ΟΞΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΑΛΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ
Βασική προϋπόθεση για τον απεγκλωβισμό δυνάμεων στο εργατικό κίνημα

Ξεχωρίζουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα τοποθετήσεων του εργοδοτικού συνδικαλισμού για σοβαρές εξελίξεις σε εργοστάσια της Αττικής.

Στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, η ΠΑΣΚΕ (πλειοψηφία του σωματείου) χαιρετίζει την εξέλιξη με την εκδήλωση ενδιαφέροντος των Αμερικανών επενδυτών για την αγορά των Ναυπηγείων. Λέει συγκεκριμένα πως είναι «εξαιρετικά σημαντική και σοβαρή προσφορά την οποία θεωρούμε θετική και ικανοποιητική». Καλεί την κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις με βάση τη «γεωπολιτική σημασία της πρότασης και τα εθνικά συμφέροντα». Επειδή κάποιος μπορεί να μην το κατάλαβε, ξαναλέει πως η εξέλιξη «είναι ευχάριστη». Καλεί επίσης όλους τους εργάτες να μείνουν ενωμένοι σε αυτήν τη γραμμή, γιατί «οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες»...

Στη «Χαλυβουργική», το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου (ΠΑΣΚΕ), στο πλαίσιο της απόφασης της εργοδοσίας για εφαρμογή του μέτρου της εκ περιτροπής εργασίας, μεταξύ άλλων γράφει: «Ενα μεγάλο γιατί βασανίζει εμάς τους 170 εργαζόμενους και τις οικογένειές μας. Γιατί κύριε Κωνσταντίνε Αγγελόπουλε κλείνετε τα μάτια στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το παιδί σας η Χαλυβουργική; Γιατί μας αφήνετε μόνους; Γιατί κωφεύετε στα καλέσματά μας; (...) Μόνο εσείς κύριε Κωνσταντίνε μπορείτε να δώσετε λύση. Ελπίζουμε αυτή η κραυγή αγωνίας που βγαίνει από τα χείλη μας να φτάσει όσο το δυνατό πιο γρήγορα σε εσάς ώστε να ανακαλέσετε την απόφασή σας και να καπνίσουν ξανά τα φουγάρα της Χαλυβουργικής».

Στα ΕΛΠΕ, στο πλαίσιο της συζήτησης για το νέο στάδιο παραπέρα ιδιωτικοποίησης του διυλιστηρίου με βάση τις προτάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η διοίκηση του σωματείου (νέα ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ) γράφει μεταξύ άλλων (επαναλαμβάνουμε, τα παρακάτω τα γράφει η διοίκηση του σωματείου, όχι η εργοδοσία των ΕΛΠΕ):«Τα ΕΛΠΕ ποτέ δεν δανείστηκαν από το ελληνικό Δημόσιο, αντίθετα βοηθούν με την κοινωνική τους πολιτική και ευαισθησία. Επενδύουν στην πράσινη ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον. Προσφέρουν στην εθνική οικονομία με κύκλο εργασιών πάνω από 10 δισ. το χρόνο και έχουν παρεμβατικό ρόλο στο κόστος και στην ποιότητα καυσίμων. Συμβάλλουν στη διεθνή ενεργειακή πολιτική με τη συμμετοχή τους σε πετρελαιοπιθανές περιοχές της χώρας σε συνεργασία με παγκόσμιους κολοσσούς (ExxonMobil, Total, Repsol) και αποτελούν - τα ΕΛΠΕ - πυλώνα σταθερότητας και εγγύησης για τη χώρα».

Σε λίγες γραμμές έχουμε όλο τον ξεπεσμό, την κυνικότητα, τη φωνή της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, την αληθινή πέμπτη φάλαγγα...

Καλούν τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα να γίνουν «ένα» με το κεφάλαιο

Με λίγα λόγια, αν συμπυκνώσουμε τα παραπάνω, καθώς - όπως καταλαβαίνει ο καθένας - έχουν κοινή βάση και αντίληψη, έχουμε τα εξής:

-- Πλήρες «ξέπλυμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αθώωση των ΗΠΑ, λες και θα επενδύσουν στα Ναυπηγεία «για την ψυχή της μάνας τους» και όχι για να έχουν βάσεις για τα εγκληματικά σχέδιά τους στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή. Δηλητήριο στη συνείδηση του εργάτη, με τη λογική «ας έχω εγώ δουλειά και δεν με νοιάζει τι γίνεται παραδίπλα». Ας σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ. Το «πάτα επί πτωμάτων» στην πιο χυδαία του εκδοχή. Αληθινό μνημείο υποταγής.

-- Μας λένε πως υπάρχουν κοινά, «εθνικά» συμφέροντα μεταξύ των εργατών και των κεφαλαιοκρατών. Ακριβώς ό,τι θέλει το κεφάλαιο δηλαδή, τα δικά του «θέλω» να τα παρουσιάζει ως οικουμενικά, υπερταξικά.

-- Οι εργάτες μέσω των συλλογικών τους οργάνων να παίρνουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου καπιταλιστή, να εκθειάζουν τα προτερήματά του (!), να τον υπερασπίζονται δημόσια καλύτερα και από τη νομική του υπηρεσία ή τα ιλουστρασιόν προπαγανδιστικά περιοδικά της εταιρείας.

-- Τη στιγμή που η εργοδοσία παίρνει σκληρά αντεργατικά μέτρα, γιατί μετράει τα κέρδη και τις επενδύσεις της αλλιώς, οι εργάτες να παρακαλάνε, να πέφτουν στα γόνατα για το ότι ο κεφαλαιοκράτης «έκανε κάποιο λάθος» και μπορεί να το «διορθώσει». Ο καπιταλιστής «πατέρας» και οι εργάτες τα «παιδιά» του...

Στις συνθήκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα έχουμε ανακατατάξεις, σφοδρούς ανταγωνισμούς μεταξύ των αστών για το ποιος θα βγει κερδισμένος σε αυτήν τη νέα φάση που διαδέχεται την πολύχρονη κρίση. Εχουμε εξελίξεις που συνδέονται με γενικότερα γεωστρατηγικά και οικονομικά ζητήματα, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή, με τις κόντρες μεταξύ μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και καπιταλιστικών κρατών. Αυτά στη χώρα μας ήδη εκδηλώνονται με πολλούς τρόπους, όπως π.χ. με τον εμφανή ανταγωνισμό στο λιμάνι του Πειραιά μεταξύ αμερικανικών και κινεζικών μονοπωλίων.

Σε τέτοιες συνθήκες ο εργοδοτικός συνδικαλισμός μάς καλεί να γίνουμε «ένα» με το κεφάλαιο, επιδιώκει να αφοπλίσει πλήρως το εργατικό κίνημα. Μας καλεί να πανηγυρίζουμε για τον έναν ή τον άλλο «επενδυτή». Θα «διεκδικήσει» πιθανώς και κομμάτι από την «πίτα», πάντα στις «αντοχές της οικονομίας», λέγοντας πως έτσι είμαστε αποτελεσματικοί, όχι με το «πεζοδρόμιο» που καλούν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Η γραμμή του είναι η «επιχειρηματικότητα», η «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», οι «καλές και υγιείς επενδύσεις», η «διαβούλευση».

Σε τελευταία ανάλυση, είναι φανερό: Αυτή είναι η κατάσταση διαχρονικά, δεν εκπλήσσεται κανείς. Αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός έχει δώσει πολλές φορές «τα ρέστα του» για τα συμφέροντα των εργοδοτών. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τα πανηγύρια για τον Ταβουλάρη και τον Σάφα στο διπλανό ναυπηγείο του Σκαραμαγκά. Το «δεν θα γίνουμε Χαλυβουργία» που έλεγε ο τότε πρόεδρος της ΠΟΕΜ μέσα στη μάχη των ηρωικών χαλυβουργών. Το «οι αγώνες είναι αυτοκτονία, το ΠΑΜΕ δεν σκέφτεται τις οικογένειες των απεργών», διατυπωμένο από τα ίδια χείλη μέσα στη βράση του αγώνα... Πράγματι, σταθερές και πολύτιμες οι υπηρεσίες τους στο κεφάλαιο.

Διαρκής αποκάλυψη της συμβιβασμένης γραμμής του εργοδοτικού συνδικαλισμού

Το συμπέρασμα λοιπόν που αφορά τους εργάτες είναι πως πάντα αποτελούσε βασική προϋπόθεση, και αποτελεί και σήμερα μία από τις πιο σημαντικές παραμέτρους της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, η σφοδρή αντιπαράθεση με τον συνδικαλισμό που λειτουργεί για τις επιθυμίες του κεφαλαίου, η προσπάθεια να αποτινάξουν από πάνω τους τα κελεύσματα της υποταγής και του κοινωνικού εταιρισμού, ότι «μπορούμε να περνάμε καλά και εργάτες και εργοδότες», ότι «εμείς οι εργάτες πρέπει να νοιαζόμαστε τώρα για το αν οι καημένοι οι καπιταλιστές θα τα καταφέρουν να ανακάμψουν» ή, ακόμη πιο χαρακτηριστικά, «ο δικός μου καπιταλιστής», «η δική μου επιχείρηση»..

Αποτελεί κύρια και βασική αιχμή της δουλειάς των κομμουνιστών μέσα στο εργατικό κίνημα η διαρκής αποκάλυψη της συμβιβασμένης γραμμής του εργοδοτικού συνδικαλισμού, γιατί είναι βαθιά επιζήμια για τους εργάτες, γιατί δεν θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι ένας τίμιος εργάτης αν επηρεάζεται από τις αντιλήψεις της.

Αυτές οι παραδοχές σημαίνουν και πιο συγκεκριμένα καθήκοντα για τους κομμουνιστές μέσα στα εργοστάσια: Δεν θα αφήνουμε ούτε πέτρα να πέφτει κάτω από τα αίσχη των εργοδοτικών. Θα τους καταγγέλλουμε μέσα σε Γενικές Συνελεύσεις, σε Διοικητικά Συμβούλια, σε συσκέψεις εργατών, με ανακοινώσεις, με ομιλίες. Αυτός ο δρόμος μπορεί να βοηθήσει έναν εργάτη να δει με «ταξικά γυαλιά», να ταρακουνηθεί.

Αλλωστε εμείς δεν τσουβαλιάζουμε τις ηγεσίες με τους απλούς εργαζόμενους, που σε μια φάση ή σε κάποιο διάστημα, για διάφορους λόγους, ακολούθησαν ή εμπιστεύτηκαν τον εργοδοτικό συνδικαλισμό. Υπάρχει τέτοιο τμήμα που μπορεί τώρα να βγάλει σωστά συμπεράσματα. Τους βοηθά σ' αυτό η γραμμή του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, των εκατοντάδων Σωματείων και Ομοσπονδιών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Η γραμμή που βάζει μπροστά τις ανάγκες των εργατών κόντρα στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Που έχει διεκδικητικό πλαίσιο πάλης, το οποίο μπορεί να κοντράρει το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του.

Ενθαρρύνουμε τους εργάτες με απλά λόγια: Μην χάνετε άλλο χρόνο. Η ρεαλιστική λύση τελικά βρίσκεται στην οργάνωση, στον αγώνα, στη διεκδίκηση, στην αφοβία, στην παλικαριά, στην αλληλεγγύη. Βρίσκεται στην καύσιμη ύλη που κινεί τον τροχό της Ιστορίας μπροστά, που δεν είναι άλλη από την ταξική πάλη. Βρίσκεται στην κατεύθυνση ρήξης και σύγκρουσης με τον καπιταλιστικό μονόδρομο.

Σε αυτόν το δρόμο φυσικά παίζει καθοριστικό ρόλο, όπως γνωρίζουμε, το προσωπικό παράδειγμα των κομμουνιστών μέσα στους χώρους δουλειάς. Εδώ έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι ενός χώρου, που προφανώς είναι πολλών και διαφορετικών αντιλήψεων, παραδέχονται τη στάση και το ρόλο ακόμη και ενός μόνο κομμουνιστή, γιατί είναι το στήριγμα και η ταξική φωνή, γιατί ταρακουνάει τα νερά, γιατί πρώτα αυτός βάζει το κεφάλι του στον ντορβά. Αυτή η παραδοχή πρέπει στο πιο πρωτοπόρο και ανήσυχο τμήμα να μπολιαστεί με πιο βαθιά ιδανικά, με τη γνώση για την αιτία που προκαλεί τα δεινά μας. Με την ανατρεπτική στρατηγική του ΚΚΕ. Με το να συνειδητοποιεί μέσα από την ίδια του την πείρα πως πράγματι «χωρίς αυτόν γρανάζι δεν γυρνά».

Απευθυνόμαστε σχεδιασμένα και με εμπιστοσύνη στους εργάτες

Κοντολογίς:

Το ΚΚΕ έχει εμπιστοσύνη στους εργάτες. Απευθύνεται στην ταξική τους θέση και στο ταξικό τους κριτήριο. Απευθύνεται στη συνείδηση και στην αξιοπρέπειά τους, τους καλεί να ανατρέξουν στην εμπειρία τους.

Αυτό όμως δεν αποτελεί μια απλή γενική έκκληση. Απαιτεί από τους κομμουνιστές καλή δουλειά κλάδο τον κλάδο, χώρο το χώρο, άνθρωπο τον άνθρωπο.

Μετρήσιμοι δείκτες που επιβεβαιωμένα αποδεικνύουν την πρόοδο στην πολιτική μας επιρροή.

Θαρραλέα διακίνηση του «Ριζοσπάστη» μέσα στα εργοστάσια, γιατί είναι η αληθινή εργατική - λαϊκή εφημερίδα, αυτή που προασπίζεται και προβάλλει την ταξική αλήθεια που τα υπόλοιπα ΜΜΕ κρύβουν. Αξιοποίηση του βιβλίου, του Λευκώματος για τα 100χρονα του ηρωικού ΚΚΕ, σε λίγο διάστημα του Δοκιμίου Ιστορίας.

Πρωτότυπη και ακούραστη δουλειά διαφώτισης και ζύμωσης.

Υπομονή με τους εργάτες που δεν το παίρνουν ακόμη απόφαση να μπουν στην πάλη, όχι εύκολοι αφορισμοί, όχι ανυπομονησία. Ο,τι κάνουμε δεν πάει χαμένο. Σπέρνει το σπόρο, που αργά ή γρήγορα θα καρπίσει.

Εύστοχη διαπάλη με επιχειρήματα που αγγίζουν την καρδιά και το νου των εργατών. Εχουμε πείρα.

Μπροστά στις μάχες του επόμενου διαστήματος μπορούμε να πετύχουμε σημαντικά βήματα προόδου. Να «συναντήσουμε» τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ το Νοέμβρη παρακινώντας χιλιάδες εργάτες στα εργοστάσια της Αττικής να ακούσουν, να προβληματιστούν για το τι λέει το ΚΚΕ, να ακολουθήσουν τελικά το δρόμο της σύγκρουσης κι όχι αυτόν της μοιρολατρίας.


Του Πέτρου ΑΛΕΠΗ*
*Ο Πέτρος Αλέπης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου της ΚΟ Αττικής

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Προχωράμε σταθερά αξιοποιώντας την πείρα(2012-11-24 00:00:00.0)
Πλατιά σύσκεψη τη Δευτέρα 30 Μάη(2011-05-24 00:00:00.0)
Να σφυρηλατηθεί ισχυρό μέτωπο απέναντι στην εργοδοσία(2010-11-18 00:00:00.0)
Σε επαγρύπνηση για ...τα εργοδοτικά συμφέροντα(2010-05-19 00:00:00.0)
Αγωνιστικό ραντεβού στην Αθήνα(2009-11-04 00:00:00.0)
Συνδικάτα εργατικά όχι εργοδοτικά(2007-05-19 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ