Συνέντευξη Τύπου για τις πολιτικές εξελίξεις παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Στην εισηγητική ομιλία, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Εμείς θεωρούμε ότι βασικό στοιχείο των πολιτικών εξελίξεων είναι ότι εδώ και έξι μήνες, μπορώ να πω ότι από τα τέλη του περασμένου χρόνου, από το Δεκέμβρη, έχουμε σημαντικές αποδείξεις της τάσης ανάκαμψης του εργατικού, λαϊκού κινήματος, με αλλεπάλληλους και σημαντικούς αγώνες.

Κορυφαίες ήταν οι απεργιακές κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια, αλλά εδώ συμπεριλαμβάνουμε τον αναβρασμό, τις συζητήσεις, τις διεργασίες που συντελούνται πολλές φορές μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, στους χώρους δουλειάς, στα γραφεία, στις επιχειρήσεις, στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στα γιαπιά.

Αυτό το στοιχείο, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να σταθεροποιηθεί, να ενισχυθεί, να διευρυνθεί, αυτό, αν θέλετε, θα είναι το πραγματικά καινούριο που υπάρχει σήμερα, μια και όλα όσα ζούμε, μπορεί να φαίνονται καινούρια στο λαό, αλλά ωστόσο ήταν δυστυχώς προδιαγεγραμμένα εδώ και πολλά χρόνια.

Το κίνημα σήμερα βρίσκεται μπροστά σε σημαντικές επιλογές. Πριν απ' όλα πρέπει να μαζικοποιηθεί, να οργανωθεί καλύτερα. Υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις, ιδιαίτερα νέοι και νέες στην ηλικία, γυναίκες, που προβληματίζονται να μπουν στη δράση.

Καινούριες δυνάμεις μπήκαν στον αγώνα και πολλές άλλες βρίσκονται σε μια τέτοια αναζήτηση, σκεπτόμενοι τις δυσκολίες, ερχόμενοι αντιμέτωποι με την εργοδοτική τρομοκρατία, αλλά και με μια συστηματική προπαγάνδα τρομοκράτησης που γίνεται και ταυτόχρονα εφησυχασμού, σύγχυσης, αποπροσανατολισμού.

Θεωρούμε ότι σήμερα το κίνημα, ως το σχετικά νέο στοιχείο των εξελίξεων, πρέπει να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του από πολλές παγίδες και δυσκολίες που θα έχει μπροστά του. Υπάρχουν ορισμένα καινούρια στοιχεία που το κάνουν ένα κίνημα πρωτόγνωρο, που, χωρίς να αποστασιοποιείται από την προηγούμενη πείρα, δεν μπορεί να την αντιγράψει μηχανιστικά.

Ποια είναι τα καινούρια στοιχεία: Είναι η οικονομική κρίση βεβαίως, η οποία δεν αγκαλιάζει μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη και παγκόσμια. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά το '74 ή και μετά τα τέλη της δεκαετίας του '50, έχουμε απόλυτη μαζική επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, του εισοδήματός τους. Οχι σχετική επιδείνωση, σχετική χειροτέρευση, αλλά απόλυτη, έχουμε ονομαστική μείωση μισθών και συντάξεων. Αυτό δεν το είχαμε ζήσει τα προηγούμενα χρόνια για μια σειρά λόγους ιστορικούς και συγκεκριμένους που δεν είναι δυνατό να τους αναφέρουμε αναλυτικά σήμερα.

Αλλεπάλληλες δέσμες μέτρων είναι μπροστά μας. Δεν είναι μόνο τα μέτρα τώρα τον Ιούνη, το Σεπτέμβρη, για την πρώτη, για τη δεύτερη, για την τρίτη δόση των δανείων που θα έρθουν στην Ελλάδα ή και μπορεί και να μην έρθουν. Δέσμες μέτρων αντιλαϊκών, αντεργατικών και βάρβαρων, έρχονται και εκτός επίσημου μνημονίου.

Τι είναι π.χ. ο "Καλλικράτης"; Πάρα πολλά πράγματα που έχουν σχέση με το άδειασμα της τσέπης των εργαζομένων, με την πιο βαθιά εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, θα περάσουν μέσα από αυτήν τη διοικητική μεταρρύθμιση όπως τη λένε, μέσα από τον "Καλλικράτη", τις νέες περιφέρειες και τους καινούργιους δήμους.

Επομένως, οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν στο νου τους το σύνολο και όχι μόνο αυτό που καθημερινά έρχεται και βρίσκεται στα δελτία ειδήσεων ή στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων.

Σήμερα δεν απαιτείται απλώς ένα κίνημα διαμαρτυρίας, ένα κίνημα με αμυντικά ή ακόμα και αποσπασματικά επιθετικά αιτήματα. Βεβαίως και η άμυνα δεν έχει χάσει την αξία της και τα επιθετικά αιτήματα διατηρούν την αξία τους. Αλλά αυτό το κίνημα δεν είναι σε θέση να απειλήσει πραγματικά αυτούς που απειλούν το λαό, δεν είναι σε θέση να αποσπάσει έστω κάποιες προσωρινές νίκες, πολύ περισσότερο δεν είναι σε θέση να νικήσει αύριο.

Πέρα από τα μέτωπα πάλης, που χρειάζεται να αναπτυχθούν σήμερα και που έχουν σχέση π.χ. με τις συλλογικές συμβάσεις. Και όταν λέμε συλλογικές συμβάσεις εννοούμε και ως θεσμό, αλλά και ως πραγματική αύξηση των μισθών και των μεροκάματων των εργαζομένων. Υπάρχει το μέτωπο της κοινωνικής ασφάλισης, των ιδιωτικοποιήσεων, υπάρχουν καθημερινά μέτωπα, του περιβάλλοντος κ.λπ.

Και πάλι, όσο επιθετικό και αν είναι το κίνημα, προβάλλοντας τα αιτήματά του, δεν αρκεί να ασκήσει αποφασιστική πίεση, αν δεν εντάξει αυτά τα αιτήματα, τα γενικά, τα κλαδικά, τα τοπικά, μέσα σε ένα γενικότερο ιδεολογικό και πολιτικό περίγραμμα, δεν εννοούμε κομματικό περίγραμμα, αλλά οπωσδήποτε μέσα σε ένα ιδεολογικό και πολιτικό περίγραμμα.

Να δώσουμε ορισμένα στοιχεία αυτού του ιδεολογικού και πολιτικού περιγράμματος: Η αιτία της κρίσης. Αν η αιτία της κρίσης θεωρείται η αδιαφάνεια, ή ο μεγάλος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, όπως μας λένε, ή αν είναι οι μίζες, ή αν είναι "ο κλέψας του κλέψαντος", ή αν είναι οι ανίκανοι διαχειριστές, ή αν είναι η ρουσφετολογία. Αν αυτά θεωρηθούν ως αιτία της κρίσης και υιοθετηθούν μέσα στις γραμμές του κινήματος, τότε δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτα. Γυροφέρνεις στα ίδια και, σε τελευταία ανάλυση, θα σε πείσουν να δεχτείς θυσίες που δεν έχεις κανένα λόγο να τις κάνεις.

Επομένως, ένα από τα βασικά ιδεολογικά - πολιτικά περιγράμματα ενός επιθετικού κινήματος, με όσο γίνεται εφικτή αποτελεσματικότητα, πρέπει να είναι ότι η αιτία της κρίσης είναι βαθύτερη. Δεν είναι καν ούτε στο επίπεδο μόνο του πολιτικού συστήματος. Εχει να κάνει με όλον τον τρόπο παραγωγής, όπου τα πάντα οργανώνονται με κριτήριο το κέρδος, το μονοπωλιακό κέρδος, και όχι τις ανθρώπινες ανάγκες.

Η κρίση οξύνθηκε, λόγω της προσαρμογής και ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμα και αν θεωρήσει κανείς ότι στην Ελλάδα έχουμε κρίση λόγω του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, που είναι ένα υπαρκτό πολιτικό ζήτημα, πάλι το κίνημα δεν είναι σε θέση να αντεπιτεθεί.

Υπάρχει, βεβαίως, αυξημένο χρέος, υπάρχουν ελλείμματα, αυτά όμως είναι αποτέλεσμα των παροχών στους επιχειρηματίες, στην πλουτοκρατία, στο μεγάλο κεφάλαιο, των φοροαπαλλαγών και όχι μόνο της φοροδιαφυγής. Είναι το κόστος προσαρμογής στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στην απελευθέρωση της αγοράς κ.λπ. και να προσθέσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα εξοπλιστικά προγράμματα, τα οποία είναι καθορισμένα από το ΝΑΤΟ και λόγω της γεωγραφικής περιοχής της Ελλάδας κ.λπ.

Επομένως, το κίνημα σήμερα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν μπορεί να έχει ιδεολογική ενότητα, πολιτική ενότητα και ταυτότητα κομματική, παρόλα αυτά πρέπει να ξεκαθαρίσει το εξής: Η κρίση είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε ένα ευρώ δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι. Αυτό δίνει τη δυνατότητα ο αγώνας να αποκτήσει και μια ορισμένη αποτελεσματικότητα, γιατί είναι ένα κίνημα που πραγματικά φοβίζει, απειλεί και πιέζει πραγματικά αλλά και πάλι δε φτάνει αυτό.

Εμείς θεωρούμε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να απεμπλακούν από ορισμένα ιδεολογήματα, που, αν θέλετε, τους εμπλέκουν και με κόμματα εξουσίας. Ξέρουμε ότι αυτή θα είναι μια δύσκολη και βασανιστική πορεία. Εμείς θέλουμε να βοηθήσουμε πηγαίνοντας κοντά στους εργαζόμενους, συζητώντας μαζί τους, αλλά ερχόμενοι και εκείνοι κοντά μας και μαζί μας, σε συνεργασία, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Ενα θέμα αυτό.

Να αρχίσουν να σκέφτονται ότι η αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι κανένα ταμπού. Αλλωστε, τώρα υπάρχουν πολλά σενάρια εκδίωξης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και διπλού νομίσματος στην Ελλάδα, δραχμή και ευρώ. Υπάρχουν μια σειρά σενάρια, τα οποία όμως θεωρούνται, είτε το ένα είτε το άλλο, καλά για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Δεν είναι σενάρια τα οποία αποβλέπουν σε μια φιλολαϊκή πολιτική. Γιατί να μη σκεφτεί ο λαός και αυτήν την προοπτική;

Και παραπέρα. Γιατί να μη σκεφτεί την προοπτική της λαϊκής εξουσίας που εμείς προτείνουμε;

Λέμε, δηλαδή, χωρίς βεβαίως το κίνημα να εγκαταλείπει τα άμεσα μέτωπα πάλης, σε καμία περίπτωση, μπαίνοντας όμως οι εργαζόμενοι μέσα στις γραμμές του κινήματος, πρέπει να σκεφτούν ότι η αντεπίθεση σήμερα δεν μπορεί να είναι απλώς μόνο στις μορφές πάλης, μόνο στις απεργίες. Χρειάζονται και ακόμα πιο ανεβασμένες μορφές πάλης, αλλά η κλιμάκωση του αγώνα πρέπει να είναι στην πολιτική κατεύθυνση.

Στα πολιτικά συνθήματα, στο ιδεολογικό πλαίσιο, στην κοινωνική συμμαχία. Εργατική τάξη - αυτοαπασχολούμενοι της πόλης - φτωχή αγροτιά μαζί και ταυτόχρονα να μπουν στην πάλη περισσότεροι νέοι και νέες, γυναίκες, μετανάστες και όλο αυτό το κίνημα πρέπει, όχι απλώς να ασκήσει πίεση στα υπουργεία και έξω από τη Βουλή, αλλά να προκαλέσει ρήγματα στην πολιτική εξουσία. Να την κάνει ουσιαστικά αδύνατη, να την κάνει φοβισμένη.

Η πολιτική εξουσία θα αισθάνεται αδύνατη και φοβισμένη ή θα είναι τρομοκρατημένος και παραπλανημένος ο λαός, δηλαδή ηττημένος. Και, βεβαίως, όχι απλώς να φοβίσει την πολιτική εξουσία, να της επιβάλει ρήγματα, να την αδυνατίσει, να μην μπορεί αυτή να διαχειρίζεται τα πράγματα όπως πριν και όταν δημιουργηθούν όλες οι προϋποθέσεις, γιατί όχι, να διεκδικήσει και μια άλλη εξουσία.

Μια κοινωνία που να είναι οργανωμένη από το λαό, με βάση τις ανθρώπινες, τις λαϊκές ανάγκες. Δε λέμε ότι αυτά μπορεί να γίνουν σε μια μέρα, αλλά το κίνημα σήμερα δεν μπορεί να είναι μια επανάληψη του πιο δυναμικού κινήματος της δεκαετίας του '70 και του '80. Είναι άλλες οι ανάγκες, άλλη η φάση που περνάμε.

Η κυβέρνηση, οι μηχανισμοί που υπάρχουν και τα άλλα κόμματα συντηρούν τη λογική ότι στην Ελλάδα υπάρχει "παθογένεια", "σαπίλα", ότι μάλιστα η παθογένεια είναι μέσα στο DNA του λαού. Οτι είμαστε ένας λαός που από το Βυζάντιο ακόμα έχουμε μάθει στη μίζα και στη διαφθορά. Κοιτάξτε, αναλύοντας την κοινωνική συμπεριφορά αναγνωρίζουμε κι εμείς πάρα πολλά τέτοια σημάδια και δεν τα αγνοούμε. Βάζουμε όμως αλλιώς το ερώτημα. Απ' αυτήν την παθογένεια ποιος ωφελήθηκε; Δεν ωφελήθηκε ο λαός.

Απ' αυτήν την παθογένεια ωφελήθηκαν τα κόμματα εξουσίας και να το πούμε πιο πολιτικά και πιο σοβαρά, αυτή ήταν η πολιτική των κοινωνικών συμμαχιών της αστικής τάξης στην Ελλάδα και των κομμάτων της. Η ρουσφετολογία τι δημιούργησε; Εγκλωβισμό στα κόμματα εξουσίας. Η μίζα και η διαφθορά τι δημιουργούσαν και δημιουργούν; Εγκλωβισμό στα κόμματα εξουσίας. Ολα αυτά, δηλαδή, τα φαινόμενα ηθικής φύσης ήταν η πολιτική συμμαχία της κυρίαρχης τάξης.

Μήπως δε γνώριζαν τη φοροδιαφυγή; Μήπως δεν ήξεραν τα κόλπα που γίνονται με υπερτιμολογήσεις, υποτιμολογήσεις, τη συμφωνία του μικροπωλητή με τον πελάτη; Αυτά τα ανέχονταν, τα ήθελαν, γιατί ήταν η πολιτική των κοινωνικών συμμαχιών. Τώρα που το πράγμα συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια δεν τους ενδιαφέρουν ή τους ζημιώνουν αυτές οι κοινωνικές συμμαχίες και "αδειάζουν" μικρομεσαία στρώματα. "Αδειάζουν" ορισμένα τμήματα των εργαζομένων όπως είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.λπ. και διαμορφώνουν μια ολομέτωπη επίθεση.

Εμείς έτσι τα εξηγούμε τα πράγματα και έτσι πρέπει να τα δουν και οι εργαζόμενοι, γιατί πρέπει το κίνημα να βάλει πλώρη με όρους ρήξης και ανατροπής κι αυτό θα του επιφέρει ενδεχομένως και ορισμένες κατακτήσεις ή θα ανακόψει τα χειρότερα μέτρα ή θα κερδίσει χρόνο κι αυτό είναι μια κατάκτηση.

Επιτρέψτε μου να τελειώσω, λέγοντας ορισμένα στοιχεία των εξελίξεων, στοιχεία που κατά τη γνώμη μας πρέπει να παρθούν επίσης υπόψη από τους εργαζόμενους.

Η ευρωζώνη παραπαίει και μέσα εκεί η Ελλάδα, αν ακόμα έχει ανάκαμψη, η πρόβλεψη είναι ότι αυτή θα είναι ισχνή, αναιμική και θα βρίσκεται συνεχώς κάτω από τον κίνδυνο νέας κρίσης. Η ευρωζώνη κυριολεκτικά παραπαίει. Πότε η Ουγγαρία, η Ουγγαρία είναι εκτός Ευρωζώνης, πότε η Πορτογαλία, κ.λπ. και οι χώρες εκτός ευρωζώνης έχουν πρόβλημα, υπάρχει αλληλεπίδραση, γιατί παραπαίει ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Και οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις που κάνουν αυτή τη στιγμή για την Ευρωπαϊκή Ενωση, για την ευρωζώνη ιδιαίτερα, αλλά και για την αμερικάνικη και την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία είναι ότι η ανάκαμψη είναι επισφαλής. Θα είναι αναιμική και θα συνοδευτεί από υψηλά ποσοστά ανεργίας παγκόσμια και μείωση γενικά των ιδιωτικών επενδύσεων.

Πρέπει να παρθεί υπόψη ότι η Ελλάδα είναι ενταγμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ενταγμένη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που σήμερα χαρακτηρίζεται από τις οξύτατες και τρομακτικές αντιθέσεις ανάμεσα στα κράτη και ανάμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους.

Το καινούργιο που υπάρχει και κάνει αναγκαία την προβολή της λαϊκής εξουσίας είναι το γεγονός ότι το αστικό σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα δε διαθέτει, και πια δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει, τα ίδια γιατροσόφια που χρησιμοποιούσε πριν.

Γι' αυτό τους βλέπετε να τσακώνονται μεταξύ τους. Να αυξήσουν λένε τις κρατικές παροχές στις επιχειρήσεις, ώστε να γίνουν επενδύσεις. Αν το κάνουν όμως αυτό θα μεγαλώσουν τα δημόσια χρέη και ο πληθωρισμός. Αν πάλι δεν ενισχύσουν τους μονοπωλιακούς ομίλους με κρατικά πακέτα, τα οποία βεβαίως θα τα πάρουν από τους εργαζόμενους, τότε θα έχουμε ύφεση, άρα πάλι ανεργία. Φαύλος κύκλος, δηλαδή.

Γιατί τσακώνονται; Πρώτον, για το ποια χώρα καπιταλιστική, ποιο κράτος θα βγει λιγότερο ζημιωμένο από την κρίση. Η Γερμανία, παραδείγματος χάρη, σκέφτεται, με ευρώ πιο αδύνατο κερδίζω στις εξαγωγές. Ναι, αλλά έτσι πλήττονται οι εξαγωγές των Ηνωμένων Πολιτειών. Ετσι θα οξυνθούν οι αντιθέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Γερμανίας και Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τι θα γίνει με το κινέζικο νόμισμα; Σκοτώνονται. Το δολάριο, το κινέζικο, το ευρώ και μην ξεχνάμε ότι έρχονται και λατινοαμερικανικές χώρες στο προσκήνιο, όπως είναι η Βραζιλία.

Ολοι αυτοί οι καυγάδες που γίνονται μεταξύ τους, ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα πληρώσει την κρίση και ποιο θα διασωθεί και θα ενισχυθεί, ποιο κράτος θα αναβαθμιστεί και ποιο θα υποβαθμιστεί, όλος αυτός ο πόλεμος, όλες αυτές οι αντιθέσεις σταματάνε ως ένα σημείο, εκεί που χρειάζεται να ενωθούν εναντίον των λαών. Οποια σενάρια και να εφαρμόσουν, τους λαούς θέλουν να ισοπεδώσουν. Είναι ενωμένοι κατά των λαών, διαιρεμένοι στην αγορά.

Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα; Ακολουθώντας - ας πούμε - τη λογική του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑ.Ο.Σ. ή ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ - Συνασπισμού, που στην καλύτερη περίπτωση λένε αναδιαπραγμάτευση του χρέους κ.λπ. Για το λαό όχι. Αυτά είναι μέσα στις ίδιες τις λογικές που συζητιούνται επίσημα μέσα στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ποια μπορεί να είναι η εναλλακτική λύση; Κίνημα και δρομολόγηση εξελίξεων για την αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας.

Τέλος, πρέπει να ανησυχήσουμε και για το εξής: Οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στους συμμάχους τους και ιδιαίτερα στην περιοχή που είναι η Ελλάδα, ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία, ας το πω έτσι, και στην Αφρική, αυτοί οι ανταγωνισμοί θα λυθούν μόνο με τον οικονομικό πόλεμο; Θα έχουμε ή δε θα έχουμε αύξηση των τοπικών συγκρούσεων; Εμείς νομίζουμε πως ναι.

Η ιστορία που έγινε έξω από τη Γάζα, πέρα από το μεγάλο θέμα του δικαιώματος του Παλαιστινιακού λαού να έχει το δικό του κράτος, με τα σύνορά του και να μην είναι αποκλεισμένη η Γάζα και όλη η Παλαιστίνη, αντανακλά στις σοβαρές συγκρούσεις στο περιφερειακό επίπεδο ανάμεσα στην Τουρκία - Ισραήλ και στο Ιράν, αλλά αυτές οι συγκρούσεις δε μένουν εκεί. Πιο πάνω απ' αυτές τις δυνάμεις υπάρχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ενωση, υπάρχει η Ρωσία, υπάρχει η Κίνα.

Μην ξεχνάτε ότι η μεν Ελλάδα είναι το πέρασμα των κινεζικών κεφαλαίων για την Ευρώπη, η Κύπρος των αραβικών κεφαλαίων, "στριμωγμένη" ανάμεσα στα αραβικά και κινεζικά κεφάλαια, τι επιλέγει η κυβέρνηση να κάνει; Να γίνει δορυφόρος της Τουρκίας, να της εκχωρήσει σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα, για να αντιμετωπίσει την κρίση για λογαριασμό των επιχειρηματιών, όχι για λογαριασμό του λαού.

Γι' αυτό εμείς λέμε, ότι το νέο στοιχείο είναι η ανάκαμψη του κινήματος και εννοούμε του ταξικού κινήματος, η συμπόρευση με δυνάμεις που ανασυγκροτούνται στο χώρο των μικρομεσαίων και της αγροτιάς. Αυτά πρέπει να ενισχυθούν, να τονωθούν οι διεργασίες.

Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για ελπίδες, για κατακτήσεις ή αν θέλετε ακόμα θα αποκτήσουμε και την αντοχή ακόμα και αν δεν μπορούμε να έχουμε άμεσες κατακτήσεις, να προετοιμάσουμε το έδαφος για το αύριο, που κατά τη γνώμη μας εξαρτάται από το λαό, δεν είναι απαραίτητο το αύριο να είναι πολύ μακριά, εξαρτάται και από το λαό».