Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή μιας νεαρής γυναίκας, η οποία έχει κλειστεί στον εαυτό της. Σε κάποια φάση της ζωής της ανταμώνει έναν άντρα ο οποίος, και εκείνος, για τους δικούς του λόγους, έχει κλειστεί στο δικό του εαυτό. Τα δυο αυτά πληγωμένα άτομα, όταν έρθουν σε επαφή μεταξύ τους, αρχίζουν σιγά - σιγά και με πολύ κόπο, να ανοίγουν στις «ψυχές» τους χαραμάδες. Ο αέρας που περνάει στο εσωτερικό τους τούς δίνει καινούριο και πλούσιο οξυγόνο στο αίμα τους. Αρχίζουν να χαμογελάνε. Μετά να κουβεντιάζουν. Στη συνέχεια να εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον. Να ανοίγεται ο ένας στον άλλον. Να επικοινωνούν. Και τέλος να ερωτεύονται!

Εξαιρετικό θέμα! Το οποίο, όσο έμενε πιστό στην αρχική του ιδέα, και δεν ανοιγότανε και σε άλλα «ζητήματα», κράταγε τον θεατή σε συναισθηματική φόρτιση και εγρήγορση. Αλλά έδινε και την ευκαιρία στην σκηνοθέτιδα, με τη βοήθεια πολύ καλών ηθοποιών, επιδέξιου διευθυντή φωτογραφίας και καλού μουσικού, να «κεντάει». Ο θεατής καρφωμένος στο κάθισμά του παρακολουθούσε μια λεπτή «εγχείρηση» η οποία, όσο προχωρούσε, άνοιγε περισσότερο και ακόμα περισσότερο, ένα αισιόδοξο και φωτεινό παράθυρο, από το οποίο έμπαινε φως και αισιοδοξία. Φως και αισιοδοξία που σιγά - σιγά άλλαξε τα δυο αυτά «σκοτεινά» άτομα. Τα έκανε να χαμογελάσουν. Να αγαπήσει το ένα το άλλο. Να αγαπήσουν (ξανά) τη ζωή, τελικά!

Ομως ξαφνικά, και χωρίς λόγο, η σκηνοθέτιδα, η οποία έγραψε και το σενάριο, άρχιζε, από τη μέση και μετά της ιστορίας της, να βάζει από το παράθυρο και άλλα ζητήματα. Αρχισε να φορτώνει την ταινία της με περιττές εξηγήσεις. Να φορτώνει τους ήρωές της με περιττά βάρη. Με αποτέλεσμα να μην ξέρει πού να την τελειώσει. Και το χειρότερο, να αδυνατίσει την ουσία της ταινίας. Που είναι τα δυο «κλειστά» αυτά άτομα τα οποία με την επαφή άνοιξαν!

Δε χρειαζόταν να δικαιολογηθούν, και μάλιστα με λεπτομέρειες, οι «αιτίες» που έκαναν τον άντρα να κλειστεί στον εαυτό του. Εκατομμύρια άντρες σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν κλειστεί, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, στον εαυτό τους! Δε χρειαζόταν η νεαρή γυναίκα να έχει περάσει «τόσα πολλά», για να αποφασίσει να κλείσει τα αυτιά και το στόμα της. Η «διακριτικότητα» του δημιουργού σε τέτοιες περιπτώσεις εξάπτει τη φαντασία, επιτρέπει στον θεατή να «πλάσει» τη δική του ιστορία, σύμφωνα με τις δικές του εμπειρίες. Του επιτρέπει να μελετήσει το γενικό, που είναι πιο ενδιαφέρον, από το ατομικό, που είναι στενό και περιορισμένο.

Η Ιζαμπέλ Κοϊξέ έκανε το λάθος να «προσωποποιήσει» τους ήρωές της. Στερώντας τους έτσι την «οικουμενικότητα». Ο θεατής, πια, δεν παρακολουθεί πολλούς ανθρώπους, εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά δυο συγκεκριμένες περιπτώσεις, που γνώρισαν συγκεκριμένες εμπειρίες, και έφτασαν σε συγκεκριμένες ψυχολογικές «στιγμές». Και το χειρότερο. Οι «περιπέτειες» των δυο αυτών ατόμων ήταν μεγαλύτερες από τα ίδια τα άτομα. Με αποτέλεσμα ο θεατής να πάθει σύγχυση ανάμεσα στις «περιπέτειες» και στα άτομα! Η μνήμη του να πελαγώσει ανάμεσα στο γενικό και το ειδικό.

Αλλά, όπως ήταν φυσικό, και οι «περιπέτειες» δεν εξηγήθηκαν επαρκώς! Δεν ήταν αυτό το θέμα της ταινίας, είπαμε! Δεν έφτανε και ο χρόνος! Ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία, για παράδειγμα, στον οποίον η σκηνοθέτιδα χρεώνει τη συμπεριφορά της κεντρικής ηρωίδας της, δεν περιορίστηκε στην κακοποίηση γυναικών! Ούτε γι' αυτό, βέβαια, έγινε! Εγινε για μεγαλύτερους λόγους! Λόγους που η ταινία δεν είχε το χρόνο να σχολιάσει. Ομως, μένοντας ασχολίαστοι οι λόγοι, οι στόχοι και οι σκοποί του πολέμου, μικραίνουν και τα κρίματά του. Αλλά και η καταγγελία του πολέμου, έτσι γενικά του πολέμου, δεν είναι ιστορικά δικαιωμένη. Δε βιάζουν γυναίκες όλοι οι πόλεμοι! Η γενίκευση δεν είναι τοποθέτηση.

Υποθέτω ότι δεν ήταν στις προθέσεις της Ισπανίδας σκηνοθέτιδας να εξισώσει τον «κακό» με τον «καλό» πόλεμο. Η γενίκευση του πολέμου, έτσι γενικά και αόριστα, θέλω να πιστεύω, πως έγινε για λόγους οικονομίας! Εκείνο που επιθυμούσε η Ισπανίδα δημιουργός, από ανασφάλεια, ήταν να «ντύσει» την ηρωίδα της με αβάσταχτο πόνο, για να είναι δικαιολογημένη η συμπεριφορά της. Ηθελε να την εντάξει μέσα σε ιδιαίτερα δραματικό περιβάλλον, για να έχει μεγαλύτερες εντάσεις η στάση της. Και αυτό την έμπλεξε στη γενίκευση! Μια γενίκευση, τελικά, που περιπλέκει τα πράγματα, που γεννάει ερωτηματικά, που διασπά το ενδιαφέρον.

Να γιατί έγραψα παραπάνω, πως αν η ταινία έμενε πιστή στην αρχική της ιδέα, στην αλλαγή, προς το καλύτερο, δύο πληγωμένων ανθρώπων, θα ήταν μια εξαιρετική ταινία. Γιατί θα παρακολουθούσαμε, χωρίς μεγάλες κορόνες, μεγάλες κορόνες που απαιτούν άλλες προσεγγίσεις, μια αληθινή ψυχογραφία. Γιατί το ενδιαφέρον μας, θα επικεντρωνόταν πάνω στο πρόβλημα. Γιατί η σκέψη μας δε θα γέμιζε ερωτηματικά: ποιος πόλεμος, από ποιους και για ποιον; Αλλά και διλήμματα όπως: ο βιασμός μιας γυναίκας είναι το κεντρικό ζήτημα ή ο βιασμός μιας χώρας;

Τέλος πάντων! Και έτσι η ταινία θα σας αποζημιώσει. Γιατί έχει πολλές ποιητικές στιγμές και λεπτομέρειες. Γιατί είναι ανθρωποκεντρική. Γιατί, τελικά, είναι αισιόδοξη. Πέστε ότι τα ελαττώματά της προέκυψαν από ανασφάλειες. Από την επιθυμία της σκηνοθέτιδας να δικαιολογήσει τις πληγές των ηρώων της. Οι περισσότεροι συντελεστές της ταινίας, άλλωστε, κινούνται στο γνωστό κόσμο των ...γενικά δημοκρατικών ακτιβιστών! Με ό,τι αυτό σηματοδοτεί!

Παίζουν: Σάρα Πόλεϊ, Τιμ Ρόμπινς, Χαβιέ Καμάρα, Τζούλι Κρίστι.

Τεράστιο και υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο, «με 20 ορόφους, με 800 καμπίνες και 13 καταστρώματα», λένε οι δημιουργοί και οι διανομείς της ταινίας, χτυπιέται από ένα τεράστιο, «ψηλότερο από 100 μέτρα κύμα» και πριν πεις «ζήτω» αναποδογυρίζει. Νερά ξεχύνονται στο εσωτερικό και γίνεται το «έλα να δεις». Ομως, μέσα στο γενικό πανικό, ο μεγάλος τζογαδόρος κύριος Ντίλαν Τζονς, ένας τυχοδιώκτης με καλή καρδιά, φωνάζει «μέριασε βράχε να διαβώ»! Τον ακούει το κύμα και το βάζει στα πόδια! Τον ακούνε τα νερά και στεγνώνουν! Τον ακούει και το «κορίτσι» και κρέμεται από τα χείλη του. Τον ακούνε και οι (κουτοί) θεατές και γεμίζουν, από το υστέρημά τους, τα ταμεία...

Αυτή η βιομηχανία εισιτηρίων δεν είναι τυχαία. Δεν είναι μια αθώα καλλιτεχνική βιομηχανία, που γυρίζει αθώες ταινίες! Είναι μια ολοκληρωμένη - και ολοκληρωτική - βιομηχανία. Η οποία διαθέτει ειδικούς επιστήμονες, ψυχολόγους, καλλιτέχνες και χρησιμοποιεί επιστημονικές μεθόδους. Σκοπός της είναι το πάσης φύσεως κέρδος. Κέρδος οικονομικό, κέρδος πολιτικό. (Αυτά για να ξέρουμε τι μας έλεγε παλιά το ΠΑΣΟΚ και τι σήμερα η Νέα Δημοκρατία, περί εισιτηρίου).

Αυτή η βιομηχανία, λοιπόν, πριν «γυρίσει» τα προϊόντα της μελετάει τις αντιδράσεις των ανθρώπων (θεατών) σε ακραίες καταστάσεις. Τα ναυάγια, οι πυρκαγιές, οι σεισμοί, τα ακυβέρνητα αεροπλάνα, ταράζουν τα νεύρα! Επάνω στα νεύρα των ανθρώπων, λοιπόν! Να διπλασιάσουμε τους φόβους τους. Να τριπλασιάσουμε την αγωνία τους. Να τους οδηγήσουμε λιποθυμισμένους στην αίθουσα! Παράλληλα με το φόβο χώνουν και αρκετές δόσεις συναίσθημα. Και αυτό αποδίδει! Και αρκετή αμπελοφιλοσοφία. Και λίγο έρωτας. Η γνωστή συνταγή!..

Μια τέτοια περίπτωση είναι και το «Poseidon». Ενα ύπουλο βιομηχανικό κατασκεύασμα. Το οποίο εκμεταλλευόμενο τη λογική αγωνία, που νιώθει ο εγκλωβισμένος άνθρωπος, έκλεισε σε ένα υπερωκεάνιο δεκάδες ανθρώπους, τους οποίους κυνηγάνε τα ανεξέλεγκτα νερά. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, τα «διαδραματιζόμενα» μέσα στο πλοίο και στον ωκεανό, διογκώνονται! Και ο θεατής, ίδιας ποιότητας θεατής με τους αρχαίους Ρωμαίους θεατές, οι οποίοι αρέσκονταν να βλέπουν τα άγρια λιοντάρια να κατασπαράζουν ανθρώπους, βλέπουν δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπους, να βαράνε από τοίχο σε τοίχο, να σπάνε πλευρά και κεφάλια, να πνίγονται!

Καλή διασκέδαση, αγαπητοί Ρωμαίοι θεατές! Οπου να 'ναι θα βάλουνε και ζωντανά λιοντάρια να τρώνε ζωντανούς ανθρώπους στους κινηματογράφους. Ισως, ποιος ξέρει, μπορεί να μοιράζουν και καλαμάκια, για να πίνετε το αίμα που θα χύνεται από τις οθόνες! Δεν υπάρχει μέση λύση. Ή γυρίζεις την πλάτη ή συμμετέχεις!

Και από τη στάση σου κρίνεις και κρίνεσαι!

Παίζουν: Κερτ Ράσελ, Τζος Λούκας, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Εμι Ρόσαμ, Τζάσιντα Μπάρετ κ.ά.

Αμερικανός διπλωμάτης δέχεται την πρόταση του καθολικού παπά του νοσοκομείου της Ρώμης και παρουσιάζει στη γυναίκα του, που υπεραγαπά και δε θέλει να πληγωθεί, ένα ορφανό μωρό, το οποίο γεννήθηκε την ίδια μέρα, στον ίδιο χώρο με το νεκρό παιδί τους, σαν το πραγματικό μωρό τους. Η γυναίκα, βέβαια, δε γνωρίζει και ποτέ δε θα μάθει τίποτα! Το τέως ορφανό παιδί μεγαλώνει, αλλά, «γαμώ την ατυχία μου», είναι διαβολάκι! Ο γνωστός 666! Αυτόν που, χρόνια τώρα, αιώνες καλύτερα, κυνηγάει ο κ. Χριστόδουλος! Και μια επιπρόσθετη πληροφορία, που έχει και αυτή τη σημασία της! Το διαβολάκι δεν το γέννησε γυναίκα, αλλά τσακάλι. Κάτι που γνώριζε ο παπάς, αλλά δεν το είπε στον διπλωμάτη!

Εδώ (οι γονείς ξέρουν!), υποφέρεις από φυσιολογικό παιδί! Αντιλαμβάνεστε τώρα τι τραβάει ο Αμερικανός διπλωμάτης, που μεγαλώνει έναν διάβολο! Ο οποίος διπλωμάτης, με την ευκαιρία σας γνωρίζω πως, σύμφωνα με το έργο, είναι ανιψιός του Αμερικανού Προέδρου! Και, ίσως γι' αυτό, γίνεται ο νεότερος πρέσβης της Αμερικής και μετακομίζει στο Λονδίνο!

Τώρα, με τέτοιο συνδυασμό, Αμερικανός πρεσβευτής, ανιψιός του Μπους, θετός πατέρας διαβόλου και Λονδίνο, αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη λίγα είναι! Α, ρε Μικέ, φίλε μου, αν ζούσες ακόμα, τι γιαουρτιές θα έριχνες! Αυτές εκεί του Βάρσου, στις αρχές του '60, ήταν, δε λέω, μια διαμαρτυρία. Ομως, ξέρεις την άποψή μου, δεν ήταν απόλυτα πολιτικά δικαιολογημένες. Σήμερα, σε βεβαιώνω, έστω και να μην το ομολογώ φωναχτά, θα συναινούσα! Παρότι γνωρίζω, πως μετά τις γιαουρτιές σου, ετούτοι θα θεσπίζανε καινούριο νόμο 4.000 περί τεντιμποϊσμού! Οχι, δεν υπέκυψα στο μικροαστισμό, μια αδυναμία άφησα, από αδυναμία, να εκδηλωθεί! Η καλύτερη απάντηση στην υποκουλτούρα είναι η κουλτούρα, είχαμε συμφωνήσει!

Παίζουν: Λιβ Στράιμπερ, Τζούλια Τσάιλς, Μία Φάροου, Ντέιβιντ Θιούλις, Πιτ Ποστλγουέιτ, Σίμους Ντέιβιντ Φιτζπάτρικ.

Ο εισαγγελέας σκύλος και τα παιδιά του!

Ακούστε τίτλο και βγάλτε συμπεράσματα! «Το Σκυλολόι»! Ενας Αμερικανός κυρ-εισαγγελέας μεταμορφώνεται (κατά το δοκούν) πότε σε σκύλο και πότε σε άνθρωπο! Αυτό του δίνει την ευκαιρία, πέρα από τα χαζά κωμικά επεισόδια στα οποία μπλέκεται ή και τα οποία προκαλεί ο ίδιος, να μαθαίνει, λέει, τον κόσμο και τη ζωή καλύτερα! Σαν εισαγγελέας, ο άθλιος, δεν έχει αυτή την ευκαιρία! Γουβ, βρε!

Με το τέλος της ταινίας τα πράγματα αποκαθίστανται στο ακέραιο! Το τρίπτυχο της αμερικανικής προπαγάνδας, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» σημειώνει μια ακόμα περιφανή νίκη! Οι κακοί θα οδηγηθούν στη φυλακή και αυτός στην οικογένειά του, την οποία, λόγω του καθήκοντος, αλλά και της στενοκεφαλιάς του, είχε παραμελήσει!

Ταινία για υπανάπτυκτους και για πολύ μωρά παιδιά! Στο κακόγουστο περιεχόμενό της προστίθεται και η κακόγουστη φόρμα της. Θυμίζουμε, για τους ιστορικούς, και για την επιμονή των κατασκευαστών του, πως «Το Σκυλολόι» ξεκίνησε να γαβγίζει (ασπρόμαυρα) το 1959. Το 1976 ξαναγάβγισε, έγχρωμα αυτή τη φορά! Το 2006, έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο, ξαναγυρίζεται και ξαναβγαίνει στις αίθουσες! Η μόνη αλλαγή, η μόνη προσθήκη στην τελευταία ταινία, από την πρώτη, είναι οι σημερινές δυνατότητες της κινηματογραφικής μεταμόρφωσης ενός ανθρώπου σε σκύλο. Και το ταλέντο των ...σκύλων να υποκρίνονται! Οι άνθρωποι - ηθοποιοί, τι να υποκριθούν οι συνένοχοι; Μήπως έχουν ρόλους να υπερασπιστούν; Ξόανα είναι και τα ξόανα υποδύονται!

Παίζουν: Τιμ Αλεν, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κρίστιν Ντέιβις.