Επικυρώθηκε χτες από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής η «Κύρωση της σύμβασης δωρεάς μεταξύ του ιδρύματος "Κοινωφελές Ιδρυμα Σ. Νιάρχος" και του ελληνικού Δημοσίου για την ενίσχυση και αναβάθμιση των υποδομών στον τομέα της Υγείας», η οποία είχε υπογραφεί από τις 6 Σεπτέμβρη μεταξύ του Δημοσίου και του ιδρύματος του εν λόγω εφοπλιστικού ομίλου, συμφωνία εξάλλου που είχε συνοδευτεί και με τις σχετικές ευχαριστίες από τον πρωθυπουργό.

Η συμφωνία κατατέθηκε με μορφή νομοσχεδίου από το υπουργείο Υγείας. Προβλέπει τη διάθεση από την πλευρά του ιδρύματος περίπου 200 ως 250 εκατ. ευρώ για την κατασκευή και τον εξοπλισμό παιδιατρικού νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη, Γενικού Νοσοκομείου στην Κομοτηνή, για την ανέγερση κτιρίου στην Αθήνα για να λειτουργήσει ως έδρα του Τμήματος Νοσηλευτικής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, για την προμήθεια εξοπλισμού για το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», την προμήθεια εξοπλισμού και τη συντήρηση του υπάρχοντος στόλου του ΕΚΑΒ κ.ά.

Οι εκπρόσωποι όλων των αστικών κομμάτων βρήκαν ευκαιρία να επιχειρήσουν να ξεπλύνουν συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα, εμφανίζοντας τους επιχειρηματικούς ομίλους ως ευεργέτες, με τον υπουργό Υγείας να υπερθεματίζει για τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τον εισηγητή της ΝΔ Γ. Γιακουμάτο να εκφράζει τη χαρά του που ο ΣΥΡΙΖΑ «ανακάλυψε» ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι «δεν είναι εχθροί της Ελλάδας, αλλά ευεργέτες και έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην ελληνική οικονομία», τον ειδικό αγορητή της ναζιστικής Χρυσής Αυγής Γ. Σαχινίδη να συμπληρώνει ότι «είναι ελπιδοφόρο» και «ευτύχημα αυτές οι πρωτοβουλίες, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους» κ.ο.κ.

Στην απέναντι όχθη, ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ Γιώργος Λαμπρούλης, ψηφίζοντας «παρών», τόνισε ότι «ως κόμμα δεν είμαστε αντίθετοι στα μέτρα, τα οποία μπορεί να βελτιώνουν τις παροχές, τις συνθήκες περίθαλψης του λαού και ιδιαίτερα, αυτές που αφορούν την έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία. Θέλουμε, όμως, να επισημάνουμε ότι τέτοια μέτρα πρέπει να αποτελούν αποκλειστικά ευθύνη του κράτους, να χρηματοδοτούνται πλήρως από τον κρατικό προϋπολογισμό, να εξασφαλίζεται η στελέχωση με μόνιμο προσωπικό πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, να εξασφαλίζεται επαρκής και σύγχρονος ιατρομηχανολογικός εξοπλισμός και όλα αυτά να αποτελούν μέρος του πανελλαδικά αναπτυγμένου δημόσιου συστήματος Υγείας, προκειμένου να παρέχονται έγκαιρα, με ασφάλεια και απολύτως δωρεάν», προσθέτοντας ότι όλα αυτά «δεν μπορεί να εξαρτώνται από τη φιλανθρωπία, τον εθελοντισμό και την ατομική διάθεση προσφοράς».

«Αλλωστε - πρόσθεσε - τα χρήματα που θα διαθέσει το ίδρυμα, που υπερθεμάτισαν μέχρι τώρα εδώ μέσα κάποιοι εκ των εισηγητών, στην ουσία αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος των κερδών που προέκυψαν από την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, από τον απλήρωτο χρόνο εργασίας τους που δημιουργεί τα κέρδη».

Επιπλέον, ο βουλευτής του ΚΚΕ τόνισε την ιδεολογική παρέμβαση που επιδιώκεται με αυτές τις συμφωνίες στο λαό, προθέτοντας ότι η κυβέρνηση και με αυτήν τη σύμβαση, ως «"σύγχρονο πλυντήριο" των επιχειρηματικών ομίλων και του κράτους τους», θέλει να καλύψει ότι στην πολιτική που θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες, όπως την Υγεία, για να ενισχύει την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, οφείλεται ότι η Θεσσαλονίκη είναι χωρίς παιδιατρικό νοσοκομείο, ότι ολόκληρη η Ανατολική Αττική διαθέτει ορισμένα μισολειτουργούντα Κέντρα Υγείας και ούτε ένα δημόσιο νοσοκομείο, ότι την ώρα που οι κυβερνήσεις δίνουν 4 δισ. ευρώ ετησίως για τις ΝΑΤΟικές στρατιωτικές δαπάνες, για τη λαϊκή υγεία δεν περισσεύει ούτε ένα ευρώ.

Αναρωτήθηκε εξάλλου «πώς γίνεται όλοι αυτοί οι επιχειρηματικοί όμιλοι να θεωρούν, για παράδειγμα, "αιτία πολέμου" ακόμα και τη διεκδίκηση μιας στοιχειώδους αύξησης στο μισθό, να διαμορφώνουν συνθήκες δουλειάς και ζωής με όρους περασμένων δεκαετιών και, από την άλλη, να εμφανίζονται και σαν μεγάλοι ευεργέτες υπέρ του λαού;».

Ενώ αναφερόμενος σε άρθρα της σύμβασης, που προβλέπουν ότι το «ίδρυμα» αν διαπιστώσει ότι η λειτουργία των μονάδων που θα κατασκευάσει δεν ικανοποιούν τους όρους της σύμβασης μπορεί να ζητήσει τα λεφτά του πίσω, σημείωσε ότι αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο, σε περίπτωση που το υπουργείο δεν μπορεί να επιστρέψει το κονδύλι, ακόμα και ιδιωτικοποίησης των μονάδων αυτών.