«Εγώ γνώριζα μια βδομάδα ότι ο κ. Αποστολάκης έχει δεχτεί κρούση για να αναλάβει (...) Πήγα την Τετάρτη στη Βουλή και περίμενα να ακούσω, έστω να δω μια κίνηση, ένα νεύμα από την πλευρά του κ. Μητσοτάκη ότι ενδιαφέρεται να πάμε σε μια συνεννόηση πολιτική, σε μια συναινετική επιλογή για το πρόσωπο που θα ηγηθεί της Πολιτικής Προστασίας...». Με αυτόν τον γλαφυρό τρόπο απέδωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε προχτεσινή του συνέντευξη, το παζάρι πίσω από τον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό.

Βέβαια, το έδαφος της συναίνεσης ανάμεσα στη ΝΔ, στον ΣΥΡΙΖΑ και στα άλλα αστικά κόμματα, άρα και η δυνατότητα μετακίνησης στελεχών από τον έναν στον άλλο, είναι υπαρκτό. Και δεν είναι άλλο από τη στρατηγική που υπηρετούν από κοινού, στα κρίσιμα για το κεφάλαιο ζητήματα.

Η περίπτωση της Πολιτικής Προστασίας δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Ποιος δεν θυμάται τον ΣΥΡΙΖΑ να ζητάει επίμονα τον ορισμό υπουργού Υγείας κοινής αποδοχής την ώρα που τα δημόσια νοσοκομεία κατέρρεαν, με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και της πολιτικής τους για την εμπορευματοποίηση της Υγείας;

Ποιος ξεχνάει ότι την περασμένη άνοιξη ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε «πολιτικό μορατόριουμ» για να αντιμετωπιστεί η «έκρυθμη κατάσταση», όπως βαφτίζονταν οι κινητοποιήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος; Διαφήμιζε μάλιστα ως μεγάλο πλεονέκτημα έναντι της ΝΔ ότι αυτός μπορεί καλύτερα να διασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή», την ανοχή δηλαδή ή και τη συστράτευση στους στόχους και στα προτάγματα του κεφαλαίου.

Ποιος δεν θυμάται το «θα λογαριαστούμε μετά» του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές της πανδημίας, που έδινε «χείρα βοηθείας» στην κυβέρνηση να βάλει κάτω από το χαλί τις τεράστιες ευθύνες της για το χάλι στη Υγεία, αλλά και για την απουσία μέτρων προστασίας σε «κρίκους» που αποδείχθηκαν κρίσιμοι για τη διάδοση της νόσου, όπως τα σχολεία, οι χώροι δουλειάς, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;

Από την άλλη, η κίνηση Μητσοτάκη να επισφραγίσει το κλίμα της συναίνεσης με την υπουργοποίηση ενός πρώην υπουργού και σημερινού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί επιβεβαίωση ότι τα μεγάλα που τους φέρνουν κοντά είναι περισσότερα και πολύ πιο σημαντικά από τις διαφορές τους, που είναι υπαρκτές και αξιοποιούνται στον ανταγωνισμό για την κυβερνητική εναλλαγή, για να χαράσσονται κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και να συντηρούνται ψευτοδιλήμματα.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αντεργατικό τερατούργημα που πέρασε η κυβέρνηση το καλοκαίρι και που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε πάνω από τα μισά άρθρα του, την ίδια ώρα που κατήγγελλε την κυβέρνηση για «νεοφιλελεύθερες αντεργατικές εμμονές»!

Οσο πυκνώνουν τα αδιέξοδα για τον λαό και επιβεβαιώνεται ότι το αντιλαϊκό κράτος «έχει συνέχεια», όσο τα διάφορα «γιατροσόφια» για την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, την πανδημία, το Μεταναστευτικό, τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο περιβάλλον αποδεικνύονται φαρμάκι για τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού, τόσο δυναμώνουν οι φωνές στο αστικό πολιτικό σύστημα για «ευρύτερες συναινέσεις», αλλά και ο καβγάς για το ποιος τις δυναμιτίζει.

Το κάλεσμά τους απευθύνεται πρώτα απ' όλα στον λαό, ζητώντας συγχωροχάρτι για την αντιλαϊκή πολιτική που τον έφερε ως εδώ και συναίνεση για την επιτάχυνσή της, με το «μαστίγιο» της καταστολής και το «καρότο» της εννσωμάτωσης.

Στο χέρι του λαού είναι να τους χαλάσει τα σχέδια, σπάζοντας τον «φαύλο κύκλο» των αδιεξόδων και της απογοήτευσης, κάθε φορά που εναποθέτει τις ελπίδες του στους «σωτήρες» της κυβερνητικής εναλλαγής, στο μικρότερο κακό, στον «καταλληλότερο» διαχειριστή της βάρβαρης πολιτικής. Χωρίς να χαθεί πολύτιμος χρόνος, τώρα είναι η ώρα να οργανώσει αποφασιστικά την πάλη του, να συγκροτήσει τη δική του συμμαχία, να παλέψει για τις σύγχρονες ανάγκες του.