ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 9 Απρίλη 2013
Σελ. /32
Εφιάλτης αυτός ο ... Μπρεχτ!

Γρηγοριάδης Κώστας

Εξανίσταται ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής, συντάκτης της εφημερίδας «το Ποντίκι», από τη στήλη «Ποντίκι art» της 4/4/2013 για τη μονομερή προσήλωση του ΚΚΕ στον Μπρεχτ και την «ιδεοληπτική αρτηριοσκλήρωση» με την οποία τον αντιμετώπισε στο συνέδριο «που διοργάνωσε πρόσφατα» για να τον τιμήσει. «Μπρεχτ (στα μέτρα μας) και ξερό ψωμί» είναι ο εύγλωττος τίτλος του άρθρου του. Αφήνουμε στην άκρη ότι ο συντάκτης δε γνωρίζει και πολλά πράγματα για τον Μπρεχτ, όπως για παράδειγμα ότι ο Μπρεχτ όχι μόνο δεν επέδειξε «εκκωφαντική σιωπή για τις δίκες της Μόσχας» -όπως ισχυρίζεται στο άρθρο του- αλλά για το θέμα αυτό έγραψε ένα εκτεταμένο κείμενο υπεράσπισης της σοβιετικής κυβέρνησης απέναντι στους σοσιαλδημοκράτες διανοούμενους της Σκανδιναβίας. Αφού όμως δεν ξέρει, τουλάχιστον ας μην ορμηνεύει, ξεθάβοντας τα παλαιολιθικά και χυδαία επινοήματα της αστικής πολεμικής ενάντια στο μεγάλο αυτό μαρξιστή δραματουργό, όπως ότι διατηρούσε καταθέσεις στις ελβετικές τράπεζες!

Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα που μας απασχολεί είναι το παρακάτω: Δεν γνωρίζει άραγε ο Γ. Αλλαμανής ότι το επιστημονικό συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Μπρεχτ έχει εξαγγελθεί για τις 27-28 Απρίλη και επομένως δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί; Είναι αλήθεια τόσο ξέχειλη η εμπάθειά του για το ΚΚΕ και τον Μπρεχτ, που δεν μπορεί να περιμένει τουλάχιστον να πραγματοποιηθεί πρώτα το συνέδριο και μετά να δημοσιεύσει το προκατασκευασμένο άρθρο του; 'Η μήπως η ακράτητη βιασύνη του να καθυβρίσει προκαταβολικά το ΚΚΕ, δε σχετίζεται μόνο με το συνέδριο για τον Μπρεχτ, αλλά πρώτα απ' όλα με το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, που ξεκινά τις εργασίες του μεθαύριο Πέμπτη; Οποια κι αν είναι η αιτία, το θλιβερό αυτό δημοσίευμα δείχνει ότι ο αχαλίνωτος αντικομουνισμός είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς τα πιο άθλια και σκοτεινά καταγώγια της δημοσιογραφίας. Και καλά ο ίδιος. Η εφημερίδα του;

Με όποιο «σχέδιο» και νόμισμα...

Το «σχέδιο Β» φαίνεται να απασχολεί πολύ και πολλούς. Μετά τον Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος ανακοίνωσε και δημιουργία κόμματος με το όνομα αυτό και προγραμματικό περιεχόμενο την έξοδο απ' την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη διακηρυγμένη προσήλωσή του στην ΕΕ και το ευρώ, δεν έπαψε ποτέ να διαβεβαιώνει ταυτοχρόνως την αστική τάξη ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί και κάθε άλλο ενδεχόμενο, είτε προκύψει αναγκαστικά είτε επιλεγεί ως το καταλληλότερο για τα συμφέροντά της.

Φαίνεται όμως πως δε μένει στα λόγια αλλά επεξεργάζεται και συγκεκριμένα σενάρια. Δήλωσε χτες ο βουλευτής του Δ. Παπαδημούλης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «...Τη στιγμή μάλιστα που οι ειδικοί δεν αποκλείουν πλέον τη διάλυση της Ευρωζώνης, θα έπρεπε κανονικά η κυβέρνηση να επιστρατεύσει τα καλύτερα μυαλά, χωρίς κανέναν πολιτικό ή ιδεολογικό αποκλεισμό και να εξετάσει με σχέδιο πώς θα αντιμετωπιστεί μία ενδεχόμενη διαλυτική κρίση της Ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν γίνεται. Αντιθέτως, εμείς από τη μεριά μας, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με σοβαρότητα το προσπαθούμε, διότι η πολιτική, πέραν όλων των άλλων, είναι και η τέχνη του προβλέπειν».

... στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Βεβαίως, ούτε ο Αλ. Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «σχέδιο Β» αναφέρονται σε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση προς όφελος του λαού. Αναφέρονται στη διαχείριση μιας πραγματικότητας που είναι πιθανόν να διαμορφωθεί, με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, τις φυγόκεντρες τάσεις που καταγράφονται, τη δυσκολία διαχείρισης της κρίσης. Μιας πραγματικότητας, όμως, εντός και επί τα αυτά του πλαισίου που γέννησε τον εφιάλτη τον οποίο ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εντός της ΕΕ και με ακλόνητη, κυρίαρχη, την εξουσία των μονοπωλίων. Τους απασχολεί η «μετάβαση» σε ένα άλλο νόμισμα, εάν προκύψει, να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς όρους για την ντόπια αστική τάξη και ταυτόχρονα με όρους χειραγώγησης του λαού, με την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο θα αποδώσει οφέλη για τον ίδιο, έστω μακροπρόθεσμα, όπως λέει ο Αλαβάνος. Το γεγονός ότι χώρες με εθνικά νομίσματα δεν υστερούν, απεναντίας, στην επίθεση σε βάρος των λαών τους, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς τους. Γιατί είτε με ευρώ, είτε με δολάριο, είτε με δραχμή τα κέρδη των μονοπωλίων θα απαιτούν ένταση της σημερινής βαρβαρότητας που ζουν οι λαοί.


Επικίνδυνες εξελίξεις

Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, όπου κατοικοεδρεύει μετά το διορισμό του ο νέος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ. Οι συχνές επισκέψεις του Αμερικανού αξιωματούχου σε Τουρκία και Ισραήλ, με ατζέντα σχετική με τη Συρία και τους υδρογονάνθρακες, η αναθέρμανση των σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας, η όξυνση της τούρκικης επιθετικότητας με όχημα το ψευδοκράτος, τα ζόρια στην Κύπρο λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης και της εμπλοκής της ΕΕ, που επιδιώκει να διασφαλίσει τα συμφέροντά της, μαζί και ο ρόλος της Ρωσίας, είναι παράγοντες που δυναμώνουν την ένταση και προμηνύουν αρνητικές εξελίξεις για τον κυπριακό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Η Τουρκία δε χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει τις αξιώσεις της πάνω στην κυπριακή ΑΟΖ και να απειλεί με διχοτόμηση στην περίπτωση που η Κυπριακή Δημοκρατία δε δεχτεί συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων ή έστω εμπλοκή της Τουρκίας στη μεταφορά και διανομή του φυσικού αερίου. Ταυτόχρονα, εντείνει τις πιέσεις για την επαναφορά ενός διχοτομικού σχεδίου τύπου Ανάν, με το επιχείρημα ότι η δεινή οικονομική θέση της Κύπρου αποτελεί ευκαιρία για διευθέτηση του Κυπριακού, που θα είναι βεβαίως σε βάρος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, αφού η Τουρκία, με τις πλάτες των ΗΠΑ και της ΕΕ, επιδιώκει τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης. Η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ αυξάνει τις πιέσεις προς την Κύπρο, με δεδομένο ότι εδώ και καρό διεξάγονταν παρασκηνιακές διαβουλεύσεις ανάμεσα στις δυο χώρες για συνεργασία στη μεταφορά του φυσικού αερίου που παράγεται στην περιοχή και τη διοχέτευσή του στην Ευρώπη. Ενώ πρόσφατα βγήκε στο φως της δημοσιότητας ότι το Ισραήλ επανεξετάζει τις διακρατικές συνεργασίες του στον ενεργειακό τομέα, με προσανατολισμό μεταφοράς αερίου όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Ασία. Μην ξεχνάμε και την ενεργειακή συμφωνία Ρωσίας - Ισραήλ.

Η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, με την οποία η Κυπριακή Δημοκρατία έλεγε ότι διασφαλίζει την απρόσκοπτη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στη δική της ΑΟΖ, φυλλορροεί. Η Τουρκία επιμένει στην εγκατάλειψη των σχεδίων για μεταφορά του αερίου μέσω της Ελλάδας στην Ευρώπη και ζητάει να γίνει η ίδια κόμβος. Η πίεση προς την Κύπρο μεγαλώνει από το νότο, καθώς η Αίγυπτος αμφισβητεί τη μεταξύ τους συμφωνία για την ΑΟΖ και ζητάει επαναδιαπραγμάτευση με συμμετοχή και της Τουρκίας. Οι αναταράξεις φτάνουν μέχρι την Ελλάδα, όπου η Τουρκία δεν παύει με το παραμικρό να δημιουργεί ζητήματα και να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο.

Οι συμμαχίες ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη διαμορφώνονται και σπάνε ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα της αστικής τάξης σε κάθε χώρα. Καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, τα οποία χτυπιούνται από τις αστικές κυβερνήσεις σε όλα τα κράτη, για λογαριασμό των μονοπωλίων. Τα σύννεφα πυκνώνουν στην περιοχή, με δεδομένη και την ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Ο λαός πρέπει να ανησυχεί. Ηδη, με τα ζόρια στη διαχείριση της κρίσης, δυναμώνουν οι φωνές που τον καλούν να στοιχηθεί πίσω από μερίδες της ντόπιας αστικής τάξης και να σηκώσει ξένες γι' αυτόν σημαίες. Συμφέρον του είναι να αντιπαλέψει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, οργανώνοντας πρώτα απ' όλα την πάλη του ενάντια στην αστική τάξη και τα κόμματά της στην Ελλάδα.


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ


Πώς να καλύψουν τη διαχείριση του καπιταλισμού;

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι «κραυγές» του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση είναι «υποταγμένη, όμηρος των μνημονιακών της δεσμεύσεων, ανήμπορη και άβουλη να διεκδικήσει το παραμικρό, παγιδευμένη σε μια εγκληματική πολιτική (...) αδύναμη να διαχειριστεί την κατάρρευση και την αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος» (σ.σ. αλήθεια για ποιον ακριβώς απέτυχε το πρόγραμμα;), δεν μπορούν να καλύψουν τις ηχηρές διαβεβαιώσεις που παρέχει στην αστική τάξη της χώρας και την ευρωενωσιακή της συμμαχία, για το είδος της διαχείρισης που θα ασκήσει αν αναρριχηθεί στον κυβερνητικό θώκο.

«Είναι η στιγμή των ρήξεων και της ανατροπής», αποφαίνεται σε ανακοίνωσή του σχετικά με την έλευση της τρόικας και τις συναντήσεις της με την κυβέρνηση και προσθέτει «η επιβίωση της κοινωνίας καθιστά ανυπέρβλητη ανάγκη τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής». Από πού ως πού όμως συνιστά ρήξη και ανατροπή, χάραξη νέας στρατηγικής η δέσμευση για ...διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, δίχως να πειραχτεί ούτε τρίχα απ' την κώμη της τάξης που εξουσιάζει και για τα συμφέροντά της εκπονούνται και υλοποιούνται «μνημόνια»; Τι είδους ρήξη και με ποιον συνιστά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συμμαχία του Νότου; Του γνωστού Νότου, του Ολάντ, του Ραχόι, του Μόντι, του Κοέλιο, που υλοποιούν την ίδια εξοντωτική για τους λαούς πολιτική με αυτή της κυβέρνησης Σαμαρά; Τι είδους ανατροπή μπορεί να σηματοδοτήσουν τα διαπιστευτήρια που αφειδώς παρέχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξυμνώντας την πολιτική του Ομπάμα, διαβεβαιώνοντας τα μονοπώλια ότι δεν είναι στις προθέσεις τους να σκίσουν δανειακές συμβάσεις και μνημόνιο, ούτε να αποχωρήσουν απ' το ΝΑΤΟ και πολλά πολλά ακόμα;

Και από πότε νοείται σαν χάραξη νέας στρατηγικής η εφαρμογή ενός άλλου μείγματος διαχείρισης, που τούτη την ώρα εφαρμόζεται σε άλλες καπιταλιστικές χώρες και επιβεβαιώνει ότι δεν αποσκοπεί παρά στο να σπρώξει τα μονοπώλια στην έξοδο απ' την κρίση. Μέσω ενός δρόμου που κατασκευάζεται με τα ερείπια όλων, χωρίς εξαίρεση, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων;


Παπαγεωργίου Βασίλης



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ