ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 9 Ιούνη 2013
Σελ. /24
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΘΡΙΑΣΙΟ ΠΕΔΙΟ
Ανάπτυξη για το λαό και τις σύγχρονες ανάγκες του

Τα προβλήματα των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής και τη διέξοδο από αυτά αναδεικνύουν με το πολιτικό άνοιγμα που υλοποιούν οι Τομεακές Οργανώσεις Θριασίου και Βιομηχανίας του ΚΚΕ

Από την περιοδεία στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας
Από την περιοδεία στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας
Πρωτοβουλία για να φτάσει στους εργαζόμενους και τους κατοίκους της περιοχής του Θριασίου η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για ανάπτυξη με γνώμονα τις ανάγκες του λαού και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών, αναλαμβάνουν οι Τομεακές Οργανώσεις Βιομηχανίας και Θριασίου του Κόμματος. Με εξορμήσεις, περιοδείες και συσκέψεις σε εργοστάσια και άλλους χώρους δουλειάς, στο νοσοκομείο και τα σχολεία της πόλης, στα μικρομάγαζα και τις γειτονιές, φέρνουν στο επίκεντρο του προβληματισμού την αιτία των προβλημάτων που βιώνει ο λαός, αλλά και τη δυνατότητα να υπάρξει διέξοδος από την κρίση προς όφελός του, με την οργάνωση, την οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας, με την πάλη, για να βρεθούν στα χέρια των εργαζομένων τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αυτά που φτιάχτηκαν με τη δουλειά τους και σήμερα οδηγούνται σε συρρίκνωση.

Για τη σημασία της περιοχής του Θριασίου, την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τη διέξοδο από αυτή, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Θανάση Κοτρώνη, μέλος του Γραφείου της Τομεακής Οργάνωσης Βιομηχανίας, τον Χρήστο Ματαράγκα, μέλος της Τομεακής Επιτροπής της ίδιας Οργάνωσης και τον Παντελή Παπαβασιλείου, στέλεχος του ΚΚΕ και Γραμματέα της Ομοσπονδίας Μετάλλου.

Η περιοχή του Θριασίου, σε απόσταση αναπνοής από την πρωτεύουσα, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές περιοχές της χώρας. Σε αυτήν, συγκεντρώνονται χαλυβουργίες (Χαλυβουργία, Χαλυβουργική), τσιμεντάδικα (ΤΙΤΑΝ, ΧΑΛΥΨ), υπάρχουν δύο μεγάλα ναυπηγεία, της Ελευσίνας και του Σκαραμαγκά, τα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ και άλλες επιχειρήσεις στον κλάδο της Ενέργειας, τα εργοστάσια ΕΒΟ και ΠΥΡΚΑΛ, όσον αφορά την αμυντική βιομηχανία, πλήθος από κατασκευαστικές εταιρείες και επιχειρήσεις του κλάδου του Μετάλλου. Επίσης, υπάρχουν επιχειρήσεις χημικής βιομηχανίας (ΒΙΒΕΧΡΩΜ, ΒΙΤΕΞ, ΒΕΡΝΙΛΑΚ και άλλες) και εργοστάσια τροφίμων (όπως ΜΕΒΓΑΛ, ΝΟΥΝΟΥ, ΚΑΝΑΚΗΣ). Ακόμα, υπάρχουν πολυάριθμες εταιρείες logistics, αποθήκες δηλαδή, ανάμεσα σε αυτές και οι αποθήκες μεγάλων σούπερ μάρκετ.

Συζήτηση με εργαζόμενους στο εργοστάσιο της ΕΒΟ στη Μάνδρα
Συζήτηση με εργαζόμενους στο εργοστάσιο της ΕΒΟ στη Μάνδρα
Οπως επισημαίνει ο Π. Παπαβασιλείου, υπολογίζεται πως στην περιοχή απασχολούνται περίπου 150.000 εργαζόμενοι. Η θέση της περιοχής είναι κομβική. Βρίσκεται δίπλα στις δυο Εθνικές Οδούς και την Αττική Οδό, έχει λιμάνι ενώ ο εμπορευματικός σταθμός του ΟΣΕ στον Ασπρόπυργο, ο οποίος παραχωρείται στην COSCO, συνδέεται με τον Πειραιά. Ακόμα, όπως εξηγεί ο Θ. Κοτρώνης, μια σειρά επιχειρήσεις (ΕΛΠΕ, Χαλυβουργική, ΧΑΛΥΨ, ΤΙΤΑΝ, ΠΕΤΡΟΓΚΑΖ) έχουν δικές τους λιμενικές εγκαταστάσεις ώστε να διακινούν τα προϊόντα τους και από τη θάλασσα.

Συρρίκνωση με βαριές επιπτώσεις

«Οι κλάδοι της βιομηχανίας, της ναυπηγικής, της αμυντικής βιομηχανίας βρίσκονται σε συρρίκνωση», σημειώνει ο Θ. Κοτρώνης. Αντίστοιχα φαινόμενα υπάρχουν στον κλάδο των τροφίμων, με πρόσφατο παράδειγμα τη ΜΕΒΓΑΛ, που ανακοίνωσε το κλείσιμο του παραρτήματος του Ασπροπύργου. Οσον αφορά τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους, τα παραδείγματα είναι άφθονα: Απολύσεις, εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητες, μειώσεις μισθών, απλήρωτοι για μήνες εργαζόμενοι. «Το θέμα της απληρωσιάς έχει γίνει καθεστώς. Δεν υπάρχει χώρος που δε χρωστάει τουλάχιστον δυο και τρεις μήνες στους εργαζόμενους», τονίζει ο Π. Παπαβασιλείου.

Η κατάσταση στο Θριάσιο είναι απάντηση στην προπαγάνδα της κυβέρνησης σχετικά με την «ανάπτυξη». «Εχουμε φαινόμενα όπως τη Χαλυβουργία», αναφέρει ο Θ. Κοτρώνης: «Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τον κατασταλτικό μηχανισμό ενάντια στην απεργία, ήρθε με τα ΜΑΤ, με το επιχείρημα ότι θέλει να ανοίξει το εργοστάσιο, να δουλέψουν οι εργαζόμενοι. Μόλις άνοιξε το εργοστάσιο το έκλεισε ο εργοδότης», εξηγεί και υπενθυμίζει πως οι εργάτες βρίσκονται συνεχώς σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας ή διαθεσιμότητας. «Εχουμε το παράδειγμα των ναυπηγείων της Ελευσίνας. Ο εργοδότης είχε μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους, δε δούλευε το εργοστάσιο, δεν είχε παραγωγή. Μόλις η κυβέρνηση του έδωσε κάποια λεφτά, με τυμπανοκρουσίες μάλιστα βγήκαν και είπαν "βάζουμε τη βιομηχανία μπροστά", την επόμενη μέρα ο εργοδότης προχώρησε σε απολύσεις». Η εικόνα για τον κλάδο του Μετάλλου, που μεταφέρει ο Π. Παπαβασιλείου, είναι χαρακτηριστική. Μέσα στα τελευταία τρία χρόνια το προσωπικό έχει αποψιλωθεί: Στην ALCO έχουν μείνει 50 από τους 250 εργαζόμενους, στην ΕΤΕΜ 60-70 από τους 400, στα Ναυπηγεία Ελευσίνας 550 από 1.000, στα εργοστάσια ΕΒΟ - ΠΥΡΚΑΛ επίσης έχει μείνει το μισό προσωπικό. Εκατοντάδες απολύσεις έχουν γίνει σε Χαλυβουργική, Χαλυβουργία, σε μικρότερες επιχειρήσεις, στις αποθήκες.

Αλλά και στον ανερχόμενο κλάδο της Ενέργειας, η κατάσταση είναι παρόμοια. Ο Χρ. Ματαράγκας αναφέρει σχετικά με τα ΕΛΠΕ: «Από το 2011 στο 2012 μειώθηκε το "κόστος εργασίας", όπως χαρακτηριστικά το λένε, κατά 57 εκατομμύρια ευρώ, από 327 πήγε στα 270 εκατομμύρια ευρώ». Αυτό έγινε με «εθελούσιες» αποχωρήσεις, με υπογραφή σύμβασης που μείωσε τους μισθούς και ειδικά αυτούς των νεοπροσλαμβανόμενων. Οι νέοι εργαζόμενοι βρίσκονται στο στόχαστρο της επίθεσης και μέσα από τα προγράμματα που υλοποιούν κυβέρνηση και ΕΕ, στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πρόγραμμα που μπαίνει αυτό το διάστημα σε εφαρμογή και προβλέπει πεντάμηνη απασχόληση, κάτω από τον τίτλο της «πρακτικής άσκησης», χωρίς πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, με μισθό 400 ευρώ. «Υπάρχουν παραδείγματα επιχειρήσεων και στην περιοχή του Θριασίου που περιμένουν να ξεκινήσει το πρόγραμμα», αναφέρει ο Χρ. Ματαράγκας και ο Π. Παπαβασιλείου συμπληρώνει πως με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζουν «έναν τζάμπα εργάτη να δουλεύει στη βαριά βιομηχανία».

Ενταση της εκμετάλλευσης

Γενικευμένες διαστάσεις έχει πάρει και το φαινόμενο της εργολαβοποίησης, δηλαδή της αντικατάστασης των εργαζομένων από άλλους, που πιάνουν δουλειά μέσω κάποιου εργολάβου με μειωμένους μισθούς και δικαιώματα. «Στα τρόφιμα είναι πολύ διαδεδομένη τακτική στη διακίνηση», σημειώνει ο Θ. Κοτρώνης, πράγμα που επιβεβαιώνουν και οι εξελίξεις στη ΜΕΒΓΑΛ. Προσθέτει πως «η εργοδοσία θέλει να εφαρμόσει το σύστημα της πολυειδικότητας, να μπορεί δηλαδή να μετακινεί τους εργαζόμενους από θέση σε θέση». Ενα παράδειγμα από το χώρο των ναυπηγείων, δίνει ο Π. Παπαβασιλείου: Ακολουθώντας την πρακτική αυτή, η εργοδοσία μπορεί να συνενώσει δύο συνεργεία, όπως το συνεργείο των μανουβραδόρων, που σηκώνουν και μεταφέρουν βαριά φορτία με το γερανό, και των ικριωμάτων, που στήνουν τις σκαλωσιές. Οι ειδικότητες αυτές δε σχετίζονται και βέβαια δεν μπορούν να αντικαταστήσουν η μια την άλλη. Με τον τρόπο αυτό η εταιρεία, που προχωρά σε απολύσεις και μείωση του προσωπικού της, «προσπαθεί σμίγοντας τα συνεργεία να αυγατίσει τον κόσμο και να κρίνει ανάλογα με την ένταση της δουλειάς πού θα ρίχνει το βάρος. Θέλουμε τώρα να σκαλώσουμε το αμπάρι; Ολοι θα πέσετε εκεί. `Η κρατάμε και δυο άτομα για μια απαραίτητη μανούβρα και όλοι οι υπόλοιποι θα πέσετε εκεί», εξηγεί. «Ετσι, με λιγότερα άτομα, με μεγαλύτερη εντατικοποίηση, πιο φθηνά να βγαίνει η δουλειά. Και βεβαίως με πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο για τους εργαζόμενους». Η πρακτική αυτή συνεπάγεται πολλαπλάσιους κινδύνους για την ασφάλεια των εργαζομένων, σε χώρους δουλειάς που τα εργατικά «ατυχήματα» είναι αυξημένα, πολλές φορές σοβαρά έως και θανατηφόρα.

Προβάλλουν τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος

«Η βιομηχανία στην Ελλάδα διαθέτει τεχνογνωσία, έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό», τονίζει ο Θ. Κοτρώνης. Παρόλα αυτά συρρικνώνεται, φθίνει και την ίδια στιγμή οι ανάγκες της κοινωνίας παραμένουν και αυξάνονται. «Από το Θριάσιο μπορούμε να δούμε ότι ο καπιταλισμός σαν σύστημα έχει φτάσει στα όριά του, έχει αρχίσει να τρώει τα σωθικά του», λέει ο Χρ. Ματαράγκας και προσθέτει πως «καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Και παραγωγικές δυνάμεις είναι οι στρατιές των ανέργων είναι και τα εργοστάσια που σβήνουν».

«Ομως σε μια άλλη ανάπτυξη, που να υπηρετεί τις ανάγκες του λαού, στο σοσιαλισμό, τα εργοστάσια αυτά θα δουλεύανε», λέει ο Θ. Κοτρώνης. Αναφέρεται στον τομέα των κατασκευών που «θα έπρεπε να εξασφαλίσει κατοικία για όλο το λαό, σχολεία και νοσοκομεία, δημόσια κτίρια και υποδομές, να προχωρήσει η αντισεισμική θωράκιση σε όλα τα κτίρια». Αντίστοιχα, στρατηγικής σημασίας είναι ο κλάδος της ναυπηγικής βιομηχανίας, όπως υπογραμμίζει ο Π. Παπαβασιλείου, αφού η Ελλάδα είναι χώρα νησιωτική και έχει αυξημένη ανάγκη για κατασκευή πλοίων για τη σύνδεση των νησιών με την υπόλοιπη χώρα. Ομως, από τα 450 καράβια που κατασκευάζουν οι Ελληνες εφοπλιστές αυτή τη στιγμή, κανένα δε φτιάχνεται στην Ελλάδα. Ακόμα, σημειώνουν πως η χαλυβουργία θα μπορούσε να παράγει χάλυβα για να δουλεύουν τα ναυπηγεία, πράγμα που δε συμβαίνει, αφού παράγει μόνο σίδερο για μπετά. Η παραγωγή είναι άναρχη και έχει στόχο το κέρδος του καπιταλιστή.

Για να εξασφαλιστεί δουλειά για όλους, ασφάλεια για τους εργαζόμενους, προστασία του περιβάλλοντος, υψηλό επίπεδο διαβίωσης για το λαό, χρειάζεται ένα άλλο σύστημα. Το σύστημα αυτό, λέει ο Χρ. Ματαράγκας, είναι ο σοσιαλισμός: «Στο σοσιαλισμό θα υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος, η παραγωγή θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες. Η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, ενώ τώρα πετάει τον κόσμο από τις δουλειές και εντατικοποιεί την εργασία, στο σοσιαλισμό θα χρησιμοποιείται για να μειώνεται το ωράριο της εργασίας. Στα συγκεντρωμένα μονοπώλια η μόνη απάντηση που μπορεί να μας πάει προς τα μπρος και όχι προς τα πίσω, είναι η κοινωνικοποίησή τους. Να μπουν δηλαδή κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων», να πάψουν να παράγουν με στόχο το κέρδος του καπιταλιστή και να τεθούν στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.


Ευ.Χαϊντ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ