Συνέρχεται σήμερα στην Αθήνα η σύνοδος των αρχηγών των μεσογειακών κρατών της ΕΕ, με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και με αντικείμενο τη συγκλίνουσα αξίωση των αστικών τους τάξεων για δημοσιονομική «χαλάρωση», ώστε να καταστεί δυνατή η ακόμα μεγαλύτερη κρατική στήριξη στην προσπάθεια ανάκαμψης της κερδοφορίας τους.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, «σκοπός της Συνόδου είναι να ενισχυθεί ο συντονισμός και η συνεργασία των μεσογειακών κρατών - μελών της ΕΕ ενόψει της άτυπης Συνόδου της Μπρατισλάβας στις 16 Σεπτεμβρίου, προκειμένου να ενταχθεί η μεσογειακή οπτική στην ευρωπαϊκή ατζέντα και στην ανάπτυξη ενός νέου ευρωπαϊκού οράματος για την αντιμετώπιση των κοινών προκλήσεων που αντιμετωπίζουν τα κράτη - μέλη και η ΕΕ συνολικά στους τομείς της οικονομίας, της μετανάστευσης και της ασφάλειας».

Στη σύνοδο συμμετέχουν ο Κύπριος Πρόεδρος, Ν. Αναστασιάδης, ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρ. Ολάντ, ο Ιταλός πρωθυπουργός, Μ. Ρέντσι, ο Μαλτέζος πρωθυπουργός, Τζ. Μουσκάτ, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, Α. Κόστα και ο αναπληρωτής υπουργός ΕΕ της Ισπανίας, Φ. Εγκιδάθου, εκπροσωπώντας τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό, Μ. Ραχόι, ο οποίος δήλωσε αδυναμία συμμετοχής λόγω της ρευστής πολιτικής κατάστασης στη χώρα του. Χτες βράδυ, εξάλλου, ο Αλ. Τσίπρας παρέθεσε δείπνο στον Ν. Αναστασιάδη.

Μπροστά στη σύνοδο, σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde», o Αλ. Τσίπρας δηλώνει ότι επιδίωξη δεν είναι «να φτιάξουμε μια ομάδα βασισμένη στη διαίρεση», αλλά «να ευνοήσουμε μια κοινή προσέγγιση, υπέρ των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας και της Μεσογείου που αντικειμενικά έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση». «Εχουμε κοινά προβλήματα, στα οποία πρέπει να απαντήσουμε με κοινές λύσεις», πρόσθεσε. Θέτοντας εξαρχής τις συγκλίνουσες «διεκδικήσεις» του κεφαλαίου των χωρών του «Νότου», στον ανταγωνισμό τους με τα κεφάλαια άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, σημείωσε: «Εχουμε σήμερα έναν Βορρά που συσσωρεύει πλεονάσματα και έναν Νότο που υποφέρει από την ύπαρξη μεγάλων ελλειμμάτων. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή σύγκλιση, όσο υπάρχουν τέτοιες ανισότητες. Στη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης δεν μπορεί να κυριαρχούν οι χώρες Visegrad. Σέβομαι τις απόψεις τους, αλλά μιλάμε για την Ευρώπη των 27».

Στο όνομα του «ρεαλισμού» και των μη ευνοϊκών συσχετισμών, δηλώνει ότι δεν ζητά το τέλος του Συμφώνου Σταθερότητας, ωστόσο προσθέτει ότι «πρέπει να μπορούμε να εξασφαλίσουμε κάποιες εξαιρέσεις αναφορικά με το Σύμφωνο Σταθερότητας, να αυξήσουμε τη στήριξη στα μέτρα που ευνοούν την ανάπτυξη». Στην πραγματικότητα, καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό ότι η διεκδίκηση περιθωρίων «ευελιξίας» για περαιτέρω στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης θα συνοδευτεί από βελτίωση των όρων ζωής του.

Στο πλαίσιο, εξάλλου, της διεκδίκησης αναβαθμισμένου ρόλο για το εγχώριο κεφάλαιο, ο Αλ. Τσίπρας χρησιμοποιεί το επικίνδυνο «χαρτί» του «οχυρού» στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς: «Οι εταίροι μας έχουν αντιληφθεί», αναφέρει, «ότι η Ελλάδα ήταν ένας πόλος σταθερότητας σε μια ασταθή γεωγραφική περιοχή. Υπάρχουν προβλήματα στην Τουρκία, κρίσεις στη Συρία, τη Λιβύη (...) Είμαστε ένα οχυρό, μια εγγύηση ασφάλειας για το σύνολο της Ευρώπης σε αυτήν την περιοχή».

Παραπέρα, όταν του τίθεται ερώτημα σχετικά με το περιεχόμενο της πολιτικής που εφαρμόζει και τα πάρε δώσε με την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, παραδέχεται ότι βρίσκεται «πιο κοντά στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες» που τσακίζουν τους λαούς των χωρών τους, ενώ ανασύρει το παραμύθι του εξαναγκασμού τάχα «σε έναν επώδυνο συμβιβασμό» ώστε να μην πέσει η χώρα σε τοίχο...

Καταλήγοντας, υπόσχεται στο εγχώριο κεφάλαιο επιστροφή στην ανάπτυξη από αυτήν τη χρονιά και επιτάχυνση την επόμενη, χρεώνει την αργή ανάπτυξη στην απουσία «της απαραίτητης γενναιοδωρίας των εταίρων, σχετικά με το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους», συνδέοντάς το ευθέως με την ανάκαμψη της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.

Μάλιστα, κληθείς να σχολιάσει την εναντίωση της Γερμανίας στη διευθέτηση του κρατικού χρέους απαντά, σκιαγραφώντας εκ νέου τους ισχυρούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας, ότι «θα πρέπει συλλογικά να αποφασίσουμε αν είμαστε μια Ευρωπαϊκή Ενωση ή μια Γερμανική Ευρώπη. Είναι προτιμότερη μια ευρωπαϊκή Γερμανία, δυνατή και δημοκρατική απ' ό,τι μια Γερμανική Ευρώπη που συμπεριφέρεται ως "ταμιευτήριο" με υπερβολικά δημοσιονομικά πλεονάσματα».

Σε σημείωμα του Μεγάρου Μαξίμου για τη σημερινή σύνοδο δεν κρύβεται η ανησυχία για το πώς θα διαμορφωθεί μια πειστική για τους λαούς αυταπάτη περί της δυνατότητας αλλαγής της ΕΕ, που «θα εμπνεύσει εκ νέου τους πολίτες της», όπως αναφέρεται.

Επαναλαμβάνεται ότι επιδίωξη είναι η σύνοδος να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά, αλλά ότι «δεν στοχεύει στη διαμόρφωση ενός "μετώπου του Νότου" ή της ευρωπαϊκής περιφέρειας σε αντιπαράθεση με τον Βορρά και τον "πυρήνα" της ΕΕ» και προβάλλεται σαν απόδειξη η συμμετοχή «ιδρυτικών κρατών - μελών που συμμετέχουν στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, ενισχύοντας έτσι την επιρροή της Συνόδου αυτής». «Ομοίως, δεν αποτελεί ένα κλειστό πολιτικό κλαμπ σοσιαλιστικών ή αριστερών κυβερνήσεων, αλλά συμπεριλαμβάνει δυνάμεις από την Αριστερά έως την Κεντροδεξιά», σημειώνεται, σε μια έμμεση παραδοχή της στρατηγικής σύμπλευσης του πολιτικού προσωπικού κάθε αστικής τάξης, ανεξαρτήτως απόχρωσης...

Το Μέγαρο Μαξίμου κάνει ακόμα λόγο για «προώθηση κοινών πρωτοβουλιών και προτεραιοτήτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο», αναφέροντας ότι στον τομέα της οικονομίας χρειάζονται «περισσότερες επενδύσεις και ανάπτυξη» και κοροϊδεύοντας ότι αυτό θα συνοδευτεί από «δημιουργία θέσεων εργασίας, και προστασία του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου». Ιεραρχούν ακόμα τη «βέλτιστη χρήση της ευελιξίας εντός των ευρωπαϊκών κανόνων» και την «ενίσχυση των επενδυτικών πακέτων».

Στον τομέα της μετανάστευσης, αναφέρει πως χρειάζεται «αποτελεσματική φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ και αποτελεσματική διαχείριση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών (...) να αντικατασταθούν οι παράτυπες οδοί μετανάστευσης με νόμιμες και ασφαλείς (...) εφαρμογή των συμφωνιών επανεισδοχής (...) ταχεία εφαρμογή των αποφάσεων για την μετεγκατάσταση...».

Στον τομέα της ασφάλειας, κατά το Μέγαρο Μαξίμου, χρειάζεται «ενίσχυση της αντι-τρομοκρατικής συνεργασίας με τρίτες χώρες και αντιμετώπιση της ρίζας της τρομοκρατίας».

Στο πλαίσιο, εξάλλου, της προσπάθειας προώθησης των ζητούμενων του κεφαλαίου, πληροφορίες αναφέρουν ότι το επόμενο τρίμηνο στον κυβερνητικό σχεδιασμό περιλαμβάνονται διμερείς και τριμερείς συναντήσεις με κυβερνήσεις κρατών της ευρύτερης περιοχής, αλλά και με επενδυτικά σχήματα.

Μάλιστα, λέγεται ότι στις αρχές Νοέμβρη θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, με πρωτοβουλία μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας της Μέσης Ανατολής, διάσκεψη αραβικών funds, όπου έχει προσκληθεί να μιλήσει ο Αλ. Τσίπρας.

Σε σχόλιό του, για τη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στη «Le Monde», το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Η συνέντευξη του κ. Τσίπρα είναι ένα κάλεσμα συμβιβασμού και μοιρολατρίας, καλυμμένο με δήθεν προοδευτικό περιτύλιγμα. Στην ουσία, καλεί το λαό να υπομείνει παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, να συμβιβαστεί με τα ψίχουλα, στο όνομα του "ρεαλισμού", στο όνομα μιας μελλοντικής "επιδιόρθωσης" της ΕΕ, μιας μελλοντικής ανάκαμψης και αναδιάρθρωσης του χρέους, που θα είναι μόνο για τα κέρδη των λίγων.

Απέναντι στο ρεαλισμό της υποταγής, ο λαός χρειάζεται να επιλέξει το ρεαλισμό της πάλης και της ρήξης με το σημερινό δρόμο ανάπτυξης και τις κυβερνήσεις που τον υπηρετούν».