Ταινία δυνατή και πειθαρχημένη, αδιάλλακτη και στεγνή από πάθος. Με την κάμερα στο ύψος του παιδικού βλέμματος να αγκαλιάζει τα τραύματα και την πολυπλοκότητα μιας εμφύλιας σύρραξης. Η ταινία γίνεται κοινωνός της καταστροφής και της κατάπτωσης, της ανθρώπινης απορίας, της αμηχανίας και του βαθιού σκαψίματος της γης και των σημαδιών. Κι όλα αυτά με μια παράξενη ποίηση, στους αντίποδες του μελό. Εάν η ταινία ξεφεύγει από την αθλιότητα, προβάλλοντας έναν ονειρικό τόνο ξεκάθαρης οπτικής που την φέρνει κοντά στην προσέγγιση ενός μαγικού κόσμου των παραμυθιών, είναι χάρη στη σκηνική παρουσία του μικρού που επωμίζεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πολλαπλασιάζονται συνεχώς οι άνθρωποι στους οποίους οι...