Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα που μας απασχολεί είναι το παρακάτω: Δεν γνωρίζει άραγε ο Γ. Αλλαμανής ότι το επιστημονικό συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Μπρεχτ έχει εξαγγελθεί για τις 27-28 Απρίλη και επομένως δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί; Είναι αλήθεια τόσο ξέχειλη η εμπάθειά του για το ΚΚΕ και τον Μπρεχτ, που δεν μπορεί να περιμένει τουλάχιστον να πραγματοποιηθεί πρώτα το συνέδριο και μετά να δημοσιεύσει το προκατασκευασμένο άρθρο του; 'Η μήπως η ακράτητη βιασύνη του να καθυβρίσει προκαταβολικά το ΚΚΕ, δε σχετίζεται μόνο με το συνέδριο για τον Μπρεχτ, αλλά πρώτα απ' όλα με το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, που ξεκινά τις εργασίες του μεθαύριο Πέμπτη; Οποια κι αν είναι η αιτία, το θλιβερό αυτό δημοσίευμα δείχνει ότι ο αχαλίνωτος αντικομουνισμός είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς τα πιο άθλια και σκοτεινά καταγώγια της δημοσιογραφίας. Και καλά ο ίδιος. Η εφημερίδα του;
Το «σχέδιο Β» φαίνεται να απασχολεί πολύ και πολλούς. Μετά τον Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος ανακοίνωσε και δημιουργία κόμματος με το όνομα αυτό και προγραμματικό περιεχόμενο την έξοδο απ' την Ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη διακηρυγμένη προσήλωσή του στην ΕΕ και το ευρώ, δεν έπαψε ποτέ να διαβεβαιώνει ταυτοχρόνως την αστική τάξη ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί και κάθε άλλο ενδεχόμενο, είτε προκύψει αναγκαστικά είτε επιλεγεί ως το καταλληλότερο για τα συμφέροντά της.
Φαίνεται όμως πως δε μένει στα λόγια αλλά επεξεργάζεται και συγκεκριμένα σενάρια. Δήλωσε χτες ο βουλευτής του Δ. Παπαδημούλης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ: «...Τη στιγμή μάλιστα που οι ειδικοί δεν αποκλείουν πλέον τη διάλυση της Ευρωζώνης, θα έπρεπε κανονικά η κυβέρνηση να επιστρατεύσει τα καλύτερα μυαλά, χωρίς κανέναν πολιτικό ή ιδεολογικό αποκλεισμό και να εξετάσει με σχέδιο πώς θα αντιμετωπιστεί μία ενδεχόμενη διαλυτική κρίση της Ευρωζώνης. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν γίνεται. Αντιθέτως, εμείς από τη μεριά μας, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με σοβαρότητα το προσπαθούμε, διότι η πολιτική, πέραν όλων των άλλων, είναι και η τέχνη του προβλέπειν».
Βεβαίως, ούτε ο Αλ. Αλαβάνος ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «σχέδιο Β» αναφέρονται σε κάποια εναλλακτική πολιτική πρόταση προς όφελος του λαού. Αναφέρονται στη διαχείριση μιας πραγματικότητας που είναι πιθανόν να διαμορφωθεί, με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ, τις φυγόκεντρες τάσεις που καταγράφονται, τη δυσκολία διαχείρισης της κρίσης. Μιας πραγματικότητας, όμως, εντός και επί τα αυτά του πλαισίου που γέννησε τον εφιάλτη τον οποίο ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εντός της ΕΕ και με ακλόνητη, κυρίαρχη, την εξουσία των μονοπωλίων. Τους απασχολεί η «μετάβαση» σε ένα άλλο νόμισμα, εάν προκύψει, να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς όρους για την ντόπια αστική τάξη και ταυτόχρονα με όρους χειραγώγησης του λαού, με την αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο θα αποδώσει οφέλη για τον ίδιο, έστω μακροπρόθεσμα, όπως λέει ο Αλαβάνος. Το γεγονός ότι χώρες με εθνικά νομίσματα δεν υστερούν, απεναντίας, στην επίθεση σε βάρος των λαών τους, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς τους. Γιατί είτε με ευρώ, είτε με δολάριο, είτε με δραχμή τα κέρδη των μονοπωλίων θα απαιτούν ένταση της σημερινής βαρβαρότητας που ζουν οι λαοί.
«Είναι η στιγμή των ρήξεων και της ανατροπής», αποφαίνεται σε ανακοίνωσή του σχετικά με την έλευση της τρόικας και τις συναντήσεις της με την κυβέρνηση και προσθέτει «η επιβίωση της κοινωνίας καθιστά ανυπέρβλητη ανάγκη τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής». Από πού ως πού όμως συνιστά ρήξη και ανατροπή, χάραξη νέας στρατηγικής η δέσμευση για ...διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, δίχως να πειραχτεί ούτε τρίχα απ' την κώμη της τάξης που εξουσιάζει και για τα συμφέροντά της εκπονούνται και υλοποιούνται «μνημόνια»; Τι είδους ρήξη και με ποιον συνιστά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συμμαχία του Νότου; Του γνωστού Νότου, του Ολάντ, του Ραχόι, του Μόντι, του Κοέλιο, που υλοποιούν την ίδια εξοντωτική για τους λαούς πολιτική με αυτή της κυβέρνησης Σαμαρά; Τι είδους ανατροπή μπορεί να σηματοδοτήσουν τα διαπιστευτήρια που αφειδώς παρέχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξυμνώντας την πολιτική του Ομπάμα, διαβεβαιώνοντας τα μονοπώλια ότι δεν είναι στις προθέσεις τους να σκίσουν δανειακές συμβάσεις και μνημόνιο, ούτε να αποχωρήσουν απ' το ΝΑΤΟ και πολλά πολλά ακόμα;
Και από πότε νοείται σαν χάραξη νέας στρατηγικής η εφαρμογή ενός άλλου μείγματος διαχείρισης, που τούτη την ώρα εφαρμόζεται σε άλλες καπιταλιστικές χώρες και επιβεβαιώνει ότι δεν αποσκοπεί παρά στο να σπρώξει τα μονοπώλια στην έξοδο απ' την κρίση. Μέσω ενός δρόμου που κατασκευάζεται με τα ερείπια όλων, χωρίς εξαίρεση, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων;