ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 9 Αυγούστου 2001
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ» ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Η Ιστορία συνεχίζεται να γράφεται με αίμα...

Ανατριχιαστικές και συγκλονιστικές οι εντυπώσεις της ελληνικής αποστολής, που γύρισε προχθές από την Τουρκία. Τα μέλη της, κατήγγειλαν χτες ξανά την προκλητική στάση της Ευρώπης, που συνεχίζει να κάνει... πλάτες στη βαρβαρότητα του τουρκικού καθεστώτος

Οσα και να ειπώθηκαν χτες από τα οχτώ μέλη της ελληνικής αποστολής, που μόλις πρόσφατα γύρισαν από την Κωνσταντινούπολη, δεν μπορούν να περιγράψουν ούτε την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες στη γειτονική χώρα, ούτε το μέγεθος του ηρωικού αγώνα που συνεχίζουν απτόητοι εκεί τόσοι άνθρωποι, διεκδικώντας την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους.

Και μπορεί στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου των μελών της έβδομης κατά σειρά ελληνικής αποστολής στην Τουρκία, να «ξεχείλιζε» η οργή και η αγανάκτηση για τα όσα τραγικά συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στη γειτονική χώρα, η απορία ωστόσο ήταν, είναι και θα παραμείνει σταθερή: Πότε οι κυβερνήσεις της «πολιτισμένης» Δύσης - ανάμεσά τους και η δική μας - θα σταματήσουν να στηρίζουν τις απάνθρωπες μεθόδους του στρατοκρατικού καθεστώτος της Τουρκίας; Πότε θ' αφήσουν αυτούς τους ήρωες αγωνιστές, που οδηγούνται στο θάνατο γιατί αγαπούν τη ζωή, να ζήσουν, όπως ακριβώς επιθυμούν;

Για μια ακόμα φορά τα λόγια του 43χρονου καπετάνιου, του Ρεσίτ Σαρί, που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο, ελπίζοντας σ' έναν καλύτερο κόσμο, συγκλόνισαν: «Εμείς, οι απεργοί πείνας μέχρι θανάτου κλέψαμε από το τουρκικό κράτος το βασικό του όπλο. Το όπλο του ήταν να μας απειλεί με θάνατο. Τώρα που μόνοι μας οδηγούμαστε εκεί, με τι μπορεί να μας απειλήσει;»... Το ίδιο συγκλονιστικά και τα λόγια ενός από τους 120 απεργούς πείνας, που αποφυλακίστηκαν πρόσφατα στην Τουρκία «για να πεθάνουν στα σπίτια τους κι όχι μέσα στις φυλακές» (το τουρκικό κράτος φοβάται, προφανώς, να χρεωθεί κι άλλους θανάτους «τρομοκρατών»): «'Η θα καταργήσουν τις φυλακές ή θα βγάλουν όλους τους πολιτικούς κρατούμενους έξω, μέσα σε φέρετρα. Αρα μετά, οι φυλακές δε θα 'χουν κανέναν λόγο ύπαρξης»...

Τα λόγια αυτά, κυριολεκτικά κραυγές ετοιμοθάνατων αγωνιστών, έρχονται από την ηρωική συνοικία της Πόλης, από την περιοχή Κουτσούκ Αρμουκλού (Μικρή Αχλαδιά). Η Ζεχρά, η 22χρονη κοπέλα, που συνάντησε η προηγούμενη ελληνική αποστολή τον περασμένο Μάη σε μια φτωχική παράγκα της συνοικίας, αυτή τη φορά δεν υπήρχε. Ακολούθησε πριν τρεις βδομάδες περίπου, το δρόμο - χωρίς επιστροφή - της 19χρονης αδελφής της Τζανάν Κουλαξίς, που έγραφε λίγο πριν πεθάνει: «Το σώμα μου, που έγινε σημαία, κυματίζει τώρα στα χέρια σου»... Στον αγώνα τώρα ήρθαν να προστεθούν δύο ακόμα αδελφές, αποφασισμένες να πεθάνουν για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Οι παράγκες της Κουτσούκ Αρμουκλού γεμάτες, πλέον, απεργούς πείνας μέχρι θανάτου. Και η συνοικία κυριολεκτικά περικυκλωμένη από αστυνομικούς και στρατό, που προσπαθούν με την τρομοκρατία να σπάσουν το ηθικό των αγωνιστών. Μάταια...

Η ελληνική αποστολή μετέφερε το φόβο όλων των κατοίκων της ηρωικής συνοικίας - ένας φόβος πολύ κοντά στην πραγματικότητα - ότι μάλλον επίκειται επέμβαση του στρατού στα σπίτια των απεργών. Οι αγωνιστές φοβούνται πως η δεύτερη μεγάλη σφαγή, μετά την επέμβαση στις φυλακές το Δεκέμβρη του 2000, θα γίνει στη Μικρή Αχλαδιά. «'Η ελεύθερη ζωή ή θάνατος», ηχούν ξανά τα λόγια του Ρεσίτ στ' αυτιά σου...

Εκτός από τη συγκλονιστική επίσκεψή τους στη συγκεκριμένη συνοικία, οι Ελληνες είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν με τη διευθύντρια του περιοδικού «Βατάν» (πατρίδα) και ν' ακούσουν από κοντά για τις διώξεις που υφίστανται όσοι επιμένουν να γράφουν και να ερευνούν για όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις τουρκικές φυλακές! Γι' αυτό το «παράπτωμα» της διευθύντριας, 500 άνδρες της τουρκικής αστυνομίας μπήκαν χτες το πρωί στα γραφεία του περιοδικού και συνέλαβαν 15 άτομα! Είχαν την ευκαιρία ν' ακούσουν τις καταγγελίες των γιατρών της Κωνσταντινούπολης, που δεν τους επέτρεψαν να δουν τους τραυματισμένους απεργούς πείνας, παρά μόνο δύο μήνες μετά την ημέρα της μεγάλης σφαγής στις φυλακές! Συζήτησαν με τους δικηγόρους των πολιτικών κρατουμένων, που αδυνατούν να μιλήσουν και να συναντηθούν με τους πελάτες τους! Με τον εισαγγελέα που κατηγορήθηκε από το κράτος για παραβίαση καθήκοντος, επειδή επέδειξε ανθρώπινη συμπεριφορά στους κρατούμενους των φυλακών Μπαϊράμ Πασά, όπου υπηρετούσε. Ο συγκεκριμένος εισαγγελέας μάλιστα, κινδυνεύει αυτή τη στιγμή να μείνει άνεργος, αφού το κράτος τον προειδοποίησε πως θα του αφαιρέσει την άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος. Συνάντηση έγινε ακόμα με τους συγγενείς των πολιτικών κρατουμένων.

Την έβδομη ελληνική αποστολή στην Κωνσταντινούπολη αποτελούσαν οι: Τάκης Τσιόγκας, βουλευτής του ΚΚΕ και πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, Δήμος Θεοδώρου, από το ΠΑΜΕ, Χρ. Μπίστης από το «Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς», Νίκος Λουσιώτης από το Φαρμακευτικό Σύλλογο, Βασ. Αναγνωστοπούλου από την ΠΟΕΔΗΝ, Ν. Δέλκος από την ΟΤΟΕ, Ν. Ντάσιος από τη Βαλκανική Ενωση Φιλίας και Δ. Γουσέτης από το ΣΥΝ.


Κανείς δε βλέπει αυτό το έγκλημα;

Η Χ. Αρικάν όπως ήταν πριν το Δεκέμβρη του 2000 κι όπως τη συνάντησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο τα μέλη της ελληνικής αποστολής...
Η Χ. Αρικάν όπως ήταν πριν το Δεκέμβρη του 2000 κι όπως τη συνάντησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο τα μέλη της ελληνικής αποστολής...
Εδώ τα λόγια περισσεύουν ή μάλλον δεν επαρκούν για να περιγράψουν τόση βιαιότητα, τόση απανθρωπιά, τόση κτηνωδία. Το ίδιο ανήμπορα στέκουν μπροστά στο μέγεθος αυτής της κοπέλας, που παρά τα όσα τραγικά τής έχουν συμβεί άφησε τους Ελληνες της αποστολής κυριολεκτικά άναυδους με το χαμόγελο και την ευγένειά της, με την ψυχραιμία που αφηγήθηκε την προσωπική της περιπέτεια.

Το όνομά της Χασέρ Αρικάν, η ηλικία της κοντά στα 35 έτη. Υπήρξε εννέα χρόνια προφυλακισμένη, στις βάρβαρες φυλακές του Μπαϊράμ Πασά, για τις ιδέες και τις απόψεις της. Γνώρισε ταπεινώσεις, βίωσε βασανιστήρια και απάνθρωπους εξευτελισμούς. Ολα όμως έμελλε να τα δει το βράδυ της επέμβασης του τουρκικού στρατού στις φυλακές, το Δεκέμβρη του 2000. Ετρεχε πανικόβλητη να σωθεί απ' τις βόμβες και τις σφαίρες του καθεστώτος. Μια συντρόφισσά της έπεσε δίπλα της λιπόθυμη. Προσπάθησε να τη σηκώσει, να τη βγάλει στην αυλή των φυλακών. Τότε έπεσε πάνω της μια φλογοβόλος βόμβα, έχασε τις αισθήσεις της και ξύπνησε - ούτε αυτή μπορεί να θυμηθεί μετά από πόσες ώρες - σ' ένα κρεβάτι ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Το πρόσωπό της και το κορμί της καμένα. Κι όμως, έτσι ανήμπορη καθώς ήταν, διαπίστωσε ότι εξακολουθούσε να είναι «εχθρός». Πώς αλλιώς να δικαιολογήσεις το ότι ήταν αλυσοδεμένα τα χέρια και τα πόδια της στο κρεβάτι όπου τη μετέφεραν;

Τρεις μήνες η κοπέλα έμεινε έτσι, χωρίς να την επισκεφτεί ούτε μια φορά γιατρός! Χωρίς να κατορθώσει να δει ούτε έναν δικό της άνθρωπο! Κι επειδή η κατάσταση της υγείας της ήταν κάτι παραπάνω από σοβαρή, την άφησαν να γυρίσει σπίτι της. Τα εγκαύματα σήμερα καλύπτουν το 45% του σώματός της. Το αριστερό της πόδι δεν μπορεί να το πατήσει, αφού ολόκληρο κόκαλο έχει θρυμματιστεί. Η όμορφη Χασέρ είναι αγνώριστη. Ηδη κατέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ζητώντας αποζημίωση για όλα όσα της συνέβησαν. Και ζητά απ' τον ελληνικό λαό και το κράτος να της παραχωρήσει βίζα, ώστε να μπορέσει να έρθει στη χώρα μας για νοσηλεία. Ακούει κανείς;




Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ