ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 8 Μάη 2012
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΓΑΛΛΙΑ
«Αλλαγή σκυτάλης» στην αντιλαϊκή επίθεση

Ο Φρ. Ολάντ νέος διαχειριστής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Γαλλίας, έχει όλα τα εχέγγυα να εκπροσωπήσει το γαλλικό κεφάλαιο στον ανταγωνισμό του με άλλα κεφάλαια στην ΕΕ. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών
Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Γαλλίας, έχει όλα τα εχέγγυα να εκπροσωπήσει το γαλλικό κεφάλαιο στον ανταγωνισμό του με άλλα κεφάλαια στην ΕΕ. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών
Πρόεδρος της Γαλλίας μετά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της Κυριακής εκλέχτηκε ο «σοσιαλιστής» Φρανσουά Ολάντ που επικράτησε με 51,63% των ψήφων, έναντι 48,37% του απερχόμενου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, σύμφωνα με τα τελικά αποτελέσματα. Η ορκωμοσία του θα γίνει στις 15 Μάη και ήδη έχουν αρχίσει τα παζάρια με τα κόμματα που τον στήριξαν για σχηματισμό κυβέρνησης, ενώ έπονται τον Ιούνη βουλευτικές εκλογές.

Για άλλη μια φορά, ο γαλλικός λαός εγκλωβίστηκε στη λογική της επιλογής «χαλίφη στη θέση του χαλίφη» για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης που οξύνεται, με τους φτωχούς να φτάνουν πλέον τα 8 εκατομμύρια. Στη διαιώνιση αυτής της λογικής διαχείρισης και αναζήτησης ενός «πιο ανθρώπινου καπιταλισμού», συνέβαλαν το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ και η συμμαχία του το «Αριστερό Μέτωπο», που με υποψήφιο τον πρώην «σοσιαλιστή» Ζαν Λικ Μελανσόν (11% στον πρώτο γύρο), εμφάνιζε την εκλογή Ολάντ ως τη δήθεν μεγάλη αλλαγή που έρχεται στην Ευρώπη.

Ο Ολάντ στην πρώτη του δήλωση σημείωσε χαρακτηριστικά: «Μετά την ανακοίνωση του πρώτου αποτελέσματος είμαι βέβαιος ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπήρξε ανακούφιση, μια ελπίδα, η ιδέα ότι επιτέλους η λιτότητα μπορεί να μην αποτελεί πλέον νομοτέλεια». Προβάλλει την υιοθέτηση μιας αναπτυξιακής οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο (φυσικά ανάπτυξης για το κεφάλαιο) και την επαναδιαπραγμάτευση που επιδιώκει του Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμφώνου. Πρόκειται, ωστόσο, για την αντιπαράθεση της γαλλικής αστικής τάξης με τη γερμανική αστική τάξη, κάτι που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών. Σε αυτό το «παζάρι» αποσκοπεί και το πρώτο ταξίδι που θα κάνει στο εξωτερικό και η συνάντηση με την Γερμανίδα Καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ και έπεται η συμμετοχή στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Μάη.

Τα «αριστερά» δεκανίκια

Ο εθνικός γραμματέας του Γαλλικού ΚΚ, Πιερ Λοράν, δήλωσε για τη νίκη Ολάντ, καλλιεργώντας αυταπάτες περί «εύκολων λύσεων» χωρίς σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου: «Σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που περίμεναν αυτό το σημάδι από τη Γαλλία, λέω: Μαζί είναι δυνατό να κάνουμε να οπισθοχωρήσει η χρηματοπιστωτική δικτατορία που μας απειλεί όλους. Μαζί μπορούμε να ξεκινήσουμε τον αγώνα για μια δημοκρατική Ευρώπη, μια Ευρώπη κοινωνικής δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και οικολογικής ανάπτυξης (...)».

Ο «αριστερός» Μελανσόν προσαρμοσμένος και αυτός στο ψευδεπίγραφο και ξεπερασμένο σχήμα «δεξιά - αντιδεξιά» είπε: «Το Αριστερό Μέτωπο δεσμεύεται, αυτόνομο και κατακτητικό, προκειμένου η ήττα της Δεξιάς και η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ να γίνει η νίκη των οξυμένων απαιτήσεων που μόλις εκφράστηκαν. Οι βουλευτικές εκλογές πρέπει να εμβαθύνουν τη νίκη μας. Το Αριστερό Μέτωπο είναι το σωστό εργαλείο για να γίνει αυτό. Ολα αρχίζουν σήμερα για τη Γαλλία και για την Αριστερά μας. Τόπο στην αδελφοσύνη! Τόπο στο λαό!». Η λογική της ενσωμάτωσης και της υποταγής στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα παίρνει τη μορφή της πιο «δίκαιης» υποτίθεται «αναδιανομής του πλούτου».

Στο ίδιο μοτίβο πανηγυρίζουν κι οι εγχώριοι σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες αστικές δυνάμεις ότι δήθεν η «Ελλάδα βρίσκει στον Ολάντ ένα σύμμαχο που μαζί με τις χώρες του νότου θα διεκδικήσει απέναντι στο βορρά και τη Γερμανία, που είναι οπαδοί της λιτότητας». Πρόκειται για το νέο παραμύθιασμα του ελληνικού λαού στο πλαίσιο της ΕΕ (δηλαδή ενός ιμπεριαλιστικού μηχανισμού) που δήθεν μπορεί να ...μεταρρυθμιστεί και να αλλάξει.

Αυτές τις αυταπάτες, ωστόσο, έρχεται να διαλύσει η ίδια η καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει καθώς και οι αντιθέσεις ακόμα και φυγόκεντρες τάσεις που οξύνονται στην Ευρωζώνη. Η δυσκολία διαχείρισης της κρίσης στην ΕΕ φαίνεται και από τον τρόπο που σχολιάζεται και συσχετίζεται το νέο σκηνικό στη Γαλλία και την Ελλάδα, από τα αστικά ΜΜΕ στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την ίδια τη Γερμανία που μιλάνε για «περίοδο αναταράξεων που μπορεί να βάλει σε κίνδυνο την ευρωζώνη». Αυτό, βέβαια, σχετίζεται αντικειμενικά με την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε χώρας, στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα κ.λπ.). Για τους λαούς η φαγωμάρα των αστών, οι δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης αναδεικνύουν τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος και πρέπει να αξιοποιηθούν για να δυναμώσει το ρεύμα της αμφισβήτησης της εξουσίας των μονοπωλίων και η προοπτική να κατακτήσουν οι εργάτες και τα σύμμαχα στρώματα την εξουσία (όχι απλά την κυβέρνηση) που σημαίνει τα κλειδιά της οικονομίας και των μέσων παραγωγής, ώστε να μπουν στην υπηρεσία της λαϊκής ευημερίας.


ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...
Συνεχίζουν το τροπάρι

«Το ΚΚΕ έχασε την ηγεμονία στο χώρο της αριστεράς». Αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματα των αστικών επιτελείων που προπαγανδίζονται στα πλαίσια ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος και της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Είναι συνέχεια της στοχευμένης προπαγάνδας που τσουβαλιάζει το κόμμα της εργατικής τάξης με κόμματα τα οποία τόσο με το πρόγραμμα και την πολιτική τους όσο και με τη δράση τους βρίσκονται στην αντίπερα όχθη με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αφού είναι κόμματα του ευρωμονόδρομου και της ταξικής συνεργασίας. Στοχευμένη προπαγάνδα σε ένα κάλπικο σχήμα δεξιά - αριστερά προκειμένου να συσκοτίζουν τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο ανάμεσα στο κεφάλαιο από τη μιά και την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα από την άλλη. Να συσκοτίζουν την πραγματική, ταξική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κόμματα και την πολιτική τους. Την ίδια βεβαίως προπαγάνδα τσουβαλιάσματος στη θολή αστική πολιτική ορολογία περί «αριστεράς» κάνουν και οι αυτοαποκαλούμενες «αριστερές» δυνάμεις, μιλώντας συχνά - πυκνά για την ηγεμονία στο χώρο της «αριστεράς».

***

Το ΚΚΕ ποτέ δεν είπε ούτε αισθάνθηκε να έχει ή να διεκδικεί καμιά ηγεμονία σε ένα χώρο που μάλιστα είναι ξένος, αντίθετος με το κόμμα και τη στρατηγική του. Ποια σχέση και σύγκριση μπορεί να γίνει μεταξύ του ΚΚΕ που παλεύει για τη συγκέντρωση δυνάμεων προκειμένου η εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου, να κοινωνικοποιήσουν τα μονοπώλια, δηλαδή να καταργήσουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία και να τη μετατρέψουν σε κοινωνική με κόμματα σαν το ΣΥΡΙΖΑ που λένε στο λαό δώσε μου δύναμη να κυβερνήσω και να σου λύσω προβλήματα χωρίς να αμφισβητούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την αστική εξουσία; Που υπόσχονται στο συμβιβασμό λαού - μονοπωλίων γιατί μπορεί και κέρδη να υπάρχουν και μισθοί ικανοποιητικοί; Ποια σχέση μπορεί να έχει το ΚΚΕ που καλεί τους εργαζόμενους σε πάλη για αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους με δυνάμεις που υπερασπίζονται την ΕΕ και λένε ότι θα κάνουν αναδιαπραγμάτευση του χρέους που πληρώνει ο λαός;

Ποια σχέση μπορεί να έχει το ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο ο ΣΕΒ τον θέλει σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας;

Πολλά θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε, αλλά η προπαγάνδα περί ηγεμονίας στην «αριστερά» με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια ακόμη παράμετρος που στοχεύει, δίνοντας αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη του συστήματος, να ενισχύσει τις αυταπάτες που καλλιεργεί περί φιλολαϊκής διεξόδου με αναδιαπραγμάτευση στην ΕΕ και με ενίσχυση των καπιταλιστών (υγιής επιχειρηματικότητα), προκειμένου να χειραγωγούνται εργατικές, λαϊκές συνειδήσεις στα πλαίσια του συστήματος, να υπονομεύεται η ταξική πάλη και πάντως ωθεί στην υποταγή των εργαζομένων στην αστική πολιτική.

***

Το ΚΚΕ είναι η οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του δικού της ταξικού αγώνα, ηγείται και καθοδηγεί αυτόν τον αγώνα. Αυτό και τίποτα άλλο. Απ' αυτή την άποψη εκτιμά τα εκλογικά αποτελέσματα και τις τάσεις με κριτήριο τις αντικειμενικές εξελίξεις, δεν ετεροκαθορίζεται από την εκλογική δύναμη ή την εκλογική πτώση των άλλων πολιτικών κομμάτων. Δεν εξάρτησε ποτέ την πολιτική του από την κάλπη προκειμένου να διατηρήσει την «ηγεμονία στην αριστερά», ούτε θεωρεί ως δοκιμασία της ορθότητάς της την κάλπη. Η ορθότητα της πολιτικής του ΚΚΕ καθορίζεται από το χαρακτήρα της εποχής, από την αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλισμού. Η κρίση το επιβεβαιώνει. Επομένως, δεν εξαρτά στη δράση του από την άνοδο της εκλογικής του δύναμης, δεν την υποτάσσει σ' αυτήν, ούτε υποκλίνεται στην επιδίωξη να την ανεβάσει με κάθε μέσο. Ούτε βεβαίως ενδιαφέρεται να «παίξει» μέσα στο σύστημα. Δεν κάνει σκόντο στη γραμμή του, ακόμη και αν έχει κάποιες απώλειες. Δε χαϊδεύει αυτιά για δήθεν εύκολες από τα πάνω λύσεις για να πάρει ψήφους. Πολύ περισσότερο δε διακατέχεται από κανένα άγχος για την ηγεμονία στην αριστερά που γράφουν οι αστοί. Η εκλογική του δύναμη είναι αποτέλεσμα του επιπέδου ανάπτυξης της ταξικής πάλης, αυτή συμβάλλει και στην αλλαγή συσχετισμού των δυνάμεων. Στην ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, στη γραμμή συγκέντρωσης των δυνάμεων (εργατική τάξη, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες και η συμμαχία τους) που θα ανατρέψουν το σύστημα υποτάσσεται η πολιτική του και η δράση του.


Ι.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ