ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 9 Οχτώβρη 2015
Σελ. /20
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Συνδυασμός ιδεολογικής αντεπίθεσης και οργάνωσης της πάλης

Εκτενή αποσπάσματα από ομιλία του μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ σε σύσκεψη του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ

Πλούσια συζήτηση με αφορμή τα αποτελέσματα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, αλλά και για τη δράση του Κόμματος στο χώρο της Υγείας το επόμενο διάστημα, έγινε την περασμένη Κυριακή, στην εκδήλωση - συζήτηση που διοργάνωσε το Τμήμα Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ, με τη συμμετοχή υγειονομικών, καθηγητών Πανεπιστημίου και συνταξιούχων των αντίστοιχων ειδικοτήτων.

Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα της κεντρικής ομιλίας που έκανε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Οπως θα είδατε στην ανακοίνωση της ΚΕ, μιλάμε για ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό δεν αφορά τη στασιμότητα που έδειξε το Κόμμα στις εκλογές. Είμαι βέβαιη ότι τα ίδια θα γράφαμε αν είχαμε 7%, γιατί παίρνουμε υπόψη όλους τους παράγοντες. Βεβαίως, αν είχαμε ένα 7% - το λέω σαν παράδειγμα - θα είχαμε ένα μεγαλύτερο περίγυρο "ετοιμοπόλεμο", απ' ό,τι μπορεί να έχουμε τώρα. Βέβαια κι αυτά είναι σχετικά.

Οταν λέμε κακό εκλογικό αποτέλεσμα, όχι τυχαία από την πρώτη ακόμα παράγραφο, λέμε ότι εξελίχτηκε αρνητικότερα ο ταξικός συσχετισμός, ο συσχετισμός των ταξικών δυνάμεων και παρακάτω αναλύουμε τις μετακινήσεις, τι σημειώθηκε ανάμεσα στα κόμματα. Οταν λέμε ο ταξικός συσχετισμός, εννοούμε ένα πράγμα - κι αυτό είναι πάγιο σε όλες τις εκλογικές και πολιτικές αναμετρήσεις: το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στην αστική τάξη και τη σύγχρονη εργατική τάξη. Τα μεσαία στρώματα, βεβαίως, κι αυτά παίζουν ρόλο στην εξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων, αλλά έχουν μια μεγάλη διαστρωμάτωση: άλλα είναι αντικειμενικά πιο κοντά στην αστική τάξη κι άλλα πιο κοντά στην εργατική. Από μόνα τους τα μεσαία στρώματα δεν μπορούν να αλλάξουν το συσχετισμό.

Για το συσχετισμό δυνάμεων


Θα μου πείτε, είναι δυνατόν μέσα από μια εκλογική μάχη να ανατραπεί θετικά ο ταξικός συσχετισμός; Οχι, σε καμία περίπτωση. Μπορεί, όμως, να βελτιώνεται, μπορεί και να χειροτερεύει. Εμείς βέβαια θέλουμε να βελτιώνεται υπέρ της εργατικής τάξης και υπέρ του ΚΚΕ. Μόνο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και όχι μέσα από τη διαδικασία των εθνικών εκλογών, οι δύο τάξεις θα αναμετρηθούν: ή θα νικήσει η εργατική ή η αστική. Τότε αλλάζει πολύ γρήγορα ο ταξικός συσχετισμός. Ωστόσο, σε συνθήκες μη επαναστατικές, όπως είναι αυτές που έχουμε ζήσει κι αυτές που διανύουμε σήμερα, επιδιώκουμε να βελτιώνεται.

Οταν λέμε "υποχώρηση", εννοούμε και σε σχέση με το 2012 και σε σχέση με το 2014 και σε σχέση με το Γενάρη του 2015. Το 2012 το αστικό πολιτικό σύστημα είχε τριγμούς. Κι αυτοί οι τριγμοί, βεβαίως, είχαν σχέση με την κρίση, αλλά δεν ήταν άσχετοι και από έναν ορισμένο αντίκτυπο που είχαν οι αγώνες που αναπτύχθηκαν το 2009 - 2012 από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, από μια ορισμένη - όχι βαθιά - πολιτικοποίηση. Πού φάνηκαν αυτοί οι τριγμοί; Δεν μπόρεσε να σχηματιστεί κυβέρνηση. Φάνηκαν με τις απώλειες εκατομμυρίων ψήφων από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τη συντριβή ουσιαστικά του δεύτερου πυλώνα του συστήματος, που ήταν το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, πήγαν στη Χρυσή Αυγή και το Κόμμα έχασε τις μισές του εκλογικές δυνάμεις, δεν τα υποτιμούμε αυτά. Ομως, παρ' όλα αυτά, δεν μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση, έκαναν δεύτερες εκλογές.

Αυτούς, όμως, τους τριγμούς τους ξεπέρασε το σύστημα με κυβερνήσεις συνεργασίας, έκτακτης ανάγκης κ.λπ. Και φτάνει στο 2015 το Γενάρη, σχηματίζει κυβέρνηση, ξαναπερνάει τριγμούς, η ΝΔ παθαίνει καινούργιες απώλειες. Και φτάνουμε τώρα, που το αστικό πολιτικό σύστημα έχει μια σταθεροποίηση, ανεξαρτήτως αν αυτή η κυβέρνηση θα κρατήσει 4 χρόνια ή 3, αλλά έχει και πάρα πολλές εφεδρείες ανασύνταξης: Η ΝΔ είναι σε μια εξέλιξη, δεν ξέρουμε πώς θα πάει και το ΠΑΣΟΚ κάνει προσπάθειες να ξαναφτιάξει την κεντροαριστερά. Το σωστό είναι να μην προκαταλαμβάνουμε, αλλά είναι δύσκολο να τα καταφέρει, γιατί στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα, όχι της σοσιαλδημοκρατίας της δεκαετίας του '70 και του '80, που τότε το σύστημα είχε περιθώριο να κάνει παραχωρήσεις και το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να κάνει ορισμένες μεταρρυθμίσεις που δεν τις είχε κάνει η ΝΔ και που στην Ευρώπη είχαν γίνει (κατάργηση πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων, αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, κάποιες παροχές κ.λπ.). Μιλάμε για μια σοσιαλδημοκρατία της περιόδου της κρίσης.

Αυτή τη στιγμή, μέσα στον κόσμο, έχουμε ισχύ συντηρητικών αντιλήψεων, φόβο, απογοήτευση, είναι ανακατεμένα όλα αυτά. Και με αυτή την έννοια, δεν μπορούμε να μην το πάρουμε υπόψη, έχει επίδραση πάνω στο Κόμμα και στο κίνημα. Αυτό δε σημαίνει ότι θα λέμε "τι να κάνουμε, είναι δύσκολες οι συνθήκες, τόσο μπορέσαμε, τόσο κάναμε", γιατί αυτό θα ήταν έξω από τη λογική μας. Εμείς, όταν λέμε ότι πρέπει να ενισχυθεί ο υποκειμενικός παράγοντας, αντικειμενικά δε θα αλλάξουν τα πράγματα έτσι, επειδή το είπαμε. Υποκειμενικός παράγοντας είναι το Κόμμα, είναι το τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που παλεύει - με τις δυσκολίες του, μειοψηφία είναι αλλά παλεύει - και είναι και η κοινωνική συμμαχία, δηλαδή η συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και στο τμήμα εκείνων των μεσαίων στρωμάτων που τα συμφέροντά τους είναι κοντινά. Αυτός είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, εκεί κρίνουμε τη δράση μας κι όταν λέμε ισχυροποίηση του Κόμματος, λέμε και στο κίνημα και ιδιαίτερα στους τόπους δουλειάς: βιομηχανία, χώροι εργασίας, εργατογειτονιές, χώροι δουλειάς που είναι στρατηγικής σημασίας, όπως είναι σήμερα οι Τηλεπικοινωνίες, η Ενέργεια, η Παιδεία, η Υγεία. Σε αυτούς τους χώρους πρέπει να γίνουμε πιο καλοί.

Την ανεργία δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει η καπιταλιστική ανάπτυξη

Η Παιδεία και η Υγεία κατανοούνται ως στρατηγικής σημασίας λόγω του ότι αφορούν τον άνθρωπο, όμως δυστυχώς δεν είναι μόνο για το λαό. Είναι στρατηγικής σημασίας σήμερα για το κεφάλαιο, που δεν ήταν πριν από 30 - 40 χρόνια. Γιατί, βέβαια, η Υγεία έχει π.χ. τα εργοστάσια παραγωγής τεχνολογίας - με συγχωρείτε για τους όρους, δεν έχω εξοικειωθεί με τους όρους της Υγείας. Παίρνουν υπόψη ότι έχουν αυξηθεί οι ανθρώπινες ανάγκες, ανέβηκε το προσδόκιμο της ζωής, άρα εδώ ο κόσμος έχει καταλάβει ότι μπορεί να προλάβει, ότι μπορεί να έχει γεράματα που να είναι χρήσιμος και όχι σ' ένα κρεβάτι ανάπηρος, οπότε εδώ βλέπουν κέρδος. Η Παιδεία κυρίως είναι πτυχιακά, μεταπτυχιακά, γλώσσες, ειδίκευση, εξειδίκευση, επανειδίκευση κι αυτά είναι για καπιταλιστικές επενδύσεις. Και με αυτή την έννοια λένε για ανάκαμψη...

Η παγκόσμια εκτίμηση που γίνεται, είναι ότι όπου κι αν ξεπεραστεί η κρίση, θα χτυπήσει άλλες χώρες, όπως την Κίνα κ.λπ. Γενικά, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία θα έχει πολύ χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οταν λένε παγκόσμια ανάπτυξη 3% και κάποιες χώρες έχουν 7%, καταλαβαίνετε τι θα έχει η Ευρώπη, η Ελλάδα κ.λπ. Θα είναι στο 0,1%. Την ανεργία δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει η καπιταλιστική ανάπτυξη, με την έννοια ότι είναι επιλεκτικοί οι τομείς που αναπτύσσονται, όχι όλοι, αφού σε κάθε χώρα επιλέγονται τομείς. Και οι τρόποι είναι αυτοί που ζούμε τώρα: μία θέση εργασίας σε 5 άτομα. Επιπλέον, τέλειωσε το Κράτος Πρόνοιας - έτσι το λένε τώρα - όπου βάζουν Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό, Ειδίκευση, Κοινωνική Ασφάλιση, το οποίο είχε "κατακτήσει" η Δυτική Ευρώπη, οι Σκανδιναβικές Χώρες κ.λπ. Αυτό τέλειωσε, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε. Ολα τ' άλλα μπορεί να γίνουν, που σημαίνει π.χ. ότι στην Ελλάδα μπορεί να αυξηθούν οι ονομαστικοί, όχι οι πραγματικοί, μισθοί κατά 1%.

Παλεύουμε για να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση

Βέβαια, υπάρχει ένα σημείο στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης της ΚΕ που θα ήθελα να το προσέξετε. Εκτιμάει η ΚΕ ότι σε αυτή τη σύντομη προεκλογική περίοδο - όχι μόνο σε αυτή, αλλά παρά το ότι ήταν σύντομη - βάλαμε στο τραπέζι των συζητήσεων, κυρίως, κάτω, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ. Ξεκαθαρίσαμε και στον περίγυρό μας, όσο μπορέσαμε, γιατί εδώ υπάρχουν και αδυναμίες, ότι εμείς παλεύουμε για να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, που πολιτικά εμείς είμαστε ο φορέας, αλλά στην κοινωνία είναι η εργατική τάξη, οι σύμμαχοί της κ.λπ., ακριβώς για να παλέψουμε και για την εξουσία. Κριτήριο ψήφου από 'δω και στο εξής για το ΚΚΕ, για όσους καινούριους προσέλθουν, πρέπει να είναι ότι δεν μπαίνουμε σε αυτές τις κυβερνήσεις. Οχι αυτό να θεωρείται μειονέκτημα. Μειονέκτημα θα ήταν αν μπαίναμε. Σκεφτείτε αν το ΚΚΕ είχε μπει ή είχε στηρίξει κυβέρνηση. Οταν μπεις σ' αυτές τις συνθήκες μέσα στην κυβέρνηση, ό,τι και να λέει το Πρόγραμμά σου, πρέπει να αποδεχτείς αυτούς τους κανόνες.

Είναι άλλο πράγμα να θέτεις στόχους πάλης. Μέτωπα πάλης θα έχουμε και για τις συμβάσεις, τις απολύσεις, την Υγεία, τα νοσοκομεία, όπως για διορισμούς γιατρών. Αλίμονο αν το ΚΚΕ δεν έχει την ευαισθησία και σημείο επαφής με αυτά. Αλλά έχει αποδειχτεί ότι όταν διεκδικείς αποσπασμένα αιτήματα, χωρίς ταυτόχρονα ν' ανοίγει ο δρόμος της ρήξης, της Λαϊκής Εξουσίας, ο αγώνας αυτός είναι αναποτελεσματικός, όχι μόνο λόγω του συσχετισμού δυνάμεων, αλλά και γιατί οδηγεί μοιραία στην απογοήτευση. Διότι παλεύει ο άλλος και σήμερα ο καπιταλισμός δεν κάνει παραχωρήσεις, δεν είναι σε αυτή τη φάση. Ο άλλος λέει "παλεύω και δεν έχω αποτέλεσμα". Βέβαια, δεν παλεύει σύσσωμος ο λαός, δεν έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Μπορούσαμε να έχουμε κάποια αποτελέσματα στις συνθήκες του καπιταλισμού, δε λέμε πρώτα να πέσει ο καπιταλισμός. Αλλά, όταν από τη μια μεριά έχεις αιτήματα και από την άλλη στο πολιτικό επίπεδο επηρεάζεσαι και ακολουθείς κόμματα σαν αυτά που ακολουθείς, δεν μπορείς να έχεις αποτελέσματα, δεν πιέζεις. Ο λαός βοήθησε με την ψήφο του, αντί να εντείνει τους τριγμούς στο πολιτικό σύστημα, να κλείσει τα παράθυρα και να τα ασφαλίσει. Δε λέω ότι το έκανε συνειδητά, αλλά ήταν επιλογή. Επομένως, ο αγώνας γύρω από μεμονωμένους στόχους πρέπει να γίνεται, αλλά πρέπει να εντάσσεται στο δρόμο της πάλης για την εξουσία, ανεξαρτήτως αν αυτό το θέμα είναι βαθιά χωνεμένο στο λαό, μπορεί να υπάρχουν και μπερδεμένες απόψεις, αλλά σαν γραμμή δεν μπορείς να πας πίσω. Αλλιώς απογοητεύεσαι. Εμείς δεν απογοητευόμαστε, όχι γιατί είμαστε κομμουνιστές γενικά, αλλά γιατί έχουμε συγκεκριμένη πολιτική γραμμή που ξέρουμε και πού είναι δύσκολα αντικειμενικά τα πράγματα και πού κι εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.

Να αναπτύξουμε τις εστίες αντίστασης

Βλέπετε πώς το σύστημα, όταν δεν μπορεί να το σώσει το δικό τους παιδί - η ΝΔ σήμερα και άλλα μικρότερα κόμματα - το σώζει το "υιοθετημένο". Κι αν διαβάσετε σήμερα τις εφημερίδες, έχουν πλήρη στροφή, δηλαδή στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς του λένε "μην κάνεις πίσω, προχώρα". Δηλαδή, του κάνουν ανοιχτή κριτική υποστήριξη και του ασκούν πίεση, γιατί ξέρουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζεται και από τα κάτω, περισσότερο απ' ό,τι πιέζονται άλλα κόμματα, γιατί έχει μια λαϊκή βάση, ακριβώς επειδή ξέρουν ότι μπορεί να γίνει ένας σταθεροποιητικός παράγοντας.

Ο λαός πρέπει να καταλάβει ότι αν θέλει να ασκήσει πίεση, κάτι να παρεμποδίσει, να δοκιμάσει τη δύναμή του μέσα και σε αυτές τις συνθήκες, τι μπορεί να κατακτήσει, πρέπει να είναι εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση και από αυτή τη σκοπιά να στηρίζει το ΚΚΕ και να αρχίσει να προβληματίζεται ότι υπάρχει και άλλος τύπος εξουσίας. Αν είναι εφικτή αυτή η πολιτική που ζούμε σήμερα, γιατί είναι ανέφικτη μια άλλη; Αυτά που λέμε εμείς σήμερα, είναι εφικτά με αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, άρα ο κρίκος είναι αυτός.

Οι εκλογές έδειξαν νέο πισωγύρισμα και σταθεροποίησή του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εστίες αντίστασης, προσπαθούμε να τις συντηρήσουμε, να τις αναπτύξουμε, υπάρχουν ανεκμετάλλευτες εφεδρείες. Κι εμείς έχουμε περιθώρια καλύτερης δουλειάς, μόνοι μας δεν μπορούμε φυσικά. Εχει σημασία να μην έχουμε παραπέρα πισωγύρισμα και να εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε τις καταστάσεις, να αρχίσει αυτό που λέμε ένα πιο μαζικό ρεύμα αντεπίθεσης. Κι εδώ χρειάζεται παλλαϊκό μέτωπο και παλλαϊκά ενιαία αιτήματα. Αιτήματα που δεν σε ξεκόβουν από τα αιτήματα του χώρου, αλλά δεν αρκεί αυτό που λέμε κάθε ομάδα να διεκδικεί το δικό της. Γιατί δεν είμαστε στην περίοδο εκείνη που μπορεί να έχεις έστω αποσπασματικές κατακτήσεις, τώρα καθολικά παίρνουν και καθολικές πρέπει να είναι οι διεκδικήσεις».

Η ιδεολογική παρέμβαση συμβολή στην αφύπνιση και τη δράση

Στο κλείσιμο της εκδήλωσης, μετά από τις ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις των παρευρισκόμενων, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Ως Κόμμα - δε μιλάω μόνο για τις οργανωμένες δυνάμεις, αλλά όλο τον περίγυρο - οφείλουμε στις σημερινές συνθήκες να αναπτύξουμε πολύ πιο ολοκληρωμένη σε βάθος και αρκούντως εκλαϊκευμένη ιδεολογική αντεπίθεση, που θα συμβάλλει σε μια αφύπνιση, δραστηριότητα, οργάνωση γύρω από μεγάλα μέτωπα πάλης και ταυτόχρονα κατά κάθε τρόπο να ανοίγει η συζήτηση γι' αυτό που λέμε καπιταλισμός - σοσιαλισμός.

Χρειάζεται πολύ περισσότερο να βοηθήσουμε, θέλει δουλειά και χρόνο να καταλάβουν εργαζόμενοι, άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων, πώς λειτουργεί η καπιταλιστική οικονομία, οι νόμοι της αγοράς. Οτι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ματαιώσεις τη λειτουργία των νόμων της αγοράς. Π.χ. στη Βουλή λένε ότι για την κρίση φταίει ο Παπανδρέου, φταίει ο Σαμαράς, φταίει ο Καραμανλής. Την κρίση δεν την θέλουν ούτε τα αστικά κόμματα, δεν τη θέλει ο καπιταλισμός. Κρίση σημαίνει καταστροφή και ανανέωση του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να την αποφύγει, είναι μέσα στο DNA του συστήματος.

Eνα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης που σήμερα είναι πιο μορφωμένο, της σύγχρονης εργατικής τάξης, της μισθωτής εργασίας, δεν αρκεί να αγωνίζεται. Μπορεί να αγωνίζεται και στο τέλος να απογοητευτεί, αν δε συνειδητοποιήσει συνολικά τι σημαίνει καπιταλιστικό σύστημα και, όπως είπατε σωστά, να αναδείξουμε το σοσιαλισμό: Το τι έδωσε και τις αιτίες για το πισωγύρισμα. Χωρίς εξιδανικεύσεις του σοσιαλισμού, υπερασπίζοντας το σοσιαλιστικό σύστημα και αυτό που γνωρίσαμε, την υπεροχή, αλλά και αναδεικνύοντας τα λάθη και τις αδυναμίες.

Είναι μια σύνθετη δουλειά. Υπάρχει η αίσθηση ότι τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παίζουν σοβαρό ρόλο στην ενημέρωση και στη χειραγώγηση. Ναι, αλλά μην το απολυτοποιούμε. Μην υποτιμάμε τους μηχανισμούς στους τόπους δουλειάς κυρίως και στη γειτονιά.

Συζήτηση και διαπάλη με ζωντάνια στους τόπους δουλειάς

Επομένως, θέλει συνδυασμό ιδεολογικής αντεπίθεσης και οργάνωσης της πάλης και ιδεολογικής διαπάλης στις γραμμές του κινήματος, όπου εκεί όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να εκφράζουν τις απόψεις τους. Εμείς, όταν εξαγγελλόταν μια απεργία, ζητούσαμε να γίνει Γενική Συνέλευση ή έστω συγκέντρωση σε κάθε τόπο δουλειάς, εν γνώσει μας ότι μπορεί να απορριπτόταν η απεργία. Ποιο ήταν, όμως, το όπλο μας; Οτι εκεί μέσα θα σηκωνόταν ο κομμουνιστής, θα έλεγε γιατί πρέπει να γίνει η απεργία, ο άλλος γιατί δεν πρέπει και άρχιζε με συλλογικές διαδικασίες μια διαπάλη, μέσα σε τόπο δουλειάς, μια ζωντάνια. Η απεργία, που τον 20ό αιώνα ήταν η ανώτερη μορφή πάλης και συνδυαζόταν με την εξέγερση, σήμερα έχει εκφυλιστεί.

Πρέπει σαν Κόμμα κι εμείς να συνδυάζουμε την οργάνωση της δράσης, που πρέπει να είναι πολύμορφη - δεν είναι μόνο μια απεργία - με την ιδεολογική, πολιτική, πολιτιστική αντεπίθεση. Βεβαίως, αλλιώς πρέπει να γίνεται στη Βουλή ή στα "ψηλά αλώνια" και αλλιώς στον τόπο δουλειάς, που πρέπει να γίνεται με έναν τρόπο που ενώνει, προβληματίζει και δε δημιουργεί διαιρέσεις, γιατί μέσα στον τόπο δουλειάς εμείς θέλουμε να προχωρά η ενότητα δράσης. Αυτό θέλουμε. Και με αυτή την έννοια, πρέπει να έχεις την ικανότητα στους επάνω να πυροβολείς και στους κάτω, χωρίς να κάνεις σκόντο στις απόψεις σου, να προσπαθείς να καταλάβουν ότι είμαστε όλοι ένα, το ίδιο πράγμα, έχουμε διαφορές που μπορούμε να τις συζητήσουμε και να τις αντιπαλέψουμε με μια ζωντάνια στους τόπους δουλειάς. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται ν' ανέβει όταν οι τόποι δουλειάς είναι νέκρα. Οταν γίνουν αγώνες, πάλι δε θα καρπωθεί όλα τα αποτελέσματα των αγώνων, πάλι θα διασπαρούν, αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι να υπάρχει δράση και μέσα εκεί και διαπάλη. Τώρα δεν αναπτύσσεται διαπάλη γιατί δεν υπάρχει δράση. `Η αναπτύσσεται η γκρίνια, η κακομοιριά, αυτό είναι το πρόβλημα.

Υπάρχουν εστίες δράσης και σημαντική θετική πείρα και θέλουμε να μη σβήσουν αυτές, να μην εξαντληθούν, αλλά να πολλαπλασιαστούν. Με αυτή την έννοια, βλέπουμε με αγωνιστική αισιοδοξία τα πράγματα. Θα δράσουμε, θα βελτιωθούμε για να έχουμε αποτελέσματα και δε λέμε "κάποτε θα αλλάξει η κατάσταση" ή "αφού δεν αλλάζει, θα περιμένουμε". Οχι, ούτε το ένα ούτε το άλλο».


Πλούσια συζήτηση και γόνιμος προβληματισμός από τους συμμετέχοντες

Στη συζήτηση, μετά την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα, το λόγο πήραν οι παρευρισκόμενοι. Ακολουθεί ένα μικρό μέρος των τοποθετήσεων:

Η Ευαγγελία (Λίτσα) Ξηρουχάκη, συνταξιούχος καθηγήτρια Δημόσιας Υγείας στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, αφού αναφέρθηκε στα αντεργατικά, φορομπηχτικά μέτρα, που θα εφαρμόσει η συγκυβέρνηση και στην κοροϊδία της «αναδιάρθρωσης του χρέους», τόνισε πως «πρέπει να υπάρχει ενδυνάμωση στη βάση. Να οργανωθεί ο καθένας στο συνδικάτο, στο σύλλογο, στη γειτονιά», να δημιουργηθούν «πυρήνες» στους εργασιακούς χώρους, «να υπάρχει πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση».

Ο Σωτήρης Μπαράτσης, συνταξιούχος χειρουργός από το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», με αφορμή την επιρροή της Χρυσής Αυγής στους άνεργους, είπε πως «η υπεροχή του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού στο θέμα της ανεργίας θα πρέπει να τονίζεται σε καθημερινή βάση».

Ο Παναγιώτης Βασιλειάδης, φυσικοθεραπευτής, εξέφρασε προβληματισμό για τον αποκλεισμό της φωνής του ΚΚΕ από τα ΜΜΕ και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Ο Γιάννης Οικονομόπουλος, οδοντίατρος, υπογράμμισε την ανάγκη να κουβεντιάζεται συνεχώς και με απλά λόγια - ιδιαίτερα με τους νέους - η πρόταση διεξόδου του Κόμματος, «αυτό που σήμερα αποσιωπάται και είναι διάχυτο. Η άποψή μας δεν θα ακουστεί πουθενά, μόνο στη ζωντανή επαφή».

Ο Γιώργος Χριστόπουλος, τεχνολόγος ακτινολογίας στο νοσοκομείο «Ασκληπιείο» στάθηκε στο παλλαϊκό μέτωπο λέγοντας πως πρέπει να «διδαχθεί», «να καταλάβουνε στις συνοικίες, ότι το νοσοκομείο είναι δικό τους», «να συντονιστούμε με τις γειτονιές» σε κάθε μορφή αγώνα.

Η Ρούλα Ελευθεριάδη, συνταξιούχος οδοντίατρος, έχοντας ζήσει στη Σοβιετική Ενωση, μετέφερε εμπειρία από το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα, κυρίως για την ευθύνη του κράτους στην Υγεία, με έμφαση στα παιδιά, από τη στιγμή ακόμα της γέννησής τους.

Η Βάσω Μουντάκη, καρδιολόγος στο νοσοκομείο «ΕΛΠΙΣ», σημείωσε την ανάγκη για εκλαΐκευση της Λαϊκής Εξουσίας καθώς υπάρχει μεγάλο ερωτηματικό και αγωνία από τους εργαζόμενους.

Ο Βασίλης Ζαφείρης, φυσικοθεραπευτής, μίλησε για τις δυσκολίες συμμετοχής στο λαϊκό κίνημα. Μετέφερε ως θετική εμπειρία τη συζήτηση με τους εργαζόμενους του κλάδου για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού που «σόκαρε θετικά τους συναδέλφους».

Ο Πάνος Μωραΐτης, οδοντίατρος, τόνισε πως η κρίση έχει κατεβάσει πολύ τον πήχη των απαιτήσεων και ο κόσμος έχει «παθολογική απάθεια». «Θέλει κόπο και τρόπο η αλλαγή του υποκειμενικού παράγοντα» και «εκλαΐκευση η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής», είπε.

Ο Νίκος Λιβέρης, φυσικοθεραπευτής σε Κέντρο Αποκατάστασης, μίλησε για τη μεγάλη διείσδυση των επιχειρηματιών στον τομέα των Κέντρων Αποκατάστασης - με μισθούς 500 - 600 ευρώ - που θα κλείσουν τα μικρά φυσικοθεραπευτήρια. «Στην Υγεία η εκμετάλλευση είναι διπλή, των εργαζομένων, αλλά και των ασθενών», επισήμανε.

Ο Θεόδωρος Στολτίδης, οδοντίατρος, αναφέρθηκε στην άποψη ότι «οι κομμουνιστικές ιδέες είναι ωραίες, αλλά απέτυχαν», τονίζοντας ότι «ο καπιταλισμός έχει αποτύχει παντού». Πρέπει να αξιοποιούνται πάντα στις συζητήσεις αυτές οι προνομιακές ιδέες και να εκλαϊκεύονται.

Ο Χρήστος Παπαζαχαρίας, γενικός χειρουργός στο ΚΑΤ, σημείωσε ότι σωστά αναδείχτηκε η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ και προεκλογικά, γιατί είναι αναγκαίο να τονίζεται στην αντιπαράθεση, ότι πρέπει να «φύγει» ο καπιταλιστής.

Η Χάρις Τσαρμπού, φυσικοθεραπεύτρια ιδιωτική υπάλληλος, μίλησε για τη θετική εμπειρία από τις πρόσφατες εκλογές στο σύλλογο φυσικοθεραπευτών Κορίνθου.

Ο Πασχάλης Μολυβδάς, συνταξιούχος καθηγητής Ιατρικής, τόνισε την ανάγκη η απάθεια και η αποχή να αντιμετωπιστούν ιδεολογικά. «Να αποσαφηνιστεί ότι το ΚΚΕ δεν είναι αυτό το "αριστερά" που ζούμε. Να αντιμετωπιστεί μαχητικά η λεγόμενη "ενότητα της αριστεράς"», συμπλήρωσε.

Η Αλεξία Παναγοπούλου, φυσικοθεραπεύτρια στο «ΨΝΑ Δαφνί», σημείωσε πως πρέπει να υπάρχει ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα: «Δεν είμαστε μόνο εργαζόμενοι, ούτε μόνο γονείς, ούτε μόνο πολίτες. Γι' αυτό πρέπει να δυναμώσουν οι αγώνες μας σε όλους τους τομείς».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ