ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ


ΙΟΥΛΙΟΣ 2003

Νέα προνόμια στο κεφάλαιο, νέα δεινά για τους λαούς

Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να έχει ήδη παραδώσει τη σκυτάλη της Ευρωπαϊκής Προεδρίας στην ιταλική, αλλά ολόκληρο το πρώτο εξάμηνο του 2003 που την ασκούσε έδωσε τον καλύτερό της εαυτό προκειμένου να διεκπεραιώσει την αποστολή της. Ταυτόχρονα, επιδίωξε να επιβάλει στις λαϊκές συνειδήσεις, χρησιμοποιώντας όλα τα προπαγανδιστικά επιτελεία του συστήματος, την πεποίθηση πως ασκώντας την Προεδρία στα πλαίσια της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης είχε άμεση σχέση με την πορεία και το μέλλον και του ελληνικού λαού και της χώρας. Το πραγματικό ζήτημα όμως είναι από ποια σκοπιά η άσκηση της Προεδρίας σχετίζεται με το μέλλον του λαού μας όπως και των λαών των άλλων χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γιατί αντικειμενικά στις ταξικές κοινωνίες η προοπτική και το μέλλον των λαών οικοδομείται στο δρόμο των μονοπωλίων και σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Η πολιτική που εφαρμόζεται είναι πολιτική υποταγής τους στην άκρατη εκμετάλλευση. Δεν μπορεί καμιά πολιτική, όποια μορφή διαχείρισης και αν έχει, να υπηρετεί και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Και στη διακρατική καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, τόσο οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της όσο και οι θεσμοί της δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι υπηρετούν τα ταξικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών διεθνικών μονοπωλίων. Αλλωστε, είναι αποκαλυπτικό το κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της Χαλκιδικής (18-20 του Ιούνη 2003) για του λόγου το αληθές. Η πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου και της εξουσίας του διαπερνά όλα τα θέματα που χειρίστηκε και διεκπεραίωσε η Ελληνική Προεδρία. Βασικά ζητήματα, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, με ένταση στους ρυθμούς προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η ένταση της κρατικής καταστολής και της περιστολής των λαϊκών ελευθεριών, η θεσμοθέτηση των προληπτικών ιμπεριαλιστικών πολέμων και η στρατιωτικοποίηση, η αντιμετώπιση των μεταναστών, μετά το ξεζούμισμά τους ως πάμφθηνης εργατικής δύναμης, σαν βαριδιών της κοινωνίας που πρέπει να αποβληθούν, κοσμούν το συγκεκριμένο κείμενο. Τέλος, η ολοένα εντεινόμενη αντιδραστικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποτυπώθηκε στο σχέδιο του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος».

Στα κείμενα που ακολουθούν γίνεται ένας διαφορετικός, εντελώς αντίθετος απολογισμός απ' αυτόν που κατά κόρον η αστική προπαγάνδα παρουσίασε σχετικά με την Ελληνική Προεδρία. Απολογισμός από τη σκοπιά των συμφερόντων των λαϊκών δυνάμεων. Ανάδειξης των παραπέρα αρνητικών συνεπειών για την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Η ελληνική κυβέρνηση σ' όλα τα ζητήματα τα οποία της ανατέθηκαν να διαχειριστεί, ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο στις προσδοκίες του κατεστημένου των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, τα συμφέροντα της οποίας είναι συνυφασμένα με αυτά του κεφαλαίου των άλλων ευρωενωσιακών κρατών. Βεβαίως, σ' όλη τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας απάντηση έδωσε ο ελληνικός λαός, με τις πολύμορφες κινητοποιήσεις του, την κοινωνικοπολιτική δράση εναντίωσης στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην Ελληνική Προεδρία. Δράση που απαιτεί συνέχεια, ένταση, μαχητικότητα, αποφασιστικότητα και ταξικό προσανατολισμό, έτσι που να δημιουργεί προϋποθέσεις αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής δημοκρατικής συσπείρωσης και πάλης, ενάντια στην πολιτική και στην εξουσία των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την κοινή δράση των λαών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενάντια στην ιμπεριαλιστική της δράση.



ΣΧΕΔΙΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Το επιστέγασμα της εντεινόμενης αντιδραστικοποίησης

Στη Σύνοδο Κορυφής της Χαλκιδικής υιοθετήθηκε ως βάση έναρξης των διαπραγματεύσεων το σχέδιο Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Η επεξεργασία του σχεδίου από τη λεγόμενη Συντακτική Συνέλευση έγινε με πλήρη αποκλεισμό των «ενοχλητικών» φωνών και με διαδικασίες, που δεν έχουν καμία σχέση με δημοκρατική συζήτηση. Αντίθετα, οι εργασίες χαρακτηρίστηκαν από τα παζάρια και τις πιέσεις των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών.

Ακριβώς εξαιτίας αυτών των αντιθέσεων, δεν έχει οριστικοποιηθεί η ειδικότερη μορφή και η ακριβής νομική ισχύς του Ευρωσυντάγματος, πόσο βαθιά θα είναι η καπιταλιστική ενοποίηση σε αυτή τη φάση κλπ. Αυτά θα εξαρτηθούν από την κατάληξη των ανταγωνισμών αυτών.

Ωστόσο, τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του Ευρωπαϊκού Συντάγματος έχουν ήδη διαγραφεί με σαφήνεια και οι λαοί μπορούν με ασφάλεια να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, σχετικά με τις επιδιώξεις του εγχειρήματος που οδηγεί στην ακόμη μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση της ιμπεριαλιστικής διακρατικής Ευρωπαϊκής Ενωσης.


Θεμέλιο η ΟΝΕ

Το πρώτο θεμελιώδες χαρακτηριστικό του σχεδίου ευρωπαϊκού Συντάγματος είναι ότι επαναβεβαιώνεται πολλαπλά, με συνεχείς, ποικίλες και επίμονες αναφορές σε διάφορα άρθρα (ιδίως άρθρα 3,4,12) ότι θεμέλιο της ΕΕ είναι η ελευθερία του κεφαλαίου, η ελεύθερη αγορά, η ασυδοσία δηλαδή των πολυεθνικών, του μεγάλου κεφαλαίου. Επίσης, επαναβεβαιώνεται και κατοχυρώνεται συνταγματικά όλη η πολιτική που σχετίζεται με την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση (ΟΝΕ). Κατοχυρώνονται, δηλαδή, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στην Κοινωνική Ασφάλιση, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ξήλωμα των κοινωνικών κατακτήσεων, η εξάπλωση της φτώχειας για τα λαϊκά στρώματα.


Αποδυνάμωση εθνικής κυριαρχίας

Με το σχέδιο Συντάγματος της ΕΕ αποδυναμώνεται παραπέρα η εθνική κυριαρχία των κρατών. Ιδιαίτερα αυτό γίνεται με την υιοθέτηση νομικής προσωπικότητας της ΕΕ και της ιθαγένειας (άρθρα 6,8). Λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με την κατάληξη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, προωθείται η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, γεγονός που εξυπηρετεί βέβαια τα συμφέροντα των πολυεθνικών μονοπωλίων. Με τις ρυθμίσεις αυτές, διεθνείς συμφωνίες, όπως η πρόσφατη συμφωνία έκδοσης ΕΕ - ΗΠΑ, δε θα κυρώνονται από τα εθνικά Κοινοβούλια.

Επίσης, με το σχέδιο Ευρωσυντάγματος η κατανομή αρμοδιοτήτων και εξουσιών ανάμεσα στα κράτη και στην ΕΕ (η λεγόμενη αρχή της επικουρικότητας) καθορίζεται με τρόπο που ευνοεί ολοένα και περισσότερο τη συγκέντρωση αρμοδιοτήτων και εξουσιών στην ΕΕ σε σχέση με τα κράτη - μέλη. Ολ' αυτά, τα οποία ισχυροποιούν τις ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, ισχυροποιούν και την εθνική κρατική εξουσία σε βάρος των λαών των κρατών - μελών.


Ενίσχυση ισχυρών κρατών

Το σχέδιο Συντάγματος ενισχύει ακόμη παραπέρα, και θεσμικά, το ρόλο των ισχυρών κρατών. Αυτό γίνεται με την επέκταση της εφαρμογής της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη αποφάσεων. Βήματα σε αυτή την κατεύθυνση είχαν γίνει και πρωτύτερα, ιδίως με τη Συνθήκη της Νίκαιας. Τώρα θα χρειάζονται λιγότερες ψήφοι να αθροιστούν στις ψήφους που διαθέτουν οι μεγάλες δυνάμεις, προκειμένου αυτές να πετύχουν την ειδική πλειοψηφία.

Επιπλέον, με το σχέδιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος δημιουργείται ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσιών. Καταργείται η εκ περιτροπής ανά εξάμηνο προεδρία. Τώρα, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (δηλαδή του συμβουλίου των αρχηγών κρατών) θα εκλέγεται για 2,5 χρόνια.

Αλλάζει η σύνθεση της Επιτροπής (Κομισιόν) σε βάρος της αντιπροσώπευσης των μικρότερων χωρών. Η Επιτροπή θα έχει 15 μέλη. Δηλαδή, από τις 25, μόνο 13 χώρες θα αντιπροσωπεύονται στην Επιτροπή συν ο πρόεδρος της Επιτροπής συν ο Υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ. Παράλληλα, η κάθε χώρα δε θα επιλέγει μόνη τους επιτρόπους της. Ο πρόεδρος της Επιτροπής θα επιλέγει, σε τελική ανάλυση, τους Επιτρόπους από κατάλογο που θα παρουσιάζει η κάθε χώρα.

Βεβαίως, δε σημαίνει ότι ακόμη και αν δεν υπήρχαν αυτές οι θεσμικές αλλαγές τα πράγματα για τους λαούς θα ήταν καλύτερα. Βεβαίως, τώρα διευρύνονται ακόμη περισσότερο οι ανισότητες ανάμεσα στα ισχυρά και τα λιγότερο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη - μέλη, γεγονός που οξύνει και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, αλλά και τις ταξικές αντιθέσεις και κοινωνικές ανισότητες των αδύνατων κρατών.


Κοινή ιμπεριαλιστική πολιτική

Εξάλλου, με το σχέδιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος γίνονται βήματα στην κατεύθυνση της κοινής ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, μέσα βέβαια από τις εσωτερικές αντιθέσεις. Καθιερώνεται θεσμός του υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ. Υπάρχει ρητή αναφορά σε στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων της ΕΕ (άρθρο 40). Νομιμοποιούνται έτσι και αποκτούν το κύρος της συνταγματικής ισχύος οι ιμπεριαλιστικοί τυχοδιωκτισμοί.

Στο άρθρο 42 γίνεται ρητή αναφορά στο δόγμα του προληπτικού πολέμου, καθώς αναφέρεται σε κινητοποίηση στρατιωτικών μέσων για την πρόληψη τρομοκρατικής απειλής.


Ευρωστρατός και

για εσωτερική καταστολή

Επιπλέον, το άρθρο 42 δίνει τη δυνατότητα ακόμη και για χρήση στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ για την καταπολέμηση, τάχα, της τρομοκρατίας. Το άρθρο αυτό προβλέπει τη στρατιωτική επέμβαση της ΕΕ σε κράτος - μέλος για την «πρόληψη τρομοκρατικής απειλής» ή για την «προστασία των δημοκρατικών θεσμών» ή μετά από «αίτημα των πολιτικών αρχών ενός κράτους σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης».

Οταν γνωρίζουμε τι εννοούν «τρομοκρατία» και «προστασία των δημοκρατικών θεσμών», είναι φανερό ότι το άρθρο 42 μπορεί να στραφεί εναντίον των λαϊκών κινημάτων, αν αυτά απειλήσουν την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου!


Αποδυνάμωση δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων

Το σχέδιο Συντάγματος της ΕΕ καταφέρει ένα ακόμη βαρύ πλήγμα στις δημοκρατικές κατακτήσεις. Η ΕΕ ανησυχεί για τις λαϊκές αντιδράσεις, που γεννιούνται και θα γεννηθούν, απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές στο εσωτερικό και στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα στο εξωτερικό και γι' αυτό λαμβάνει προληπτικά κατασταλτικά μέτρα.

Κατ' αρχάς, υπάρχει μια επικίνδυνη αναφορά στα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, τα οποία «συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής συνείδησης» (άρθρο 45). Είναι σαφές ότι γίνεται προσπάθεια να εξοβελιστούν όποιες πολιτικές δυνάμεις αμφισβητούν λιγότερο ή περισσότερο την ιμπεριαλιστική ΕΕ. Ούτε λίγο ούτε πολύ επιχειρείται η «εναρμόνιση» των κομμάτων με το ιδεώδες της ΕΕ και του Μάαστριχτ, αφού στο σχέδιο κανονισμού για τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα ορίζεται πως τα κόμματα οφείλουν να σέβονται τις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου όπως τις εννοεί η ΕΕ. Καταλαβαίνουμε τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Από την άλλη, στο ίδιο σχέδιο κανονισμού γίνεται λόγος για μηχανισμούς ελέγχου της οικονομικής λειτουργίας των κομμάτων και προλειαίνεται το έδαφος για ευρύτερο έλεγχο της πολιτικής συμπεριφοράς των κομμάτων. Εδώ πια τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα, αν λάβουμε υπόψη πώς εννοούν οι ιθύνοντες τις έννοιες δημοκρατία, τρομοκρατία κλπ.

Επιπλέον, με το σχέδιο Συντάγματος όχι μόνο δε γίνεται κανένα βήμα στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης της συμμετοχής των λαών στην πολιτική, αλλά ίσα - ίσα, συμβαίνει το αντίθετο, τίθενται ολοένα και μεγαλύτερα εμπόδια στην κοινωνικοπολιτική δράση.

Το β΄ μέρος του σχεδίου Συντάγματος ενσωματώνει τη Χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων, η οποία βρίσκεται πίσω ακόμη και απ' αυτό το επίπεδο κατοχύρωσης των δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων που χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου του 1950, τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων του ΟΗΕ του 1948 ή ακόμη και εθνικά Συντάγματα. Αφαιρούνται δηλαδή δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες, έστω και αυτές οι αστικές.

Για παράδειγμα, απουσιάζει ακόμη και οποιαδήποτε τυπική αναφορά στη λαϊκή κυριαρχία. Η αναφορά στο δικαίωμα στην απεργία είναι επιεικώς προβληματική και ανεπαρκής, ενώ κατοχυρώνεται, για πρώτη φορά, η «επιχειρηματική ελευθερία»!

Στο ίδιο μέρος περιλαμβάνονται μερικές υποκριτικές διακηρύξεις. Ετσι, υπάρχει δήθεν κατοχύρωση του τεκμηρίου αθωότητας ή της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, τα οποία όμως έχουν πληγεί σοβαρά στην πράξη με τις Συνθήκες Σένγκεν, Ευρωπόλ και τη νομιμοποίηση του ηλεκτρονικού φακελώματος.

Οσο για τα κοινωνικά δικαιώματα (Παιδεία, Υγεία κλπ.), αυτά θυσιάζονται στο βωμό της ΟΝΕ και των υπερκερδών του μεγάλου κεφαλαίου.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα σχέδιο Συντάγματος της ΕΕ που συμβάλλει στην ενίσχυση της εξουσίας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, στην ένταση της υπερεκμετάλλευσης και καταλήστευσης των εργαζομένων. Το Σύνταγμα αυτό θα συμβάλει, ώστε οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι και οι εργαζόμενοι να γίνουν φτωχότεροι. Το σχέδιο Συντάγματος είναι σαφώς αντιδραστικό, αντιδημοκρατικό. Είναι, δίχως αμφιβολία, ένα ευρωπαϊκό Σύνταγμα παραπέρα ενίσχυσης της ολιγαρχίας.

Δημήτρης ΚΑΛΤΣΩΝΗΣ



ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ

Προεδρία υπέρμαχος της απασχολησιμότητας

Τα συγχαρητήρια που απέδωσαν προς την Ελληνική Προεδρία σύσσωμες οι δύο μεγάλες κομματικές ευρωομάδες, η Κομισιόν, αλλά κυρίως τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ και, μέσω αυτών, η οικονομική και πολιτική ευρωπαϊκή ολιγαρχία, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για ποιων, τελικά, τα συμφέροντα δούλεψε η Προεδρία του κ. Σημίτη.

Ειδικότερα για την απασχόληση και την, κατ' ευφημισμόν, κοινωνική πολιτική, τα συμπεράσματα της Προεδρίας στη Θεσσαλονίκη επικύρωσαν τις αποφάσεις του Εαρινού Συμβουλίου του Μάρτη στις Βρυξέλλες, με τις οποίες η Στρατηγική της Λισαβόνας καθίσταται ο ακρογωνιαίος λίθος της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ μέχρι το 2010 και σε όλο το εύρος των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η απασχόληση και η κοινωνική πολιτική(Συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια) μπαίνουν υπό τη «δαμόκλεια σπάθη» της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Ολα υποτάσσονται στην «προώθηση της οικονομικής μεγέθυνσης» και στην «αύξηση της ανταγωνιστικότητας». Δεν είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων στις 25 χώρες, οι στόχοι της Στρατηγικής της Λισαβόνας, αλλά, όπως εύγλωττα περιγράφεται στις αποφάσεις του Συμβουλίου των Βρυξελλών (20-21 Μάρτη), η επίτευξη αυτών των στόχων πρέπει να οδηγεί στο «να γίνει η ευρωπαϊκή οικονομία η ανταγωνιστικότερη και δυναμικότερη οικονομία ανά την υφήλιο...».

Τρία είναι τα βασικά εργαλεία, για να γίνει πραγματικότητα ο στόχος αυτός: Πρώτον, η προώθηση νέων ανατροπών στο σύνολο του πλαισίου, που αφορά στις εργασιακές σχέσεις. Δεύτερον, επιπλέον αντιασφαλιστικά μέτρα σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και - επειδή τα παραπάνω δύο είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν αντιστάσεις - τρίτον: Θεσμοθέτηση του περιβόητου «κοινωνικού διαλόγου» στο πιο υψηλό επίπεδο.

Στο κεφάλαιο των αποφάσεων των Βρυξελλών «Εκσυγχρονισμός του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου», οι κατευθύνσεις είναι σαφείς: «Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να ενταθεί ο ρυθμός πορείας της μεταρρύθμισης των εθνικών αγορών εργασίας, με τον εντοπισμό μέτρων που μπορούν να γίνουν σύντομα πράξη...».

Τα μέτρα αυτά πρέπει να οδηγούν στην «αύξηση της προσφοράς εργατικού δυναμικού», δηλαδή στην αποτροπή των ανέργων και των οικονομικώς μη ενεργών, να παραμένουν εκτός παραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι μεγάλες ομάδες πληθυσμού (γυναίκες, νέοι άνεργοι, άνεργοι μεγάλης ηλικίας κλπ.), που σήμερα επιβιώνουν με επιδόματα ανεργίας ή άλλες προνοιακές παροχές, επειδή δε βρίσκουν εργασία, θα οδηγηθούν αναγκαστικά στην παραγωγική εργασία σε θέσεις «απασχολήσιμου».

Το μοντέλο του φιλελευθερισμού, σύμφωνα με το οποίο η μερική απασχόληση, τα τρίωρα και τα τετράωρα, η ενίσχυση της τάσης επινοικίασης εργαζομένων, η αύξηση της κινητικότητας, της πολλαπλής αλλαγής επαγγέλματος κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου, θα αντικαταστήσει, σε όλο και μεγαλύτερη έκταση, τη σταθερή και πλήρη εργασία, αλλά και τα εργασιακά δικαιώματα, που απορρέουν απ' αυτήν τη σχέση. Με δυο λόγια, το νέο εργασιακό και κοινωνικό ευρωπαϊκό μοντέλο πάει τόσο πίσω και παραπέμπει ευθέως σε πρωτόγονες μορφές μισθωτής εργασίας, στις απαρχές του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο «εκσυγχρονισμός της εργατικής νομοθεσίας» πρέπει «να λαμβάνει υπόψη την ανάγκη για ευελιξία», που σημαίνει ότι τα νέα μέρα θα λύνουν τα χέρια των εργοδοτών και θα «χαλαρώνουν..!» «τα περιοριστικά στοιχεία που επηρεάζουν τη δυναμική της αγοράς εργασίας». Στα πλαίσια αυτά, «η διαμόρφωση μισθών και ημερομισθίων» πρέπει «να λαμβάνουν υπόψη τη σχέση μεταξύ μισθών, σταθερότητας τιμών, παραγωγικότητας, επιπέδων κατάρτισης και συνθηκών αγοράς εργασίας...». Για άλλη μια φορά, οι μισθοί των εργαζομένων ενοχοποιούνται, στήνονται στον τοίχο της αντιπληθωριστικής πολιτικής και θα πρέπει να καθορίζονται σύμφωνα με τους ρυθμούς αύξησης της παραγωγικότητας.

Εν κατακλείδι, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο απαιτεί φτηνό και έμπειρο εργατικό δυναμικό και, μάλιστα, διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή, και στους τομείς που εκείνο το έχει ανάγκη. Γι' αυτό τα προγράμματα «ενεργού αγοράς εργασίας» πρέπει να εξασφαλίζουν τη «βελτίωση της κινητικότητας μεταξύ επαγγελμάτων, κλάδων, περιοχών και χωρών...». Ο ενιαίος εργασιακός χώρος, που, με τη σειρά της, προώθησε και η Ελληνική Προεδρία, δε ρίχνει μόνον τα εθνικά σύνορα, αλλά, στην κυριολεξία, ισοπεδώνει τα εργατικά δικαιώματα, επιτυγχάνει μια νέα ισορροπία, όχι με πρότυπο τις κατακτήσεις εργαζομένων σε ορισμένες κλάδους ή χώρες, αλλά με τους χειρότερους όρους για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά εργασίας των εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων γίνεται στη βάση της πιο σκληρής εκμετάλλευσης. Αποτελεί μια συνολική οπισθοδρόμηση και πραγματοποιείται με τους όρους που επιβάλλει το μεγάλο κεφάλαιο. Ο περίφημος στόχος για την ανταγωνιστικότερη και δυναμικότερη ευρωπαϊκή οικονομία, για τον οποίο κομπορρημονούν στα κείμενα της Ελληνικής Προεδρίας, θα επιτευχτεί πάνω στα ερείπια των εργατικών δικαιωμάτων.

Στους ίδιους ακριβώς στόχους αποβλέπει και η πολιτική για τη λεγόμενη «κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή». Οι εύηχες λέξεις δεν μπορεί να κρύψουν ότι η «επάρκεια και η βιωσιμότητα των συστημάτων κοινωνικής προστασίας», για τα οποία κόπτεται η ΕΕ, θα φέρουν νέες ανατροπές στα δημόσια ασφαλιστικά συστήματα. Γι' αυτό το Συμβούλιο των Βρυξελλών προέτρεψε τα κράτη - μέλη «να μεριμνήσουν για την υλοποίηση περαιτέρω μεταρρυθμίσεων των συνταξιοδοτικών συστημάτων, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η αύξηση της απασχόλησης ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας».

Εδώ βασική μέριμνα για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία είναι η αύξηση κατά πέντε τουλάχιστον χρόνια του χρόνου συνταξιοδότησης, η μείωση του ύψους των συντάξεων, η περικοπή παροχών και των υπηρεσιών υγείας, αλλά και η ευρύτερη αξιοποίηση των αποθεματικών των Ταμείων από τις χρηματαγορές.

Αλλά για να επιβληθούν τα μέτρα αυτά σε βάρος των εκατομμυρίων Ευρωπαίων εργαζομένων, για να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις, η ΕΕ φρόντισε να θεσμοθετήσει ακόμα ένα όργανο παραπλάνησης, κοινωνικής ενσωμάτωσης και ταξικής υποταγής. Το ρόλο αυτό θα παίξει η Τριμερής Κοινωνική Συνάντηση Κορυφής, που θα προηγείται των Εαρινών Ευρωπαϊκών Συμβουλίων και θα δίνει στις αντεργατικές αποφάσεις το συγχωροχάρτι του «κοινωνικού διαλόγου». Η θεσμοθέτηση του διαλόγου της απάτης ήταν και αυτή συνεισφορά της Ελληνικής Προεδρίας. Απ' αυτήν την άποψη, τα συγχαρητήρια της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας δεν πρέπει να απονέμονται μόνο στην κυβέρνηση, στον υπουργό Εργασίας Δ. Ρέππα, αλλά και στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Χ. Πολυζωγόπουλο, που, σε συνεργασία με τους αδρά αμειβόμενους αριστοκράτες της ΣΕΣ, επιχειρούν να μετατρέψουν συνολικά τα συνδικάτα της Ευρώπης, σε μπιστικούς των Βρυξελλών, σε φερέφωνα των εντολών των πολυεθνικών.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ



ΕΥΡΩΕΝΩΣΙΑΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Οικοδομώντας το «επιχειρηματικό μοντέλο»

Στα μέσα της δεκαετίας του '90, ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» είχε φιλοξενήσει άρθρο του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας Τζορτζ Μέιτζορ, όπου, μεταξύ άλλων, ο νεοφιλελεύθερος πολιτικός - διάδοχος της Θάτσερ, επισήμανε ότι στόχος της κυβέρνησής του ήταν η μετάβαση από το «κοινωνικό μοντέλο» ανάπτυξης της οικονομίας στο «επιχειρηματικό μοντέλο». Απόλυτα ειλικρινής με τις πράξεις του, ο Μέιτζορ εξηγούσε στο συγκεκριμένο άρθρο τον τρόπο με τον οποίο η εφαρμοζόμενη - νεοφιλελεύθερη βέβαια- οικονομική πολιτική έχει θέσει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της την καπιταλιστική επιχείρηση και τις ανάγκες της. Στόχος, η επίτευξη του οποίου απαιτούσε την αφαίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων.

Από τότε, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι, οι αναγκαιότητες του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού οδήγησαν σε μια συνεχή και κλιμακούμενη αντεργατική σκλήρυνση της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κάτι που είχε αντανάκλαση και στα επίσημα κείμενα της Κοινότητας, τα οποία σκιαγραφούν πλέον όλο και πιο καθαρά το «επιχειρηματικό μοντέλο», στο οποίο έκανε αναφορά ο Τζορτζ Μέιτζορ.

Αυτό διαπιστώνει κανείς, διαβάζοντας τα «Συμπεράσματα της Προεδρίας» του εαρινού Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που πραγματοποιήθηκε στις 20 και 21 Μάρτη στις Βρυξέλλες υπό την Ελληνική Προεδρία. Πρόκειται για ένα κείμενο από το οποίο λείπει και η παραμικρή αναφορά στους Ευρωπαίους εργαζόμενους και στις ανάγκες τους, όπου στο επίκεντρο των αναλύσεων βρίσκονται οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, ενώ η έννοια «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας» διαπερνάει κάθε πτυχή του. Σημείο αναφοράς του είναι βέβαια οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Λισαβόνας το καλοκαίρι του 2000, όταν και τέθηκαν οι βάσεις της στρατηγικής των οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, ώστε μέχρι το 2010 «η Ευρωπαϊκή Ενωση να οικοδομήσει την πιο δυναμική και ανταγωνιστική, βασισμένη στη γνώση, οικονομία, ικανή για σταθερή οικονομική μεγέθυνση με περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας και καλύτερη κοινωνική συνοχή» (από τα συμπεράσματα της Προεδρίας).

Η Σύνοδος Κορυφής της Λισαβόνας, αλλά και όσες ακολούθησαν στη συνέχεια, αποτελεί την πιο απτή απόδειξη της όξυνσης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, του οικονομικού πολέμου μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων για ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής και του ελέγχου των στρατηγικών πρώτων υλών του πλανήτη.


Τα συμπεράσματα της Προεδρίας

Στο πρώτο κεφαλαίο των συμπερασμάτων, υπό τον γενικό τίτλο «οικονομική μεγέθυνση, απασχόληση και ευημερία στην Ευρώπη» γίνεται η επισήμανση ότι η ευρωπαϊκή οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται σε κατάσταση ύφεσης. Οπως αναφέρεται «οι οικονομικές αβεβαιότητες και οι παγκόσμιοι πολιτικοί κίνδυνοι βαραίνουν εξαιρετικά τις βραχυπρόθεσμες προοπτικές και έχουν καθυστερήσει την ανάκαμψη». Μπροστά σε αυτή τη δυσμενή κατάσταση, η συνταγή είναι σκλήρυνση των μηχανισμών λιτότητας ή κατά την Προεδρία «υγιείς μακροοικονομικές πολιτικές» και «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», οι οποίες εκτιμάται ότι θα πρέπει να επιταχυνθούν. Για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων - καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων - τίθενται οι ακόλουθες προτεραιότητες:

  • «Αύξηση της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής». Κάτω από αυτόν τον τίτλο βρίσκεται βέβαια όλο το πλέγμα των πιο αντιδραστικών, αντεργατικών πολιτικών, με στόχο τις ανατροπές στην αγορά εργασίας και την υπονόμευση των δημοσίων συστημάτων, Υγείας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας. Πίσω από τον επιδιωκόμενο στόχο της αύξησης του ποσοστού απασχόλησης στο 70% μέχρι το 2010 βρίσκονται οι επιδιώξεις των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, να έχουν στη διάθεσή τους ένα πλεόνασμα εργατικών δυνάμεων, κατακερματισμένων, σε ό,τι αφορά τα ωράρια, τις αμοιβές και τις σχέσεις εργασίας, τα οποία θα μπορούν να κινητοποιούν ή να τα θέτουν σε κατάσταση αδράνειας, ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκεται ο οικονομικός κύκλος. Ο στόχος αυτός από μόνος του προϋποθέτει και αύξηση του βιομηχανικού εφεδρικού στρατού του ευρωπαϊκού προλεταριάτου.
  • «Προτεραιότητα στην καινοτομία και την επιχειρηματικότητα στην Ευρώπη». Η προβολή της έννοιας της επιχειρηματικότητας, έχει και πρακτική και ιδεολογική χροιά. Θέλουν κατ' αρχάς να την κάνουν οικεία και φιλική στους εργαζόμενους - στο κείμενο αναφέρεται ότι «χρειάζεται δράση για να προβληθεί το επιχειρηματικό πνεύμα μεταξύ των νέων» - ενώ, από την άλλη, στο όνομα της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας να δικαιολογούν κάθε αντεργατικό και φιλομονοπωλιακό μέτρο. Εδώ βεβαίως εντάσσονται και τα διάφορα προγράμματα, με ημερομηνία λήξης, της λεγόμενης κοινωνικής οικονομίας. Οπου με στόχο, υποτίθεται, την αύξηση της απασχόλησης και την ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση κοινωνικών υπηρεσιών, προτρέπουν με κάποια κίνητρα, ομάδες ανέργων, ατόμων με ειδικές ανάγκες, να συνεταιριστούν και να αναλάβουν επιχειρηματική δράση, ή ακόμη και επιχειρήσεις στα πλαίσια των ΟΤΑ, με ελαστικές μορφές εργασίας. Η δε προτεραιότητα στην καινοτομία, η οποία συνδυάζεται με την ανάγκη να αυξηθούν οι δαπάνες για επενδύσεις στην έρευνα για νέα - καινοτόμα προϊόντα στο 3% του κοινοτικού ΑΕΠ, έχει σχέση με τον οξύ ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία για κυριαρχία στους τομείς των νέων τεχνολογιών, ενώ αυτό σημαίνει νέα γερή ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών.
  • «Περιβαλλοντική προστασία για την οικονομική μεγέθυνση και τις θέσεις εργασίας». Ακόμα και αυτό το οικολογικό αίτημα, το συνδέουν με την ανάγκη αύξησης του καπιταλιστικού προϊόντος σε συνδυασμό με το λεγόμενο φόρο ρύπανσης, τον οποίο θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Ετσι αναφέρουν ότι «είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την καινοτομία και την εισαγωγή νέων τεχνολογιών, που οδηγούν στη μεγέθυνση και την απασχόληση».

Στόχοι για το επόμενο 12μηνο

Στο κείμενο αναφέρεται ότι για το συντονισμό των βασικών πολιτικών, η Κοινότητα έχει στη διάθεσή της τα ακόλουθα εργαλεία: α) Τους Γενικούς Προσανατολισμούς Οικονομικών Πολιτικών (ΓΠΟΠ), οι οποίοι θέτουν τα πλαίσια των δημοσιονομικών και νομισματικών κατευθύνσεων β) Τις Κατευθυντήριες Γραμμές για την Απασχόληση (περιέχουν πολιτικές και στόχους ανατροπής των εργασιακών σχέσεων) και γ) τη Στρατηγική για την Εσωτερική Αγορά, με βάση την οποία προωθούνται πολιτικές ομογενοποίησης των επιμέρους κανονιστικών πλαισίων (αγορές ενέργειας, μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, χρηματοοικονομικές υπηρεσίες κλπ.).

Για το διάστημα των επόμενων 12 μηνών (μέχρι την επόμενη εαρινή Σύνοδο Κορυφής το 2004), σαν στόχος τίθεται η ποικιλόμορφη ενίσχυση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Στην επιδίωξη του στόχου αυτού υποτάσσουν τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, ενώ οι έννοιες της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας βρίσκονται στο επίκεντρο, «η ανταγωνιστικότητα πρέπει και πάλι να έρθει στο προσκήνιο, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον, στο οποίο θα μπορούν να ακμάζουν οι επιχειρήσεις και η επιχειρηματικότητα», αναφέρει το κείμενο των Συμπερασμάτων, ενώ για τη βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος επισημαίνεται: «Χρειάζονται και άλλες προσπάθειες σε επίπεδο ΕΕ και των κρατών - μελών για τη βελτίωση του γενικού επιχειρηματικού κλίματος, σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένου και του τουρισμού, τη μείωση των διοικητικών και ρυθμιστικών βαρών για τις επιχειρήσεις...». Τίθενται, όμως, και στόχοι ιδεολογικής χειραγώγησης: «Προέχει επίσης να προωθηθεί η επιχειρηματική νοοτροπία, παρέχοντας κίνητρα σε μεμονωμένα άτομα και προτρέποντας το κοινωνικό σύνολο να εκτιμά την επιχειρηματική επιτυχία. Τέλος, πρέπει να δοθεί προσοχή στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του κοινού στις επιχειρήσεις με την προώθηση αξιόπιστης εταιρικής διακυβέρνησης».

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ



ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠ

Στη ρότα αφανισμού των φτωχών αγροτών

Διπλή επιτυχία την είπε ο Σημίτης, ιστορική συμφωνία την είπε ο Δρυς. Αυτό όμως που φαίνεται ξεκάθαρα είναι πως η Ελληνική Προεδρία «μόχθησε» εκτός των άλλων για να ψηφιστεί η χειρότερη μέχρι τώρα αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Επ' αυτού, για έξι ολόκληρους μήνες ο προεδρεύων του Συμβουλίου Υπουργών Γεωργίας της ΕΕ Γ. Δρυς κι όταν χρειάστηκε ο Κ. Σημίτης, έκαναν ό,τι ζητούσε η Κομισιόν και οι ευρω - πολυεθνικές, ώστε ψηφιστεί η νέα ολέθρια ΚΑΠ.

Βέβαια, οι μικρομεσαίοι Ελληνες αγροτοκτηνοτρόφοι ακούγοντας τις πανηγυρικές και απολογιστικές θεατρινίστικες τυμπανοκρουσίες της απερχόμενης Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ και τη σχετική προπαγάνδα της κυβέρνησης Σημίτη, θα νομίσουν ότι έκαναν την τύχη τους. Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα για αυτούς λέει ότι όπου ακούν μεγάλες επιτυχίες... να τους πιάνουν μεγάλες ανησυχίες! Αυτά που σε πρώτη φάση αποφασίστηκαν στις 26/6 στο Λουξεμβούργο και αυτά που έρχονται τίποτα καλό δεν προβλέπουν και δεν προμηνύουν για τους μικρομεσαίους Ελληνες αγροτοκτηνοτρόφους.

Αρχικώς αποφασίστηκε, να επιδοτηθεί με τα ίδια κονδύλια της ΚΑΠ των 15, αυξημένα κατά 1% μέχρι το 2013 η ΚΑΠ των 25. Κι επειδή κι αυτή η αναθεώρηση έγινε υπό τη δημοσιονομική οροφή, που προαποφάσισε πέρσι τον Οκτώβρη η Σύνοδος Κορυφής, δηλαδή να πέσει πάγος και παγοκόφτης στον προϋπολογισμό της ΚΑΠ, στο όνομα της ΟΝΕ, της ΚΕΠΑΑ, της διεύρυνσης και του ΠΟΕ, αποφασίστηκε στη συνέχεια ό,τι αποφασίστηκε.

Πιο ειδικά αποφασίστηκε η αποδέσμευση ή η εθελοντική ανά κράτος - μέλος μερική αποδέσμευση των όποιων επιδοτήσεων, από το 2005. Από το 2005 επίσης ξενικά η μείωση του νέου τύπου επιδοτήσεων κατά 3% το έτος αυτό, κατά 4% το 2006 και κατά 5% το 2007, για όσους λαμβάνουν ενισχύσεις άνω των 5.000 ευρώ. Το ποσά που θα προκύπτουν κατά την ΕΕ θα πηγαίνουν όπως εμφανίζεται για τη λεγόμενη ανάπτυξη της υπαίθρου, δηλαδή πάλι για την «ενίσχυση» των μεγαλοεπιχειρηματιών και διαφόρων προσκολλημένων. Επίσης καθιερώνονται βαριά περιβαλλοντικά πρόστιμα, που θα φτάνουν μέχρι και το 100% των επιδοτήσεων, αν δεν τηρούνται οι, κατά βάσιν υποκριτικοί και για άλλους λόγους επιβληθέντες, περιβαλλοντικοί όροι της Κομισιόν στη νέα ΚΑΠ.

Στην πρώτη φουρνιά της αναθεώρησης της ΚΑΠ περιλαμβάνονται μια σειρά ακόμα αρνητικές ρυθμίσεις για τα προϊόντα που περιλαμβάνει, όπως τα σιτηρά και το ρύζι τις οποίες η κυβέρνηση αποφεύγει να αναφέρει. Για παράδειγμα, στο σκληρό στάρι προβλέπεται μείωση της ειδικής ενίσχυσης κατά 17,3% και στο ρύζι μείωση της τιμής παρέμβασης κατά 50% και περαιτέρω συρρίκνωση του εθνικού πλαφόν από τα 249.000 στρέμματα στα 203.000 στρέμματα. Και το κακό δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Στο όνομα του ΠΟΕ και των αποφάσεων που ελήφθησαν επί Ελληνικής Προεδρίας για την αναθεώρηση της ΚΑΠ, θα έρθουν ακόμα χειρότερα μέτρα για βασικά ελληνικά προϊόντα όπως το βαμβάκι, το λάδι, ο καπνός κ.ά. Ομως και εδώ η κυβέρνηση το γύρισε στα μεγάλα ψέματα, κραδαίνοντας μια ευρω - δήλωση του αέρα, που περιλαμβάνεται στο τελικό συμβιβαστικό κείμενο για την αναθεώρηση της ΚΑΠ.

Τελικά αυτό που φαίνεται είναι πως τα όσα ψηφίστηκαν και τα όσα πρόκειται να ψηφιστούν δε θα έχουν μόνον αρνητικές επιπτώσεις στους μικρομεσαίους Ελληνες αγροτοκτηνοτρόφους. Θα επιφέρουν ένα σοβαρό πλήγμα στην αγροτική παραγωγή και την ελληνική ύπαιθρο. Τα νέα σχέδια της ΕΕ αποσκοπούν βασικά στο να φτιάξουν λίγους μεγαλοαγρότες, που θα είναι φασονατζήδες των πολυεθνικών και των παραρτημάτων τους και θα πουλούν φτηνή πρώτη ύλη στο όνομα του διεθνούς ανταγωνισμού. Οι ολέθριες αποφάσεις που πάρθηκαν στο Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας της ΕΕ για την αναθεώρηση της ΚΑΠ θα έχουν τις παρακάτω αρνητικές συνέπειες: Επιτάχυνση της φτώχειας και του ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων Ελλήνων αγροτών. Κουτσουρεμένες ψευτο - εισοδηματικές ενισχύσεις - «προνοιακά επιδόματα» ή «άτυπα επιδόματα ανεργίας» για μικρομεσαίους αγρότες, που δε θα μπορούν να παράγουν, αλλά θα τους απαγορεύεται έτσι, να εγκαταλείψουν τα χωριά τους, για να μην προστεθούν στις στρατιές ανέργων των πόλεων. Ακολούθως, μέσω των νέων αποφάσεων για την ΚΑΠ, θα επιτευχθεί όπως όλα δείχνουν: Η συρρίκνωση της παραγωγής και η υποβάθμιση της ποιότητας. Θα κλονιστεί σημαντικά ο ελληνικός μεταποιητικός τομέας και ο τομέας των εξαγωγών θα οδηγηθεί στην πλήρη καταρράκωση.

Ψάχνοντας όμως κανείς στα πανηγυρικά λεγόμενα των κυβερνώντων βρίσκει και... ενδιαφέροντα πράγματα. Οπως για παράδειγμα μια εκπληκτική δήλωση του Γ. Δρυ που έγινε την Παρασκευή 27/6 στο Ζάππειο που φανερώνει το μέγεθος της κυβερνητικής αναξιοπιστίας και κοροϊδίας. Ενώ γινόταν λόγος για εξασφάλιση πολλών τρισ. (35 τρισ. δρχ. μέχρι το 2013, τα έβγαλαν οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες) ο Γ. Δρυς είπε επί λέξει: «Η νέα ΚΑΠ δίνει στους Ευρωπαίους γεωργούς την ευχέρεια να παράγουν χωρίς το άγχος της επιδότησης»! Ε, αφού είναι έτσι, γιατί αγχώθηκαν όλες τις προηγούμενες μέρες ο Γ. Δρυς και οι «πένες» του, προκειμένου να εμφανιστεί ότι εξασφαλίστηκαν πολλά δισ. και τρισ. επιδοτήσεων για ελληνικά προϊόντα μέχρι το 2013; Και γιατί κατά βάθος δεν άρεσε... ούτε στον Σημίτη όπως φάνηκε, η «επιτυχία» του Γ. Δρυ στο θέμα της αναθεώρησης της ΚΑΠ;...

Τελικά όπως πάει το πράγμα, από το 2005 και μετά που θα αρχίσουν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι να βιώνουν για τα καλά στο πετσί τους τα όσα ψηφίστηκαν στις 26/6/2003 και όσα δρομολογήθηκαν να ψηφιστούν, δε θα φτάσουν ούτε 120.000 τόνοι αγελαδινό γάλα για να μπορέσουν να ξεπλυθούν ο Κ. Σημίτης, ο Γ. Δρυς και οι λοιποί προπαγανδιστές του απατηλού ΠΑΣΟΚικού εκσυγχρονισμού.

Κώστας ΔΕΤΣΙΚΑΣ



ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Προσαρμογή στις απαιτήσεις της αγοράς

Η δραστηριότητα της Ελληνικής Προεδρίας στον τομέα της Παιδείας δεν μπορούσε παρά να εντάσσεται στη γενικότερη προσπάθεια προώθησης των αντιλαϊκών στόχων της Συνθήκης της Λισαβόνας, στο πώς δηλαδή τα εκπαιδευτικά συστήματα θα υπηρετήσουν καλύτερα την ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, θυσιάζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις.

Εχοντας ήδη δρομολογηθεί ένα πρώτο κύμα αντιδραστικών αλλαγών, με κύρια χαρακτηριστικά την προώθηση της διά βίου εκπαίδευσης, την προσαρμογή των εκπαιδευτικών συστημάτων σε αυτό το μοντέλο και την ανάπτυξη μηχανισμών κατάρτισης, η Ελληνική Προεδρία ήρθε σε μία περίοδο που οι νέες τεχνολογίες και η «ποιότητα»-αξιολόγηση στην εκπαίδευση έχουν για τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ και την ίδια την Ενωση τον πρώτο λόγο σε μία εκπαιδευτική αναδιάρθρωση για τη διαμόρφωση εργατικού δυναμικού, πιο ευέλικτα προσαρμοσμένου στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς.

Τα δύο Συμβούλια Υπουργών Παιδείας που έγιναν στις Βρυξέλλες το Φλεβάρη και το Μάη απασχόλησαν τα ζητήματα της παρακολούθησης της διαδικασίας της Λισαβόνας στην εκπαίδευση, η εισαγωγή νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση και η υιοθέτηση κοινών κριτηρίων αναφοράς για τα εκπαιδευτικά συστήματα στην Ευρώπη. Τα ζητήματα της σύνδεσης της κατάρτισης με την απασχόληση, της αξιολόγησης, της διά βίου εκπαίδευσης συζητήθηκαν μέσα από συναντήσεις υπηρεσιακών παραγόντων, ενώ σε ό,τι αφορά ειδικά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η διαδικασία της Μπολόνια βρέθηκε στο επίκεντρο συναντήσεων που στόχο είχαν τον έλεγχο και συντονισμό των ενεργειών των κρατών-μελών για την προώθηση του ευρωπαϊκού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης.

Το Μάρτη (1-2) πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η Ατυπη Σύνοδος Υπουργών Παιδείας, που έγινε μέσα σε κλίμα μεγάλων διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα σε συνδυασμό με την καταδίκη του επερχόμενου πολέμου ενάντια στο Ιράκ. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, στη σύνοδο αυτή μπήκαν τα θεμέλια ώστε η Ευρώπη να αναζητήσει μια «Λισαβόνα Νο 2» που θα συμπληρώνει την πρώτη και θα την εξειδικεύει στο χώρο της Παιδείας. Στο πλαίσιο αυτό, οι υπουργοί κατέληξαν στην ανάγκη να αναδειχτεί η εκπαίδευση - όπως αυτοί την ορίζουν - σε αυτοτελή αρχή, με αύξηση της χρηματοδότησής της. Τώρα πώς θα αυξήσουν τη χρηματοδότηση, θα είναι αυτοχρηματοδότηση, αυτό το αφήνουν σκόπιμα αδιευκρίνιστο. Τα παραπάνω συνοδεύτηκαν από μία προσπάθεια εξωραϊσμού της διαμόρφωσης μιας Παιδείας, η μορφή και το περιεχόμενο της οποίας όλο και περισσότερο υπάγονται στις ανάγκες της αγοράς, άρα και της επιβολής μεγαλύτερων ταξικών φραγμών στη μόρφωση και που, όπως διαφάνηκε από τη σύνοδο, σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσει να κινείται.

Η έγκριση των λεγόμενων κριτηρίων αναφοράς, στο Συμβούλιο Παιδείας του περασμένου Μάη, ξεχωρίζει. Τα κριτήρια αυτά αφορούν στα επίπεδα μέσων ευρωπαϊκών επιδόσεων και είναι τα εξής:

  • Εως το 2010, ο μέσος όρος ατόμων που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο στην ΕΕ δεν πρέπει να υπερβαίνει το 10%
  • Ο συνολικός αριθμός των αποφοίτων μαθηματικών, θετικών επιστημών και τεχνολογικών σπουδών στην Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να αυξηθεί τουλάχιστον κατά 15% έως το 2010, ενώ ταυτόχρονα το επίπεδο ανισορροπίας μεταξύ των φύλων πρέπει να μειωθεί
  • Εως το 2010, τουλάχιστον το 85% των ατόμων 22 ετών στην Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να έχουν ολοκληρώσει την ανώτερη βαθμίδα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
  • Εως το 2010, το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 15 ετών με χαμηλές επιδόσεις σε ό,τι αφορά στην ικανότητα ανάγνωσης πρέπει να έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 20% σε σύγκριση με το 2000
  • Εως το 2010, το μέσο επίπεδο συμμετοχής στη διά βίου μάθηση στην ΕΕ θα πρέπει να είναι τουλάχιστον το 12,5% του ενήλικου πληθυσμού σε ηλικία εργασίας (ηλικιακή ομάδα 25-64 ετών).

Η θεσμοθέτηση κριτηρίων θεωρείται από την ΕΕ ως «άλλο ένα φιλόδοξο βήμα προς τη στρατηγική της Λισαβόνας στον τομέα της εκπαίδευσης και της κατάρτισης». Ετσι μπορεί να εξασφαλίσουν ώστε να μην υπερβαίνει το 10% το ποσοστό αυτών που εγκαταλείπουν τη μόρφωση, αλλά η εκπαίδευση που θα τους παρέχεται δε θα τους μορφώνει. Επιδιώκουν, λοιπόν, τη δημιουργία μελλοντικών εργαζομένων χωρίς δικαιώματα, που το δικαίωμά τους στη δουλιά θα περνά μέσα από καταρτίσεις και επανακαταρτίσεις ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες της αγοράς, ενώ την ίδια ώρα η εκπαίδευση γίνεται φτωχότερη και για λιγότερους. Υπό αυτό το πρίσμα, ο δείκτης της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου και αυτός της αποφοίτησης από την ανώτερη βαθμίδα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν απαντά στο λαϊκό αίτημα για επέκταση της βασικής εκπαίδευσης καθώς η εκπαίδευση ταυτίζεται με την κατάρτιση. Το σπρώξιμο των παιδιών της εργατικής τάξης σε μεταγυμνασιακά ΙΕΚ ή ΤΕΕ δε θεωρείται εγκατάλειψη του σχολείου. Το κριτήριο της αύξησης του αριθμού αποφοίτων θετικών και τεχνολογικών επιστημών συνδέεται με τις προωθούμενες αναδιαρθρώσεις στην ανώτατη εκπαίδευση, με μεγαλύτερη προσαρμογή της στις ανάγκες της αγοράς. Οι τομείς αυτοί σχετίζονται άμεσα με την παραγωγή και αποτελούν και αντικείμενα κατάρτισης. Τέλος, το κριτήριο που αφορά στη συμμετοχή στη διά βίου εκπαίδευση, που αποτελεί και τη βασική προτροπή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι το τελευταίο Ευρωπαϊκό Κριτήριο Αναφοράς.

Μαζί με τις κατευθύνσεις που διαλύουν τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, προβάλλονται και αυτές για την εξειδίκευση των μελλοντικών «απασχολήσιμων» στον τομέα των νέων τεχνολογιών. Στο πλαίσιο άσκησης εκπαιδευτικών πολιτικών μετά τη Λισαβόνα, αυτή κατέχει ιδιαίτερο ρόλο ως μέσο μεγιστοποίησης των κερδών του κεφαλαίου.

Και στον τομέα της Παιδείας, αποδείχτηκε ότι η Ελληνική Προεδρία κινήθηκε στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των γενικότερων αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που προωθεί το κεφάλαιο και, βέβαια, ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει από αυτές κανένα θετικό αποτέλεσμα. Η ολοκλήρωση της προεδρίας αφήνει τη λαϊκή οικογένεια να συνεχίζει να ακριβοπληρώνει την, υποτίθεται, δημόσια Παιδεία και κάνει ακόμα πιο επιτακτική τη λαϊκή πάλη για να υπάρξουν ριζικές αλλαγές και στην Παιδεία.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ



ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΟΓΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Διαφύλαξη των καπιταλιστικών κερδών και της «παγκοσμιοποίησης»

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, επί Ελληνικής Προεδρίας, απέκτησε εκτός των άλλων και το δικό της «δόγμα στρατηγικής ασφάλειας», όπως διατυπώνεται στο «Κείμενο Σολάνα», το οποίο παρουσιάστηκε στη Σύνοδο της Χαλκιδικής και υιοθετήθηκε από τους «είκοσι πέντε». Πρόκειται για μια πιστή αντιγραφή του αντίστοιχου αμερικανικού δόγματος όπως το γνωρίσαμε μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001.

Με το «Κείμενο Σολάνα» η Ευρωπαϊκή Ενωση προσδιορίζει ως τις μεγαλύτερες απειλές την τρομοκρατία, τη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής και το οργανωμένο έγκλημα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο ορισμός για τα «κράτη-παρίες». «Ορισμένες χώρες, τονίζει, έχουν αυτοτοποθετηθεί εκτός των ορίων της διεθνούς κοινωνίας. Μερικές επιζητούν τη μόνωση, ενώ άλλες παραβιάζουν συστηματικά τους διεθνείς κανόνες εσωτερικής διακυβέρνησης ή εξωτερικής συμπεριφοράς. Είναι επιθυμητό να επανέλθουν στη διεθνή κοινότητα αυτές οι χώρες. Οσες αρνούνται να το πράξουν, θα πρέπει να καταλάβουν ότι η στάση τους συνεπάγεται κάποιο τίμημα, μεταξύ άλλων, στις σχέσεις τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση». Δε χρειάζεται πολλή σκέψη, για να καταλάβουμε ότι με μια τέτοια διατύπωση, «φωτογραφίζονται» η Κούβα, η ΛΔ της Κορέας, το Ιράν και οι άλλες χώρες του «άξονα του κακού».

Το «Κείμενο Σολάνα» δίνει απάντηση και στα ερωτήματα που ανέκυψαν για τις ευρωατλαντικές σχέσεις, κατά τη διάρκεια της επιδρομής στο Ιράκ. Η απάντηση αρχίζει με την αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ στο στρατιωτικό τομέα. «Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αναφέρει, οι ΗΠΑ βρέθηκαν σε κυρίαρχη θέση ως στρατιωτικός παράγοντας. Καμιά άλλη χώρα ή ομάδα χωρών δεν πλησιάζει καν τις στρατιωτικές τους ικανότητες. Παρ' όλα αυτά, καμιά χώρα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τελείως μόνη της τα πολύπλοκα προβλήματα των καιρών μας».

Στη συνέχεια παρέχεται η διαβεβαίωση για το ρόλο του ΝΑΤΟ στις ευρωαμερικανικές σχέσεις: «Ενας από τους ακρογωνιαίους λίθους του διεθνούς συστήματος είναι η ευρωαμερικανική σχέση, η οποία δεν εξυπηρετεί μόνο το διμερές μας συμφέρον, παρά ενισχύει και την όλη διεθνή κοινότητα. Σημαντική έκφραση αυτής της σχέσης είναι το ΝΑΤΟ».

Οι ηγέτες των κρατών-μελών της ΕΕ τάχθηκαν, επίσης, υπέρ των προληπτικών χτυπημάτων, ένα καίριο γνώρισμα του αμερικανικού δόγματος για την ασφάλεια. Στο «Κείμενο Σολάνα» αναφέρεται συγκεκριμένα: «Η παραδοσιακή μας αντίληψη της αυτοάμυνας - μέχρι και τον πόλεμο του Κόλπου - βασιζόταν στο φόβο της εισβολής. Με τις νέες απειλές που εμφανίζονται, η πρώτη γραμμή άμυνας θα είναι συχνά στο εξωτερικό. (...) Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δράσουμε προτού ξεσπάσει η κρίση. Οσο νωρίτερα αρχίζει η πρόληψη των συγκρούσεων και των απειλών, τόσο καλύτερα».

Η πολιτική των συνεχών και πολλαπλών στρατιωτικών επεμβάσεων γίνεται από τη Σύνοδο της Χαλκιδικής η επίσημη και πάγια πολιτική της ΕΕ. «Ως ένωση 25 κρατών, υπογραμμίζει ο Σολάνα, που δαπανούν συνολικά 160 εκατομμύρια ευρώ για την άμυνα, θα έπρεπε, αν χρειαστεί, να μπορούμε να εκτελούμε δύο ή περισσότερες επιχειρήσεις ταυτόχρονα. Χρειάζεται ν' αναπτύξουμε μια στρατηγική νοοτροπία, που να προωθεί την έγκαιρη, γρήγορη και όπου χρειάζεται στιβαρή επέμβαση»!

Φυσικά, για μια τέτοια πολιτική απαιτούνται αυξημένες στρατιωτικές δυνατότητες και περισσότερα όπλα. «Αν παίρνουμε στα σοβαρά τις νέες απειλές, τονίζεται, και το στόχο της δημιουργίας πιο ευέλικτων κινητών δυνάμεων, θα πρέπει να αυξήσουμε τους πόρους που αφιερώνουμε για την άμυνα».

Το «δόγμα στρατηγικής ασφάλειας» της ΕΕ, όπως διατυπώνεται στο «Κείμενο Σολάνα», δεν έρχεται να καλύψει μόνον ένα κενό στη συνολική πολιτική της ΕΕ. Είναι μια απόφαση στρατηγικής σημασίας αφού επιχειρεί όχι μόνο να θωρακίσει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τις πολιτικές και οικονομικές δομές του, αλλά και να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του στο πλαίσιο της «παγκοσμιοποίησης». Από την άποψη αυτή είναι χαρακτηριστικό ότι στο «Κείμενο» γίνεται ιδιαίτερη μνεία για την ανάγκη στήριξης των κορυφαίων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, θεματοφυλάκων του καπιταλισμού, όπως είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, ο ΟΟΣΑ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και οι περιφερειακές ιμπεριαλιστικές οργανώσεις, όπως ο ASEAN, η MERCOSUR, η Αφρικανική Ενωση κ.ά. Εξάλλου, στο «Κείμενο Σολάνα» οι απειλές για την ασφάλεια ταυτίζονται με τις απειλές για την ομαλή εξέλιξη της «παγκοσμιοποίησης». «Το μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον χαρακτηρίζεται από διαρκώς πιο ανοιχτά σύνορα, αναφέρει. Οι εμπορικές και επενδυτικές ροές, η τεχνολογική ανάπτυξη και η εξάπλωση της δημοκρατίας έχουν φέρει σε πλήθος ανθρώπων αυξανόμενη ελευθερία και ευημερία. Οι εξελίξεις αυτές έχουν διευρύνει τα περιθώρια που ανοίγονται στις μη κρατικές ομάδες προκειμένου να έχουν κάποιο ρόλο στις διεθνείς υποθέσεις. Παρ' όλες αυτές τις ενθαρρυντικές τάσεις, πολλά προβλήματα παραμένουν άλυτα και μερικά έχουν και οξυνθεί». Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι μεταξύ των άλλων προκλήσεων περιλαμβάνει και το μείζον θέμα του πετρελαίου και της ενεργειακής εξάρτησης. «Αλλο πράγμα που εμπνέει ανησυχίες είναι η ενεργειακή εξάρτηση, τονίζει. Η Ευρώπη αποτελεί το μεγαλύτερο εισαγωγέα πετρελαίου και φυσικού αερίου παγκοσμίως. Οι εισαγωγές καλύπτουν το 50% περίπου της κατανάλωσης ενέργειας σήμερα, το δε ποσοστό αυτό αναμένεται να φτάσει το 70% το 2030. Το μεγαλύτερο μέρος των εισαγωγών ενέργειας προέρχεται από τον Περσικό Κόλπο, τη Ρωσία και τη Β. Αφρική».

Μετά από αυτό δεν είναι τυχαίο ότι οι «είκοσι πέντε» βάζουν στο στόχαστρό τους ακριβώς αυτές τις περιοχές. Υποψήφιοι στόχοι είναι λοιπόν: «Οι μελλοντικοί ανατολικοί μας γείτονες, η Ουκρανία, η Μολδαβία, η Λευκορωσία, η περιοχή του Νότιου Καυκάσου, η Μέση Ανατολή, όλη η περιοχή της Μεσογείου».

Η υιοθέτηση του «Κειμένου Σολάνα» από τους «είκοσι πέντε» δε σημαίνει ότι λύθηκαν οι μεταξύ τους αντιθέσεις, ούτε και οι αντιθέσεις με τις ΗΠΑ. Οι αντιθέσεις που παρουσιάστηκαν με οξύτερη μορφή κατά τη διάρκεια της αμερικανοβρετανικής επιδρομής στο Ιράκ δεν εξαφανίζονται, απλώς υποχωρούν και ανασυντίθενται για να εμφανιστούν και πάλι στο προσκήνιο καθώς οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα αντιμετωπίζουν την κρίση του καπιταλισμού, την εσωτερική τους κρίση και την πάλη των λαών. Το «Κείμενο Σολάνα» μπορεί να είναι η αναγνώριση της αμερικανικής ηγεμονίας στην κοινή επιχείρηση του ευρωατλαντισμού για την προώθηση και τη θωράκιση της «παγκοσμιοποίησης». Είναι όμως μία πρόσκαιρη ανάπαυλα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που συνεχίζονται με άλλες μορφές και σε άλλα πεδία, για να επανέλθουν οξύτεροι.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ



ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ

Διεθνής κατασταλτική δύναμη με ευρωπαϊκή ταυτότητα

Η Ευρωπαϊκή Ενωση σαν ιμπεριαλιστικός πόλος, που ενισχύεται για να δράσει πιο αποτελεσματικά υπέρ των συμφερόντων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της «νέας τάξης», όπως φιλοδοξούν οι θιασώτες της, δεν μπορεί παρά να έχει και τα ανάλογα στρατιωτικά μέσα. Η συγκρότηση του λεγόμενου ευρωστρατού, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Δύναμης Ταχείας Ανάπτυξης έρχεται να υπηρετήσει αυτό το σκοπό. Παράλληλα, οι διαδικασίες που συνδέονται με την πορεία συγκρότησης της δύναμης, αναδεικνύουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο όλο το πλέγμα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Σήμερα ευρωπαϊκή στρατιωτική παρουσία, όπως αποφασίστηκε στις 19 Μάη από το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων (υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας), όπου κηρύχτηκε η ενεργοποίηση του ευρωστρατού, υπάρχει στην ΠΓΔΜ (επιχείρηση Concordia), στη Βοσνία -Ερζεγοβίνη (αστυνομική αποστολή) και στη Λ.Δ. Κογκό (επιχείρηση Artemis).

Ο ευρωστρατός εντάσσεται απόλυτα στη στρατηγική του ιμπεριαλισμού για συγκρότηση ταχυκίνητων πολυεθνικών δυνάμεων ταχείας ανάπτυξης, όπως απαιτούν τα σύγχρονα πολεμικά δόγματα των ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Μια στρατηγική στην οποία η Ελλάδα έχει ήδη σπεύσει να προσαρμοστεί με την αναθεώρηση του αμυντικού της δόγματος. Οι δυνάμεις αυτές, είτε ΝΑΤΟικές είτε ευρωενωσιακές, είναι δυνάμεις διεθνούς καταστολής, που, εάν προκύψει ανάγκη, θα αναλαμβάνουν ρόλους ακόμα και στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών. Σε καμία περίπτωση δε συνδέεται με την προστασία των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ και την «άμυνά» της, αφού συγκροτείται στη βάση του νεοταξίτικου δόγματος περί διεθνούς «ασφάλειας» και «σταθερότητας», σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση των λεγομένων σύγχρονων απειλών.

Η πορεία συγκρότησης του ευρωστρατού συνοδεύεται από μια παράλληλη πορεία στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης και ενίσχυσης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού πόλου. Επίσης, είναι ένας παράγοντας στρατιωτικοποίησης των διεθνών σχέσεων. Την ίδια ώρα ηχούν ως ειρωνεία τα όσα λέγονται περί ανθρωπιστικών και ειρηνευτικών αποστολών που θα αναλαμβάνει ο ευρωστρατός. Είναι γνωστές οι αποστολές αυτού του είδους (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ) στις οποίες πήραν μέρος τα τελευταία χρόνια οι ίδιοι στρατοί που συγκροτούν την ευρωπαϊκή δύναμη, με το καπέλο του ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρωπαϊκή Δύναμη, ο ευρωστρατός, είναι το ίδιο επικίνδυνη και το ίδιο επιθετική όσο ο «μεγάλος αδελφός» της, το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί.


«Επίτευγμα» της Ελληνικής Προεδρίας

Η ολοκλήρωση των διαδικασιών συγκρότησης του ευρωστρατού και η επιχειρησιακή του ετοιμότητα παρουσιάζεται από την ελληνική κυβέρνηση ως «επίτευγμα» της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Πρόκειται για μια διεθνή κατασταλτική δύναμη, με «ευρωπαϊκή» ταυτότητα, που σε πρώτη φάση θα φθάνει τους 60.000 στρατιώτες και στην πορεία θα αναπτυχθεί περισσότερο, ανάλογα με την πορεία ανάπτυξης του στρατιωτικού βραχίονα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οπως μάλιστα διαπίστωσε και ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Γ. Παπαντωνίου, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα της Ελληνικής Προεδρίας στον τομέα της Αμυνας, ο ευρωστρατός θα... ανοίξει νέους ορίζοντες για τους Ευρωπαίους εταίρους. «Στο υπό κατάρτιση Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, είπε, η ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας προωθείται με τη διεύρυνση της αποστολής της Ευρωπαϊκής Στρατιωτικής Δύναμης σε πεδία εκτός ειρηνευτικών αποστολών και την ενσωμάτωση ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής, κατά τα πρότυπα του ΝΑΤΟ, ώστε να εξασφαλίζεται συλλογική ασφάλεια, ιδιαίτερα απέναντι στις σύγχρονες απειλές».

Στόχος, είπε, είναι «ο άλλος πόλος που δεν πρέπει να το δούμε ότι θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά, αλλά θα λειτουργήσει "εξισορροπητικά" προς τις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο απώτερος στόχος της ευρωπαϊκής πολιτικής και αμυντικής ενοποίησης, να έχει η Ευρώπη ένα ειδικό βάρος στην παγκόσμια πολιτική και στην πολιτική ασφάλειας σε παγκόσμια κλίμακα».

Η συγκρότηση της ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης σηματοδοτεί και την παραπέρα στρατιωτικοποίηση σε οικονομικό επίπεδο. Οι σύγχρονοι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών χρειάζονται και την κατάλληλη υποδομή και ο Ελληνας υπουργός Αμυνας, ως προεδρεύων του Συμβουλίου των υπουργών Αμυνας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φρόντισε να προετοιμάσει το έδαφος για τις νέες οικονομικές θυσίες που θα υποστούν οι λαοί της Ευρώπης. «Το χαμηλό επίπεδο των αμυντικών δαπανών στην Ευρώπη», είπε, δεν επαρκεί «για τις νέες επιχειρησιακές ανάγκες σε τεχνολογίες».


Η πορεία του ευρωστρατού

Η συγκρότηση του «ευρωστρατού» αποφασίστηκε από τους «Δεκαπέντε» της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 1999, στη Σύνοδο του Ελσίνκι. Εκεί αποφασίστηκε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα συγκροτήσει ένα στρατιωτικό σώμα ταχείας επέμβασης, αποτελούμενο από 60.000 άνδρες, από όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και το οποίο θα αναλαμβάνει αποστολές, κατά τα πρότυπα των ΝΑΤΟικών επιδρομών στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο. Στις σχετικές αποφάσεις, τονίζεται ότι ο «ευρωστρατός» για τις αποστολές του θα χρησιμοποιεί τις υποδομές και τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ. Κάπου εδώ είχε μπλοκάρει το θέμα, για να βρει οριστική «διέξοδο» στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Κοπεγχάγη το Δεκέμβρη του 2002.

Στην Κοπεγχάγη η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε το «Εγγραφο της Αγκυρας», έγγραφο αμερικανικής έμπνευσης και συνυπογράφηκε από τις κυβερνήσεις της Τουρκίας και της Βρετανίας. Η αποδοχή του ήταν αποτέλεσμα συμβιβασμού στον ανταγωνισμό Ελλάδας και Τουρκίας (των αντίστοιχων ολιγαρχιών) στα πλαίσια της συγκρότησης του ευρωστρατού. Ετσι «θεσμοθετείται» και σε επίπεδο ευρωπαϊκής πολιτικής «άμυνας και ασφάλειας», ο περιφερειακός ρόλος της Τουρκίας και η αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η Τουρκία με βάση το πλαίσιο λειτουργίας του ευρωστρατού θα έχει τη δυνατότητα, κάνοντας χρήση του δικαιώματος «βέτο» που έχει ως χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, να επιβάλει την εξαίρεση εκείνων των περιοχών που εκτιμά ότι τυχόν παρέμβαση του ευρωστρατού θα έθιγε τα συμφέροντά της. Με τον τρόπο αυτό εδραιώνει και σε επίπεδο ΕΕ τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο.


Η ελληνική συμμετοχή

Την ελληνική συνεισφορά στην Ευρωπαϊκή Στρατιωτική Δύναμη και τη Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης (το τμήμα της δύναμης που θα βρίσκεται σε άμεση ετοιμότητα), έδωσε στις 21 Μάη στη δημοσιότητα το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Πρόκειται για επίλεκτες δυνάμεις με τα πλέον σύγχρονα οπλικά συστήματα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που τίθενται στη διάθεση του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου. Συνολικά θα διατεθούν από το Στρατό Ξηράς δυνάμεις που φθάνουν τους 6.000 άνδρες και πλήθος από τα πλέον σύγχρονα οπλικά συστήματα που διαθέτει, από το Πολεμικό Ναυτικό (περί τα 13 πλωτά και εναέρια μέσα) και από την Πολεμική Αεροπορία (περί τα 42 αεροσκάφη διαφόρων τύπων).

Στην υπόθεση του ευρωστρατού έχει επενδυθεί, από την ελληνική κυβέρνηση και όλους τους, παλιούς και νέους, υποστηριχτές της «ευρωπαϊκής ιδέας», πολύ ψέμα, με απώτερο στόχο να ενσωματώσουν τον ελληνικό λαό στο άρμα του λεγόμενου άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου. Είναι γνωστή η παλιά ιστορία ότι η Ελλάδα θα εξασφάλιζε τα ανατολικά της σύνορα. Πράγμα που ανατράπηκε στην πορεία από τις εξελίξεις. Η ίδια η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Στρατιωτική Δύναμη αναμένεται να λειτουργήσει και σαν κανάλι πλήρους «αποεθνικοποίησης» της Αμυνας και των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων υπέρ της ευρωΝΑΤΟικής ιμπεριαλιστικής λογικής. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ελληνική συνεισφορά σε δυνάμεις και μέσα είναι δυσανάλογα μεγάλη. Ενα μέρος από τα πλέον σύγχρονα οπλικά συστήματα είναι πλέον στη διάθεση του ευρωστρατού. Και όλα τα πληρώνει ο λαός.

Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ



ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ

Υπέρμαχος της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων

Η «επιτυχημένη» προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ ήταν πραγματικά «ιστορική» για έναν και μοναδικό λόγο: Αυτό το 6μηνο ήταν το «6μηνο των αποκαλυπτηρίων» όσον αφορά στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Μια δήλωση, δε, η δήλωση της Ελληνικής Προεδρίας για το Ιράκ, στη Σύνοδο της Αθήνας, ήταν αρκετή για να σωριαστεί σαν χάρτινος πύργος όλη η φιλολογία που ήθελε την ΕΕ να προβάλλει σαν ...«αντίπαλο δέος» (!) απέναντι στο «σοκ και δέος» των ΗΠΑ.

Στη θέση αυτής της φαιάς προπαγάνδας περί «αντίπαλου δέους», και με φόντο τη «Στοά του Αττάλου», ανυψώθηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια ο δολοφονικός χαρακτήρας του ιμπεριαλιστικού οργανισμού των Βρυξελλών. Οι λίγες αράδες της «Δήλωσης» - μια σελίδα όλη κι όλη - ήταν αρκετές για να φανεί στα μάτια όλου του κόσμου ότι πολεμοκάπηλοι και ...ειρηνοκάπηλοι, χέρι χέρι, βουλιάζουν την ανθρωπότητα στο χάος της κρατικής τους τρομοκρατίας και τους λαούς στις συμπληγάδες των ενδοϊμπεριαλιστικών τους αντιθέσεων.

Ας σημειώσουμε ότι τα «αποκαλυπτήρια» της ΕΕ συνέπεσαν ακριβώς με την «ιστορική μέρα» της διεύρυνσης της ΕΕ. Οσο για την Ελλάδα, η συμβολή της ήταν «μεγαλειώδης»: Η Ελλάδα όχι μόνο συνυπέγραψε τη νομιμοποίηση της εισβολής και της κατοχής των Αμερικανοβρετανών στο Ιράκ, αλλά διεκδίκησε και την ...«πρωτοβουλία» για το «Χάιλ... Μπους»!

Απόδειξη: «Είναι μια πρωτοβουλία δική μας» (!), δήλωσε χωρίς ίχνος ντροπής ο πρωθυπουργός, όταν αναφέρθηκε στη «Δήλωση» για το Ιράκ, κλείνοντας τη φιέστα της ΕΕ στην Αθήνα.

Ας δούμε, λοιπόν, ποια ήταν αυτή η «πρωτοβουλία μας». Στη «Δήλωση» της ΕΕ για το Ιράκ:

α). Από τη δεύτερη κιόλας παράγραφο, οι δυνάμεις της εισβολής και της κατοχής βαφτίζονται «συμμαχία»!

Αποκαλύφθηκε έτσι το πραγματικό πρόσωπο εκείνων των ευρωπαϊκών δυνάμεων, που «καταδίκαζαν», τάχα, την αμερικανοβρετανική επιδρομή και τη χαρακτήριζαν ...παράνομη. Τελικά οι «αντιπολεμικές» διαθέσεις τους είχαν τόσο ...βάθος, που εξατμίστηκαν μπροστά στο πλιάτσικο της «ανοικοδόμησης» του Ιράκ.

β). Σε κανένα σημείο της «Δήλωσης» δεν υπήρξε ούτε μια - έστω υποκριτική - αναφορά στα θύματα και στην ανθρωπιστική καταστροφή στο Ιράκ! Αντίθετα, οι «εταίροι» της ΕΕ αναγνώρισαν την πρωτοκαθεδρία των αμερικανοβρετανικών δυνάμεων κατοχής, αφού, όπως είπαν, «σε αυτό το στάδιο η συμμαχία έχει την ευθύνη να αποκαταστήσει ένα ασφαλές περιβάλλον» στο Ιράκ!

Προχώρησαν, δε, σε τέτοιο βαθμό νομιμοποίησης του καθεστώτος της κατοχής, που μόνον την εποχή του ...Κουίσλινγκ είχε ξαναζήσει η ανθρωπότητα, ισχυριζόμενοι στη «Δήλωση» ότι ο λαός του Ιράκ «έχει τώρα την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα νέο μέλλον για τη χώρα του και να επανενταχθεί στη διεθνή κοινότητα»!

γ) Ο ΟΗΕ, με τη «Δήλωση» της ΕΕ, κατέστη και επισήμως «τροχονόμος» της λαφυραγώγησης του Ιράκ, «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού και «διαιτητής» μιας «ανοικοδόμησης», κατά την οποία οι «φιλειρηνιστές» Ευρωπαίοι διεκδικούν τα ματοβαμμένα τους ψίχουλα. Αυτός είναι ο «κεντρικός ρόλος» που αναγνωρίζει στον ΟΗΕ η «Δήλωση» της ΕΕ.

δ). Αποτελεί προεόρτιο των απειλών που κατόπιν εκτοξεύτηκαν ευθέως από την ΕΕ εναντίον των χωρών του «άξονα του κακού». Είναι ενδεικτικό ότι η «Δήλωση» απευθυνόμενη στις γειτονικές χώρες τις προειδοποιούσε «να στηρίξουν τη σταθερότητα στο Ιράκ και στην ευρύτερη περιοχή».

Αυτή ήταν η περιβόητη «ιστορική μέρα» για την «Ευρώπη των 25». Μια από τις πιο «μαύρες μέρες» για την ευρωπαϊκή Ιστορία, μια «μαύρη μέρα» και για την ελληνική Ιστορία, αφού η παραπάνω «Δήλωση» ήταν «μια πρωτοβουλία δική μας»(!), κατά τον Ελληνα πρωθυπουργό.

Ο Κ. Σημίτης, μάλιστα, ερωτηθείς γιατί η ΕΕ έκλεισε τα μάτια στο καθεστώς της κατοχής και της εισβολής και γιατί η «Δήλωση» δεν έκανε καμία αναφορά σε «κατοχικά στρατεύματα» στο Ιράκ, απάντησε: «Τα μέλη της ΕΕ δεν προσεγγίζουν με τον ίδιο τρόπο το πρόβλημα (...) Οταν προσπαθούμε να βρούμε ένα συμβιβασμό μεταξύ μας, πρέπει να βρούμε μια γλώσσα και κάποιους όρους που να μας βρίσκουν όλους σύμφωνους»!

Ετσι, λοιπόν, στο πλαίσιο αυτής της ...κοινής γλώσσας, οι δυνάμεις κατοχής και εισβολής στο Ιράκ μετονομάστηκαν από την ΕΕ «συμμαχικές δυνάμεις»! Το είπε κι αυτό ο κ. Σημίτης: «Οι συμμαχικές δυνάμεις», δήλωσε τότε, «καλούνται από την ΕΕ να εξασφαλίσουν την ασφάλεια για τον ιρακινό λαό, να αποκαταστήσουν την ειρήνη στο Ιράκ»!

Κατόπιν όλων αυτών, είναι απολύτως προφανείς οι λόγοι που οδήγησαν τον Πάουελ σε μια ενθουσιώδη τοποθέτηση για τη Σύνοδο των Αθηνών και τη «Δήλωση» της ΕΕ: «Θέλω να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία και να συγχαρώ την ελληνική κυβέρνηση, και ειδικά τον Ελληνα ΥΠΕΞ Παπανδρέου, για την εξαιρετική δουλιά που έχει κάνει», ήταν τα λόγια του! Πρόσθεσε, δε, ότι με τους - κατά τα άλλα - «ειρηνόφιλους» Ευρωπαίους οι ΗΠΑ έχουν «τίμιες, ανοιχτές» σχέσεις και πρόσθεσε πως μετά από τη «Δήλωση» αυτή «είμαι πεπεισμένος ότι η ΕΕ και η Ελλάδα θα διαδραματίσουν ενεργό ρόλο»!

Ο «ενεργός ρόλος» δεν άργησε να φανεί λίγο αργότερα.

Ετσι:

α) Η Ελληνική Προεδρία είχε την ...τιμή να «προΐσταται» και να προεδρεύει, όταν λίγο αργότερα ακολούθησε η απόφαση (σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών στο Λουξεμβούργο), όπου η ΕΕ αποδέχτηκε πλήρως τα προσχήματα των ΗΠΑ περί «όπλων μαζικής καταστροφής» και νομιμοποίησε όχι μόνον την εισβολή στο Ιράκ, αλλά και τις ...μελλοντικές εισβολές, με πρόσχημα τα «όπλα μαζικής καταστροφής». Σημειωτέον, δε, ότι η απόφαση αυτή λήφθηκε αν και είχαν υπάρξει οι γνωστές κυνικές ομολογίες των Ράμσφελντ-Γούλφοβιτς πως τέτοια όπλα ουδέποτε υπήρξαν στο Ιράκ!

β) Η Ελληνική Προεδρία είχε την «τιμή» να «προΐσταται» και να «προεδρεύει», όταν η ΕΕ προχώρησε στην αθλιότητα της επιβολής διπλωματικών κυρώσεων ενάντια στην Κούβα!

γ) Είχε την «τιμή» η Ελληνική Προεδρία, η ΕΕ να προχωρά επί των ημερών της σε ανοιχτές απειλές κατά της ΛΔ Κορέας και του Ιράν! Μάλιστα, ο κ. Σημίτης, ως προεδρεύων της ΕΕ, ήταν αυτός που σε δυο συνεντεύξεις του επιτέθηκε ευθέως στη ΛΔ Κορέας και ήταν αυτός που μεταβίβασε - τηλεφωνικά - τις απειλές της ΕΕ στον Πρόεδρο του Ιράν!

Αυτή ήταν η «ιστορική» Ελληνική Προεδρία της ΕΕ...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ



ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Ενα ακόμη κατασταλτικό μέτρο ενάντια στους αγωνιστές

Στην παραδοσιακή ετήσια Συνάντηση Κορυφής ΗΠΑ - ΕΕ στην Ουάσιγκτον, εκτός των όποιων άλλων αντιλαϊκών μέτρων στα πλαίσια των λεγόμενων διατλαντικών σχέσεων (σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ), υπογράφηκε και η λεγόμενη «Συμφωνία για την έκδοση και τη δικαστική συνεργασία». Η συμφωνία αυτή αποτελεί άλλο ένα πλήγμα στα δημοκρατικά δικαιώματα, που οι λαοί κατέκτησαν με αγώνες αιώνων. Επιτρέπει την έκδοση στις ΗΠΑ ακόμη και Ελλήνων πολιτών, παρότι αυτό απαγορεύεται από το ελληνικό Σύνταγμα.

Παράλληλα, αυτή η «Συμφωνία» συνδέεται άμεσα με το εξάμηνο της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ και την προεδρία Σημίτη. Το κείμενο φέρει - εκ μέρους της ΕΕ - τη δική του υπογραφή. Σηματοδοτεί έτσι και την τεράστια πολιτική ευθύνη, που ανέλαβε για την εφαρμογή στην πράξη τούτης της «συνεργασίας» ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Σε τι είδους συνεργασία αναφερόμαστε; Διευθυντήριο των Βρυξελλών και Λευκός Οίκος δεν αρκέστηκαν σε άλλη μια σύμβαση για την από κοινού (ή με όρους, που να μην οδηγούν στην άμεση σύγκρουσή τους) εκμετάλλευση του λαϊκού μόχθου και καταλήστευση του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι. Προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα.

Κατέληξαν σε ένα ασφυκτικό, αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο. Οι κρατούντες θα το χρησιμοποιήσουν για τη «νόμιμη» μεταχείριση όσων αντιδρούν στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Θα το αξιοποιήσουν, όποτε κρίνουν ότι πρέπει να σκληρύνουν τη στάση τους, για να δώσουν ένα «καλό μάθημα» σε όποιον τολμά να σηκώσει κεφάλι ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου και την εξουσία του. Ετσι, και τα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα συνεργάζονται, προκειμένου να ενισχύσουν τα κατασταλτικά μέτρα τους ενάντια στη λαϊκή κοινωνικοπολιτική πάλη, ενάντια στα λαϊκά κινήματα.


Τι προβλέπεται

Προσέξτε τις δυνατότητες που παρέχει στις κυβερνήσεις ΗΠΑ - ΕΕ το κείμενο: Το άρθρο 4 της «Συμφωνίας» επιτρέπει την έκδοση ακόμη και για ορισμένες πράξεις, που δε θεωρούνται εγκλήματα στην ΕΕ, αλλά θεωρούνται τέτοια στις ΗΠΑ.

Με το άρθρο 9 μπορεί να εκδοθεί κάποιος και να δικαστεί στις ΗΠΑ, ακόμη και αν έχει δικαστεί ήδη σε κράτος - μέλος της ΕΕ.

Με το άρθρο 13 δίνεται, ουσιαστικά, η δυνατότητα για έκδοση, ακόμη και αν υπάρχει το ενδεχόμενο επιβολής της θανατικής ποινής.

Με το άρθρο 16 δίνεται η δυνατότητα για έκδοση στις ΗΠΑ, ακόμη και για αδικήματα που έγιναν πριν την υπογραφή της συμφωνίας.

Οπως είπε και ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους στους δημοσιογράφους μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, με αυτό το κατάπτυστο κείμενο, θα έχουν «κοινές ανακριτικές και ερευνητικές ομάδες και θα υπάρχει ανταλλαγή πληροφοριών σε ό,τι αφορά σε τραπεζικούς λογαριασμούς για μια σειρά αδικημάτων που μπορούν να αποτελέσουν αιτία για έκδοση».

Η εικόνα που η κυβέρνηση των ΗΠΑ να ζητά την έκδοση στις ΗΠΑ Ευρωπαίων - «ταραχοποιών στοιχείων», η δε ΕΕ και κάθε κράτος - μέλος της να επικαλούνται τις διμερείς συμβάσεις για να ικανοποιήσουν άμεσα το αίτημα παρά τη λαϊκή κατακραυγή, και κάποιοι συντοπίτες μας να ξεκινούν σιδεροδέσμιοι ακόμα και για το κολαστήριο του Γκουαντανάμο, δεν είναι πλέον απίθανη.

Εκεί θα τους περιμένουν οι γνωστές βορειοαμερικάνικες στρατιωτικές επιτροπές: «Δικάζουν» δίχως ακροατήριο, με βάση τον αμερικάνικο αντιτρομοκρατικό νόμο και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας των ΗΠΑ. Συνήγοροι υπεράσπισης δεν (τους) χρειάζονται. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν. Αυτό που υπάρχει στα σίγουρα είναι η δυνατότητα επιβολής θανατικής καταδίκης.

Από όλα τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι η συμφωνία για την έκδοση δεν έγινε για να αντιμετωπίσουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ το κοινό ποινικό έγκλημα ή πιο σωστά τους ποινικούς εγκληματίες. Γι' αυτούς, άλλωστε, υπάρχει πλήρες νομικό οπλοστάσιο που υπερεπαρκεί, όπως και μηχανισμοί αστυνομικής και δικαστικής καταστολής.

Αλλωστε, όλα αυτά τα εγκλήματα, όπως και εκείνα της άγριας εκμετάλλευσης της «μαύρης» εργασίας, του ξεπλύματος του «μαύρου χρήματος», του λαθρεμπορίου όπλων, ναρκωτικών, ανθρώπινης σάρκας, τα πιο φριχτά εγκλήματα πολέμου, γενοκτονίας, οικολογικών και πολιτισμικών καταστροφών, τα προκαλούν και τα διαπράττουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές και οι υποστηριχτές τους.

Αυτό που τους απασχολεί έντονα είναι η λαϊκή κοινωνικοπολιτική δράση, η αντίσταση στις επιδιώξεις τους, η οργάνωση αγώνων για την ανατροπή της εξουσίας τους. Αυτά έχουν σκοπό να προλάβουν και να αντιμετωπίσουν και με τέτοιες «συμφωνίες». Που πρέπει να συνυπολογιστούν, στα πλαίσια όλων των άλλων μέτρων οικοδόμησης μιας τεράστιας κρατικής, διακρατικής τρομοκρατίας, που ασκούν με τις επιδρομές και τις πολεμικές και άλλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τα «νέα δόγματα» του ΝΑΤΟ, τους «ευρωστρατούς», ευρωαστυνομίες, ευρωεντάλματα κλπ.

 

 

 

 

Να ορθώσουν ανάστημα οι λαοί

Αυτή, λοιπόν, η δράση είναι που επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν. Ενάντια στο λαϊκό παράγοντα, οχυρώνονται με νομικά και κατασταλτικά μέσα. Με βάση την ίδια την ιστορία, ενάντια στους πρωτοπόρους του λαϊκού κινήματος, εφαρμόστηκαν όλα αυτού του είδους τα μέτρα. Και σ' αυτό η ιστορία διδάσκει. Δεν το επιβεβαιώνουν και τα πιο πρόσφατα παραδείγματα; Με μεταξικές διατάξεις και χουντικά νομοθετήματα δε σύρθηκαν και σύρονται στα δικαστήρια χιλιάδες αγρότες, μαθητές, άλλοι εκπρόσωποι του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος;

Ο φόβος τους και η οχύρωσή τους είναι η καλύτερη απόδειξη για τη δύναμη του λαού. Δύναμη, όχι απλά για την ακύρωση της εν λόγω συμφωνίας. Αλλά και για ανατροπές συνολικότερες, σε πολιτικό επίπεδο, εγχώρια και διεθνώς.

Η λαϊκή πάλη μπορεί να παρεμποδίσει και να εξουδετερώσει την επαίσχυντη αυτή συμφωνία στην πράξη. Αρκεί το ανάστημα της αντιιμπεριαλιστικής δράσης να υψωθεί τόσο, ώστε να τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες.

Απέναντι στη νεοταξική βαρβαρότητα των ΗΠΑ - ΕΕ, στη διατύπωση εκ μέρους τους κοινής στρατηγικής εναντίον των λαών του κόσμου, και τις ενδοϊμπεριαλιστικές διαφωνίες στη διανομή και την ηγεμονία, ο ελληνικός λαός πρέπει να βγάλει συμπεράσματα, τόσο για τις πηγές και τους υπαίτιους της «νέας τάξης πραγμάτων», όσο και για τις επιλογές που πρέπει να γίνουν στη χώρα μας στις επικείμενες εκλογές, αλλά και στους καθημερινούς αγώνες. Και οι επιλογές είναι αντίσταση σ' αυτήν την πολιτική, αντεπίθεση για την ανατροπή της, με συσπειρωμένο το λαό στο δικό του μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ



ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΗΠΑ - ΕΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ

Μια ακόμη απειλή τρομοκράτησης των λαών

Ο Ελληνας υπουργός Δικαιοσύνης, Φ. Πετσάλνικος, στη Συνάντηση Κορυφής με την ηγεσία των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, υπέγραψε στις 25 Ιούνη, μαζί με τον ομόλογό του των ΗΠΑ, Ασκροφτ, εκτός από τη συμφωνία «Σχετικά με την Εκδοση» και αυτήν «Σχετικά με την Αμοιβαία Δικαστική Συνδρομή».

Η Συμφωνία «σχετικά με την Εκδοση» περιέχει το τραγικό στοιχείο ότι οι σημερινές ηγεσίες της ΕΕ, ως συνεπείς διαχειριστές των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, παραδίνουν ζωντανούς πολίτες της στην αδίστακτα φονική κρατική εξουσία των ΗΠΑ, αρκούμενες μόνο στη δήλωση της αστυνομοκρατίας της χώρας εκείνης ότι τους κρίνει «υπόπτους» προσβολής των «συμφερόντων» της. Ομως και τούτης της Συμφωνίας «σχετικά με τη Δικαστική Συνδρομή» η κάθε λέξη αποτελεί ένα πάρθιο βέλος, μια ξαφνική και ύπουλη, θανάσιμη προσβολή ενάντια στα κατακτημένα δικαιώματα και τις ελευθερίες των λαών της Ευρώπης - και, βέβαια, του ελληνικού λαού, που εξαιρετικά μας ενδιαφέρει.

Η Συμφωνία περιέχει μόνο 17 άρθρα. Είναι σχετικά μικρή σε όγκο. Οπως μικρή ποσότητα από κάθε δηλητήριο αρκεί για να σκοτώσει. Μερικές από τις διατάξεις της είναι χαρακτηριστικές της απειλής, των κινδύνων, της μαζικής τρομοκράτησης του κόσμου που στοχεύει να προκαλέσει η εφαρμογή της.

Η Ελλάδα και συγκεκριμένα η ίδια τούτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει συνάψει και διμερή, με τις ΗΠΑ, τέτοια Συμφωνία «δικαστικής συνδρομής». Η Συμφωνία αυτή κυρώθηκε με το Ν. 2804 της 3/3/2000 και από τότε είναι νόμος του ελληνικού κράτους. Παρ' όλο που το ουσιαστικό της περιεχόμενο εξασφαλίζει τις απαιτήσεις των ΗΠΑ, σε τούτη τη Συμφωνία μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ περιέχονται ακόμη πιο καταθλιπτικές για τους λαούς της Ευρώπης διατάξεις και άλλες επίτηδες διατυπωμένες αόριστα και με εκφράσεις που μπορούν να ερμηνεύονται με πολλούς τρόπους όπως:

1) Οι δυο πλευρές αναλαμβάνουν «να προβούν σε ενίσχυση της συνεργασίας και της αμοιβαίας δικαστικής συνδρομής» (άρθρο. 1). Αυτή η γενική και χωρίς ορισμένες προϋποθέσεις διατύπωση αποτελεί τη συμφωνημένη βάση για «ενίσχυση της συνεργασίας» τους, φυσικά προς την ίδια κατεύθυνση που κινείται και η προηγούμενη «μητρική» συμφωνία.

2) «Το άρθρο 4 (παραβίαση του τραπεζικού απορρήτου, χρηματοοικονομικών λογ/σμών κλπ. όποιου προσώπου χαρακτηρίζεται "ύποπτο"), εφαρμόζεται(...) επιπλέον της τυχόν εξουσίας που προβλέπεται ήδη δυνάμει των διατάξεων διμερούς συνθήκης», το ίδιο και για τις «δραστηριότητες κοινών ερευνητικών ομάδων».

3) Η ΕΕ υποχρεώνεται να εξασφαλίζει την εφαρμογή αυτής της Συμφωνίας και από κάθε κράτος - μέλος της που τυχόν δεν έχει συνάψει χωριστή διμερή τέτοια Συμφωνία με τις ΗΠΑ.

4) Και αμέσως παρακάτω, σαν να θέλει να συμπληρώσει πώς θα το επιβάλει αυτό η ΕΕ στο κράτος - μέλος της: «η ΕΕ(...) εξασφαλίζει την αναγνώριση των διατάξεων της παρούσας συμφωνίας με έγγραφη πράξη μεταξύ αυτού (δηλαδή του κράτους - μέλους της ΕΕ και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής». Δηλαδή η ΕΕ θα εκβιάσει κάθε κράτος - μέλος της να καταφύγει σ' αυτό τον Μινώταυρο για να του... δώσει «χαρτί» ότι συμφώνησε κλπ. Η αποθέωση της θεσμοθετημένης βίας για αφαίρεση κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την υποταγή των λαών (όλες αυτές οι ρυθμίσεις στο άρθρο. 3 της Συμφωνίας).

Με τις Συμφωνίες για δικαστική συνδρομή, σχεδόν αποκλειστικά διμερείς ως τώρα, ρυθμίζονται ζητήματα που διευκολύνουν τη διεκπεραίωση δικαστικών υποθέσεων, δηλαδή υποθέσεων που εκκρεμούν στη Δικαιοσύνη της κάθε συμβαλλόμενης χώρας και που για ορισμένες πράξεις διαδικασίας χρειάζεται η βοήθεια κυρίως των δικαστικών ή και άλλων υπηρεσιών της άλλης, γιατί εκεί υπάρχουν στοιχεία ή κατοικούν πρόσωπα που έχουν σχέση με την υπόθεση. Μια ειδική μορφή «δικαστικής συνδρομής» με την πιο πλατιά έννοιά της αποτελεί και η έκδοση προσώπων στην εξουσία άλλης χώρας, που λόγω της θεμελιακής σημασίας της και των κινδύνων για τη ζωή, την ελευθερία και τα δικαιώματα των ανθρώπων γίνεται με αυστηρούς όρους προστασίας και εγγυήσεων.

Σύμφωνα, όμως, με το άρθρο 8 αυτής της Συμφωνίας, «αμοιβαία δικαστική συνδρομή παρέχεται και σε εθνική διοικητική αρχή που διενεργεί έρευνα ως προς συμπεριφορά με σκοπό την ποινική δίωξη της συμπεριφοράς(...) δυνάμει της ειδικής διοικητικής ή ρυθμιστικής της εξουσίας...». Ποιες είναι αυτές οι «διοικητικές αρχές σύμφωνα με τους νόμους των ΗΠΑ; Και αν η ρύθμιση συνδυαστεί με το ότι σύμφωνα με τη διμερή συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ: α) Η «συνδρομή» περιλαμβάνει λήψη καταθέσεων και απολογιών, παροχή εγγράφων και αρχείων, μεταφορά κρατουμένων στις ΗΠΑ για κατάθεση ή άλλο σκοπό, έρευνες και κατασχέσεις, τότε γεννιέται η απορία: Αυτές τις ενέργειες νομιμοποιούνται με αυτή τη Συμφωνία να τις ζητούν από άλλο κράτος και οι διοικητικές αρχές των ΗΠΑ (ας πούμε, οι αρχές των διαφόρων πολιτειών, οι αστυνομίες τους, οι αρχηγοί στρατιωτικών μονάδων κλπ.); Και παραπέρα: β) Γι' αυτή τη «συνδρομή» δεν έχει ανάμειξη η δικαστική λειτουργία με τις όποιες εγγυήσεις της, αλλά κάθε κράτος ορίζει μια «Κεντρική Αρχή», που μπορεί να αποτελείται από «το πρόσωπο (χωρίς άλλον περιορισμό) που ορίζεται από τον υπουργό Δικαιοσύνης» και ότι «οι Κεντρικές Αρχές επικοινωνούν απευθείας μεταξύ τους για τους σκοπούς της παρούσης Σύμβασης», κι ο πιο απλός άνθρωπος καταλαβαίνει πώς διαγουμίζονται και συντρίβονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες των λαών ανάμεσα στα συμπορευόμενα ή και κατά περιόδους συγκρουόμενα συμφέροντα της εκμετάλλευσης, που διαχειρίζονται αυτές οι πολιτικές εξουσίες.

Σύντομα να αναφερθεί ακόμα ότι σ' αυτή τη Συμφωνία ΕΕ και ΗΠΑ για τη «συνδρομή» περιλαμβάνονται και ρητές διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες:

1) Το κράτος που ζητάει τη συνδρομή, δηλαδή σχεδόν αποκλειστικά οι ΗΠΑ, μπορεί ελεύθερα να χρησιμοποιήσει κάθε αποδεικτικό στοιχείο ή πληροφορία που παίρνει από το άλλο κράτος.

2) Το κράτος από το οποίο ζητούνται αποδεικτικά στοιχεία και πληροφορίες δε δικαιούται από πριν να δώσει σ' αυτό που τα ζητάει (δηλαδή τις ΗΠΑ), να του επιβάλει «γενικούς(;) περιορισμούς στο θέμα της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, αντίθετους με ό,τι λέει η δική του νομοθεσία, δηλαδή η νομοθεσία των ΗΠΑ, που επιτρέπει ακόμα και τα βασανιστήρια και τα κολαστήρια σαν το Γκουαντανάμο. Μ' αυτή τη διάταξη τινάζεται στον αέρα όλο, ακόμη και αυτό το αστικό σύστημα προστασίας προσωπικών δεδομένων και άλλες «ανεξάρτητες» αρχές, που τόσα χρόνια τώρα εκμεταλλεύτηκε προπαγανδιστικά και η ελληνική κυβέρνηση.

3) Και αυτή η συμφωνία, όπως και η άλλη για την έκδοση, εφαρμόζεται αναδρομικά, δηλαδή και για «αδικήματα» που διαπράχθηκαν πριν αυτή αρχίσει να ισχύει. Ετσι, εντείνεται η απειλή της ανατροπής αυτής της θεμελιακής αρχής της μη αναδρομικής δύναμης των ποινικών νόμων και προωθείται η καπιταλιστική ζούγκλα της «νέας τάξης».

Είναι εντελώς αβάσιμοι και παραπλανητικοί οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης ότι δεν υποχρεούται από τις διατάξεις του ελληνικού Συντάγματος να φέρει αυτές τις συμφωνίες στη Βουλή για νομοθετική επικύρωση. Οχι ότι θα άλλαζε τίποτα, αλλά τουλάχιστον θα ήταν ένα βήμα για να πληροφορηθεί ο λαός και να κρίνει τη στάση των κομμάτων σ' αυτές τις κατασταλτικές Συμφωνίες.

Αυτές οι Συμφωνίες αποτελούν απειλητικά στοιχεία της παραπέρα οικοδόμησης της «δικαιοσύνης» της «νέας τάξης». Σύντομα, η κυβέρνηση θα φέρει για κύρωση στη Βουλή τον νέο πιο σκληρό τρομονόμο, το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και παράδοσης Ελλήνων «υπόπτων» σύμφωνα με τις τρομο-λίστες της γενικευμένης αστυνομοκρατίας των χωρών της ΕΕ. Είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος των παρόμοιων «θεσμών της καπιταλιστικής κυριαρχίας».

Δεν πρόκειται πια για μια μακρινή ή πιθανή απειλή. Οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου δέχονται τις επιθέσεις της κυριαρχίας των συμφερόντων της εκμετάλλευσης. Η ελληνική κυβέρνηση είναι από τους πιο συνειδητούς οικοδόμους και ιδεολόγους αυτής της εξουσίας, όπως και η ΝΔ. Τα λαϊκά στρώματα, που ζουν με την αγωνία να βρουν «αφεντικό», για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, δέχονται άμεσα αυτά τα σκληρά χτυπήματα στα ελάχιστα δικαιώματα και τις ελευθερίες που έχουν κατακτήσει με τους αγώνες και το αίμα της τάξης τους. Βαραίνονται τώρα με την ευθύνη να προσέξουν, να κατανοήσουν αυτή την υποδούλωσή τους και τις πραγματικές αιτίες της. Και να συντονίσουν τον αγωνιστικό τους βηματισμό, απαλλαγμένα από προκαταλήψεις και αυταπάτες.

Αγγελος ΡΕΜΠΗΣ

Τέως Εφέτης



ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ - ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Πολιτική στρατοπέδων συγκέντρωσης

Στο όνομα της καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης, η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) προχωρά στη δημιουργία των μηχανισμών εκείνων που θα «εγγυηθούν» το κλείσιμο των συνόρων της σε όσους μετανάστες δεν εξυπηρετούν τα δημογραφικά και οικονομικά της συμφέροντα. Στα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της ηγετών της ΕΕ, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνη στη Χαλκιδική, ομολογείται ξεκάθαρα η πολιτική κατεύθυνση της «αποτελεσματικότερης διαχείρισης των μεταναστευτικών κινήσεων στην Ευρώπη». Η Ενωση γνωρίζει ότι έχει ανάγκη από τους μετανάστες, που η ίδια η πολιτική της δημιούργησε. Η φτηνή εργατική δύναμη που παρέχουν, αλλά και η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν σαν το «μαύρο πρόβατο» εγκληματικών ή τρομοκρατιών ενεργειών, εξυπηρετούν την προώθηση της πολιτικής περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και την επίτευξη της λεγόμενης «κοινωνικής συνοχής» στο εσωτερικό της.

Η πολιτική της διαχείρισης του «προβλήματος» των μεταναστών σε όφελος των χωρών - μελών της ΕΕ, υιοθετήθηκε ήδη από το 1999 στο Τάμπερε της Φινλανδίας. Στη Σύνοδο της Χαλκιδικής, η πολιτική αυτή επικυρώθηκε και μελετήθηκαν δράσεις για την αποτελεσματικότερη εφαρμογή της. Στα Συμπεράσματα της Συνόδου ορίζεται καθαρά πως «η πολιτική ένταξης (σ.σ. των μεταναστών) της ΕΕ θα πρέπει να συνεισφέρει όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα στην αντιμετώπιση των νέων δημογραφικών και οικονομικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει πλέον η ΕΕ». Στο πλαίσιο αυτό προβλέπεται η ενίσχυση της συνεργασίας με τις χώρες καταγωγής των μεταναστών, με στόχο τη διερεύνηση των νόμιμων μέσων μετανάστευσης. Οσοι μετανάστες δε χρειάζονται για τις τοπικές οικονομίες, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, θα βρίσκουν τα σύνορα κλειστά.

Είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων των «είκοσι πέντε» ότι μεταξύ των μέτρων που συζήτησαν στη Χαλκιδική ήταν τα, ναζιστικής έμπνευσης, στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, στα όρια της ΕΕ, αλλά και η δημιουργία ειδικού στόλου, ο οποίος θα έχει ως αποστολή να αποτρέπει την είσοδο των μεταναστών στα χωρικά ύδατα της ΕΕ, ακόμη και αν χρειαστεί να βυθίσει τα πλοιάρια που τους μεταφέρουν.

Μπορεί, οι δύο προαναφερόμενες προτάσεις να μη συμπεριελήφθησαν στο Κείμενο Συμπερασμάτων της Συνόδου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι απερρίφθησαν. Στις 23 Ιούνη, δύο μέρες μετά τη Σύνοδο, ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Φρ. Φρατίνι ανακοίνωσε ότι οι κυβερνήσεις Ιταλίας, Βρετανίας και Ισπανίας έχουν αποφασίσει τη δημιουργία δύο στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων στην Κύπρο και τη Μάλτα. Στα στρατόπεδα αυτά θα συγκεντρώνονται οι μετανάστες που επιχειρούν να εισέλθουν παράνομα σε κάποια χώρα - μέλος της ΕΕ και από εκεί θα επαναπροωθούνται στις χώρες της προέλευσής τους.

Η είσοδος των μεταναστών σε μια χώρα - μέλος της Ενωσης είναι προφανές ότι εξαρτάται από την «ικανότητα υποδοχής» της, δηλαδή από τις ανάγκες για φτηνή εργατική δύναμη, κυρίως από τις τρίτες χώρες. Στην κατεύθυνση αυτή, οι δράσεις της ΕΕ με τις τρίτες χώρες στον τομέα της μετανάστευσης έχουν μεν μια κοινή αφετηρία, αυτή της ενίσχυσης των εθνικών οικονομιών μέσω της εκμετάλλευσης των μεταναστών, όμως αυτές θα διαφοροποιούνται «ανάλογα με την υφιστάμενη κατάσταση στις διάφορες περιοχές και στην κάθε επιμέρους χώρα - εταίρο» - όπως ορίζεται στα Συμπεράσματα της Συνόδου.

Στο πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής των κλειστών συνόρων, προωθείται και η δημιουργία των μηχανισμών εκείνων που θα εγγυώνται την αποτελεσματική φύλαξή τους, αλλά και το φακέλωμα των αλλοδαπών. Ηδη η θεώρηση εισόδου για τους αλλοδαπούς, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για τη νόμιμη είσοδό τους σε μια χώρα βρίσκεται στα χέρια των προξενικών αρχών του τόπου κατοικίας τους, οι οποίες αναιτιολόγητα μπορούν να αρνηθούν τη χορήγησή της. Η Σύνοδος αποφάσισε την ανάπτυξη του Συστήματος Πληροφοριών για τις Θεωρήσεις, το οποίο θα «ενημερώνεται» για όλες τις θεωρήσεις και τα διαβατήρια μεταναστών και με τη «βοήθεια» του Συστήματος Πληροφοριών Σένγκεν. Παράλληλα με αυτό, αποφασίστηκε η ενίσχυση του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων των κρατών - μελών, με τη δημιουργία νέων θεσμικών μηχανισμών, πέρα από την κοινή ομάδα ειδικών της φύλαξης των εξωτερικών συνόρων.

Στο Κείμενο Συμπερασμάτων και ειδικά στο κεφάλαιο για τα ταξιδιωτικά έγγραφα των προσφύγων και των μεταναστών περιλαμβάνεται και ένα μέτρο που αφορά και στους πολίτες των κρατών - μελών της ΕΕ. Πρόκειται για το μέτρο της συγκέντρωσης και της καταγραφής των «βιομετρικών στοιχείων», όλων των πολιτών, σε ένα ηλεκτρονικό «τσιπ», το οποίο θα ενσωματώνεται στο διαβατήριο. Ετσι εκτός των δακτυλικών αποτυπωμάτων, οι αρχές θα έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν και άλλα στοιχεία όπως τα χαρακτηριστικά της ίριδας του ματιού, ακόμη και απόρρητα προσωπικά δεδομένα. Το μέτρο θεσπίζεται κατ' απαίτηση των αμερικανικών αρχών, οι οποίες θέλουν να δημιουργήσουν μια παγκόσμια τράπεζα δεδομένων στο πλαίσιο των «τρομονόμων» και των «τρομοσυμφωνιών».

Καθίσταται σαφές ότι για τους ηγέτες της ΕΕ, οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως της καταγωγής τους, αν είναι ντόπιοι, ή αλλοδαποί, είναι ο πραγματικός στόχος αυτής της κατασταλτικής πολιτικής.

Μέχρι τα τέλη του 2003 δε, αναμένεται να παρουσιαστεί και το Πρόγραμμα Δράσης για την Επιστροφή των μεταναστών που διαμένουν παράνομα στις χώρες της ΕΕ στις χώρες προέλευσής τους. Το πρόγραμμα αυτό αφορά όλους αυτούς τους μετανάστες που τη δεδομένη στιγμή, στην οποία βρέθηκαν σε μια συγκεκριμένη χώρα, αυτή δεν τους έχει ανάγκη, οπότε πρέπει να τους «ξεφορτωθεί». Την κατεύθυνση αυτή υπηρετεί και η απόφαση να θεσμοθετηθεί Κοινό Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου, το οποίο θα υιοθετεί ελάχιστες προδιαγραφές για τις διαδικασίες, με τις οποίες τα κράτη - μέλη αναγνωρίζουν αλλά και ανακαλούν το καθεστώς του πρόσφυγα, που σημαίνει την κατά το δοκούν ερμηνεία και αναγνώριση του όρου.

Είναι προφανές ότι η ΕΕ βλέπει τους μετανάστες ως ένα οικονομικό μέγεθος για την ενίσχυσή της. Κατά τα άλλα, η Ελληνική Προεδρία «κοκορεύεται» ότι πέτυχε την υιοθέτηση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της οδηγίας για την οικογενειακή επανένωση και των μεταναστών μακράς διάρκειας...

Δ.Π. - Χρ.Δ


Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ