Στο μαντρί του «συνεταιρισμού» και της υποταγής επιχειρούν να βάλουν τους εργαζόμενους η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ. Και αυτό ενώ τα ταξικά συνδικάτα δίνουν τη μάχη για την οργάνωση των αγώνων, για την επιτυχία των συλλαλητηρίων του ΠΑΜΕ στις 17 Μάρτη και της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας στις 2 Απρίλη. Η προσπάθεια μάλιστα του ΣΕΒ και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ δεν είναι άσχετη με τη δυναμική των αγώνων, γι' αυτό και σπεύδουν με γοργούς ρυθμούς να προχωρήσουν παραπέρα τη γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης» και του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων.

Ετσι μετά την πρώτη συνάντηση, που έγινε με πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ στις 18 Φλεβάρη, τώρα την μπάλα παίρνει ο ΣΕΒ και καλεί σε δεύτερη συνάντηση για την «επεξεργασία κοινών θέσεων», όπως λέει, στα πλαίσια της δημιουργίας «Μόνιμου Βήματος Διαλόγου» που είχαν συνυπογράψει από πέρσι με τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Δηλαδή τη σύμβαση που δεν εξασφάλισε ούτε ένα ευρώ αύξηση στα κατώτερα μεροκάματα. Και είναι και αυτό μια πρόσθετη απόδειξη ότι όταν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αλλά και ο ΣΕΒ καμώνονται πως ενδιαφέρονται για τις συνέπειες της κρίσης, για τις θέσεις εργασίας και το εισόδημα των εργαζομένων, οι εργάτες δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι τα 31,32 ευρώ κατώτερο μεροκάματο και τα 701 ευρώ κατώτερο μισθό και αυτά μεικτά, που ισχύουν σήμερα, έχουν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή και των δύο πλευρών.

Να, λοιπόν, πώς εννοούν οι πρωταγωνιστές της κοινωνικής συναίνεσης, τις «κοινές θέσεις» και τα «κοινά συμφέροντα» βιομηχάνων και εργατών. Το ίδιο αντεργατικό περιεχόμενο δίνουν και τώρα ενόψει της οικονομικής κρίσης στις συμφωνίες που κάνουν, πίσω από την πλάτη εκατομμυρίων εργατών και εργατριών, ανέργων, απασχολήσιμων, ανασφάλιστων και σκληρά εκμεταλλευόμενων μεταναστών.

Οπως μάλιστα προκύπτει και από την επιστολή του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου προς τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλο, ήδη από την πρώτη τους συνάντηση, έχουν συνομολογήσει τουλάχιστον 11 σημεία σύγκλισης. Πυρήνας αυτών των σημείων είναι η προθυμία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να χρηματοδοτηθεί και πάλι το μεγάλο κεφάλαιο για να αντιμετωπιστούν δήθεν οι συνέπειες της κρίσης. Είναι ακριβώς η ίδια συνταγή που τουλάχιστον την τελευταία δεκαπενταετία ακολουθείται πιστά. Είναι μάλιστα αυτή η συνταγή που οδήγησε στην υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίων, που οδήγησε δηλαδή στη σημερινή κρίση και στον άμεσο κίνδυνο να βρεθούν χωρίς δουλειά χιλιάδες εργαζόμενοι.

Ετσι ΣΕΒ και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συμφωνούν - όπως προκύπτει από την επιστολή Δασκαλόπουλου - στη «μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στο ύψος που αντιστοιχεί στις εισφορές του βασικού μισθού...». Δε θα σταθούμε εδώ στο γεγονός ότι ένα τέτοιο μέτρο θα επιβάρυνε ακόμα χειρότερα την ήδη δύσκολη κατάσταση του ΙΚΑ, δε θα σχολιάσουμε ούτε την υποκρισία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που κατά καιρούς διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την εισφοροδιαφυγή και την άσχημη κατάσταση των Ταμείων.

Το χειρότερο σε μια τέτοια συναντίληψη της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ είναι ότι αποδέχεται πως οι εργάτες είναι ακριβοί για τους βιομηχάνους μας. Αποδέχεται δηλαδή μια βασική προπαγανδιστική θέση του ΣΕΒ, ότι και στην κρίση πρέπει να πληρώσουν οι εργάτες, πρέπει οι βιομήχανοι να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές. Και αυτό όταν ήδη τα Ταμεία είναι στο «κόκκινο» και ορισμένα απ' αυτά δεν έχουν να καταβάλουν συντάξεις. Μετά απ' αυτό είναι εύλογο ότι και στα «11 σημεία σύγκλισης» δε θα βρεις ούτε νύξη για τα κέρδη των βιομηχάνων.

Το αντίθετο, μάλιστα. Συμφωνούν πως πρέπει να υπάρξει παραπέρα «κατάργηση των αντικινήτρων στη διανομή κερδών και στην πρόσθετη ασφαλιστική κάλυψη χαμηλόμισθων εργαζομένων». Και εδώ η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συνομολογεί στη μείωση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων, αλλά και ανοίγει μαζί με τον ΣΕΒ παράθυρο στην ίδρυση των λεγόμενων Επαγγελματικών Ταμείων. Ταμεία που ως γνωστόν αποτελούν μια μορφή ιδιωτικής ασφάλισης και εξαρτούν τις αποδόσεις συντάξεων αποκλειστικά από την πορεία των επενδύσεων, χωρίς να υπάρχει καμιά εγγύηση γι' αυτές τις συντάξεις. Και επειδή μέχρι τώρα τα Ταμεία αυτά δεν προχωρούν, οι βιομήχανοι σπεύδουν να εξασφαλίσουν ότι σε περίπτωση δημιουργίας τους, αυτοί πρέπει να εκπίπτουν από τη φορολόγηση τυχόν εισφορών τους.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι το σχέδιο των Ταμείων Επαγγελματικής Ασφάλισης, σε δεύτερη φάση, προβλέπει τη συγχώνευση της επικουρικής με την κύρια ασφάλιση, δηλαδή τη μείωση έως κατάργηση της επικουρικής και συνακόλουθα και των αντίστοιχων εργοδοτικών εισφορών. Στη θέση τους θα μπει η λεγόμενη επαγγελματική σύνταξη, που όμως γι' αυτήν το κράτος δε θα δίνει καμία εγγύηση, αλλά και οι εργοδότες θα έχουν φοροαπαλλαγές.

Η επιμονή τους στις ασφαλιστικές εισφορές «βγάζει μάτι», μήπως άραγε είναι άσχετο και με την επιμονή του ΟΟΣΑ και των τελευταίων οδηγιών για μείωση του «μη μισθολογικού κόστους»; Ετσι συμφωνούν επιπλέον στην «κρατική συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές νέων που δεν έχουν εργασιακή εμπειρία για ένα χρονικό διάστημα (π.χ. 12 μήνες)». Αν η πρόταση φέρνει και λίγο άρωμα ΠΑΣΟΚ, και σχετικών πρωτοβουλιών της ΝΔ, καλά το αισθανθήκατε. Γιατί όλοι τους χτυπάνε στοχοπροσηλωμένα τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση και το δικαίωμα στη σύνταξη.

Επιπλέον ζητάνε «άμεση εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας (95/59) για την εφαρμογή κοινωνικού σχεδίου στις ομαδικές απολύσεις». Στην πραγματικότητα και οι δύο πλευρές καθόλου δεν τάσσονται κατά των ομαδικών απολύσεων τις οποίες επιτρέπει το κοινοτικό δίκαιο, αλλά, θέλοντας να χρυσώσουν το χάπι, ζητάνε να υπάρχει από πριν κάποιο «κοινωνικό σχέδιο». Μήπως θα γλυτώσουν την απόλυση οι εργάτες αν μια εταιρεία παρουσιάσει «κοινωνικό σχέδιο»; Οχι, βέβαια. Αλλά έτσι, κατά την πάγια τακτική της ΕΕ, επιχειρείται να αποφεύγονται οι κοινωνικές συγκρούσεις και να εμφανίζονται οι εργοδότες που απολύουν ως κοινωνικά υπεύθυνοι!

Στο τραπέζι του διαλόγου τίθεται και η πρόταση της ΓΣΕΕ για «δημιουργία ταμείου αναχρηματοδότησης επιχειρήσεων με κεφάλαια τραπεζών», μια θέση που πάλι επιβεβαιώνει τη στρατηγική επιλογή της πλειοψηφίας της Συνομοσπονδίας για τη με κάθε τρόπο ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου. Καθότι για τη ΓΣΕΕ, ο ΣΕΒ και η μεγαλοεργοδοσία πάσχουν από την έλλειψη κεφαλαίων και κερδών και οι φορολογούμενοι εργαζόμενοι πρέπει να τους συνδράμουν.

Μετά τα παραπάνω δεν είναι συμπτωματικό ότι κυβερνητικά στελέχη, όπως ο υπουργός Παιδείας Αρης Σπηλιωτόπουλος, επιχαίρουν για τη στάση της ΓΣΕΕ και τη συγχαίρουν: «Θα ήθελα να σας συγχαρώ για την κοινή πρωτοβουλία "μπλόκο κατά της ανεργίας" την οποία λάβατε από κοινού ΓΣΕΕ και ΣΕΒ» γράφει στην επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ! Πράγματι, η κυβέρνηση καταλαβαίνει πολύ καλά την αξία μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Είναι γι' αυτή «βούτυρο στο ψωμί της» και στην προσπάθεια που κάνει να φορτώσει τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και προς την κυβέρνηση και προς την εργοδοσία.