Ανάμεσα σε πρόβες για τον καινούριο δίσκο που ετοιμάζει και τη μουσική που γράφει για τη θεατρική παράσταση «Ο παίκτης» του Ντοστογιέφσκι, που θα ανέβει στο θέατρο «104» σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη από την ομάδα Γκαφ, συζητήσαμε για την επιλογή του να είναι υποψήφιος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», για την κατάσταση που επικρατεί στον τομέα του Πολιτισμού στο δήμο και πολλά ακόμα...

-- Ενας άνθρωπος της Τέχνης με πολιτική δραστηριότητα, ο οποίος επέλεξε στις φετινές εκλογές να συστρατευτεί με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στο δήμο Αθήνας. Πώς προέκυψε αυτή η απόφαση;

-- Αυτήν τη στιγμή είμαι ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος. Είχα ανεξαρτητοποιηθεί το 2015 από την «Ανοιχτή Πόλη» λόγω βασικά των διαφωνιών που είχα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο, αυτά τα 4 χρόνια είχαμε μια συναντίληψη με τους δημοτικούς συμβούλους της «Λαϊκής Συσπείρωσης», τον Νίκο Σοφιανό και τον Στέλιο Λάμπρου. Πάνω - κάτω ψηφίζαμε τα ίδια. Η σύγκλιση είναι προγραμματική και δοκιμάστηκε μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Δεν επιβλήθηκε από «κάπου» ούτε είναι ευκαιριακή.

Επίσης, εγώ βοηθούσα σε μια δημοτική κίνηση που φτιάχτηκε από ανθρώπους που είχαν φύγει από την «Ανοιχτή Πόλη», την «Ανυπότακτη Αθήνα». Κάποιοι ήταν στη ΛΑΕ, κάποιοι ανεξάρτητοι. Εκτιμώ πολύ αυτούς τους ανθρώπους. Σκέφτηκα όμως ότι και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, παρ' όλες τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κάποιος και επειδή αυτή η στιγμή είναι μια στιγμή άμυνας, πρέπει να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας, όλοι οι αριστεροί, και να στηρίξουμε κάτι που είναι δυνατό και έχει σχέση και με το συνδικαλιστικό κίνημα. Γι' αυτόν τον λόγο είχα σκεφτεί να στηρίξω το ΚΚΕ, οπότε νομοτελειακά και τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

Και να σου πω... Στις εκλογές οι πολίτες δεν ψηφίζουν μόνο για τον δήμαρχο, αλλά και για την αντιπολίτευση. Το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» δεν είναι ένα ρομαντικό ψηφοδέλτιο. Αντίθετα, είναι γήινο, προσγειωμένο πάνω στις ανάγκες των Αθηναίων. Αποτελείται από υποψήφιους που γνωρίζουν πολύ καλά το χώρο τους και μπορούν να προσφέρουν. Το είδα και στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου, αλλά και από τη δράση του Νίκου Σοφιανού και του Στέλιου Λάμπρου.

-- Ποια ήταν τα βασικά ζητήματα καθοριστικής σημασίας που σε «ξεκλείδωσαν» και πήρες την απόφαση: Τώρα «Λαϊκή Συσπείρωση». Τώρα ΚΚΕ.

-- Πάνω στο τρελό τρενάκι των «αγανακτισμένων», βρέθηκα να είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως δραστηριοποιούμενος στο Τμήμα Πολιτισμού και στην «Ανοιχτή Πόλη».

Οταν το 2015 κάποιοι φύγαμε από εκεί διαφωνώντας κάθετα πολιτικά, σχετικά με τη στήριξη του τρίτου μνημονίου, είχαμε δύο επιλογές:

`Η να το «βουλώσουμε», να «ξεχαστούμε» κανά-δυο χρόνια σπίτι μας και μετά να συνεχίσουμε σαν να μην τρέχει τίποτα...

`Η να δώσουμε ένα μήνυμα, τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω. Να δώσουμε ένα μήνυμα στον κόσμο ότι οι αρχές, οι αξίες της αριστεράς δεν είναι ξεπερασμένες, επειδή ένα κόμμα έκανε «κωλοτούμπα».

Εντάξει, βοηθήσαμε κι εμείς μην έχοντας, πώς να το πω, την κατάλληλη πολιτική μόρφωση. Γιατί κάποιοι τα έλεγαν. Δεν τους ακούγαμε... Υπήρχε ένας ενθουσιασμός, δεν μπορούσε κανείς να διανοηθεί ότι θα γίνει το άσπρο μαύρο τόσο γρήγορα.

Με τη στήριξή μου λοιπόν στη «Λαϊκή Συσπείρωση», στέλνω ένα μήνυμα, κυρίως στους νέους ανθρώπους: Μην αποσυρθείς. Μπορείς να παλέψεις. Με άλλα λόγια, να μην πάμε σπίτια μας απογοητευμένοι. Και επειδή υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που απογοητεύτηκε, καλό είναι να πάρει τα πάνω του, να ανέβει το ηθικό του. Υπάρχουν μικροί και μεγάλοι αγώνες μπροστά μας. Αν απογοητευτούμε, δεν θα κάνουμε τίποτα.

Η Αθήνα δεν πρέπει να γίνει μια φασιστική πόλη. Και οι πυρήνες του φασισμού που υπάρχουν, παλεύονται και με την κατάλληλη ψήφο.

Τι να πω; Ο καθένας να μην μπει βαριεστημένα στην κάλπη. Εχει τελειώσει η εποχή της «αθωότητας». Είδαμε και τις κωλοτούμπες, είδαμε και τα πάντα.

Καιρός πια να γίνει το βήμα. Να ψηφίσει «Λαϊκή Συσπείρωση». Να κοιτάξει προγραμματικά τι έγινε όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Ερχεται μια μεγάλη μάχη, πρέπει να τη δώσουμε. Μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση εφαρμόζουν σαν πείραμα πολιτικές που μετά εφαρμόζονται και στην κεντρική διοίκηση.

Ναι. Δεν υπάρχουν «αριστερά» και «δεξιά» σκουπίδια. Αλλά αν απολύσεις χιλιάδες υπαλλήλους κι αν θα πάρει ένας ιδιώτης τα σκουπίδια, παίζει ρόλο στο πώς θα είναι η ποιότητα ζωής σου.

-- Ο δήμος Αθηναίων έχει Οργανισμό που έχει την ευθύνη για τον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό. Από τη συμμετοχή σου στο ΔΣ του ΟΠΑΝΔΑ ποια είναι η εμπειρία σου;

-- Ο ΟΠΑΝΔΑ είναι ξεχωριστό νομικό πρόσωπο, που διοικείται από το δικό του Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο ορίζεται από το Δημοτικό Συμβούλιο. Είναι ο μεγαλύτερος Οργανισμός του δήμου της Αθήνας, με 900 - 1.000 εργαζόμενους.

Εχει μεγάλο προϋπολογισμό και ουσιαστικά επηρεάζει όλη τη ζωή των Αθηναίων. Από τις παιδικές χαρές μέχρι τα γυμναστήρια, τα κολυμβητήρια και τα πολιτιστικά κέντρα ανήκουν εκεί.

Τώρα ποια είναι η κατάσταση... Ο ΟΠΑΝΔΑ δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Προέκυψε μετά από συνενώσεις, λόγω του μνημονίου και του «Καλλικράτη». Κι έτσι φτιάχτηκε αυτό το «τέρας». Πριν ήταν ξεχωριστά. Υπήρχε ο Οργανισμός Νεολαίας και Αθλησης και ο Πολιτιστικός Οργανισμός. Η συνένωση δεν βοήθησε καθόλου. Στην πράξη, συρρικνώθηκαν οι υπηρεσίες που παρέχει ο Οργανισμός στους Αθηναίους και επίσης η επιλογή της δημοτικής αρχής ήταν να γίνει ο ΟΠΑΝΔΑ ανταποδοτικός.

Ο Αθηναίος πολίτης πληρώνει υπέρογκα δημοτικά τέλη, μέσα από τη ΔΕΗ. Δηλαδή, οι παροχές του δήμου έχουν ήδη προπληρωθεί από τους κατοίκους. Κανονικά θα έπρεπε τα κολυμβητήρια, τα γυμναστήρια, τα μαθήματα στα πολιτιστικά κέντρα να είναι ή δωρεάν ή με ένα συμβολικό αντίτιμο. Σε αυτό συμφωνούσα πάντα με τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Η ανταποδοτικότητα στους δήμους στην ουσία δημιουργεί αποκλεισμούς.

Τώρα πιο συγκεκριμένα:

Στον ΟΠΑΝΔΑ ανήκουν οι παιδικές χαρές. Για εμένα είναι στοιχείο της πόλης, της ζωής μας. Η κατάσταση των παιδικών χαρών είναι άθλια, παλιά, σκουριασμένα παιχνίδια, χωρίς φύλαξη, χωρίς φωτισμό και πολλές στα χαρτιά. Ειδικά σε μια πόλη όπως η Αθήνα, που έχει ηλιοφάνεια 9 μήνες το χρόνο. Είναι πίσω στις προτεραιότητες της δημοτικής αρχής. Εμπλέκεται βέβαια και η Περιφέρεια και η Αποκεντρωμένη Διοίκηση, γιατί υπάρχουν πολύ σκληρές διαδικασίες πιστοποίησης των παιδικών χαρών, καθώς και μια επιτροπή υποστελεχωμένη, η οποία πρέπει να αποφασίσει για όλες τις παιδικές χαρές στα γεωγραφικά όρια της Περιφέρειας. Για παράδειγμα, στις άλλες πόλεις της Ευρώπης, στην παιδική χαρά υπάρχει άμμος και παίζουν τα παιδιά με ασφάλεια. Τα προστατευτικά όμως που επιβάλλουν εδώ, φθείρονται πολύ γρήγορα και είναι πανάκριβα.

Τα Μουσικά Σύνολα του δήμου μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο σε μια διάχυση του πολιτισμού στους πολίτες, πολύ πιο φτηνού από τους ιδιώτες και τα ιδρύματα. Τα Μουσικά Σύνολα έχουν αξιόλογους μουσικούς, αλλά έχουν πρόβλημα στη σύστασή τους. Ενας μουσικός ορχήστρας και η ίδια η ορχήστρα δεν μπορεί να έχει το ίδιο οργανόγραμμα που έχει μια δημόσια υπηρεσία. Π.χ. πρέπει να έχει καλλιτεχνικό διευθυντή. Είναι μια σειρά πραγμάτων για να λειτουργήσει μια ορχήστρα. Εχουν αιτήματα διαχρονικά και με το ωράριο και με τις συμβάσεις. Πρέπει να σταθεί ο δήμος. Δεν είναι άχρηστη η μουσική. Χωρίς όμως ανταποδοτικότητα σε ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στον Πολιτισμό, να υπάρχει μια εισαγωγή στη μουσική και μάλιστα στην κλασική μουσική που η ίδια η αγορά δεν τη χρηματοδοτεί.

Τα πολιτιστικά κέντρα που υπάρχουν σε πολλά Διαμερίσματα να γίνουν ξανά ζωντανοί χώροι. Γιατί όταν κάτι συνειδητά ή μη ατονεί, μετά από λίγο καιρό καταργείται. Να είναι η έδρα των θεατρικών ομάδων, να γίνονται μαθήματα.

Οι βιβλιοθήκες ακόμα είναι στην ευθύνη του ΟΠΑΝΔΑ. Ο δήμος έχει βιβλιοθήκη στο Σταθμό Λαρίσης, δεν την ξέρει πολύς κόσμος, και παιδική βιβλιοθήκη στο 7ο Διαμέρισμα στο ΚΑΠΑΨ. Κάθε γειτονιά θα έπρεπε να έχει πολιτιστικό κέντρο, δανειστική βιβλιοθήκη.

Οσον αφορά τις εκδηλώσεις που κάνει ο δήμος - λείπει ένα μεγάλο Φεστιβάλ του δήμου - θα μπορούσε κάθε χρόνο να τους δίνει ένα περιεχόμενο, να στέλνει ένα μήνυμα. Χρειάζεται όμως να γνωρίζει πολύ καλά ο δήμος τι συνδιοργανώνει και με ποιους.

Η Τεχνόπολη στο Γκάζι δεν ανήκει στον ΟΠΑΝΔΑ, αν και ανήκει στο δήμο, αλλά έχει παραδοθεί πλήρως στην ανταποδοτικότητα, διοικείται από μια ανώνυμη εταιρεία. Στην ουσία, ένας υπέροχος χώρος νοικιάζεται κατά κύριο λόγο σε εξωτερικές παραγωγές.

-- Η ερασιτεχνική δημιουργία; Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν, να δημιουργήσουν, αλλά δεν μπορούν.

-- Η ερασιτεχνική δημιουργία είναι «οξυγόνο». Χρειάζεται να φτιαχτούν χώροι πολιτιστικοί. Θα μπορούσε ο δήμος να παραχωρήσει κάποια από τα τόσα κτίρια.

Στο ερώτημα, πού θα βρεις τα λεφτά, εμείς λέμε με άλλες προτεραιότητες μπορείς. Χάνονται του κόσμου τα λεφτά. Από ευρωπαϊκά άχρηστα πράγματα. Γιατί να έχει η Αθήνα Κέντρο Συμβουλευτικής Επιχειρηματικότητας; Ανακαίνισε με ΕΣΠΑ κτίριο του Εμπορικού Επιμελητηρίου δαπανώντας πάνω από δύο εκατομμύρια ευρώ.

Υπάρχουν τρόποι για να λειτουργήσει αλλιώς ο δήμος. Και στην Πάτρα έχουν γίνει τέτοιες κινήσεις.

Αλλο θέμα, δημοτικό ωδείο δεν έχει η Αθήνα. Εγω σε δημοτικό ωδείο έμαθα κρουστά ορχήστρας. Θα έπρεπε εννοείται να εξετάσει το ενδεχόμενο ο δήμος να φτιάξει ένα δημοτικό ωδείο. Θέλει χρηματοδότηση, θέλει σχεδιασμό. Και άνεργοι μουσικοί υπάρχουν πολλοί και ο δήμος έχει τα σύνολά του, όπου θα μπορούσε να απορροφήσει μαθητές.

Η πρόσβαση στον Πολιτισμό θα έπρεπε να είναι ανθρώπινο δικαίωμα.

-- Τελικά πώς θα έπρεπε να είναι η δουλειά με τον Πολιτισμό στο δήμο;

-- Εδώ ταιριάζει η παροιμία με τα ψάρια. Αντι να αγοράζεις, να τους μάθεις να ψαρεύουν. Οι δράσεις στον Πολιτισμό θα έπρεπε να μην είναι τόσο στην κατανάλωση του Πολιτισμού, αλλά στη συμμετοχή. Να υπάρχουν περισσότερα θεατρικά εργαστήρια και αυτά που ήδη υπάρχουν να μη μαραζώνουν. Να έρθει δηλαδή σε επαφή με το θέατρο παίζοντας. Ετσι, δημιουργείται ένα πολύ πιο ωραίο κοινό, πολύ πιο σκεπτόμενο. Το ίδιο και με τις συναυλίες. Να φτιαχτεί δημοτικό ωδείο. Αντί να πηγαίνουμε μόνο στο «Ολύμπια» και να βλέπουμε τα σύνολα του δήμου, τα παιδιά μας να έχουν μάθει μουσική μέσα από εκεί.