ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δεν φταίνε οι λέξεις

Στους τίτλους των εφημερίδων η διαθεσιμότητα γράφεται σε εισαγωγικά. Ολοι ξέρουν ότι η σωστή λέξη είναι απόλυση. Αλλά δεν την ονομάζουν έτσι μιας και το Δημόσιο -συνταγματικά, για να μην ξεχνάμε ότι η δημοκρατία μας έχει και εγγυήσεις- δεν κάνει απολύσεις.

Ενω σ' ένα ξενοδοχείο της Αργολίδας τις απολύσεις τις ανακοινώνει κανονικά με το όνομά τους η ίδια η γραμματέας του σωματείου. Αλλά αυτές οι απολύσεις δεν ξεσηκώνουν διαμαρτυρίες - εκτός από κάτι παράξενους του ΠΑΜΕ που πήγαν εκεί και έκαναν φασαρία. Χάλασαν έτσι και την πανηγυρική διαπίστωση του υπουργού Εργασίας που βγήκε και χτες και δήλωσε περιχαρής ότι αυξάνονται οι αναγγελίες πρόσληψης. Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, στη θέση των εργατών που απέλυσαν προσέλαβαν μαθητές, χωρίς δικαιώματα, αλλά με στατιστική αξία.

Οταν βαφτίζεις τις απολύσεις «αποχωρήσεις» και την ελαστική - μερική απασχόληση «αναγγελία πρόσληψης» για να δημιουργήσεις την αίσθηση ότι ήρθε ανάκαμψη, δεν φταίνε οι λέξεις. Μαρτυρούν, όμως, οι λέξεις, σε ποια διαστροφή του μυαλού οδηγεί το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους και η πολιτική δικαιολόγησή του.

Ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι οι σημερινοί κυβερνώντες. Ολο το πολιτικό σύστημα που βαφτίζει την ΕΕ κατά το δοκούν «φιλολαϊκή» και δέχεται τα μέτρα και σταθμά της ως έγκυρα το ίδιο κάνει.

Στις λεπτομέρειες η αποκάλυψη. Οι «αναγγελίες πρόσληψης» αφορούν εποχιακούς που τον Σεπτέμβρη θα καταγραφούν ως «αποχωρήσαντες», δηλαδή σύμφωνα με αυτήν τη στατιστική θα έχουν βαρεθεί να δουλεύουν και θα πάνε για βρούβες.

***

Η έρευνα του «Ρ» για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας έχει καταγράψει με λεπτομέρειες το σκηνικό θανάτου που στήνεται από τις ελλείψεις ειδικά στην επαρχία. Ηρθαν τώρα να διαμαρτυρηθούν και οι τουριστικοί πράκτορες καθώς οι πελάτες τους καλούνται να ζήσουν το ρίσκο τους αντί το μύθο τους στην Ελλάδα. Εκτός κι αν μετατρέψουν το ταξίδι αναψυχής σε ιατρικό τουρισμό, όπου έχουν μια ελπίδα να βρουν ξενοδοχείο με ιδιόκτητη νοσοκομειακή μονάδα.

***

Αποδεικνύεται στην πράξη ότι είμαστε ανθεκτικός λαός. Οι τέσσερις στους δέκα κόβουν το φαΐ κι αντέχουν. Και παρά την αύξηση 30% στα λεφτά που δίνουν για φάρμακα δεν πεθαίνει κόσμος απ' αυτό ή τουλάχιστον δεν καταγράφεται ως αιτία θανάτου η αδυναμία πολλών να αγοράσουν το φάρμακό τους.

***

Δεν κινδυνεύει η πρώτη κατοικία δηλώνουν οι κυβερνώντες σ' όλους τους τόνους. Και έχουν υπογράψει ήδη την άρση πλειστηριασμών. Βλέπεις, έχουν μαζευτεί ήδη αρκετά εξώδικα με τα οποία η Εφορία και οι τράπεζες θέλουν να καθαρίσουν το «κόκκινο» στους ισολογισμούς τους. Ενα θέμα είναι βέβαια τι θα τα κάνουν τόσα σπίτια που θ' αρπάξουν, αλλά πάλι «γη είναι, ποτέ δε χάνει την αξία της», λέγανε οι παλιοί.

Ασε που η ιδιοκτησία στο σπίτι θεωρείται ήδη παράγοντας που οδηγεί στην ανεργία καθώς ο εργαζόμενος αρνείται να πάει να δουλέψει μακριά απ' το σπίτι του. Σατανικό...

***

Κι ύστερα απορούν για τις κοινωνίες που είναι έτοιμες να πάρουν φωτιά. Το θέμα, βέβαια, δεν είναι ο κίνδυνος φωτιάς αλλά η πάλη κάτω από ξένη σημαία. Η οργάνωση κινητοποιήσεων στρωμάτων ακίνδυνων για την αστική εξουσία δημιουργεί μια εικόνα ολίγον γκλάμουρ, αλλά απέχει από κείνη την εξέγερση που θα βάλει πράγματι φωτιά στα τόπια. Αυτή τη φωτιά, που δε θα σβήνει αν δε βρει τη δικαίωσή της, μόνο η οργανωμένη ως τάξη για τον εαυτό της εργατική τάξη μπορεί να τη βάλει. Γι' αυτό και η σπουδή ορισμένων να βαφτίζουν εξέγερση την πάλη διαφόρων στρωμάτων κάτω από τη σημαία αυτής ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης.

***

Ασχετο: Μετά τον Λένιν που καθένας τον φέρνει στα μέτρα του, σειρά έχει και ο Μαρξ. Αυτή τη φορά, είναι ο Μανδραβέλης που τον χρησιμοποιεί για να ισχυριστεί ότι οι εκμεταλλευόμενοι μέχρι θανάτου αλλοδαποί είναι αντικειμενικό γεγονός, που οφείλεται στην άρνηση των Ελλήνων εργατών να γίνουν δούλοι του 21ου αιώνα, ώστε να αντιστοιχηθούν στην παραγωγική βάση. Βαφτίζει εποικοδόμημα την εκμετάλλευση, για να ισχυριστεί ότι αυτό δεν μπορεί παρά να αντιστοιχεί σε συγκεκριμένη βάση κι εκεί ακριβώς επικαλείται και τον Μαρξ. Καθηγητής πανεπιστημίου ο κύριος, ο Μανδραβέλης, όχι ο Μαρξ, όπως κι άλλοι εξάλλου στο γνωστό Πάντειο.

Φρένο στο σχόλιο για να μην παρεξηγηθούμε. Από τους καθηγητές και τους μαθητές τους.

ΑΝΑΓΓΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΕΜΒΡΙΘΕΙΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

ΜΑΓΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ: «Οι αναγγελίες πρόσληψης ανήλθαν σε 105.000, οι αποχωρήσεις σε 90.659 (...) οι 67.252 από απολύσεις ή λήξεις συμβάσεων (...) Ο μεγαλύτερος αριθμός προσλήψεων εμφανίζεται στις περιοχές του Ιονίου και του Νότιου Αιγαίου (...) Αφορούν καταλύματα, επιχειρήσεις εστίασης, λιανικού εμπορίου...» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΖΗΣΕ ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΣΟΥ: «Διακοπές με ρίσκο οι φετινές για τους τουρίστες σε Χαλκιδική, Πιερία και Θεσσαλονίκη όπου δημόσια Κέντρα Υγείας και περιφερειακά ιατρεία υπολειτουργούν, χωρίς ειδικευμένους γιατρούς, με ελάχιστο προσωπικό, δίχως υλικά, με χαλασμένα μηχανήματα κι αναρίθμητες άλλες ελλείψεις...» (στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ).

ΑΝΤΟΧΗ: «Τέσσερις στους δέκα έχουν μειώσει τις δαπάνες στη διατροφή. Μεσοσταθμικά η συμμετοχή των ασφαλισμένων στα φάρμακα έχει αυξηθεί στο 30%» (στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ: «Την άρση της αναστολής των πλειστηριασμών α' κατοικίας από το τέλος του 2013 (...) προκειμένου να εκταμιευθεί η επόμενη δόση ζητεί η τρόικα από την κυβέρνηση (...) μέρος του προσχεδίου του νέου Μνημονίου (MoU)» (η παρουσίαση στα ΝΕΑ).

ΠΟΙΑ ΤΑΞΗ; «Δημιουργείται η εντύπωση ότι οι κοινωνίες είναι έτοιμες να πάρουν φωτιά και μια σπίθα είναι αρκετή να προκαλέσει γενικευμένη αναταραχή (...) Η αλήθεια είναι ότι η μεσαία τάξη που υψώθηκε παντού στον κόσμο στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης δεν είναι διατεθειμένη να χάσει όσα κέρδισε» (στο ΒΗΜΑ).

ΕΙΔΕΣ Ο ΜΑΡΞ; «Το σύστημα διαμορφώνεται "παράλογα": οι νέοι μας μένουν άνεργοι ή μεταναστεύουν στο εξωτερικό και οι μετανάστες έρχονται στα χωράφια για να παράγουν ανταγωνιστικά τα χαμηλής προστιθέμενης αξίας αγροτικά προϊόντα (...) Είναι η προσαρμογή της αγοράς εργασίας στο παραγωγικό μοντέλο που είχαμε χτίσει (...) Οσο προσπαθούμε να συντηρήσουμε το παλιό μοντέλο τόσο αυτό θα προσαρμόζεται στα παραγωγικά κυβικά του. Αν δεν απελευθερώσουμε τους νέους ανθρώπους, ώστε να δοκιμάσουν νέα πράγματα θα έχουμε Μανωλάδες στο εσωτερικό και μεγάλες κοινότητες Ελλήνων στο εξωτερικό. "Είναι η οικονομία, ανόητε", που πρώτος είπε (κι όχι μ' αυτές τις λέξεις) ο Μαρξ» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ στις 11 Ιούλη με το ΠΑΜΕ

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Κύμα οργής

ΤΟ ΒΗΜΑ: Φόρος - νοίκι για όλους τους Ελληνες

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Βατερλώ η ρύθμιση για χρέη σε εφορίες - ΙΚΑ

ΕΘΝΟΣ: Η τελική λίστα για τη «διαθεσιμότητα»

ΤΑ ΝΕΑ: Η τελική συμφωνία για Δημόσιο, φόρους και ΕΟΠΥΥ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ελεγκτές του ΕΟΠΥΥ στις κλινικές

REAL NEWS: «Αρρωστο» σχέδιο των Γερμανών

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Παίρνουν φωτιά 25 φόροι λόγω νέων αντικειμενικών

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Συμφωνία πόνου

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Εξοδος για 15.000 υπαλλήλους

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ποιοι είναι οι 12.500 «διαθέσιμοι» για απόλυση

Η ΑΥΓΗ: Τσουνάμι απολύσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Συμβιβασμός για το καλό της Μέρκελ

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Κούρεμα στα στεγαστικά

Η ΕΛΛΑΔΑ: ΔΟΛια επίθεση στον Κ. Καραμανλή

Το σύνθημα της «δημοκρατίας»

«Διαδηλώσεις στην Τουρκία, στη Βραζιλία, στην Αίγυπτο οργανώνονται κάτω από τα συνθήματα της "δημοκρατίας", "διαφάνειας", "πάταξης της διαφθοράς" (...) Το σύνθημα της "δημοκρατίας" και της υπεράσπισής της έχει σηκωθεί πολλές φορές στο παρελθόν από τμήμα της αστικής τάξης σε συνθήκες όξυνσης της αντιπαράθεσης με άλλο τμήμα (...) αξιοποιήθηκε με σκοπό να εγκλωβιστούν εργατικά λαϊκά στρώματα σε ένα ψεύτικο δίπολο ανάμεσα σε αστικές πολιτικές δυνάμεις. Σε τέτοιες συγχύσεις συνέβαλε βεβαίως και η λανθασμένη στρατηγική που επικρατούσε στο Κομμουνιστικό Κίνημα, η ανάδειξη του στόχου εκδημοκρατισμού του αστικού κράτους μέσα από διάφορες πατριωτικές, αντιμονοπωλιακές αστικές κυβερνήσεις, ως ένα στάδιο πριν το σοσιαλισμό. Είναι χαρακτηριστική η στάση της ΕΔΑ τη δεκαετία του 1960 που έβαλε ανοιχτά πλάτη στην ενίσχυση της Ενωσης Κέντρου, την καθιέρωσή της ως η "δημοκρατική παράταξη", όρος που σήμερα χρησιμοποιείται τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το πραγματικό ερώτημα

(...) Υπάρχει σήμερα ζήτημα δημοκρατίας; Υπάρχει! Ποια όμως είναι η ουσία του; Η ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού δεν αποτελεί ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, ορισμένων αστικών δυνάμεων είναι φυσικό επακόλουθο των επιπτώσεων της κρίσης, της εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της διογκούμενης ανεργίας κ.λπ. Δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο του λεγόμενου "νεοφιλελευθερισμού", ούτε είναι αποτέλεσμα των μνημονίων. Αποτελεί απάντηση στην εργατική - λαϊκή αντίδραση απέναντι στις εξελίξεις, απέναντι στο ενδεχόμενο ριζοσπαστικοποίησης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων (...) Υπάρχει λοιπόν ζήτημα δημοκρατίας όχι όμως έτσι όπως εννοείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους. Το ερώτημα που τίθεται είναι: "Δημοκρατία για ποια τάξη;", δηλαδή "ποια τάξη θα έχει την εξουσία;"... Αυτό δηλαδή που πρέπει να αποτελέσει σύνθημα - στόχο της εργατικής τάξης και των συμμάχων είναι: "Αλλαγή της τάξης στην εξουσία"!

Η ταξική απάντηση

(...) Για όσο καιρό αυτός ο στόχος δε θα μπαίνει στην ημερήσια διάταξη ως άμεσος, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι υποχρεωμένοι να μη γίνονται ουρά οποιασδήποτε "δημοκρατικής" αστικής σημαίας αλλά να ακολουθούν με όρους οργανωμένης δράσης μέσα στο κίνημα, το δρόμο της απειθαρχίας στην αστική νομιμότητα, τη σύγκρουση με την καταστολή και τον αυταρχισμό, τη μαχητική αντιμετώπιση της προσπάθειας περιορισμού των απεργιών και των εργατικών κινητοποιήσεων, τη μη υποταγή στην έμμεση ή άμεση ποινικοποίηση της αντικαπιταλιστικής προπαγάνδας και δράσης. Οι κομμουνιστές οφείλουν να ξεσκεπάζουν τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής εξουσίας και πρώτα απ' όλα των πιο "δημοκρατικών" της θεσμών» (από άρθρο του Κ. Παπασταύρου στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).