Οι προτεραιότητες του ΝΑΤΟ για την παραπέρα ενδυνάμωση της δολοφονικής μηχανής, τεχνολογικά και εξοπλιστικά, το 2017, όπως και η πρεμούρα της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας να εμπλακεί, με τις πλάτες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πιο ενεργά στην τέτοια διαδικασία - με το αζημίωτο βέβαια για το ντόπιο κεφάλαιο, αλλά με τεράστιους κινδύνους για το λαό - αναδείχτηκαν χτες, σε «Ημερίδα ενημέρωσης της Ελληνικής Βιομηχανίας για τις δυνατότητες συμμετοχής σε δραστηριότητες του ΝΑΤΟ».

Την ημερίδα διοργάνωσε η Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων του υπουργείου Αμυνας, στο «πλαίσιο της προώθησης της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, καθώς και των κατευθύνσεων του ΥΠΕΘΑ», όπως λέχθηκε επισήμως. Στόχος της ημερίδας, που έγινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα - άλλη μια «πρωτιά» της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ - ήταν «η παρουσίαση των δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ στους εκπροσώπους της εγχώριας βιομηχανίας και η ενημέρωσή τους επί των απαιτουμένων διαδικασιών για τη διευκόλυνση συμμετοχής τους στα προγράμματα της Συμμαχίας».

Ο ίδιος ο αν. υπουργός Αμυνας και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Βίτσας, ανοίγοντας την ημερίδα, εστίασε στις «ευκαιρίες» που ανοίγονται για τους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω της διασύνδεσής τους με το ΝΑΤΟ. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι η ευρωατλαντική ασφάλεια πρέπει να συνδυάζεται με τη συνεργασία του ΝΑΤΟ με την εθνική βιομηχανία των κρατών - μελών του, ως στοιχείο οικοδόμησης της «ασφάλειας» αυτών των κρατών, την ώρα που η τέτοια διασύνδεση με το ΝΑΤΟ και τους στόχους του είναι ακριβώς που βυθίζει τους λαούς στη δίνη επικίνδυνων εξελίξεων.

Το αρμόδιο για τις σχέσεις ΝΑΤΟ - βιομηχανίας στέλεχος της λυκοσυμμαχίας, Liviu Lazar, αναλύοντας το πλαίσιο αυτών των σχέσεων, τις δραστηριότητες και τις «δυνατότητες» που ανοίγονται, παρέπεμψε στις αποφάσεις που πάρθηκαν στις τρεις τελευταίες Συνόδους Κορυφής του ΝΑΤΟ (Σικάγο, Ουαλία, Βαρσοβία) περί ενίσχυσης της πολεμικής βιομηχανίας των κρατών - μελών. Εδωσε, δε, κατευθύνσεις στους παρευρισκόμενους για το πώς να παρακολουθούν την εξέλιξη των αναγκών του ΝΑΤΟ, πώς να ανταποκρίνονται στα στάνταρτ του σχετικά με την παροχή εξελιγμένων και αποδοτικών «προϊόντων», σε συμφέρουσες τιμές και με εξασφαλισμένες γραμμές υποστήριξης του προϊόντος στη συνέχεια.

Μετέφερε προσωπικές εμπειρίες από συζητήσεις του με εκπροσώπους πολυεθνικών του ευρωατλαντικού άξονα για το πώς θα αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό στην πολεμική βιομηχανία από άλλα κέντρα (π.χ. Κίνα), πώς θα κατοχυρώσουν θέσεις τους και σε αυτόν τον τομέα ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οπως, επίσης, παρουσίασε προγράμματα έρευνας που «τρέχουν» αυτήν τη στιγμή στο ΝΑΤΟ (π.χ. για επιτήρηση στη θάλασσα, υποστήριξη τάνκερ, ανθυποβρυχιακός πόλεμος, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ιπτάμενα ραντάρ, προγράμματα εκπαίδευσης κ.ά.), καλώντας τους παρευρισκόμενους να εκδηλώσουν ενδιαφέρον, υποβάλλοντας συγκεκριμένες, κοστολογημένες προτάσεις.

Ο αρχιπλοίαρχος Στ. Πολυδώρου, που υπηρετεί στο Στρατηγείο Μετασχηματισμού του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες (SACT), αναλύοντας το πλάνο της λυκοσυμμαχίας για την πολεμική βιομηχανία το 2017, εστίασε ιδιαίτερα στην ανάπτυξη παραπέρα των δυνατοτήτων της στις νέες τεχνολογίες, στον κυβερνοπόλεμο, στα logistics, στην ανταλλαγή πληροφοριών, στην επιτήρηση και αναγνώριση.

Ενδιαφέρον είχαν και οι τοποθετήσεις των ακολούθων Αμυνας της Βρετανίας και των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Ειδικά ο Αμερικανός, Scott Miller, εστίασε στις «προκλήσεις» και «ευκαιρίες» που ανοίγονται για την πολεμική βιομηχανία, με στόχο τη διεύρυνση των στρατιωτικών δυνατοτήτων για την εξασφάλιση «γεωπολιτικής σταθερότητας». Αναφερόμενος στις «σύγχρονες απειλές», μίλησε για κινδύνους στο περιβάλλον πέριξ της Ελλάδας (τρομοκρατία, μετανάστευση κ.ά.) και κάλεσε σε στενότερες συνέργειες στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας για καλύτερη αξιοποίηση μέσων και μεγιστοποίηση των αποδόσεων.

Πρόσθεσε ότι έτσι «θα μπορέσουμε να βρούμε λύσεις» όχι μόνο για ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, αλλά και για χώρες της ευρύτερης περιοχής, ακόμα κι αν δεν είναι σύμμαχοι ή χώρες - εταίροι του ΝΑΤΟ, καθιστώντας τη χώρα αντικειμενικά επίκεντρο και φορέα υλοποίησης γενικότερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για την Ανατολική Μεσόγειο.

Από την ημερίδα δεν έλειψαν, βέβαια, και τα «παράπονα», καθώς παρευρισκόμενοι εκπρόσωποι βιομηχανιών έβαλαν θέμα ότι ενώ πολλά λέγονται για δουλειές και «ευκαιρίες», όπως και για στήριξη των μικρότερων επιχειρήσεων του κλάδου, στην πράξη δεν βλέπουν σημαντικό αποτέλεσμα. Και πώς αλλιώς, αφού η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση στην πολεμική βιομηχανία προχωρά τάχιστα, με λίγα μονοπώλια να νέμονται τον κύριο όγκο των εργασιών και των κερδών στον κλάδο - όπως αναγνωρίστηκε και στην ημερίδα - με τις υπόλοιπες επιχειρήσεις είτε να περιορίζονται σε ρόλο υπεργολάβου είτε να σπρώχνονται σε λουκέτο.

Η διαμάχη ανάμεσα στα διάφορα κέντρα και μονοπώλια για τη διανομή της πίτας των εξοπλισμών καμιά σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού. Οπως καμιά σχέση δεν έχει και η προσαρμογή των εξοπλιστικών προγραμμάτων της Ελλάδας στις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, αλλά και ο σχεδιασμός της αμυντικής βιομηχανίας με τα ίδια κριτήρια, που σηματοδοτούν βαθύτερη και πιο επικίνδυνη εμπλοκή του λαού σε ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.