Υποταγή στη στρατηγική της τρόικας, ή τυφλή, χωρίς προσανατολισμό και περιεχόμενο αντίδραση, είναι οι δυο εναλλακτικές που δίνει στον ελληνικό λαό η «Καθημερινή» του Αλαφούζου και ο αρθρογράφος της από την πρώτη σελίδα του χτεσινού φύλλου. Αναρωτώμενος ο Αλ. Παπαχελάς «πώς και δεν έχει σημειωθεί θεαματική κοινωνική έκρηξη», παρατηρεί ότι «η μέχρι τώρα ψυχραιμία που έχει επιδείξει η κοινή γνώμη εκπλήσσει, γνωρίζοντας το παρελθόν της χώρας και την κουλτούρα της διαμαρτυρίας χωρίς όρια». Ο ίδιος προχωράει σε μια έωλη ανάλυση σχετικά με την κουλτούρα του φόβου που καλλιέργησαν τόσο τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, όσο και η δολοφονία των τριών εργαζομένων της «Μαρφίν» τον περασμένο Μάη, λέγοντας πως τα συγκεκριμένα περιστατικά «ήταν ένα επικίνδυνο παράδειγμα του πού μπορεί να οδηγήσει ο λαϊκισμός όταν παντρεύεται με τη βία». Στο τέλος, αποφαίνεται ότι ο λαός δεν αντιδρά στην πολιτική της κυβέρνησης και των συμμάχων της, επειδή διαθέτει «ένστικτο αυτοσυντήρησης», γι' αυτό και «μέχρι τώρα, η κοινωνία έχει δείξει μια απίστευτη ψυχραιμία και ωριμότητα, παρά το θυμό και την οργή». Μαστορική η προπαγάνδα της «Καθημερινής», η οποία, ούτε λίγο, ούτε πολύ λέει πως δεν υπάρχει άλλη αντίδραση στην κυρίαρχη πολιτική, πέρα από αυτή που σημάδεψαν οι προβοκατόρικοι μηχανισμοί τον Δεκέμβρη και τον περασμένο Μάη. Σαν να μην κατέβηκαν χιλιάδες εργάτες και νεολαίοι στο δρόμο, σαν να μην έγιναν δεκάδες μαζικές απεργίες με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ, σαν να μην καταδικάστηκε η κυρίαρχη πολιτική ακόμα και στην κάλπη του περασμένου Νοέμβρη. Ολα αυτά, ακόμα και αν είναι πίσω από τις ανάγκες των καιρών, η «Καθημερινή» τα αποσιωπά, επιλέγοντας να προβάλει την τυφλή εκτόνωση, επειδή ξέρει πως αυτή είναι εύκολα χειραγωγήσιμη, μπορεί γρήγορα να ενσωματωθεί. Κάπως έτσι καταλήγει στον εκβιασμό «ή υποταχτείτε, ή σπάστε τα», ξέροντας ότι τόσο η μία, όσο και η άλλη εναλλακτική είναι βολική για το σύστημα. Βιάζεται η «Καθημερινή» και η τάξη για την οποία γράφει να βάλουν το λαό στη γωνία. Οι διεργασίες στις λαϊκές συνειδήσεις είναι αυτές που τους φοβίζουν, γι' αυτό σπεύδουν από τώρα να προλάβουν τους ταξικούς αγώνες που με βεβαιότητα θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα.

«Η κυβέρνηση υπηρετεί το γενικό συμφέρον και όχι των συντεχνιών», αποφάνθηκε με το γνωστό αλαζονικό και πομπώδες ύφος ο υπουργός Επικρατείας, Χ. Παμπούκης, κατακεραυνώνοντας ταυτόχρονα τις απεργίες ως ξεπερασμένη και αναχρονιστική μορφή αντίδρασης. Από κόρακα κρα θα ακούσεις, δεν είναι εκεί το θέμα... Αν κάτι χρειάζεται να επισημανθεί είναι το πόσο προκλητικά ακούγονται πλέον τέτοια ιδεολογήματα στις σημερινές συνθήκες, όπου φαίνεται ολοκάθαρα ότι η κυβέρνηση υπηρετεί καθαρά τη συντεχνία των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, με άλλα λόγια τη «συντεχνία» της πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων της (τρόικα). Διαχρονικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις προσπαθούσαν να εμφανίσουν το συμφέρον της αστικής τάξης ως γενικό συμφέρον, ως συμφέρον δηλαδή του συνόλου της κοινωνίας, αλλά ποτέ άλλοτε ο σαθρός ισχυρισμός τους δεν ήταν σε τόσο κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα. Σήμερα, έχουν εξαπολύσει έναν πόλεμο κατά του λαού, λεηλατούν και καταστρέφουν τη ζωή του και τον βουλιάζουν ολοένα και πιο βαθιά στη φτώχεια και εξαθλίωση. Σε τέτοιο «φόντο» τέτοια ιδεολογήματα όχι μόνο πέφτουν στο κενό αλλά γίνονται μπούμερανγκ για τους εμπνευστές τους.