Η καπιταλιστική οικονομική κρίση δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό που βιώνει και περιγράφει το «κατώτερο πλήρωμα» των αστικών ΜΜΕ.

Στις λέξεις «καπιταλιστική οικονομική κρίση» συμπυκνώνονται οι εκατομμύρια λέξεις που γράψαμε, μεταδώσαμε και αναλύσαμε ως εργαζόμενοι δημοσιογράφοι που επί ώρες -μέρες και νύχτες- «ξεροσταλιάσαμε» έξω από το Μαξίμου, τα υπουργεία, τις συσκέψεις, τα «πηγαδάκια» και το Περιστύλιο της Βουλής.

Σε αυτές τις λέξεις συμπυκνώνονται όσα «είδαμε» οι δημοσιογράφοι του ελεύθερου ρεπορτάζ, περιδιαβαίνοντας τις φτωχογειτονιές των πόλεων.

Στις λέξεις «καπιταλιστική οικονομική κρίση», όμως συμπυκνώνονται και όσα τα «κατώτερα πληρώματα» είδαν και άκουσαν, όμως χωρίς δική τους ευθύνη, δεν έγραψαν, δεν είπαν και δεν ανέλυσαν ή απλά τα προσπέρασαν και πάλι χωρίς δική τους ευθύνη... Π.χ. πόσα ειπώθηκαν για τα εκατοντάδες εργοστάσια που έκλεισαν οι ιδιοκτήτες τους και τα μετέφεραν αλλού, όπου το μεροκάματο είναι φθηνότερο;,

Αλλά και στις λέξεις «ανταγωνισμός των μονοπωλίων που οξύνεται» συμπυκνώνονται όσα, πάλι εμείς περιγράφαμε, αλλά ως «πείσμα» της Μέρκελ, ως «ασυνεννοησία» και «έλλειψη αλληλεγγύης στην ΕΕ» και ως «αγωνία» για τις «διαπραγματεύσεις» της «Ελλάδας».

Ταυτόχρονα βιώνουμε μια αντίφαση: Γράφουμε και μιλάμε «ουδέτερα» για «μέτρα» και «ανάγκη προσαρμογής» τα οποία και εμείς όπως και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι πληρώνουμε πρώτοι.

***

Γιατί άραγε η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» προτάσσει στην διακήρυξή της την καπιταλιστική οικονομική κρίση και τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων ως τις αιτίες της κρίσης;

Διότι αν ξεκινήσουμε από αυτούς τους «συμπυκνωμένους» όρους, ούτε το Μνημόνιο, ούτε η πολιτική της Τρόικας (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), ούτε όσα συμβαίνουν και στον κλάδο και στο «ευγενές» Ταμείο μας, θα φαίνονται «ακατανόητα», «παράλογα» ή «αποτυχημένα».

Διότι αν ξεκινήσουμε από αυτούς τους «συμπυκνωμένους όρους», θα μπορέσουμε να διακρίνουμε την αιτία που ο «προνομιούχος» (;) κλάδος μας, δέχεται τέτοια στραπάτσα.

Θα μπορέσουμε επίσης να διακρίνουμε και πόσοι άλλοι «κλάδοι» δέχθηκαν αντίστοιχα στραπάτσα, θα μπορέσουμε να διακρίνουμε ότι η συντονισμένη επίθεση ενάντια στον κόσμο της δουλειάς, είναι αυτή που τον υποχρεώνει να συντονίσει τη δική του αναγκαία ενιαία άμυνα και αντεπίθεση.

Θα διακρίνουμε επίσης ότι αυτό που βιώνουμε και περιγράφουμε ως «άδικο» ή «παράλογο» δεν είναι καθόλου τέτοιο. Είναι απολύτως «λογικό» και «δίκαιο» από τη σκοπιά του κεφαλαίου. Ετσι προσπαθεί να ξεπεράσει την κρίση...

Κι αν αυτό ακούγεται παράξενο, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε πως και ο κόσμος της δουλειάς έχει κι αυτός «λογική» και «δίκιο».

Συγκρούονται λοιπόν δύο «δίκια» και δύο «λογικές» και όταν συμβαίνει αυτό: ή θα υπερισχύσει το κεφάλαιο και οι σύμμαχοί του ή θα υπερισχύσει η κοινωνική συμμαχία του κόσμου της δουλειάς.

Και αυτή η σύγκρουση είναι τόσο σφοδρή, και το ταξικό συμφέρον χρήζει τόσο ζωτικής υπεράσπισης, που η πλευρά του κεφαλαίου δε διστάζει να διαρρήξει τις σχέσεις της ακόμα και με «παραδοσιακούς» συμμάχους της ή με «κλάδους» που έχει συμφέρον να τα «έχει καλά» μαζί τους.

«Ξετυλίγοντας το κουβάρι» έτσι, θα μπορέσουμε να προσανατολιστούμε στο τι κίνημα και τι αγώνες χρειάζονται σήμερα οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι και με ποια κοινωνική τάξη έχουν συμφέρον να συμμαχήσουν, γιατί «όλοι μαζί» δε θα βγούμε από την κρίση.

***

Στον αντίποδα του ζητήματος και του τρόπου που το θέτει η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» αντιπαρατίθενται, όπως είναι φυσικό, άλλες αντιλήψεις.

Από τη μια η «Συσπείρωση» στη διακήρυξή της ανακηρύσσει ως αιτία όλων των δεινών, (και) του κλάδου, το Μνημόνιο, προτείνοντας ως μονόδρομο «για τον κλάδο και όλη την κοινωνία» το «προγραμματικό της αντι-μνημόνιο που σημαίνει ανατροπή του Μνημονίου».

Εάν με τη λέξη «κοινωνία» η «Συσπείρωση» εννοεί την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και την πλειοψηφία των εργαζόμενων δημοσιογράφων, γιατί δε χρησιμοποιεί αυτούς τους πολύ πιο συγκεκριμένους όρους;

Επιπλέον αυτοί είναι και οι μόνοι που έχουν κάθε συμφέρον από την ανατροπή των Μνημονίων, της πολιτικής που τα χρησιμοποιεί ως εργαλεία για τη διαχείριση της κρίσης σε βάρος τους και των αιτιών που γεννούν και τα Μνημόνια και τις πολιτικές αυτές.

Αλλά, δεύτερον, έτσι όπως τοποθετείται ο όρος «κοινωνία» δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής της πλειοψηφίας των εργαζόμενων δημοσιογράφων ότι ένα τμήμα της για το οποίο είναι «μονόδρομος (μόνο) η κατάργηση του Μνημονίου» αποτελείται και από καπιταλιστές - επιχειρηματίες «αντιμνημονιακούς», οι οποίοι επιλέγουν αυτήν τη στάση για δικούς τους λόγους - από την απειλή και της δικής τους καταστροφής από ισχυρότερους μονοπωλιακούς ομίλους, έως άλλου είδους επιλογές, που πάντως δεν έχουν τίποτα κοινό με τα συμφέροντα των εργαζομένων.

***

Η εμφάνιση του Μνημονίου και όχι της καπιταλιστικής κρίσης ως αιτίας των δεινών δεν απαντά στο γιατί τα ίδια μέτρα εφαρμόζονται σε βάρος της εργατικής τάξης και εκατομμυρίων άλλων εργαζομένων σε χώρες που δεν έχουν Μνημόνιο.

Μια τέτοια αντίληψη θεωρεί, τελικά, πως η κρίση θα ξεπεραστεί με «ενωμένους» αυτούς που αντικειμενικά - ασχέτως αν το συνειδητοποιούν και ασχέτως προθέσεων - είναι αντιτιθέμενοι.

Η «Συσπείρωση» επίσης διακηρύσσει την ανακάλυψη εκ νέου της «χαράς της είδησης έναντι κατευθυνόμενων διαρροών και δελτίων Τύπου».

Οσο κι αν το φαινόμενο αυτό, που πυκνώνει, είναι εξοργιστικό και προκλητικό, δεν πρέπει να διαφεύγει από την προσοχή μας ότι ο Τύπος αποτελεί σοβαρό ιδεολογικό όπλο των αντίπαλων τάξεων.

Ξεπερνώντας τους συναισθηματισμούς και τη δίκαιη οργή, εμείς οι δημοσιογράφοι πρέπει να σκεφθούμε βαθύτερα, φθάνοντας ως τη διαπίστωση ότι δεν υπάρχει «ουδέτερος» Τύπος, αλλά ταξικά προσανατολισμένος. Το ζήτημα είναι με ποια τάξη;

Σε ό,τι αφορά τις διακηρύξεις των «Ενωμένων Δημοσιογράφων» και των «Δημοσιογράφων για τη Δημοσιογραφία» και οι δυο κινούνται στην κατεύθυνση του «υπεύθυνου» κλάδου, σε αντίθεση με τους «ανεύθυνους;» που «ακολουθώντας παλιομοδίτικα παραδείγματα της Μεταπολίτευσης» («Ενωμένοι Δημοσιογράφοι»), επιλέγουν τις απεργίες («Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία») ως διέξοδο στα αδιέξοδά τους.

***

Αυτές οι μομφές, αν και απευθύνονται στο προεδρεύον σχήμα της ΕΣΗΕΑ, αντανακλούν τη βαθύτερη αντίληψη που επιλέγει αντί των αγώνων, τις «υπεύθυνες διαπραγματεύσεις».

Ακριβώς αυτή η λογική του «έξω από τάξεις» κλάδου, δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε μια σειρά «παράλογων» αποφάσεων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα δημόσια ΜΜΕ, ούτε το γεγονός γιατί κι αυτές οι αποφάσεις και άλλες δεν απετράπησαν από τις «συνεννοήσεις» με τους «συνάδελφους, δημοσιογράφους - βουλευτές».

Οι απεργίες και οι αγώνες δεν είναι αδιέξοδο, αντίθετα συνιστούν τη μόνη διέξοδο.

Το ζήτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει ο κάθε εργαζόμενος δημοσιογράφος και με την ψήφο του στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ είναι τι αγώνες και τι κίνημα θέλει.

Στις προτάσεις της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» βρίσκεται η ελπίδα και η προοπτική, ώστε το κίνημά μας, σε συμμαχία με το εργατικό κίνημα, που περιμένει πολλά από μας, να πάει μπροστά.

Από τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ το 2007 ακόμη, διαβλέποντας τις εξελίξεις στις επιχειρήσεις Τύπου και ΜΜΕ, η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» υπογράμμιζε ότι «μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων θα εξωθηθεί βίαια, όχι μόνο στην ανεργία, αλλά εκτός επαγγέλματος». Η καπιταλιστική οικονομική κρίση ήρθε και όξυνε στο έπακρο την κρίση και στα ΜΜΕ και μια σειρά μέτρα για τη λεγόμενη «μείωση του λειτουργικού κόστους» εφαρμόζονται και στα ΜΜΕ. Που εκφράζονται με μεγάλη μείωση προσωπικού και με μεγάλες μειώσεις μισθών. Και έτσι, η ανεργία στο χώρο των δημοσιογράφων έχει εκτιναχθεί στα ύψη.

Η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» επέμενε να προβάλλει την ανάγκη οργάνωσης του αγώνα για διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής στήριξης των ανέργων (επίδομα όσο διαρκεί η ανεργία, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αναστολή πληρωμών των δανείων κ.λπ. κ.λπ.). Δείχνοντας παράλληλα και το δρόμο για τη διεκδίκηση ριζικών αλλαγών σε επίπεδο οικονομίας και εξουσίας, απαραίτητες προϋποθέσεις για την εξάλειψη της ανεργίας.

Ολες οι άλλες παρατάξεις σκέπαζαν και σκεπάζουν την ουσία του προβλήματος. Εξαντλούν τη δήθεν ευαισθησία τους απέναντι στους ανέργους σε κούφια λόγια αλληλεγγύης, σε κάποια προγράμματα «επανακατάρτισης» και σε «επιδόματα» (ας είναι καλά τα αποθεματικά της ΕΣΗΕΑ, τα οποία όμως άρχισαν να μειώνονται γοργά). Φτάνοντας ακόμη και στην αθλιότητα όλα αυτά να τα εκμεταλλεύονται ψηφοθηρικά.

Τώρα, λίγο πριν τις εκλογές, θυμήθηκαν τους ανέργους. Οι οποίοι βέβαια είναι πολλοί και γι' αυτό η ψήφος τους αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα.

Η «Συσπείρωση» (ΣΥΡΙΖΑ) ανακάλυψε ότι «η αντιμετώπιση της ανεργίας πρέπει επιτέλους να αποτελέσει την απόλυτη προτεραιότητα της ΕΣΗΕΑ»! Πως όμως; «Το πρόβλημα της ανεργίας, τροφοδοτείται από τις μνημονιακές πολιτικές αλλά και από τη χρεοκοπία των εκδοτών» λέει, συσκοτίζοντας τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος και σπέρνοντας αυταπάτες για λύση, αρκεί να υπάρξει μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση. Και ταυτόχρονα προβάλλει μια σειρά μέτρων όπως «γραφείο υποστήριξης ανέργων», «ολοκληρωμένες μελέτες για μέτρα και πολιτικές επανένταξης», την «υλοποίηση συνεταιριστικών εγχειρημάτων», αλλά και «επιδοτούμενα σεμινάρια για την επιμόρφωση των άνεργων δημοσιογράφων».

Καθόλου πρωτότυπα. Αντιγραφή από τα κατάστιχα της ΕΕ, που προωθεί τον «απασχολήσιμο», τον «διά βίου καταρτιζόμενο», τον «ανακυκλούμενο άνεργο»... Γι' αυτό άλλωστε και οι «αντίπαλες» παρατάξεις, «Ενωμένοι Δημοσιογράφοι» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), αλλά και οι παρατάξεις των παραγόντων - «σωτήρων του κλάδου», τα ίδια λένε.

Τι δε λένε; Οτι οι άνεργοι, όλοι οι άνεργοι, εκτός από την ουσιαστική στήριξη όσο διαρκεί η ανεργία τους, έχουν ανάγκη από δουλειά. Ξέρουν ότι η εποχή των πάμπολλων εφημερίδων, σταθμών, περιοδικών κ.λπ. έχει περάσει. Και κλείνουν πονηρά το μάτι στον άνεργο δημοσιογράφο «έλα με εμάς, μπορεί κάτι να γίνει για εσένα». Οι υπόλοιποι, ας πρόσεχαν...

Ας προσέξουν λοιπόν οι «υπόλοιποι». Λύση στο πρόβλημά τους δε μπορούν να περιμένουν από όλους αυτούς που, έτσι ή αλλιώς, στηρίζουν το σάπιο σύστημα. Μόνο με μια οικονομία απαλλαγμένη από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και με το λαό στην εξουσία μπορεί να εξαλειφθεί οριστικά η ανεργία. Και στον αγώνα προς αυτήν την κατεύθυνση, στη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, βρίσκεται και η ελπίδα όχι για το αύριο, αλλά για το σήμερα, για πραγματική αντίσταση και απόσπαση κατακτήσεων.

Οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία, στην πολιτική γίνονται σήμερα πιο καθαρές. Ισχύουν και στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ.