Οταν τελειώνεις ένα βιβλίο και σταματάει αναγκαστικά η επικοινωνία, αισθάνεσαι πόνο βαθύ, σα να 'χασες αγαπημένα πρόσωπα, που δε θα τα ξαναδείς. Αυτή είναι η μεγαλοσύνη της τέχνης, να σ' ανασταίνει τη ζωή μέσα από τις μαύρες αράδες της γραφής, μ' ένα καταρράχτη χρωμάτων, μυρουδιών κι αισθημάτων. Αυτά νιώσαμε κατάβαθα, μόλις ξεκόψαμε οριστικά φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του «Δρόμου για το Θιάκι» του Γιάννη Πριόβολου. Λίγες γραμμές κι ανασαίνει μέσα σου η Ελένη με την ομορφιά και τη λεβεντιά της, τον αυθόρμητο κι ευθύ χαρακτήρα της, τέλεια Ελληνίδα, κι η αφήγησή της κεφαλόβρυσο με άφθονο νερό, πηγαίο, που τρέχει κελαρυστό, εμπλουτισμένο με τα μέταλλα της ντοπιολαλιάς. Υμνητικό για την...