Ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, σε μια ανύποπτη - φαινομενικά - στιγμή, δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρει αν κάποιος αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως "Τούρκος" ή "Μακεδόνας", αλλά τον ενδιαφέρει να μην αλλάξουν τα σύνορα...

Βέβαια, μπορεί ο υπουργός να μην ενδιαφέρεται (αν και οι Τούρκοι και οι Αμερικάνοι... ενδιαφέρονται πολύ), αλλά έτσι κι αλλιώς το πράγμα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Φυσικά, η κυβέρνηση διά στόματος πρωθυπουργού, υποστηρίζει ότι δεν τίθεται θέμα αλλαγής της πολιτικής της στο ζήτημα της "συλλογικής αναγνώρισης" εθνικών μειονοτήτων στη χώρα (σ.σ: το ατομικό δικαίωμα του εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού οιουδήποτε θα κυρωθεί από τη Βουλή το φθινόπωρο, σύμφωνα με τον κ. Τσοχατζόπουλο), αλλά, στο μεταξύ στελέχη της αφήνουν υπονοούμενα για "αλλαγές"...

***

Μήπως, απλώς, η ελληνική κυβέρνηση ένιωσε μια ακατάπαυστη ανάγκη να ασχοληθεί επειγόντως με την επίλυση των προβλημάτων της μουσουλμανικής μειονότητας;... Κατά τόσο συμπτωματικό τρόπο, παρά τις εξελίξεις στην περιοχή, τώρα τους έπιασε ο πόνος τους κυβερνώντες;...

***

Οι μειονότητες, δε, πάντα αποτελούσαν εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστών για την εφαρμογή των κατά καιρούς πολιτικών τους επιδιώξεων. Αυτή η ιστορική αλήθεια, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ επείγεται, λόγω της "νέας δομής" του να λύσει "εκκρεμότητες" της ΝΑ του πτέρυγας (ελληνοτουρκικά, Αιγαίο, Κύπρος κλπ.), συμπαρασύρει και το κεφάλαιο "μειονότητα" στην Ελλάδα.

Σε ό,τι αφορά στη χώρα μας, ο αστικός πολιτικός κόσμος, είχε δυο δρόμους, ανέκαθεν, να αντιμετωπίζει το θέμα της μειονότητας:

Ο ένας ήταν και είναι ο δρόμος του εθνικισμού, στα πλαίσια μιας υποτελούς και ταυτόχρονα μικροϊμπεριαλιστικής πολιτικής, που δίνει στον ιμπεριαλισμό"αφορμές" για να επεμβαίνει στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας, με πρόσχημα το "ενδιαφέρον του" για τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Ο άλλος ήταν και είναι ο δρόμος του "κοσμοπολιτισμού", που επιδεικνύει η κυβέρνηση και οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών. Του επίσης υποτελούς και εξαρτημένου "κοσμοπολιτισμού" της ολιγαρχίας, που επίσης οδηγεί στο ίδιο τέρμα: Στην απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που αποτελεί "εισιτήριο", ώστε να μπορούν οι εγχώριοι πλουτοκράτες να λαμβάνουν έγκριση από τις πολυεθνικές και τους "συμμάχους", για να συμμετάσχουν κι αυτοί στο πλιάτσικο κατά των Βαλκανίων.

Μάλιστα, αυτή τη φορά τα επικίνδυνα παιχνίδια για τη χώρα και το λαό της ολόκληρο (ανεξαρτήτως γλώσσας, θρησκείας και καταγωγής), παίζονται με αφορμή όχι το ότι δεν ικανοποιούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα της μειονότητας, αλλά- και εδώ είναι η υποκρισία -, παίζονται με πρόσχημα ότι ακολουθούνται πολιτικές για τη, δήθεν, ικανοποίηση αυτών των δικαιωμάτων... Πρόκειται για τις δυο τακτικές της ίδιας, ταξικής, στη βάση της, πολιτικής.***

"Το ΚΚΕ - σημειώνεται - είναι στο πλευρό κάθε λαού ή μειονότητας (εθνικής, γλωσσικής, θρησκευτικής, πολιτιστικής), που διεκδικεί τα δικαιώματά της. Οι μειονότητες μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν γέφυρες φιλίας ανάμεσα στους λαούς. Επισημαίνει, όμως, ότι οι μειονότητες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μετατρέπονται σε όργανα στα χέρια των ιμπεριαλιστών, πάντα και πολύ περισσότερο σήμερα, που σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης αποτελούν εργαλείο παρέμβασης των ιμπεριαλιστών, για να δικαιολογούν τον πόλεμο και την κάθε μορφής επέμβαση. Οι ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους λαούς και τις μειονότητες, αλλά μόνο για την προώθηση γεωστρατηγικών συμφερόντων, μέσω της πρόκλησης αντιπαράθεσης και, μάλιστα, με τις πιο ακραίες μορφές, όπως είναι ο πόλεμος. Στις συνθήκες της ταξικής κοινωνίας και της διεθνούς δράσης του ιμπεριαλισμού, οι μειονότητες πρέπει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους σε συμπαράταξη και κοινή δράση με το λαό της χώρας στην οποία ζουν. Τα κοινά ταξικά συμφέροντα αποτελούν τη βάση για την αντιμετώπιση των διαιρετικών προσπαθειών, είτε αυτές προέρχονται από τις εγχώριες κυβερνήσεις και τον ξένο παράγοντα, είτε από τις ίδιες τις ηγεσίες τους, που πολλές φορές επιδιώκουν τον αποχωρισμό ή την αυτονομία, όχι για να ελευθερώσουν το λαό τους από την καταπίεση, αλλά για να τον καταπιέζουν οι ίδιες ή για να απολαύσουν τα αργύρια της προσχώρησής τους στα στρατηγικά σχέδια των ιμπεριαλιστικών χωρών".

Κείμενα:

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου, σε μια ανύποπτη - φαινομενικά - στιγμή, δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρει αν κάποιος αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως "Τούρκος" ή "Μακεδόνας", αλλά τον ενδιαφέρει να μην αλλάξουν τα σύνορα...

Βέβαια, μπορεί ο υπουργός να μην ενδιαφέρεται (αν και οι Τούρκοι και οι Αμερικάνοι... ενδιαφέρονται πολύ), αλλά έτσι κι αλλιώς το πράγμα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Φυσικά, η κυβέρνηση διά στόματος πρωθυπουργού, υποστηρίζει ότι δεν τίθεται θέμα αλλαγής της πολιτικής της στο ζήτημα της "συλλογικής αναγνώρισης" εθνικών μειονοτήτων στη χώρα (σ.σ: το ατομικό δικαίωμα του εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού οιουδήποτε θα κυρωθεί από τη Βουλή το φθινόπωρο, σύμφωνα με τον κ. Τσοχατζόπουλο), αλλά, στο μεταξύ στελέχη της αφήνουν υπονοούμενα για "αλλαγές"...

***

Μήπως, απλώς, η ελληνική κυβέρνηση ένιωσε μια ακατάπαυστη ανάγκη να ασχοληθεί επειγόντως με την επίλυση των προβλημάτων της μουσουλμανικής μειονότητας;... Κατά τόσο συμπτωματικό τρόπο, παρά τις εξελίξεις στην περιοχή, τώρα τους έπιασε ο πόνος τους κυβερνώντες;...

***

Οι μειονότητες, δε, πάντα αποτελούσαν εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστών για την εφαρμογή των κατά καιρούς πολιτικών τους επιδιώξεων. Αυτή η ιστορική αλήθεια, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ επείγεται, λόγω της "νέας δομής" του να λύσει "εκκρεμότητες" της ΝΑ του πτέρυγας (ελληνοτουρκικά, Αιγαίο, Κύπρος κλπ.), συμπαρασύρει και το κεφάλαιο "μειονότητα" στην Ελλάδα.

Σε ό,τι αφορά στη χώρα μας, ο αστικός πολιτικός κόσμος, είχε δυο δρόμους, ανέκαθεν, να αντιμετωπίζει το θέμα της μειονότητας:

Ο ένας ήταν και είναι ο δρόμος του εθνικισμού, στα πλαίσια μιας υποτελούς και ταυτόχρονα μικροϊμπεριαλιστικής πολιτικής, που δίνει στον ιμπεριαλισμό"αφορμές" για να επεμβαίνει στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας, με πρόσχημα το "ενδιαφέρον του" για τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Ο άλλος ήταν και είναι ο δρόμος του "κοσμοπολιτισμού", που επιδεικνύει η κυβέρνηση και οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών. Του επίσης υποτελούς και εξαρτημένου "κοσμοπολιτισμού" της ολιγαρχίας, που επίσης οδηγεί στο ίδιο τέρμα: Στην απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που αποτελεί "εισιτήριο", ώστε να μπορούν οι εγχώριοι πλουτοκράτες να λαμβάνουν έγκριση από τις πολυεθνικές και τους "συμμάχους", για να συμμετάσχουν κι αυτοί στο πλιάτσικο κατά των Βαλκανίων.

Μάλιστα, αυτή τη φορά τα επικίνδυνα παιχνίδια για τη χώρα και το λαό της ολόκληρο (ανεξαρτήτως γλώσσας, θρησκείας και καταγωγής), παίζονται με αφορμή όχι το ότι δεν ικανοποιούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα της μειονότητας, αλλά- και εδώ είναι η υποκρισία -, παίζονται με πρόσχημα ότι ακολουθούνται πολιτικές για τη, δήθεν, ικανοποίηση αυτών των δικαιωμάτων... Πρόκειται για τις δυο τακτικές της ίδιας, ταξικής, στη βάση της, πολιτικής.***

"Το ΚΚΕ - σημειώνεται - είναι στο πλευρό κάθε λαού ή μειονότητας (εθνικής, γλωσσικής, θρησκευτικής, πολιτιστικής), που διεκδικεί τα δικαιώματά της. Οι μειονότητες μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν γέφυρες φιλίας ανάμεσα στους λαούς. Επισημαίνει, όμως, ότι οι μειονότητες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μετατρέπονται σε όργανα στα χέρια των ιμπεριαλιστών, πάντα και πολύ περισσότερο σήμερα, που σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης αποτελούν εργαλείο παρέμβασης των ιμπεριαλιστών, για να δικαιολογούν τον πόλεμο και την κάθε μορφής επέμβαση. Οι ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους λαούς και τις μειονότητες, αλλά μόνο για την προώθηση γεωστρατηγικών συμφερόντων, μέσω της πρόκλησης αντιπαράθεσης και, μάλιστα, με τις πιο ακραίες μορφές, όπως είναι ο πόλεμος. Στις συνθήκες της ταξικής κοινωνίας και της διεθνούς δράσης του ιμπεριαλισμού, οι μειονότητες πρέπει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους σε συμπαράταξη και κοινή δράση με το λαό της χώρας στην οποία ζουν. Τα κοινά ταξικά συμφέροντα αποτελούν τη βάση για την αντιμετώπιση των διαιρετικών προσπαθειών, είτε αυτές προέρχονται από τις εγχώριες κυβερνήσεις και τον ξένο παράγοντα, είτε από τις ίδιες τις ηγεσίες τους, που πολλές φορές επιδιώκουν τον αποχωρισμό ή την αυτονομία, όχι για να ελευθερώσουν το λαό τους από την καταπίεση, αλλά για να τον καταπιέζουν οι ίδιες ή για να απολαύσουν τα αργύρια της προσχώρησής τους στα στρατηγικά σχέδια των ιμπεριαλιστικών χωρών".

Κείμενα:

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ