ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 9 Δεκέμβρη 2010
Σελ. /32
Πιο δυνατά στην αντεπίθεση

Το περιεχόμενο ενός γκάλοπ που ανακοινώθηκε χτες στο δελτίο του Mega εξηγούσε με έναν ακόμα τρόπο γιατί ήταν συγχυσμένος προχτές ο Πρετεντέρης. Οταν το ΚΚΕ εμφανίζει σε ανύποπτη εκλογικά στιγμή διαρκή και σχετικά μεγάλη αύξηση της επιρροής του και ταυτόχρονα χάνουν τα κόμματα της αστικής τάξης, είναι λογικό να ταράσσεται ο ύπνος διαφόρων.

Εξηγεί επίσης γιατί έσπευσαν ΕΘΝΟΣ και ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ να χαρακτηρίσουν από «κωμικό» ως «μακάβριο» το κρέμασμα από τους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ των συμβόλων του ΔΝΤ, της ΕΕ, του ΣΕΒ και της κυβέρνησης έξω από τη Βουλή.

Η αστική τάξη γνωρίζει και τι κάνει η ίδια και τι αναγκαστικά πρέπει να κάνουν οι εργάτες για να την αντιμετωπίσουν.

Παλεύει, πασχίζει να αποτρέψει το αναπόφευκτο - την ανάπτυξη, δηλαδή, καθαρής αντικαπιταλιστικής συνείδησης, τέτοιας που να οδηγεί τους αγώνες όχι στην αλλαγή διαχειριστή αλλά στην αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Ομως, ταυτόχρονα οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να πατήσουν επί πτωμάτων για να περάσει η πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Κι εδώ έρχεται ο αστικός Τύπος να δώσει ρέστα.

Εξηγούμαστε: Η ρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση για τις Συμβάσεις σημαίνει ότι κάθε εργοδότης μπορεί να επιβάλει στο σύνολο των εργαζομένων μισθούς 740 ευρώ και κάτω απ' αυτό, χωρίς καν τον φερετζέ των ειδικών συνθηκών. Σ' ό,τι αφορά τους νέους εργαζόμενους έχει ήδη οριστεί σαν σημείο εισόδου τα 592 ευρώ.

Αυτή τη φριχτή πραγματικότητα έχουν αναλάβει να διαχειριστούν επικοινωνιακά οι πρώτες πένες του αστικού Τύπου παρουσιάζοντας το μαύρο άσπρο. Μιλάνε για εξίσωση μισθών και εξορθολογισμό, όταν πρόκειται για μια τεραστίων διαστάσεων επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα των εργατών στην επιβίωση.

Μιλάνε για κάτι που μας έρχεται αναγκαστικά «απέξω» όταν όλα είναι συναποφασισμένα. Μιλάνε για κάτι που συμβαίνει εδώ, ενώ συμβαίνει το ίδιο στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία, συμβαίνει στη Γερμανία, θα συμβεί στην Ιταλία.

Τα μονοπώλια κάνουν τη μεγάλη επίθεσή τους και οι κυβερνήσεις τους εδώ κι αλλού εφαρμόζουν κατά γράμμα την πολιτική που είναι απαραίτητη για να εκτιναχτούν στα ύψη τα κέρδη, να εξασφαλιστούν όροι υψηλότερης ανταγωνιστικότητας μεταξύ των καπιταλιστών.

Ολα αυτά δεν έρχονται από τον ουρανό. Από τον καιρό που προωθούσαν την περίφημη Λευκή Βίβλο για την «Ανταγωνιστικότητα, την Ανάπτυξη, την Απασχόληση» στα πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ήταν καθαρό πως δε θα έμεναν μόνο στο χτύπημα του 8ωρου, ούτε μόνο στην επέκταση της μερικής απασχόλησης. Στόχος ένας και μοναδικός ήταν η σύνθλιψη των μισθών, των άλλων κατακτήσεων που ικανοποιούν ανάγκες των εργατών, το πώς, δηλαδή, θα εξασφαλιστεί η πιο φτηνή εργατική δύναμη, ο κύριος τρόπος για να εκτιναχτούν ψηλά τα κέρδη.

Την οργή που προκαλεί αυτή η πραγματικότητα, αλλά κύρια τη συνείδηση που διαμορφώνει, προσπαθούν να αμβλύνουν διάφοροι κονδυλοφόροι μιλώντας για το κακό που μας βρήκε τώρα που ήρθαν οι ξένοι. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να μιλάνε για κατοχή.

Οσοι μιλάνε για κατοχή - θέλουν δε θέλουν - βγάζουν λάδι τα μονοπώλια. Περιορίζουν τη συνείδηση να βλέπει σαν εχθρό αυτόν ή τον άλλο ντόπιο διαχειριστή - που μπορεί και ν' αλλάξει - και να αφήνει στο απυρόβλητο τον ταξικό αντίπαλο συνολικά. Αστούς και πολιτικά τους κόμματα.

Ομως, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, κάθε θόλωμα του τοπίου ισοδυναμεί με συνενοχή. Και όπως δεν πρέπει να ξεχαστούν οι 292 ψήφοι υπέρ της Συνθήκης του Μάαστριχτ, έτσι δεν πρέπει να περάσουν σαν κάτι που «ήρθε απέξω» οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που φέρνουν τη σφραγίδα όλων των δυνάμεων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έπιναν και πίνουν νερό στην υγεία της ανταγωνιστικότητας.

Η καπιταλιστική πραγματικότητα βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Τώρα είναι η ώρα των εργατών και μαζί τους του συνόλου των ανθρώπων των λαϊκών στρωμάτων για αντεπίθεση ισχυρότερη της επίθεσης που δέχονται.


ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΤΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΟΥΣ

«ΕΠΕΙΣΕ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ»: «Η Ευρώπη έχει ήδη διαπιστώσει κάτι για το οποίο αμφέβαλλε: ότι μια αποφασισμένη κυβέρνηση μπορεί να περάσει μια πολιτική λιτότητας αν πείσει τον πληθυσμό για την αναγκαιότητά της. Αυτό είναι το κεκτημένο του διδύμου Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου. Η επίσκεψη Στρος - Καν στην Αθήνα έχει σαφώς τον συμβολισμό της πολιτικής επιβράβευσης. Ωστόσο, η πρόκληση για το ΔΝΤ και την Ε.Ε. - και η αναγκαιότητα για μας - είναι να μην ισχύσει για την ελληνική οικονομία το "η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απέθανε"» (από άρθρο στα ΝΕΑ).

ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ: «Eνα μεγάλο "υφεσιακό σοκ" μπορεί όλα αυτά να τα τινάξει στον αέρα! Eχω την εντύπωση ότι ο κ. Παπανδρέου έχει αντιληφθεί πλήρως τις οριακές δυσκολίες του 2011 και προσπαθεί να "χτίσει" διεξόδους, μέσω μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης. Oποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το ενδεχόμενο μιας προσφυγής στον ελληνικό λαό, για να πει κι αυτός άμεσα τι θέλει να γίνει, κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει..." (από άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΘΕΛΟΥΝ ΜΙΑ ΑΝΕΞΟΔΗ ΕΚΡΗΞΗ: «Πολλοί άνθρωποι οι οποίοι παρακολουθούν συστηματικά τις εξελίξεις στην Ελλάδα αναρωτιούνται πώς και δεν έχει σημειωθεί θεαματική κοινωνική έκρηξη. (...) Εξηγήσεις υπάρχουν. Πρώτα απ' όλα ο κόσμος είναι τρομαγμένος, ακόμη και πανικόβλητος. Δουλειές χάνονται, επίπεδα διαβίωσης καταρρέουν και η χώρα δίνει την εντύπωση ότι επιβιώνει από δόση σε δόση (...) Η αβεβαιότητα αλλά και το ένστικτο αυτοσυντήρησης μάς έχουν ακόμη προφυλάξει από το χάος της βίας. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ακόμη ο κίνδυνος μιας μεγάλης έκρηξης ανεξέλεγκτων διαστάσεων (...) Την ένταση, άλλωστε, τη νιώθεις παντού, ακόμη και στα σκυθρωπά πρόσωπα που βλέπεις στους δρόμους. Μια μικρή σπίθα αρκεί για να πάρει φωτιά αυτό το σκηνικό» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ: «Τα μεν πρώτα μέτρα, όπως οι περικοπές μισθών στη Δημόσια Διοίκηση ήταν "εύκολα", μπροστά μας όμως βρίσκονται τα δύσκολα: Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στις ΔΕΚΟ, καθώς και το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και αγορών. Για την επιτυχία αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι περίπου βέβαιον ότι θα υπάρξουν συγκρούσεις με συντεχνίες και συμφέροντα. Αλλά εάν θέλουμε να είμαστε εθνικά υπερήφανοι (...) μία είναι η λύση: Να πετύχουμε, έστω και με συγκρούσεις» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΤΑ ...ΕΞΑΣΤΗΛΑ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ στην επίθεση κυβέρνησης - τρόικας

ΤΑ ΝΕΑ: Μειώσεις αποδοχών έως 40% στις ΔΕΚΟ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στρος - Καν: Συναίνεση για τα δύσκολα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Η «συνταγή» του Στρος Καν

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΟΙ 7 ΣΥΝΤΑΓΕΣ του δρ. Στρος Καν

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΜΙΛΗΣΕ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΥΠΕΡΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ο Ντ. Στρος Καν

Η ΑΥΓΗ: Στη Ζούγκλα των ατομικών συμβάσεων

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ με ληστρικό επιτόκιο

ΕΘΝΟΣ: ΦΟΡΟΚΑΡΤΑ με μπόνους για τους χρήστες

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ Ο ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΝΑΙ» ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΙΚΡΑ ΤΖΑΜΙΑ «ΟΧΙ» ΣΕ ΕΝΑ ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΤΕΜΕΝΟΣ

ΥΠΟ-ΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ
Συναποφασισμένα

«Το περίφημο μνημόνιο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, αποτελεί κείμενο κοινής συγγραφής και από την ελληνική κυβέρνηση στην ΕΕ. Τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν συνέχεια όλων των αντιδραστικών παρεμβάσεων από την εποχή του Μάαστριχτ ακόμα. Συναποφασίστηκαν από όλους μαζί. Τους "μέσα" και τους "έξω". Τα επεξεργάστηκαν και τα ενέκριναν στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες, στην Ν. Υόρκη. Με μια κουβέντα, είναι η απάντηση του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης. Είναι η στρατηγική εξόδου από την κρίση στην πλάτη του ελληνικού λαού, αλλά και στις πλάτες όλων των λαών.

Χτυπάνε όλους τους λαούς

Τα μέτρα που επιβάλλονται στους εργαζόμενους της χώρας μας, επιβάλλονται ταυτόχρονα στους εργαζόμενους και τους λαούς της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, σε όλους τους λαούς της ΕΕ και όχι μόνο. Είναι το αποτέλεσμα της ενιαίας στρατηγικής των μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη ολόκληρης της ΕΕ. Οι όποιες αψιμαχίες και αντιθέσεις μεταξύ κυβερνήσεων και "αξόνων" δεν αναιρούν αυτήν την αλήθεια. Το αντίθετο, υποδεικνύουν στους εργαζόμενους της ΕΕ τους κινδύνους που διατρέχουν από τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων, που η όξυνσή του επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη θέση τους. Αυτός ο ανταγωνισμός και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, ο οποίος αναπτύσσεται παράλληλα με την κοινή επίθεσή τους στα εργατικά δικαιώματα, γίνεται ακόμα πιο καταστροφικός, ακόμα πιο επώδυνος για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Γιατί, βέβαια, η Γερμανία δεν είναι μόνο η Μπούντεσμπανκ, αλλά και ο Γερμανός εργάτης, ο οποίος πληρώνει εξίσου την πολιτική των γερμανικών μονοπωλίων. Οπως ακριβώς ο εργάτης του Σκαραμαγκά πληρώνει τους Κρουπ και Τίσεν, όπως πληρώνει τους εφοπλιστές και ντόπιους τραπεζίτες και τα κέρδη τους.

Ενας ο αντίπαλος

Ορισμένοι ανακαλύπτουν την "κατοχή" για να μη μιλήσουν για τους κατόχους των μέσων παραγωγής, τον πλούτο και την εξουσία τους. Γι' αυτό, ο αγώνας να μην εφαρμοστούν τα μέτρα που εξυπηρετούν τα μονοπώλια, το σύνθημα "την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία" αποτελούν σήμερα τη μόνη απάντηση που μπορούν να δώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Αποτελούν, ταυτόχρονα, και την καλύτερη συνεισφορά στον κοινό αγώνα των εργαζομένων της Ευρώπης ενάντια στον κοινό ταξικό αντίπαλο».

(τα αποσπάσματα από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ