Α Φ Ι Ε Ρ Ω Μ Α

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΜΕΡΟΣ 91ο
Ημερομηνία Δημοσίευσης: 21-02-97 - Σελίδα Δημοσίευσης: 13-14

---

---

Οι εξελίξεις μετά την ήττα του 1949

Τραγικές οι συνέπειες για το λαό και τη χώρα

Ο ΔΣΕ, στρατός λαϊκός και επαναστατικός, πάλεψε ηρωικά και με απαράμιλλη αυτοθυσία ενάντια στην αγγλοαμερικανική ιμπεριαλιστική επέμβαση και την ντόπια αντίδραση. Ο τρίχρονος αγώνας του, ανεξάρτητα από την τελική έκβασή του, ήταν αγώνας δίκαιος, απελευθερωτικός και αντιιμπεριαλιστικός. Ηταν συνέχεια της ένδοξης ΕΑΜικής Αντίστασης και των σκληρών μαχών του Δεκέμβρη. Μια νέα προσπάθεια, ένα νέο θαρραλέο επαναστατικό τόλμημα των πατριωτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, με πρωτοπόρους, οργανωτές και καθοδηγητές τους κομμουνιστές, για την απαλλαγή της χώρας μας από την ξένη εξάρτηση, το σταμάτημα των ωμών και απροσχημάτιστων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και το άνοιγμα του δρόμου για την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας, την περιφρούρηση της εδαφικής ακεραιότητας και την αναγνώριση της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης.

Ενας μικρός Δαβίδ ξεσηκώθηκε και πάλι ενάντια σ' έναν πανίσχυρο Γολιάθ: Τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους υπηρέτες του, που, με την ωμή στρατιωτική βία, τους επανέφερε ξανά στην εξουσία και ανέκοψε την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη και δημοκρατική ανάπλαση της χώρας μας. Ενας προς δέκα πολεμούσαν στο Γράμμο και στο Βίτσι. Ενα προς 100 και 150 ήταν ο πολεμικός εξοπλισμός τους. Ο κυβερνητικός στρατός εφοδιαζόταν ασταμάτητα από τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, που διαδέχτηκαν τους Αγγλους ομογάλακτούς τους στην Ελλάδα, με τα πιο σύγχροναπολεμικά μέσα. Υπολογίζεται ότι στην τριετία 1947 - 1950 μεταφέρθηκαν στη χώρα μας με 500 αμερικανικά πλοία 528.000 τόνοι "βοήθειας", που στο μεγαλύτερο μέρος ήταν πολεμικό υλικό.

Παρ' όλα αυτά, οι μαχητές, οι μαχήτριες και τα στελέχη του ΔΣΕ αγωνίστηκαν με αξιοθαύμαστο ηρωισμό και ακλόνητη πίστη στα ύψιστα ιδανικά τους και έγραψαν, με το αίμα και πολλοί με τη θυσία τους, νέες σελίδες δόξας στην πλούσια αγωνιστική ιστορία του λαού μας. Μπροστάρηδες και πρωτομάχοι στάθηκαν και πάλι οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που πρόσθεσαν νέους άθλους και ανέδειξαν νέους ήρωες και μάρτυρες.

Δυστυχώς, όμως, δεν μπόρεσαν τελικά να νικήσουν. Υπέκυψαν στις υπέρτατες αριθμητικά και ασύγκριτα καλύτερα εξοπλισμένες δυνάμεις του αντιπάλου και υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν και να περάσουν στο έδαφος της Αλβανίας και της Βουλγαρίας. "Αυτό ήταν - τονίζεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ. Α` Τόμος 1918 - 1949, σελ. 619 - το τραγικό τέλος ενός ακόμη σκληρού και ηρωικού αγώνα πουκράτησε τρία και πάνω χρόνια, με οργανωτές, καθοδηγητές, αλλά και κυρίως αιμοδότες τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, ενάντια στις δοσίλογες αντιδραστικές δυνάμεις και τους Αγγλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές".

Αλλαγή στην κατάσταση

Η ήττα του ΔΣΕ, τον Αύγουστο του 1949, έφερε, όπως ήταν επόμενο, αλλαγή στην κατάσταση, με τραγικές συνέπειες για το λαό και τον τόπο. Αν ο ΔΣΕ νικούσε και, πολύ περισσότερο, αν θριάμβευε η ΕΑΜική Εθνική αντίσταση θα ήταν, οπωσδήποτε, διαφορετική η τύχη της πατρίδας μας. Θα ήταν ο λαός κυρίαρχος και νοικοκύρης στον τόπο του, χωρίς ξένους αφέντες και "προστάτες". Θα είχε πάρει τις τύχες του στα χέρια του και θα βάδιζε στο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας και της κοινωνικής προόδου, της ειρήνης, της φιλίας και της συνεργασίας με τους γειτονικούς και με όλους τους άλλους λαούς του κόσμου. Διαφορετική θα ήταν και η κατάσταση στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.

Με την ήττα, όμως, του ΔΣΕ, που οφείλεται, όπως υπογραμμίζεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Α` τόμος σελ. 623, κατά πρώτο και κύριο λόγο στην ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση και την απλόχερη και πολύπλευρη "βοήθεια" στις ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις, έκλεισε μια σημαντική φάση του λαϊκού επαναστατικού κινήματός του. Και άνοιξε μια νέα περίοδος, η περίοδος της αμερικανοκρατίας και της αντίδρασης, της κατάλυσης της εθνικής ανεξαρτησίας και της μετατροπής της χώρας σε ιμπεριαλιστικό προγεφύρωμα ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και τις γειτονικές λαϊκοδημοκρατικές χώρες, η περίοδος της ανέλεκτης εκμετάλλευσης και καταπίεσης των εργαζομένων της χώρας μας.

Αυτή είναι η κύρια βαριά και καταθλιπτική συνέπεια σε βάρος των εργαζομένων και γενικότερα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Συνέπεια, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, γιατί επιβεβαιώνεται από τη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα.

Πριν απ' όλα, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι μετά την ήττα του ΔΣΕ οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές γίνονται κυρίαρχοι και παντοκράτορες στη χώρα μας. Ελέγχουν όλους τους τομείς οικονομικής και πολιτικής ζωής. Σε όλα τα υπουργεία, στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφάλειας, στις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας και στη Νομισματική Επιτροπή υπάρχουν Αμερικανοί σύμβουλοι, που επιβλέπουν και καθοδηγούν τα πάντα. Καμιά απόφαση δεν μπορεί να παρθεί χωρίς την έγκρισή τους. Το ίδιο συμβαίνει και με την κυβέρνηση. Υπερκυβερνήτης είναι ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα που κατεβάζει και ανεβάζει κυβερνήσεις. Ο Γκρέιντι - για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα - έδιωξε, λίγους μήνες μετά την ήττα του ΔΣΕ, από την πρωθυπουργία τον Σοφοκλή Βενιζέλο, που τον είχε ορίσει ο τότε βασιλιάς Παύλος, με υπόδειξη των Αγγλων και επέβαλε τον Πλαστήρα, που τον θεωρούσε αμερικανόφιλο και πιο ικανό να εξαπατήσει το λαό με τη δημαγωγία και τη μάσκα του "δημοκράτη".

Οι Αμερικανοί, όπως γράφει ο Σόλωνας Γρηγοριάδης στο βιβλίο του "Τα φοβερά ντοκουμέντα", σελ. 109, επέβαλαν στην ελληνική πολιτική, που κάθε άλλο παρά ελληνική ήταν, τρεις βασικούς κανόνες: "Να εφαρμόζεται σταθερά από τις ελληνικές κυβερνήσεις αντικομμουνιστική στρατηγική, να ασκούν μεσογειακή πολιτική. Να μην έχει καμιά επαφή η Ελλάδα με τον Ανατολικό Κόσμο".

Οι κανόνες αυτοί κι όχι μόνο τηρήθηκαν και εφαρμόστηκαν πειθήνια και αδιαμαρτύρητα από τους πολιτικούς της αστικής τάξης, δεξιούς και "κεντρώους". Υπήρξε μάλιστα και ανταγωνισμός μεταξύ τους για το ποιος θα φανεί και θα αποδειχτεί πιο αμερικανόδουλος και πιο καλός και αποτελεσματικός υπηρέτης των ΗΠΑ. Και πρέπει να ομολογήσουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις οι λεγόμενοι "κεντρώοι" πολιτικοί (Πλαστήρας, Σοφ. Βενιζέλος, Παπανδρέου κ.ά.) ξεπέρασαν τους δεξιούς σε δουλοφροσύνη και υποταγή. Ο Πλαστήρας ήταν εκείνος, που, υπακούοντας στους Αμερικανούς, έστειλε 6 αεροπλάνα "ντακότα", με τα πληρώματά τους στη μακρινή Κορέα, για να βοηθήσουν την επέμβαση των ΗΠΑ και ο Βενιζέλος έστειλε σε συνέχεια στρατό.

Με την πειθήνια και δουλοπρεπή υποστήριξη των ντόπιων κυβερνήσεων, οι Αμερικανοί μετατρέπουν τη χώρα μας σε πολεμικό τους προγεφύρωμα ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και τις γειτονικές λαϊκοδημοκρατικές χώρες. Χτίζουν πολεμικές βάσεις, οργανώνουν συνδυασμένα γυμνάσια, εντείνουν τις προκλήσεις σε βάρος της Αλβανίας και της Βουλγαρίας και προωθούν τα τυχοδιωκτικά πολεμικά τους σχέδια στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο. Οπως κατάγγειλε το Κόμμα μας, με απόφαση του ΓΓ της ΚΕ του στις 26.4.1950, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές είχαν ξοδέψει ως τότε "για τον πόλεμο ενάντια στο λαό της Ελλάδας και για τον πόλεμο που ετοίμαζαν πυρετώδικα ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ενωση, κοντά 2 δισεκατομμύρια 250 εκατομμύρια δολάρια. Το θλιβερό είναι ότι υπήρξαν και πολιτικοί και στρατιωτικοί παράγοντες, που ανοιχτά και ξεδιάντροπα ζητούσαν να παραχωρηθούν τα πάντα στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές για την προώθηση των τυχοδιωκτικών σχεδίων τους". Ο στρατηγός Μεραντίτης, π. χ. σε άρθρο του στο "ΒΗΜΑ" στις 17.2.1952 έγραφε: "Η Ελλάδα να θέση από τούδε εις τη διάθεσιν των συμμαχικών αναγκών το έδαφος, τα αεροδρόμια και τους λιμένας της και να διατηρήση υπό τα όπλα όσας δυνάμεις το Ανώτατον Συμμαχικόν Στρατηγείον κρίνει αναγκαίον. Εις περίπτωσιν ευνοϊκών συνθηκών να προελάσουν οι δυνάμεις της μετά των άλλων, συμπεριλαμβανομένων και των Ιταλικών Βορειότερων των συνόρων της!". Ο στρατάρχης Παπάγος έγραψε στην "Καθημερινή" στις 3.6.1952: "Η Ελλάς κατέχει κεντρική θέσιν και προσφέρεται ως μία σημαντική βάσις τόσον από πλευράς διανοιγομένων κατευθύνσεων προς ζωτικούς χώρους του σοβιετικού συνασπισμού, όσον και από πλευράς εξυπηρετήσεων των επιχειρήσεων τούτων...". Και ο Π. Κανελλόπουλος, που ήταν υπουργός Αμυνας, διακήρυσσε τρία χρόνια αργότερα, δηλ. το 1955, πως "Ημείς οι Ελληνες θεωρούμεν τη χώραν μας ως ένα προκεχωρημένο φυλάκιον αυτών τούτων των Ηνωμένων Πολιτειών". Ο ίδιος απευθυνόμενος στον Αμερικανό στρατηγό Βουν Φλιτ είχε πει το περιβόητο "Ιδού ο στρατός σας"! δείχνοντας το ελληνικό στρατιωτικό άγημα. Και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την απαράμιλλη δουλοφροσύνη των τότε πολιτικών που δυστυχώς χαρακτηρίζει σε σημαντικό βαθμό και σημερινούς απογόνους τους... Είναι γνωστό ότι η αμερικανική επικυριαρχία στη χώρα μας κατοχυρώθηκε και επίσημα με την υπογραφή της κατάπτυστης συμφωνίας της 12 Οκτώβρη 1953 και αργότερα με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, στο οποίο παραμένει αμετακίνητα ως σήμερα, αντιμετωπίζοντας σοβαρούς κινδύνους.

Βαριές συνέπειες στην οικονομία

Οπως ήταν επόμενο, ο εμφύλιος πόλεμος και τα αντιλαϊκά μέτρα που πήραν οι αμερικανόδουλες κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση του ΔΣΕ προκάλεσαν φοβερές ζημιές στην οικονομία. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε στις 18.3.1952 αθηναϊκή εφημερίδα μετά το τέλος του πολέμου υπήρχαν 800.000 ξεσηκωμένοι αγρότες, 14.626 σπίτια ολικά καταστραμμένα και 22.000 μερικά καταστραμμένα, 15.139 αγροτικά νοικοκυριά καταστραμμένα, 1.600 σχολεία καταστραμμένα, 476 οδικές γέφυρες καταστραμμένες, 439 σιδηροδρομικές γέφυρες καταστραμμένες και 241 εργοστάσια και νοσοκομεία καταστρεμμένα.

Επίσης, κι αυτό είναι το σοβαρότερο, σκοτώθηκαν 154.000 άτομα και χάθηκαν 1.480.669 ζώα.

Θα περίμενε κανείς να στραφεί η προσοχή και η δραστηριότητα των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων στην επούλωση των πληγών και στην ανόρθωση της οικονομίας. Και, φυσικά, στη βελτίωση του χαμηλού βιοτικού επιπέδου του λαού, στην καταπολέμηση της ανεργίας, στην αύξηση των μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων, στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Δεν έγινε όμως καμιά σοβαρή προσπάθεια. Σ' αυτό συνέβαλε κατά κύριο λόγο και η αδιαφορία των Αμερικανών για την ανάπτυξη της εθνικής μας οικονομίας. Θα ήθελαν να παραμείνει η χώρα μας αγροτική, αποικιακό εξάρτημα που να εξασφαλίζει μόνο πρώτες ύλες. Γι' αυτό και αμέσως μετά τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου περιόρισαν σημαντικά τη διαβόητη βοήθεια με το Σχέδιο Μάρσαλ και ζήτησαν από τον αποστραγγισμένο ελληνικό λαό οικονομικές θυσίες. Την απαίτησή τους αυτή έσπευσαν να ικανοποιήσουν οι υπάκουες κυβερνήσεις. Με τα πρώτα κιόλας μέτρα τους, αύξησαν τους φόρους. Εδιωξαν από τη δουλιά χιλιάδες υπαλλήλους, με κύριο κριτήριο τα πολιτικά τους φρονήματα. Εκοψαν τις συντάξεις. Απαγόρευσαν τις αυξήσεις στα μεροκάματα και τους μισθούς. Φούντωσαν την ακρίβεια και αύξησαν ακόμη περισσότερο την ανεργία... Τα αγροτικά προϊόντα εκτοπίζονταν από τα αμερικάνικα και ολόκληροι κλάδοι της αγροτικής οικονομίας που ήταν ανταγωνιστικοί των αντίστοιχων αμερικανικών απειλούνταν με κατάργηση. Οι Αμερικανοί ζητούσαν επίμονα τότε να σταματήσει η καπνοκαλλιέργεια και να αντικατασταθεί από την πατατοκαλλιέργεια! Η κατεύθυνση που είχαν χαράξει γενικότερα στον οικονομικό τομέα ήταν:

Ολα τα βάρη στο λαό. Αντίθετα, η πλουτοκρατική ολιγαρχία, όχι μόνο δε θίγεται, δεν επιβαρύνεται, αλλά διατηρεί και επεκτείνει τα προνόμια της. Καταβροχθίζει τεράστια ποσά από την αμερικανική βοήθεια. Βουτιέται ως τα μπούνια στο βούρκο των καταχρήσεων και των σκανδάλων που είχαν δηλητηριάσει την ελληνική ατμόσφαιρα και είχαν αναγκάσει τον Πλαστήρα να δηλώσει ότι "θα πατάξει τα σκάνδαλα αν υπήρχαν". Δε γνώριζε αν υπάρχουν; όταν το γνώριζαν ακόμη και οι πέτρες....!

Ο εργαζόμενος ελληνικός λαός πλήρωσε και πληρώνει και σήμερα ακόμη πολύ ακριβά την ήττα του ΔΣΕ και την υποταγή της χώρας στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές.

 

Ολοκλήρωση του αντιδημοκρατικού αστυνομικού κράτους

Μια άλλη συνέπεια από την ήττα του ΔΣΕ ήταν η ολοκλήρωση, με την αμέριστη υποστήριξη και τις οδηγίες των Αμερικανών, του αντιλαϊκού, αντιδημοκρατικού αστυνομικού κράτους. Αν και ο εμφύλιος πόλεμος σταμάτησε και οι δυνάμεις του ΔΣΕ κατέφυγαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και στη Σοβιετική Ενωση, όπου βρήκαν πολιτικό άσυλο και θέρμη φιλοζωία, οι ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις και οι Αμερικανοί προστάτες τους δεν είχαν απαλλαγή ακόμα από το φόβο και τον τρόμο που έζησαν. Εκτός από αυτό, είχαν να αντιμετωπίσουν την αγανάκτηση, τις διαμαρτυρίες και τις κινητοποιήσεις του ξεσπιτωμένων, των ανέργων, των εργαζομένων που φυτοζωούσαν και υπόφεραν. Και επί πλέον, ήθελαν να σύρουν τον ελληνικό λαό στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς που σχεδίαζαν.

Γι' αυτό και ενίσχυαν το αντιλαϊκό αστυνομικό κράτος.

Για το σκοπό αυτό επανέφεραν σε ισχύ, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το νόμο 509 του 1947, τα άρθρα του Γ' ψηφίσματος για τον Τύπο και το νόμο της βασιλομεταξικής δικτατορίας 375 περί "κατά συνέπειας".

Στο ίδιο διάστημα κρατούν στις φυλακές και τα ξερονήσια δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, δημοκράτες και δημοκράτισσες, που καταδικάστηκαν από τα στρατοδικεία της σκοπιμότητας σε διάφορες ποινές ή ήταν υπόδικοι (τον Απρίλη του 1950 οι καταδικασμένοι ήταν 17.000 και οι υπόδικοι 5.000). Διατηρούν το φοβερό σύμβολο του μοναρχοφασισμού, το Μακρονήσι, όπου κρατούνται 13.000 αγωνιστές και πατριώτες. Και συνεχίζουν τις εκτελέσεις. Μέχρι το 1955, οπότε κάτω από την παγκόσμια κατακραυγή και την αποφασιστική παρέμβαση της Σοβιετικής Ενωσης και άλλων χωρών στον ΟΗΕ, αναγκάστηκαν να τις σταματήσουν. Είχαν, ωστόσο εκτελέσει αρκετούς αγωνιστές και πατριώτες και ανάμεσά τους, τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Νίκο Πλουμπίδη, τον Νικηφορίδη και άλλους.

Στον αιματηρό τρομοκρατικό όργιο πρωτοστατούν οι μαύρες αντιδραστικές δυνάμεις, με επικεφαλής το παλάτι και τους στρατοκράτες, που εμφορούνται από πνεύμα αντεκδίκησης και μισαλλοδοξίας. Αλλά δε μένουν πίσω και οι "κεντρώοι δημοκράτες". Ο βασιλιάς Παύλος, μιλώντας στη Θεσσαλονίκη στις 17.11.1950, είχε διακηρύξει: "σήμερον συμβιβασμός με τους κομμουνιστές και στους συνοδοιπόρους δε χωρά". Αλλά και ο "Γέρος της Δημοκρατίας", ο Γ. Παπανδρέου, όπως έγραψε ο Λέων Σπαης στο βιβλίο του "Πενήντα χρόνια στρατιώτης" (σελ. 291) δήλωνε με κομπασμό: "Δεν προλαμβάνω να συλλαμβάνω κομμουνιστές..!".

Δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ο Νικ. Πλαστήρας. Αρκεί να αναφέρουμε ότι όχι μόνο διαχώρισε, παρά τις αντίθετες προεκλογικές διακηρύξεις του, το Μακρονήσι και τα στρατόπεδα εξορίας και δήλωσε υπακούοντας στον Γκρέιντι που τον διόρισε πρωθυπουργό, ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για γενική αμνηστία, αλλά επέτρεψε να εκτελεστεί και ο ήρωας του λαού μας, Νίκος Μπελογιάννης.

Είναι αλήθεια ότι από τότε, από τη μαύρη εκείνη εποχή, πέρασαν σαράντα και πάνω χρόνια, και τα χάσματα που είχε ανοίξει ο εμφύλιος πόλεμος έκλεισαν, αλλά δεν μπορεί να αποσιωπηθούν ορισμένα αμείλιχτα και φοβερά γεγονότα, όταν μάλιστα γίνεται προσπάθεια να εμφανίζονται πολιτικοί, όπως ο Γ. Παπανδρέου, που φέρει βαρύτατες ευθύνες και για τις γνωστές εξελίξεις μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον χιτλερικό ζυγό και για το Δεκέμβρη του 1944, σαν "μεγάλοι δημοκράτες". Η ιστορική αλήθεια πρέπει να λέγεται και να βγαίνουν απ' αυτήν σωστές εκτιμήσεις και σωστά συμπεράσματα και διδάγματα.

Ταυτόχρονα με την ωμή και απάνθρωπη αστυνομική βία χρησιμοποιήθηκε και η κατασυκοφάντηση του αγώνα του ΔΣΕ και των μαχητών και μαχητριών του, όπως και του ΕΛΑΣ και της ΕΑΜικής Αντίστασης, η διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, ο αντισοσιαλισμός και αντισοβιετισμός.

Ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στη διαπαιδαγώγηση της νεολαίας με τον αντικομμουνισμό και αντισοβιετισμό και στο ξέκομμά της από τις επαναστατικές παραδόσεις, τις ιδέες και τους αγώνες του ΚΚΕ.

Η ήττα του ΔΣΕ αξιοποιήθηκε από την αντίδραση και προπαγάνδα, αλλά και από ορισμένους, που για διάφορους λόγους, απαρνήθηκαν τους αγώνες και τις ιδέες τους, για να ενισχύσουν τη λαθολογία σε βάρος του ΚΚΕ. Ακούστηκαν πολλά και διάφορα. Οτι ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν μάταιος και δεν έπρεπε να γίνει. Οτι το ΚΚΕ είναι κόμμα των λαθών και όχι κόμμα των ασταμάτητων αγώνων και των αμέτρητων θυσιών. Οτι έπρεπε να προβληθεί από την ηγεσία του Κόμματος η αποτυχία και της δεύτερης επανάστασης και διάφορα άλλα.

Ανεξάρτητα, όμως, από τα λάθη που έγιναν. Και έγιναν αναμφισβήτητα τέτοια, ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αναπόφευκτος στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά το Δεκέμβρη, τη συμφωνία της Βάρκιζας και το μεταβαρκιζιανό τρομοκρατικό και δολοφονικό όργιο του κράτους και παρακράτους των δωσιλόγων και των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών. Και ο αγώνας αυτός ήταν και παραμένει αγώνας δίκαιος, ηρωικός για το καλό του λαού και της χώρας μας.

Ο λαός δεν υπέκυψε

Παρά την ήττα του ΔΣΕ και παρά την ολομέτωπη επίθεση των Αμερικανών και των ντόπιων αντιδραστικών δυνάμεων, που εντάθηκε ακόμη περισσότερο και υποστηρίχτηκε και από τους "κεντρώους" πολιτικούς με την ψευτοδημοκρατική τους δημαγωγία και απάτη, ο λαός δεν παρασύρθηκε, δεν εξαπατήθηκε, δε λύγισε, δεν υπέκυψε. Συνέχισε με νέες μορφές την πάλη του, μέσα στις νέες συνθήκες, για το ψωμί του, για τη λύση των προβλημάτων και την ικανοποίηση των αιτημάτων του, για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική πρόοδο. Είναι ενδεικτικό ότι από τον Οκτώβρη του 1949 μέχρι τον Απρίλη του 1950 απέργησαν 300 χιλιάδες εργαζόμενοι. Και από τον Οκτώβρη του 1950 μέχρι το Σεπτέμβρη του 1951 πάνω από 400 χιλιάδες.

Το λαϊκό - δημοκρατικό κίνημα ανασυγκροτήθηκε σιγά - σιγά και προχώρησε σε σκληρούς αγώνες ενάντια στην αμερικανοκρατία και την ντόπια πλουτοκρατία - ολιγαρχία. Επίμονοι αγώνες αναπτύχθηκαν για το σταμάτημα των διώξεων και των συλλήψεων, για την κατάργηση των αντιδημοκρατικών νόμων και ψηφισμάτων και την απελευθέρωση των κρατουμένων και εξορίστων, για τη γενική αμνηστία, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και τον χωρίς όρους επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων.

Το πιο χαρακτηριστικό γεγονός εκείνης της περιόδου, που έδειξε με χειροπιαστό τρόπο ότι ο δημοκρατικός λαός δεν τα έβαλε κάτω, παρά τα βάσανα, που υπέφερε και τις διώξεις και επιθέσεις που δέχτηκαν, ήταν το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών το Μάρτη του 1950. Η "Δημοκρατική Παράταξη", που υποστηρίχτηκε από το βαριά τραυματισμένο τότε ΚΚΕ, πήρε 163 χιλιάδες ψήφους και έβγαλε 18 βουλευτές. Σημαντική ήταν και η επιτυχία στις εκλογές που έγιναν τον επόμενο χρόνο, το 1951. Η ΕΔΑ, που συγκροτήθηκε με την πρωτοβουλία και τις επίμονες προσπάθειες του Κόμματός μας, συγκέντρωσε 180 χιλιάδες ψήφους και ανέδειξε, με την ενισχυμένη αναλογική, 10 βουλευτές, που ήταν όλοι εξόριστοι και φυλακισμένοι.

Το ΚΚΕ προσαρμόζει την πολιτική του

Το Κόμμα μας, που πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική δράση του ΔΣΕ, μετά την ήττα του βρέθηκε σε μια νέα, πολύ διαφορετική κατάσταση, που έπρεπε χωρίς καθυστέρηση να μελετήσει και να αναπροσαρμόσει την πολιτική και την πρακτική δραστηριότητά του, να καθορίσει τα νέα καθήκοντα. Αυτό και έκανε η 6η Ολομέλεια της ΚΕ που συνήλθε στις 9 του Οκτώβρη 1949 στο εξωτερικό.

Η Ολομέλεια εκτίμησε ότι η ήττα σημείωσε μια αλλαγή στην κατάσταση, και ότι "αυτό επιβάλλει μια αλλαγή και στην πολιτική μας γραμμή". Απέκρουσε την ταχτική "της συνέχισης οπωσδήποτε του ένοπλου αγώνα, γιατί αυτό Θα 'δινε τη δυνατότητα στον αντίπαλο να καταφέρει συντριπτικό χτύπημα στους αγωνιστές και στελέχη του λαϊκού επαναστατικού κινήματος".

Και διαπίστωσε ότι, "σωστά ενεργώντας το ΠΓ της ΚΕ ακολούθησε την τακτική της υποχώρησης, πράγμα που εμπόδισε το μοναρχοφασισμό να πετύχει τη στρατήγηση και επιδίωξή τους, την εκμηδένιση της κύριας δύναμης του ΔΣΕ στο Βίτσι - Γράμμο".

Η Ολομέλεια, αφού έκανε μια σύντομη ανασκόπηση της πορείας του Κόμματος από το Δεκέμβρη 1944 και του τρόπου που οργάνωσε και καθοδήγησε τη νέα ένοπλη πάλη, χάραξε τα βασικά καθήκοντα του στη νέα φάση του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Αντιγράφουμε μερικά απ' αυτά.

- Να σταματήσει το Κόμμα τον ένοπλο αγώνα, αφήνοντας μόνο μικρά παρτιζάνικα τμήματα, σαν μέσο πίεσης για όσο το δυνατόν περισσότερο εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής του τόπου και σαν μορφή άμυνας εναντίον του δολοφονικού οργίου των κρατικών και παρακρατικών οργάνων του μοναρχοφασισμού.

- Να μεταφέρει το κέντρο βάρους της δουλιάς του στην οργάνωση και καθοδήγηση των οικονομικών και πολιτικών αγώνων όλων των στρωμάτων του εργαζόμενου λαού, στην πρώτη γραμμή της εργαζόμενης τάξης και των υπαλλήλων, των ξενιτεμένων αγροτών, των εκατοντάδων χιλιάδων τραυματιών, αναπήρων και θυμάτων πολέμου, των γυναικών και της νεολαίας.

Το Κόμμα, στηριζόμενο σ' ένα γερό παράνομο κομματικό μηχανισμό, να χρησιμοποιήσει όλες τις νόμιμες δυνατότητες και να δημιουργήσει κάθε είδους καινούριες προϋποθέσεις για τη συγκέντρωση των μαζών, για την οργάνωσή τους, για την καθοδήγηση των καθημερινών οικονομικών και πολιτικών τους αγώνων, για τη δημιουργία γερών βάσεων μέσα στο στρατό.

- Με βάση το πρόγραμμα για τη δημοκρατικοποίηση της Ελλάδας, την ανεξαρτησία της και την υπεράσπιση της ειρήνης, σε στενή συνεργασία με το ΑΚΕ (Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας) να δημιουργήσει πλατύ δημοκρατικό συνασπισμό. Ο συνασπισμός αυτός θα ενώνει όλον τον ΕΑΜικό κόσμο, όλους τους δημοκράτες, όλους εκείνους που δέχονται ένα μίνιμουμ πρόγραμμα δημοκρατικοποίησης της Ελλάδας.

- Στο κέντρο της προσοχής του Κόμματος να μένει το πρόβλημα της υπεράσπισης της ειρήνης.

Με βάση τα καθήκοντα αυτά, το ΚΚΕ προσανατόλισε και ανέπτυξε τη δράση του στη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε.

Αντιμετώπισε και πάλι φοβερές δυσκολίες, χρειάστηκε να ξεπεράσει νέα εμπόδια. Εκανε ασφαλώς και άλλα λάθη, και λαθεμένες εκτιμήσεις και διαπιστώσεις, αλλά αγωνίστηκε, όπως και μέχρι τότε, με συνέπεια, σταθερότητα, και αποφασιστικότητα για τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική, με το λαό νοικοκύρη και κυρίαρχο, χωρίς ξένους προστάτες. Αυτό τον αγώνα συνέχισε και συνεχίζει και σήμερα, πρωτοστατώντας στη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, του μόνου ικανού να οδηγήσει σε διέξοδο και λύεις προς όφελος του λαού και του τόπου. Μ' αυτό τον τρόπο θα εκπληρωθούν και τα ανεκπλήρωτα ιδανικά του ΔΣΕ και της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης.

 

Οι σημερινές φωτογραφίες είναι από το αρχείο του "Ρ"

---

---

Α Φ Ι Ε Ρ Ω Μ Α

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΜΕΡΟΣ 91ο
Ημερομηνία Δημοσίευσης: 21-02-97 - Σελίδα Δημοσίευσης: 13-14