ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το αντίπαλο δέος


Η όξυνση της ταξικής πάλης αναδείχνει ακόμη πιο καθαρά την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, που θ' αντικαταστήσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αρα υπερτονίζει και το καθήκον, να γίνει ό,τι πρέπει απ' την πλευρά μας, ώστε να συμβάλουμε στην παραπέρα όξυνση της ταξικής πάλης, στην παραπέρα ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, στη δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, που θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το κυριότερο συμπέρασμα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγεται και που η κάθε πρόβλεψη για την κατάληξή του είναι ιδιαίτερα επισφαλής. Ομως αυτό το συμπέρασμα αναδείχνει εξ αντικειμένου και το ζητούμενο από πολλούς: Το αντίπαλο δέος που πρέπει να διαμορφωθεί απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από τα σοσιαλιστικά κράτη που θα προκύψουν στην πορεία από τους αγωνιζόμενους λαούς, που έχουν συνείδηση της δράσης τους, αλλά και από τις χώρες που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Να το πούμε αλλιώς: Αντίπαλο δέος προς τον ιμπεριαλισμό είναι μόνο ό,τι τον αμφισβητεί, ό,τι επιδιώκει τη ρήξη με αυτόν και τελικά την ανατροπή του. Οτιδήποτε άλλο προβάλλεται ως η αντίπαλη πλευρά, π.χ. η ΕΕ προς τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, δεν είναι μόνο αστείο, είναι κυρίως επικίνδυνο.

Η έννοια του αντίπαλου δέους ήρθε στην πολιτική διαπάλη μετά την αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που επέφερε την καπιταλιστική παλινόρθωση. Και ήρθε δικαίως. Γιατί όσο περνούσε ο καιρός και ο ιμπεριαλισμός δρούσε και δρα με καταφανώς υπέρ του και αρνητικό για τους λαούς το συσχετισμό δυνάμεων, στα χείλη και στο νου πολλών απλών ανθρώπων έρχεται η φράση: «Οταν υπήρχε η Σοβιετική Ενωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, δεν μπορούσαν να κάνουν όσα μπορούν σήμερα»! Τι εκφράζει αυτό, έστω κι αν δε λέγεται πάντα συνειδητά; Οτι τα σοσιαλιστικά κράτη, δηλαδή, η ανυψωμένη σε πολιτικά κυρίαρχη εργατική τάξη, ήταν αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό (καπιταλισμό), επειδή ήταν σοσιαλιστικά. Διαφορετικά, δε θα ήταν το αντίπαλο δέος... Αλλά αυτό με τη σειρά του μας παραπέμπει στην ιστορική προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και που κανένας δεν μπορεί να σβήσει, όση μελάνη, όσα σκουπίδια κι αν ρίξει πάνω στην πρωτόγνωρη πάλη της πρωτοπόρας τάξης να βάλει την ανθρωπότητα στο βασίλειο της ελευθερίας.

Η προσφορά του σοσιαλισμού πραγματοποιήθηκε σ' έναν αγώνα ζωής ή θανάτου με τον διεθνή καπιταλισμό. Γι' αυτό και τα όποια λάθη έγιναν και συνέβαλαν ουσιαστικά στην ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, δίχως να σημαίνει ότι ήταν αναπόφευκτα, δεν μπορεί παρά να εξετάζονται στα πλαίσια της επίθεσης του ιμπεριαλισμού και της αρνητικής της επίδρασης στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, στα ίδια τα ΚΚ. Δεν μπορεί παρά να εξετάζονται με ένα το κρατούμενο: Οτι ο σοσιαλισμός υποσκάφτηκε από τον καπιταλισμό αγρίως, ανηλεώς. Φυσικό ήταν...

«Με την εμφάνιση και εδραίωση της Σοβιετικής Ενωσης και του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συστήματος άλλαξε ριζικά η εικόνα του κόσμου. Σε κανένα από τα σοβαρά παγκόσμια προβλήματα δεν μπορούσε να δοθεί ουσιαστική λύση, δίχως τη συμμετοχή του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος. Ο σοσιαλισμός συνέβαλε αποφασιστικά στην απόκρουση του φασισμού. Εδωσε ιστορικά παραδείγματα τεράστιας συμβολής στην εξάλειψη εστιών έντασης και πολέμων, υπέρ των λαών. Η ιστορική βοήθεια προς το λαό του Βιετνάμ. Η υπεράσπιση των αραβικών κρατών από τον ισραηλινό πόλεμο, η στήριξη του αγώνα του παλαιστινιακού και κυπριακού λαού. Η μεγάλη βοήθεια στους λαούς του Κονγκό, της Γουινέας Μπισάου, της Μοζαμβίκης, της Αγκόλα, της Χιλής, της Κούβας. Η βοήθεια προς τον Λίβανο και την Ιορδανία, η ολόπλευρη στήριξη της Αιγύπτου» («Εκτιμήσεις και προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος», σελ. 18-19, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ). Αυτές, βεβαίως, αποτελούν ορισμένες μόνο πλευρές της προσφοράς...

Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, που από πολλές πλευρές, πρωτοστατούντων των του ΣΥΝ, χαιρετίστηκε ως κοσμογονία, ως το τέλος του ψυχρού πολέμου (λες και γι' αυτόν ευθυνόταν ο σοσιαλισμός), έφερε πιο ορμητικά στην επιφάνεια τις αντιθέσεις ανάμεσα στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, πρώτα ανάμεσα σε ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ και στις ΗΠΑ. Πάνω σε αυτή την ενδοϊμπεριαλιστική αντίθεση πλέχτηκε ένας μύθος, που διαχωρίζει τις ΗΠΑ, ως... κακές, από την ΕΕ, που είναι η... καλή! Και με βάση αυτόν το μύθο γίνεται λόγος για την πολυπολιτικότητα, που πρέπει να χαρακτηρίσει τον σημερινό κόσμο, που σημαίνει την «ανάγκη ν' αποκτήσει η ΕΕ τη δική της αυτόνομη πολιτική σε όλα τα επίπεδα και ν' αποδεσμευτεί από τις ΗΠΑ»! Αλλά το γεγονός ότι αυτός ο διαχωρισμός δε γίνεται (και δεν μπορούσε να γίνει) στη βάση της φύσης του κεφαλαίου (κάθε κεφαλαίου), αλλά γίνεται στη βάση κάποιων άλλων στοιχείων (αλαζονεία ΗΠΑ κ.ά.), δείχνει ότι είναι διαχωρισμός αντιλαϊκός. Οπου: Τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις τις παρουσιάζουν ως έκφραση διαφορετικών ταξικών συμφερόντων(!!) (φιλολαϊκή η ΕΕ, όχι τόσο φιλολαϊκή η κυβέρνηση των ΗΠΑ)... Και αυτή η παραχάραξη της πραγματικότητας αποδίδεται στη διαφορετική κουλτούρα που χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή πολιτιστική και πολιτική παράδοση, από την κουλτούρα που διακρίνει την αμερικανική!... Ετσι, γενικά και αταξικά...

Ομως η ζωή άλλα πράγματα αποδείχνει: Οτι το κεφάλαιο είναι ίδιο. Δεν υπάρχει καλό και κακό! Οτι η πολιτική της ΕΕ είναι εκμεταλλευτική, τόσο για τους λαούς της, όσο και για τους λαούς των άλλων χωρών. Το ίδιο και των ΗΠΑ! Οτι αυτή η πολιτική εκφράζεται και με πολέμους για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής, για παγκόσμια κυριαρχία. Τόσο της ΕΕ, όσο και των ΗΠΑ!

Η ΕΕ δεν μπορεί να γίνει αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ, γιατί είναι υπέρ των εξοπλισμών! Η ΕΣΣΔ ήταν εναντίον! Για τον καπιταλισμό οι εξοπλισμοί είναι κέρδος, για το σοσιαλισμό είναι μεγάλη ζημιά! Η ΕΕ αναπτύσσει με άλλες χώρες σχέσεις ανισοτιμίας και λειτουργεί ως βδέλλα στις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους, ενώ είναι ανισότιμες και οι σχέσεις μεταξύ των κρατών - μελών της. Η ΕΣΣΔ και οι άλλες χώρες του σοσιαλισμού ανέπτυσσαν με φτωχές χώρες σχέσεις αλληλοβοήθειας ή και μονομερούς βοήθειας. Για το σοσιαλισμό η διεθνής αλληλεγγύη σήμαινε τεράστια κονδύλια που προσφέρονταν και δωρεάν, έστω και αν αυτό κόστιζε πολύ στο βιοτικό επίπεδο των λαών του σοσιαλισμού! Τα σοσιαλιστικά κράτη φρόντιζαν, όσο μπορούσαν, για την ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών του ανθρώπου (εργασία, υγεία, παιδεία, ασφάλεια, πρόνοια κ.ά.). Η ΕΕ, όπως και οι ΗΠΑ, λειτουργεί με βάση τα κέρδη. Γι' αυτό και εντείνει την επίθεση κατά και στοιχειωδών δικαιωμάτων που οι εργαζόμενοι κατέκτησαν χάρη και στην ύπαρξη των σοσιαλιστικών χωρών.

Οι εξελίξεις του τελευταίου μήνα τίναξαν στον αέρα τις θεωρίες και τις αυταπάτες για οικουμενική κυβέρνηση, για τον καπιταλισμό που αναπτύσσεται δίχως κρίσεις, για τη δυνατότητα αυτός να βελτιωθεί. Ολες οι καπιταλιστικές χώρες - παρά τις αντιθέσεις τους, που όντως έχουν οξυνθεί - νομιμοποίησαν τον πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Αφγανιστάν.

Ομως, οι εξελίξεις που ζούμε επιβεβαιώνουν και την πολιτική του ΚΚΕ, που και στο 16ο Συνέδριό του έθεσε το ζήτημα του ιμπεριαλισμού, της επιθετικότητάς του, των αντιθέσεων του σύγχρονου κόσμου. Και περιέγραψε, πιο αναλυτικά από το 15ο, αφού είχαν μεσολαβήσει νέες εξελίξεις, το δρόμο που πρέπει να τραβήξει η εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα. Η πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου, που συγκρούεται με τις επιλογές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με την πολιτική των κομμάτων της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς και που στοχεύει να συσπειρώσει τις πλατιές λαϊκές δυνάμεις σ' ένα μεγάλο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, που στοχεύει στη λαϊκή εξουσία, είναι η μόνη γραμμή που δικαιώνεται από τις εξελίξεις. Και υπάρχουν πολλές δυνατότητες να δημιουργεί καθημερινά ακόμη περισσότερες συσπειρώσεις στα διάφορα κινήματα, συγκεντρώνοντας στη δράση κινήσεις, πρόσωπα, φορείς.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ


Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ