Με τις αφίξεις ξένων τουριστών να ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια την περσινή χρονιά και τους πρώτους μήνες της φετινής σεζόν να καταρρίπτουν ήδη τα προηγούμενα «ρεκόρ», το νησί της Ρόδου αναδεικνύεται σε «πρωταθλητή» στις επιδόσεις των επιχειρηματικών ομίλων στον κλάδο του Τουρισμού. Καθόλου τυχαία, από τη Ρόδο πριν από έναν περίπου μήνα, η υπουργός Τουρισμού επιβεβαίωσε την «ισχυρή βούληση» κυβέρνησης και υπουργείου για «αναπτυξιακό σχέδιο» για τον Τουρισμό, «που συνεπάγεται σημαντικά οφέλη στην τουριστική οικονομία, στην απασχόληση και τα έσοδα στις τοπικές κοινωνίες».

Στη Ρόδο η «τουριστική ανάπτυξη» δεν είναι σχέδιο στα χαρτιά, αλλά πραγματικότητα με συγκεκριμένα αποτελέσματα. Το ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα ξεφυτρώνει δίπλα στο άλλο κατά μήκος της ακτογραμμής, στη δυτική, τη βόρεια και τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη ένταση στη νότια πλευρά του νησιού. Δώδεκα ξενοδοχειακές επιχειρήσεις του νησιού περιλαμβάνονταν στη λίστα με τα 30 πιο κερδοφόρα ελληνικά ξενοδοχεία, που δημοσιεύτηκε το Γενάρη. Η πληρότητα ξεπερνά το 90%.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος όμως είναι λιγότερο «γυαλιστερή»: Χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι «ξεζουμίζονται» σε ξενοδοχεία και επισιτιστικά καταστήματα, «χτυπάνε» δεκάωρα και δουλεύουν χωρίς ρεπό, με μισθούς που χρόνο με το χρόνο μειώνονται και την ανεργία να τους περιμένει στη γωνία κάθε φθινόπωρο. Ακόμα και αυτή η πετσοκομμένη κλαδική Συλλογική Σύμβαση εφαρμόζεται σε όλο και πιο λίγες επιχειρήσεις, με όλο και πιο πολλούς «αστερίσκους». Οι αυτοαπασχολούμενοι που προσδοκούν να βγάλουν ένα μεροκάματο από την τουριστική κίνηση, βλέπουν την «πίτα» να μεγαλώνει, αλλά το δικό τους κομμάτι να μικραίνει. Την ίδια ώρα που τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα πολλαπλασιάζονται με αυτούς τους ρυθμούς, λείπουν μια σειρά βασικές υποδομές για το λαό του νησιού, όπως φάνηκε πρόσφατα και από το πρόβλημα υδροδότησης που αντιμετωπίζουν τόσο η πόλη όσο και τα χωριά.

Ξενοδοχεία - μεγαθήρια

Να σημειωθεί ότι στο πλαίσιο της απεργίας, η ΔΑΣ Ξενοδοχοϋπαλλήλων καλεί σε προσυγκέντρωση στις 20 Ιούλη, στις 9 μ.μ., στον ΕΟΤ, και στη συνέχεια στη συγκέντρωση στις 10 π.μ., στην πλατεία Κύπρου.

Στο νησί της Ρόδου ο αριθμός των ξενοδοχειακών κλινών υπολογίζεται σε 150.000. Οποιος βιαστεί να συμπεράνει ότι τα περιθώρια να αυξηθούν παραπέρα έχουν εξαντληθεί, θα κάνει λάθος. Αυτήν την περίοδο βρίσκονται σε εξέλιξη μια σειρά από επενδύσεις: Ανέγερση νέων μονάδων, ανακαίνιση και επέκταση υφιστάμενων ξενοδοχείων, εξαγορές και αλλαγή ιδιοκτησίας μιας σειράς επιχειρήσεων. Στη διαδικασία αυτή, το χρήμα ρέει άφθονο για τους ξενοδόχους μέσα από τους «αναπτυξιακούς νόμους».

Το μεγαλύτερο μέρος των ξενοδοχείων, κυρίως των ξενοδοχείων πολλών «αστέρων», διασυνδέονται με tour operators ή ανήκουν σε ξενοδοχειακές αλυσίδες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η επιχείρηση «Atlantica», που ανήκει στο τουριστικό πρακτορείο ΤUI, έχει ήδη εννέα ξενοδοχεία στο νησί και ετοιμάζεται να ανοίξει και δέκατο.

Μπορεί οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις να είναι «θηρία» με 400, 500 ακόμα και 800 δωμάτια, δουλεύουν όμως με πολύ περιορισμένο αριθμό προσωπικού. Το ωράριο των εργαζομένων επιμηκύνεται και σε πολλές περιπτώσεις φτάνει ή και ξεπερνά το 10ωρο, μπροστά στην απαίτηση της εργοδοσίας «να βγει η δουλειά». Ρεπό και 8ωρο γίνονται «ξεχασμένη υπόθεση»...

«Με το που ερχόμαστε στη δουλειά μπαίνουμε όλοι στην πρίζα», μας λένε καμαριέρες από μεγάλο «πεντάστερο» ξενοδοχείο του νησιού, περιγράφοντας πώς ξεθεώνονται καθημερινά. Μυοσκελετικά προβλήματα, «ατυχήματα» όπως γλιστρήματα, κοψίματα και καψίματα, κούραση και εξάντληση, οδηγούν τους ξενοδοχοϋπαλλήλους σε καθημερινή βάση στα επείγοντα, όπως καταγγέλλουν εργαζόμενοι του νοσοκομείου.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της δουλειάς στον Τουρισμό στη Ρόδο είναι η εποχικότητα. Η σεζόν ξεκινά τον Απρίλη και τελειώνει τον Οκτώβρη. Οι εργαζόμενοι όμως, δεν δουλεύουν για επτά μήνες. Σε πολλές περιπτώσεις η σεζόν περιορίζεται για αυτούς μόλις σε ένα τρίμηνο. Αυτό συμβαίνει γιατί τα ξενοδοχεία ανοίγουν με όσο το δυνατόν λιγότερο προσωπικό, ακόμα κι αν η πληρότητά τους φτάνει το 70%. Οι επαναπροσλήψεις των εποχικών εργαζομένων «σπρώχνονται» όσο το δυνατόν πιο κοντά στην καταληκτική ημερομηνία, της 25ης του Μάη κάθε έτους. Και σαν να μη φτάνει που προσλαμβάνονται την τελευταία στιγμή, πολλοί εργαζόμενοι απολύονται μέσα στο Σεπτέμβρη, ενώ οι πληρότητες είναι ακόμα «στο κόκκινο». Η εποχικότητα λειτουργεί και ως μοχλός πίεσης, ώστε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν με το κεφάλι κάτω και το στόμα κλειστό, «τώρα που έχουν δουλειά».

Τον υπόλοιπο χρόνο πρέπει να επιβιώσουν με το επίδομα ανεργίας, το οποίο πλέον τους χορηγείται μόνο για τρεις μήνες κάθε χρόνο. Επιπλέον, αν κάποιος εργαζόμενος ξεπεράσει τα 230 ένσημα δεν δικαιούνται επίδομα. «Στα 230 ένσημα "καίγεσαι". Μου έχει τύχει για ένα ένσημο να χάσω το επίδομα ανεργίας», λέει χαρακτηριστικά ένας εργαζόμενος που λόγω της ειδικότητάς του ως κηπουρός συγκαταλέγεται στο προσωπικό που μπαίνει από την αρχή της σεζόν στο ξενοδοχείο.

Το τοπίο συμπληρώνεται από τα εργολαβικά συνεργεία που εξαπλώνονται σε κάθε πόστο και ειδικότητα μέσα στα ξενοδοχεία, απασχολώντας εργαζόμενους από διάφορες περιοχές της χώρας που φτάνουν στο νησί αναζητώντας ένα μεροκάματο.

Γενικευμένο φαινόμενο αποτελεί και η «μαθητεία» των νέων από δημόσιες και ιδιωτικές σχολές κατάρτισης. Οι «μαθητευόμενοι», όπως και οι νέοι κάτω των 25 ετών, είναι περιζήτητοι ως ακόμα «φτηνότεροι» εργαζόμενοι από τους συναδέλφους τους. Οι συνθήκες διαμονής που τους επιφυλάσσουν οι ξενοδόχοι περιλαμβάνουν «στοίβαγμα» σε δωμάτια ανά τετράδες και πεντάδες. Σε αυτούς που ζήτησαν να έχουν κλιματισμό στο δωμάτιο, ώστε να ξεκουράζονται σε ανθρώπινες συνθήκες μετά την πολύωρη δουλειά, ορισμένες επιχειρήσεις φρόντισαν να χρεώσουν το αντίτιμο, καλώντας τους να πληρώνουν 20 ευρώ το μήνα για την «παροχή»! Το «παραμύθι» του συνδυασμού της δουλειάς με διακοπές στο νησί μεταφράζεται σε σύντομα διαλείμματα για μια μπίρα στα υπόγεια των ξενοδοχείων...

Οι συνδικαλιστές της πλειοψηφίας στο Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου δεν στεγάζονται μόνο σε κοινό ψηφοδέλτιο, ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων, αλλά έχουν αποδείξει και την ικανότητά τους να υπηρετούν με μια φωνή τα συμφέροντα των ξενοδόχων. Με βάση τα έργα και τις ημέρες τους, μερικά από τα οποία συνοψίζουμε παρακάτω, δεν είναι περίεργο ότι πέρασε μισός μήνας από την προκήρυξη της απεργίας, μέχρι να οριστεί συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου.

Στην πραγματικότητα, αυτοί οι συνδικαλιστές δεν βλέπουν κανέναν λόγο να γίνει απεργία, αν «πιαστούμε» από τις δηλώσεις του προέδρου του Σωματείου σε τοπικά ΜΜΕ, όπου χαρακτήρισε τη φετινή σεζόν ως «μία από τις καλύτερες για τους ξενοδοχοϋπαλλήλους». Μέρες πριν την απεργία, δίνουν άλλοθι σε εργοδότες και κυβέρνηση να παρουσιάζουν τον Τουρισμό ως διέξοδο και ελπίδα για τους εργαζόμενους και τους ανέργους, να συκοφαντούν τους αγώνες των ξενοδοχοϋπαλλήλων, που βλέπουν την εκμετάλλευση από σεζόν σε σεζόν να μεγαλώνει.

Το 2012, τη χρονιά που η Ομοσπονδία υπέγραψε «ψαλίδισμα» της τάξης του 15% στην κλαδική Σύμβαση, οι συνδικαλιστές της πλειοψηφίας στη Ρόδο έβαλαν τη σφραγίδα τους σε αντίστοιχες περικοπές, ύψους 13%, στους μισθούς των εργαζομένων. Παράλληλα, με κάθε τοπική Συλλογική Σύμβαση που υπογράφουν, «ξηλώνουν» και από ένα δικαίωμα των ξενοδοχοϋπαλλήλων. Στα λόγια, όμως, κάνουν το μαύρο - άσπρο και τις μειώσεις «αυξήσεις».

Πρόσφατο παράδειγμα είναι η τοπική Συλλογική Σύμβαση που υπογράφηκε στα τέλη του Μάρτη, που «στα χαρτιά» προβλέπει αύξηση στο επίδομα εποχικότητας από 10% σε 11,8% για την τρέχουσα χρονιά. Τα «καλά νέα» διαφημίστηκαν ιδιαίτερα από τους συνδικαλιστές, που «ξέχασαν» όμως να προσθέσουν ότι με την ίδια Σύμβαση καταργήθηκε το επίδομα για το μήνα Απρίλη! Στην πράξη, η μικρή αύξηση δεν ισοφαρίζει την απώλεια του επιδόματος ενός μήνα.

Με την ίδια τακτική στο παρελθόν, το 2014, είχαν πανηγυρίσει για «αυξήσεις» στο βασικό μισθό, ενώ «πετσόκοψαν» το επίδομα προϋπηρεσίας. Συγκεκριμένα, η πρόβλεψη για υπολογισμό της προϋπηρεσίας με βάση μόνο τον πραγματικό χρόνο εργασίας, δηλαδή χωρίς να προσμετράται ο «νεκρός» χρόνος, όπως ίσχυε για τους εποχικούς εργαζόμενους, έφερε μειώσεις στους ξενοδοχοϋπαλλήλους του νησιού, και μάλιστα σημαντικές για τους παλιότερους εργαζόμενους.

Αυτό που φροντίζει πάνω απ' όλα η πλειοψηφία του Σωματείου είναι ακόμα κι αυτές οι κουτσουρεμένες Συμβάσεις να μην στέκονται εμπόδιο στην κερδοφορία των ξενοδόχων, αλλά να μπορούν οι τελευταίοι ανεμπόδιστα να τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Δίπλα στις κυβερνήσεις που έχουν φροντίσει να καταργήσουν την υποχρεωτικότητα στην εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων, βάζουν κι αυτοί πρόθυμα το χέρι τους, ώστε να κρατούν τους εργαζόμενους ανοργάνωτους, μακριά από τη διεκδίκηση και από τις «κακές παρέες» με σωματεία που αγωνίζονται και συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Από τη μία, μπορεί κανείς να διαβάσει τις δηλώσεις του προέδρου του Σωματείου, στις οποίες περηφανεύεται για τα «εύσημα» που έλαβε από επιθεωρήτρια του υπουργείου Εργασίας για την «καλύτερη πανελλαδικά» Σύμβαση και «εύχεται» να μην υπάρχει «κάποιος κακός εργοδότης ο οποίος να έχει βρει κάποιο παραθυράκι για να μην την εφαρμόσει».

Από την άλλη υπάρχει η πραγματικότητα: Οι εργοδότες μέσα από «παραθυράκια» και ορθάνοιχτες πόρτες δεν εφαρμόζουν τη Συλλογική Σύμβαση, την τηρούν στα χαρτιά ή για ένα πολύ μικρό μέρος από το σύνολο του προσωπικού τους. Εργαζόμενοι με το βασικό μισθό, εργαζόμενοι μέσα από εργολαβικά συνεργεία, νέοι κάτω των 25 ετών που γίνονται ανάρπαστοι ως πιο φτηνοί, μαθητευόμενοι και πρακτικά ασκούμενοι, είναι «αόρατοι» για το κλαδικό σωματείο. Το ίδιο και οι πέντε επιχειρησιακές συμβάσεις που υπογράφηκαν από Ενώσεις Προσώπων σε ξενοδοχεία του νησιού, λίγο μετά την τοπική Σύμβαση, και προβλέπουν μισθούς στο ύψος της ΕΓΣΣΕ.

Από τις διαπραγματεύσεις μέχρι την υπογραφή και την εφαρμογή της, η πλειοψηφία του Σωματείου φρόντισε η υπόθεση της Σύμβασης να μείνει μακριά από τους εργαζόμενους, από την οργάνωση αγώνων για αναπλήρωση των μεγάλων απωλειών. Για το λόγο αυτό, στάθηκε απέναντι στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και των τριών συνεργαζόμενων επιχειρησιακών σωματείων σε «Mira Mare», «Amilia Mare - Paradise Village» και «Sheraton», που τους προηγούμενους μήνες με συσκέψεις, συζητήσεις και κινητοποιήσεις ανέδειξαν το αίτημα για υποχρεωτικότητα της Συλλογικής Σύμβασης.

Οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές έφτασαν στο σημείο να «τιμωρήσουν» με εξάμηνη διαγραφή από τα μητρώα του Σωματείου τρεις εργαζόμενους, συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, επειδή αντιπαρατίθενται στις επιλογές της πλειοψηφίας, αποκαλύπτουν το ρόλο της ως στήριγμα των εργοδοτών και διεκδικούν μέσα από τα επιχειρησιακά τους σωματεία Συλλογικές Συμβάσεις. Μετά από αγωγή και ασφαλιστικά μέτρα στα οποία κατέφυγαν οι εργαζόμενοι, το δικαστήριο με προσωρινή διαταγή ανέστειλε την ισχύ της κατάπτυστης απόφασης του Διοικητικού Συμβουλίου.

Στα γραφεία του νέου σωματείου: Πλούσιος ο απολογισμός του, σε δέκα μήνες δράσης

Στα γραφεία του Σωματείου, εργαζόμενοι μιλούν για την πείρα αυτής της δράσης.

«Φέτος έχουν αλλάξει τα πράγματα», τονίζει η γραμματέας του Σωματείου, Κατερίνα Λουλουδιά, όταν της ζητάμε να μας περιγράψει τις συνθήκες με τις οποίες δουλεύουν οι καμαριέρες. Οπως εξηγεί, στην προηγούμενη σεζόν σε κάθε εργαζόμενη αναλογούσαν 25 και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και 30 δωμάτια. Μετά την ίδρυση του σωματείου, «με αγώνα» όπως ξεκαθαρίζει, κατάφεραν να ελαττωθούν τα δωμάτια στα 14 όταν πρόκειται για οικογενειακά και γύρω στα 20 όταν πρόκειται για δίκλινα. Ο αγώνας γύρω από το ζήτημα δεν έχει τελειώσει, η διαπάλη με την εργοδοσία είναι καθημερινή.

Η δουλειά της καμαριέρας έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολη και κουραστική. «Κάνεις τα πάντα. Και στρώματα θα σηκώσεις, και κρεβάτια, όχι μια φορά αλλά σε κάθε δωμάτιο που μπαίνεις. Ολα περνάνε από κόσκινο», αναφέρουν οι εργαζόμενες. Οταν όμως η εντατικοποίηση χτυπά «κόκκινο» και η σεζόν βγαίνει χωρίς ρεπό, τότε οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην εξάντληση.

«Πέρυσι δεν κάναμε σχεδόν καθόλου ρεπό όλη τη σεζόν. Είχαν φτάσει στο σημείο οι γυναίκες να παίρνουν αναρρωτικές, να τρέχουν στο γιατρό για τη μέση, τα πόδια και διάφορα άλλα προβλήματα, και να λένε "ευτυχώς θα ξεκουραστώ". Διαφορά είδαμε μετά την ίδρυση του σωματείου», λέει η Κατερίνα και προσθέτει ότι φέτος παίρνουν δύο ρεπό τη βδομάδα.

Σε μια ειδικότητα που δουλεύουν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες, η Κατερίνα περιγράφει πως η μητρότητα δεν υπολογίζεται: «Εκεί μέσα δεν υπάρχει μητρότητα, δεν υπάρχει προσωπικός πόνος, αρρώστια. Οι εγκυμονούσες έχουν την ίδια μεταχείριση με τις υπόλοιπες. Το να είσαι έγκυος δε σημαίνει ότι θα κάνεις λιγότερα δωμάτια. Πολλές εργαζόμενες που έχουν κάνει κατά καιρούς παιδιά, στη μέση της σεζόν σταματούσαν αναγκαστικά για να μπορέσουν να φτάσουν μέχρι το τέλος την εγκυμοσύνη».

Το «καινούριο φρούτο» που σερβίρει η εργοδοσία είναι οι εργαζόμενες από εργολαβικά συνεργεία. «Εχουν λιγότερα ρεπό και μικρότερο μισθό από εμάς», υπογραμμίζει η Κατερίνα, προσθέτοντας πως οι εργαζόμενοι αυτοί γίνονται «μπαλαντέρ», μεταφέρονται από τμήμα σε τμήμα. Στην ερώτηση αν οι εργολαβικοί εργαζόμενοι και τα προβλήματά τους έχουν θέση στο Σωματείο, η Κατερίνα είναι ξεκάθαρη: «Το Σωματείο είναι για όλους».

«Τώρα μας υπολογίζουν. Δεν υπάρχει ο φόβος, το άγχος πως είμαστε μόνοι μας και δεν έχουμε στήριξη από πουθενά. Τώρα ξέρουμε πως ό,τι και να γίνει είμαστε ομάδα. Αυτό είναι μεγάλη διαφορά», μας λέει η Κατερίνα, αποτυπώνοντας το τι σηματοδοτεί η ίδρυση του Σωματείου.

Υπενθυμίζει πως όλα ξεκίνησαν όταν οι εργαζόμενοι βρέθηκαν πέρυσι να δουλεύουν απλήρωτοι: «Οταν άρχισαν να μη μας πληρώνουν, να μας χρωστάνε δυο και τρεις μήνες, εκεί πια ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν πάει άλλο, είπαμε και βγήκαμε έξω». Στις κινητοποιήσεις αυτές μπήκε η βάση για να φτιαχτεί το Σωματείο. Η συνέχεια δόθηκε με μάζεμα υπογραφών από τους εργαζόμενους σε συνθήκες μυστικότητας, μακριά από το βλέμμα της εργοδοσίας, μέχρι που το Σωματείο πήρε σάρκα και οστά. «Είμαστε πολύ περήφανοι που το καταφέραμε αυτό, να φτιάξουμε σωματείο μέσα στο χώρο δουλειάς», καταλήγει.

Ασφαλώς, όπως επισημαίνει η Κατερίνα, ο «πόλεμος» από την εργοδοσία δεν σταμάτησε στιγμή όλους αυτούς τους μήνες. Γραπτές επιπλήξεις, συστάσεις και αναφορές για την «απόδοσή» τους είναι συχνό φαινόμενο για τους εργαζόμενους που συμμετέχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο. Η ίδια έχει λάβει τέτοια «σύσταση», ενώ στο παρελθόν είχε γίνει αποδέκτης «βραβεύσεων» για τη δουλειά της. Τότε όμως δεν υπήρχε σωματείο και η ίδια δεν είχε καμία συνδικαλιστική δράση...

Οσο για τους εργαζόμενους που η εργοδοσία θεωρεί «αδύναμους κρίκους», εκεί η παρέμβαση γίνεται πιο πιεστική. Η Κατερίνα τονίζει ότι στο Σωματείο έχουν φτάσει με... εξώδικο «δηλώσεις παραίτησης», δηλαδή κόλλες χαρτί στις οποίες εργαζόμενοι φέρονται να δηλώνουν ότι δεν θέλουν να συμμετέχουν στο Σωματείο. «Ολα τα χαρτιά με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα, γραμμένα από το ίδιο χέρι, είχαν ακόμα και το ίδιο ορθογραφικό λάθος», σχολιάζει.

«Δεν κάνουμε πίσω», καταλήγει η Κατερίνα και προτρέπει τους συναδέλφους της σε κάθε ξενοδοχείο να ακολουθήσουν το δρόμο της οργάνωσης. «Πρέπει οι εργαζόμενοι να ξεσηκωθούν, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να φτιαχτούν και άλλα σωματεία για να παλέψουν για το δίκιο τους. Πρέπει να βρεθούν οι άνθρωποι που θα βγουν μπροστά, που δε θα φοβηθούν», λέει και τονίζει ότι «παντού υπάρχουν τέτοια άτομα», τέτοιες δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν τη σημερινή εικόνα. Το παράδειγμα του δικού τους Σωματείου το επιβεβαιώνει.

Από την κοινή παρέμβαση τριών επιχειρησιακών σωματείων στην Ενωση Ξενοδόχων

Το ξενοδοχείο υπάγεται στην εταιρεία «Sunwing» που το λειτουργεί μαζί με ακόμα μία μονάδα στο νησί και άλλη μια στην Κρήτη, υπό την ομπρέλα του τουριστικού πρακτορείου «Thomas Cook».

Σήμερα οι εργαζόμενοι υπολογίζονται περίπου σε 70 άτομα, αριθμός αρκετά μικρός, όπως μας εξηγούν, με δεδομένο ότι το ξενοδοχείο αριθμεί 174 σπιτάκια. «Το 2000 ήμασταν 160 εργαζόμενοι», υπενθυμίζουν οι συνδικαλιστές. Ομως, συνταξιοδοτήσεις και αποχωρήσεις συναδέλφων δεν συνοδεύτηκαν από νέες προσλήψεις. Αποτέλεσμα είναι η δουλειά να βγαίνει με πολύ λιγότερο προσωπικό, παρότι οι πληρότητες του ξενοδοχείου κινούνται σε υψηλά ποσοστά.

Οι συνθήκες αυτές έχουν οδηγήσει σε μεγαλύτερη εντατικοποίηση για τους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων. Για παράδειγμα, σε κάθε καμαριέρα αναλογούν από 13 έως 16 δωμάτια, καθένα από τα οποία είναι ένα κανονικό σπίτι, με έκταση 70 τ.μ., κρεβατοκάμαρα, κουζινάκι, μπάνιο, βεράντες. Η δουλειά τους ελέγχεται ανά διαστήματα εξονυχιστικά, με μια σειρά τρόπους, όπως με μηχάνημα που μετρά τη... σκόνη στα κρεβάτια. «Είναι πάντα στην πρέσα», λένε οι εργαζόμενοι για τις συναδέλφισσές τους, με το άγχος να βγει η δουλειά και να μην βρεθούν «πλημμελείς» στον επόμενο έλεγχο. «Τα ίδια και στην κουζίνα», προσθέτουν. Εκεί 3 - 4 άτομα στην κάθε βάρδια καλούνται να ετοιμάσουν μερικές εκατοντάδες μερίδες.

Ωστόσο, στο ξενοδοχείο δεν υπάρχουν φαινόμενα παραβίασης του 8ώρου ή δουλειάς σε εξαντλητικές συνθήκες που οδηγούν τους εργαζόμενους σε λιποθυμίες, όπως συμβαίνει σε άλλα ξενοδοχεία του νησιού. Η διαφορά σε σύγκριση με άλλους χώρους δουλειάς είναι ότι το Σωματείο είναι παρόν, πάντα σε ετοιμότητα να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Ο Μανώλης, που είναι νεότερος στη Διοίκηση, φέρνει το παράδειγμα της δικής του πείρας. Οταν πριν δύο χρόνια ο ίδιος μαζί με άλλους συναδέλφους αντιμετώπισαν τον κίνδυνο της απόλυσης, πήρε την απόφαση να οργανωθεί στο Σωματείο και να παλέψει. Οπως εξηγεί, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων αναγνωρίζουν τη δράση του Σωματείου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμμετέχουν στη δράση στο βαθμό που απαιτείται από τις ίδιες τις εξελίξεις. «Τα τρία επιχειρησιακά που υπάρχουν σήμερα και συνεργάζονται είναι ένα κίνητρο για να σκεφτούν και οι εργαζόμενοι σε άλλα ξενοδοχεία να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο», καταλήγει.

Το Σωματείο στο «Mira Mare» ήταν μια από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που κάλεσαν την Ομοσπονδία να προκηρύξει απεργιακή κινητοποίηση στον κλάδο.

Προετοιμάζοντας τη συμμετοχή του Σωματείου στην απεργία στις 20 Ιούλη, οι εκπρόσωποί του εξηγούν πως η απεργία είναι συνέχεια των κινητοποιήσεων όλων των προηγούμενων μηνών: Στη δράση του Σωματείου περιλαμβάνονται κινητοποιήσεις για το επίδομα ανεργίας, για την κατάργηση των «πλαφόν» που περιορίζουν το διάστημα της επιδότησης, ένα ζήτημα που «καίει» όλους τους ξενοδοχοϋπαλλήλους του νησιού. Μάλιστα, τον χειμώνα που πέρασε σημειώθηκαν και καθυστερήσεις μηνών στην καταβολή του επιδόματος από τον ΟΑΕΔ. Το Σωματείο συμμετείχε σε παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις με αίτημα την επαναφορά της υποχρεωτικότητας των Συλλογικών Συμβάσεων. Επιπλέον, έκανε προσπάθεια για υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ που να καλύπτει όλους τους εργαζόμενους και όχι μόνο τις ειδικότητες που καλύπτει η τοπική κλαδική Συλλογική Σύμβαση (σερβιτόροι, ρεσεψιονίστ, καμαριέρες και μάγειρες), ανοίγοντας τη συζήτηση στους εργαζόμενους του ξενοδοχείου.