Για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο ζήτημα είναι χαρακτηριστικό ένα άρθρο της «Κυριακάτικης Αυγής» πριν μερικές βδομάδες, που γράφει ανάμεσα σε άλλα και τα εξής:

«Παρακολουθούμε, τελευταία, δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι μεγάλα ονόματα της Ελληνικής Βιομηχανίας (Χαλυβουργική, Βιοχάλκο, Σιδενόρ, Χαλκόρ, Diana, Κατσέλης, ΛΑΡΚΟ κ.λπ.) μετρούν πληγές, βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο "λουκέτου", με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη δημιουργία μιας νέας φουρνιάς ανέργων. Η ακριβή ενέργεια "καίει" το μέλλον της ελληνικής βιομηχανίας, με ειδική αναφορά στη Χαλυβουργική.

Σίγουρα δεν μπορεί να παραγνωρίσει κάποιος το πρόβλημα που δημιουργεί στη βιομηχανία η εκτίναξη των τιμών ενέργειας.

Προβληματιζόμαστε πώς θα ξεπεραστεί η ύφεση, πώς θα σωθούν οι επιχειρήσεις και βεβαίως οι μεγάλες ηλεκτροβόρες βιομηχανίες.

Γνωρίζουμε καλά πόσο συμβάλλουν ως σήμερα οι βιομηχανίες αυτές στην παραγωγή, τη δραστηριοποίηση μεγάλου αριθμού μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την απασχόληση, στις εξαγωγές και στα συναλλαγματικά οφέλη, και γι' αυτό στηρίζουμε την επιβίωσή τους, την αναζωογόνηση της ελληνικής βιομηχανίας σε υγιή όμως βάση, που πρέπει να τη στηρίξουν πρώτ' απ' όλα οι ίδιες.

Δεν μπορεί να έχει αποτελεσματικότητα η επιδίωξη σωτηρίας τους όταν είναι λάθος προσανατολισμένη. Οι ανακοινώσεις τους ως σήμερα έχουν στο στόχαστρο τη ΔΕΗ, τη ΔΕΠΑ και το συνδικαλιστικό κίνημα, όχι την κυβέρνηση.

Αραγε η ΔΕΗ και η ΔΕΠΑ καθορίζουν την τιμολογιακή πολιτική ή η κυβέρνηση και η τρόικα; Πρέπει λοιπόν να στοχεύσουν στην κυβέρνηση και την εφαρμοζόμενη πολιτική.

Οι εργαζόμενοι, όπως της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, των ΕΛ.ΠΕ., μπορούν να τους στηρίξουν με την εφαρμογή μιας άλλης ενεργειακής πολιτικής, γενικότερα αναπτυξιακής πολιτικής που θα είναι στον αντίποδα των "νεοφιλελεύθερων" επιλογών.

Αναγκαία λοιπόν προϋπόθεση για τον έλεγχο και τη συγκράτηση των τιμών είναι ο δημόσιος έλεγχος των βασικών ενεργειακών φορέων, ένας δημόσιος ενεργειακός πυλώνας από ΔΕΗ, ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ και ΕΛ.ΠΕ.

Με το σημερινό status, σε μια πορεία 15 χρόνων, όπου ο έλεγχος του Δημοσίου στον ενεργειακό τομέα έχει μεταβληθεί από 80 / 20 στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή 20 / 80 υπέρ του ιδιωτικού, είναι αδύνατη η άσκηση κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής.

Με δημοκρατικό ενεργειακό σχεδιασμό και φρένο στην ασυδοσία των ενεργειακών ομίλων μπορεί - το έχει δείξει η ιστορική εμπειρία (π.χ. σε ΔΕΗ και ΕΛ.ΠΕ.) - αλλά και με σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης να μειώνονται οι τιμές (από ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ., ΔΕΠΑ), να επεκτείνονται τα δίκτυα, να ωφελούνται νοικοκυριά και επιχειρήσεις».

Ο ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει στις τιμές Ενέργειας ως τον παράγοντα που επιδρά στις δυσκολίες λειτουργίας αυτών των βιομηχανιών και προβάλλει την ανάγκη σωτηρίας των βιομηχάνων, κάνοντας δεκτό το αίτημά τους για φθηνή Ενέργεια. Ταυτόχρονα συνδέει το ζήτημα «δουλειά για τους εργάτες» με την ανάπτυξη των βιομηχάνων και των επιχειρήσεών τους. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατά τους εργαζόμενους γιατί η αλήθεια είναι ότι μείωση εργατών στις βιομηχανίες έχουμε και με τον εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής για αύξηση της παραγωγικότητας, έχουμε και με την μετακίνηση κεφαλαίων σε άλλους κλάδους.

Υπάρχει όμως ένα ακόμη πιο ουσιαστικό ζήτημα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρεμβαίνοντας σ' αυτόν το διακλαδικό ανταγωνισμό, καλεί την εργατική τάξη σε μέτωπο με τους βιομηχάνους ενάντια στην τιμολογιακή πολιτική της κυβέρνησης στον τομέα Ενέργειας. Καλεί, δηλαδή, τους εργάτες να γίνουν ο μοχλός, ο ιμάντας επίλυσης ενός ενδοκαπιταλιστικού ζητήματος, σε όφελος μιας μερίδας καπιταλιστών. Αν αυτό δεν είναι αντιδραστική, αντεργατική πολιτική, τι είναι;

Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτει τη βασική αιτία μεγάλης μείωσης της παραγωγής, που είναι η καπιταλιστική οικονομική κρίση, η οποία, εκτός από διαθεσιμότητες και απολύσεις, έχει φέρει και δραστικές μειώσεις μισθών.

Για παράδειγμα, η «Χαλυβουργική» έχει αναφέρει σε ανακοίνωσή της ότι από το 2008 μέχρι σήμερα «η ζήτηση προϊόντων χάλυβα στην Ελλάδα έχει μειωθεί δραματικά. Συγκεκριμένα, από 2.500.000 τόνους ετησίως προ κρίσης, η ζήτηση έχει καταβαραθρωθεί στο επίπεδο των 300.000 τόνων, ήτοι οκτώ φορές λιγότερο. Αντίστοιχα μειώνονται η παραγωγή των προϊόντων της εταιρείας, οι πωλήσεις και ο τζίρος της, ενώ οι ζημιές έχουν αυξηθεί και ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ».

Ο «Ριζοσπάστης» (βλέπε ρεπορτάζ 22/2/2014) βρέθηκε στη συγκέντρωση έξω από τη «Χαλυβουργική» και μίλησε με τους εργαζόμενους που είναι σε διαθεσιμότητα. Να τι είπαν: «Ενάμιση μήνα διαθεσιμότητα ύστερα από μειώσεις μισθών, μειωμένα ωράρια. Εκεί που δουλεύαμε Σαββατοκύριακα και νύχτες, το τελευταίο διάστημα, σχεδόν δυο χρόνια, δουλεύαμε μόνο 5νθήμερο, πρωί. Δεν έχει παραγγελίες, δε δουλεύει όπως παλιότερα το εργοστάσιο. Πριν ενάμιση χρόνο, έγιναν σχεδόν 150 απολύσεις, τις οποίες τις βάφτισαν οικειοθελείς αποχωρήσεις».

Η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη (απολύσεις, μειώσεις μισθών κ.λπ.), αλλά καταστρέφει και κεφάλαιο. Τέτοια εικόνα δίνει η ανακοίνωση της «Χαλυβουργικής», αλλά και οι μαρτυρίες των εργατών. Γι' αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει κουβέντα. Γιατί τότε θα ήταν υποχρεωμένος να παραδεχτεί ότι οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες, οι μειώσεις μισθών γίνονται επειδή οι καπιταλιστές διαχειρίζονται την κρίση σε όφελός τους και σε βάρος των εργατών. Να παραδεχτεί, επίσης, ότι δεν αρκεί η φθηνή Ενέργεια για την άνοδο της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγής, λόγω διεθνούς ανταγωνισμού, χρειάζονται και αντεργατικά μέτρα. Γιατί μόνο η εσωτερική αγορά δε φτάνει και δεν μπορεί να λύσει αυτά τα ζητήματα, ακόμη και σε περιόδους ανάκαμψης του καπιταλισμού. Αλλωστε, οι χαλυβουργίες έκαναν εξαγωγές κυρίως σε χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής, όμως δεν μπορούν πλέον να ανταγωνιστούν σε εξαγωγές την Τουρκία που διαθέτει μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, καθώς συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα διαλυτήρια πλοίων της Ευρώπης και πάμφθηνη εργατική δύναμη. Τι θα κάνει γι' αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα είναι υποχρεωμένος - δεν θα ζοριστεί κιόλας - να εφαρμόσει αντίστοιχη αντεργατική πολιτική.

Τι δεν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Δε μιλά για τις αιτίες του προβλήματος, ακριβώς γιατί θα αποκάλυπταν ότι η διέξοδος που προτείνει - δημόσιος έλεγχος στις επιχειρήσεις Ενέργειας που θα φέρει μείωση των τιμών Ενέργειας - στις σημερινές συνθήκες είναι ή ανεφάρμοστη ή αντιδραστική. Να σημειώσουμε μια πλευρά μόνο, ότι η ΕΕ μια τέτοια πολιτική τη θεωρεί ως κρατική ενίσχυση στις βιομηχανίες και δεν την επιτρέπει. Τι θα κάνει εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ ή τι λέει γι' αυτό; Το αποσιωπά. Γιατί δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει.

Οι υψηλές τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου είναι αποτέλεσμα της πολιτικής ΕΕ - μονοπωλίων για την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας. Εχουν άμεση σχέση με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, τη λειτουργία και άλλων ιδιωτικών μονάδων παραγωγής Ενέργειας, με γνώμονα την κερδοφορία τους. Τι θα κάνει μ' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Λέει για επιστροφή στο status όπου ο έλεγχος του Δημοσίου και των ιδιωτών στον ενεργειακό τομέα θα είναι 80 / 20. Αλλά αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις Συνθήκες της ΕΕ.

Και ερχόμαστε τώρα στην πρότασή του: «Με δημοκρατικό ενεργειακό σχεδιασμό και φρένο στην ασυδοσία των ενεργειακών ομίλων μπορεί - το έχει δείξει η ιστορική εμπειρία (π.χ. σε ΔΕΗ και ΕΛ.ΠΕ.) - αλλά και με σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης να μειώνονται οι τιμές (από ΔΕΗ, ΕΛ.ΠΕ., ΔΕΠΑ), να επεκτείνονται τα δίκτυα, να ωφελούνται νοικοκυριά και επιχειρήσεις».

Πράγματι, υπάρχει πείρα. Η ΔΕΗ πουλούσε ρεύμα στην ΠΕΣΙΝΕ στο 1/3 της τιμής που πουλούσε στα λαϊκά νοικοκυριά, με συμφωνία βεβαίως. Ετσι αντιστάθμιζε τη ζημιά. Αυτό το κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρα φτηνή Ενέργεια ταυτόχρονα και στη βιομηχανία και στα λαϊκά νοικοκυριά ή δε γίνεται ή οι υπό δημόσιο έλεγχο επιχειρήσεις Ενέργειας (ΔΕΗ - ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ - ΕΛ.ΠΕ.) θα είναι ζημιογόνες. Ποιος θα πληρώνει τη ζημιά; Αντικειμενικά ο κρατικός προϋπολογισμός, που θα στηρίζεται στη δίκαιη φορολογία, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μα, αν φορολογεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες για να τους δίνει φθηνό ρεύμα, ποιο το όφελός τους; Αρα τη ζημιά θα την πληρώνει ο λαός. Εκτός και αν συμπιέσει την τιμή της εργατικής δύναμης στους εργαζόμενους της Ενέργειας. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την τιμή της Ενέργειας ή είναι ανεφάρμοστη ή είναι αντιδραστική. Ετσι λειτουργεί ο καπιταλισμός.

Εν κατακλείδι: Σ' αυτόν το διακλαδικό ανταγωνισμό, ό,τι και αν γίνει, τη νύφη την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Σ' αυτό τους καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλη μια απόδειξη ότι στο έδαφος του καπιταλισμού δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Ο τομέας Ενέργειας και η βιομηχανία μπορούν να μπουν στην υπηρεσία του λαού, αν γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία. Η βιομηχανία θα παράγει προϊόντα και θα αναπτύσσεται συνεχώς, καλύπτοντας τις ολοένα διευρυνόμενες εργατικές - λαϊκές ανάγκες και ο τομέας Ενέργειας θα την υπηρετεί, παρέχοντας ταυτόχρονα φθηνή Ενέργεια στους εργαζόμενους, χωρίς διακλαδικούς ανταγωνισμούς, αφού δε θα λειτουργούν για το κέρδος των καπιταλιστών, αλλά για τις ανάγκες της κοινωνίας χωρίς καπιταλιστές.