Ενα ακόμα βαρύ χτύπημα στην προστασία της μητρότητας αποτελεί η πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ) να κρίνει νόμιμη την απόλυση εγκύου, απόφαση πλήρως εναρμονισμένη με την αντεργατική νομοθεσία που διαμορφώνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και τα ίδια τα ευρωενωσιακά όργανα.

Η απόλυση έγινε το 2013 στην ισπανική τράπεζα «Bankia», στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων. Το σκεπτικό του ΔΕΕ ότι η απόλυση εγκύου επιτρέπεται, αρκεί ο εμφανιζόμενος λόγος απόλυσης να μην είναι η ίδια η εγκυμοσύνη, «νομιμοποιεί» τους προσχηματικούς λόγους που χρησιμοποιούνται από τους εργοδότες για να συγκαλυφθεί ότι η μητρότητα θεωρείται «κόστος» για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», η «ευρωπαϊκή κανονικότητα», τα οποία με τόση ζέση διαφημίζει στους εργαζόμενους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αυτή είναι η βαρβαρότητα την παγίωση και επέκταση της οποίας προωθεί και στην Ελλάδα κατ' απαίτηση της μεγαλοεργοδοσίας...

Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας σε ανακοίνωσή της για την απόφαση του ΔΕΕ υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «...Προστίθεται στα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχονται τα δικαιώματα των γυναικών τόσο στη μητρότητα όσο και την εργασία από τις κυβερνήσεις, την ΕΕ, τους θεσμούς και τα όργανά τους που με τους νόμους, τις Οδηγίες και τις αποφάσεις τους φροντίζουν να είναι τα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων "λυμένα", ώστε να ξεφορτώνονται ό,τι θεωρείται "κόστος" και βαρίδι για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους. Το νέο χτύπημα στο δικαίωμα των εργαζόμενων γυναικών στη μητρότητα συμπληρώνει το τοπίο της εργασιακής ζούγκλας, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου που λήγουν κάθε λίγους μήνες και δεν ανανεώνονται ποτέ όταν η εργαζόμενη μείνει έγκυος».

Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των αντεργατικών πολιτικών στη μητρότητα και συνολικά στα δικαιώματα των γυναικών είναι καθημερινά. Εκφράζονται θεσμικά, με νόμους, διοικητικές και δικαστικές αποφάσεις κ.ά., και κυρίως εκφράζονται στην πράξη, μέσα στους χώρους δουλειάς, όπου είτε οι εργοδότες αξιοποιούν το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο είτε υπερβαίνουν ακόμα και τα ελάχιστα τυπικά πλαίσια προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών, όταν κρίνουν πως στέκονται εμπόδιο στην καπιταλιστική κερδοφορία.

Σταχυολογώντας ορισμένες βασικές πλευρές αυτής της επίθεσης στην Ελλάδα, ξεχωρίζουν τα εξής:

-- Η άδεια μητρότητας είναι 17 βδομάδες στον ιδιωτικό τομέα. Πρόσθετες παροχές, όπως η εξάμηνη άδεια του ΟΑΕΔ, δεν αφορούν το σύνολο των εργαζόμενων γυναικών. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Κατά το χρόνο της άδειας μητρότητας, η γυναίκα δικαιούται αμοιβή από τον εργοδότη της δεκαπέντε ημερών, εάν δεν έχει συμπληρώσει ημερομηνία ενός έτους, ή ενός μηνός, εάν την έχει συμπληρώσει. Από τις αποδοχές της μισθωτού, εκπίπτει ό,τι της καταβλήθηκε από τον ασφαλιστικό της φορέα. Στη γυναίκα που υπάγεται στην ασφάλιση του ΙΚΑ και έχει συμπληρώσει διακόσια ημερομίσθια κατά τα δύο τελευταία χρόνια, πριν την πιθανολογούμενη ημερομηνία τοκετού της, καταβάλλεται, λόγω της απουσίας της, επίδομα μητρότητας από το ΙΚΑ και συμπληρωματική παροχή από τον ΟΑΕΔ, που καλύπτουν τελικά τις αποδοχές της επί δεκαεπτά εβδομάδες». Υπάρχουν περιπτώσεις νέων εργαζόμενων γυναικών οι οποίες χάνουν το επίδομα ακόμα και για 1 ένσημο! Πολλές λεχώνες, θηλάζουσες, νέες μητέρες, απολύονται μετά τη λήξη της άδειας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατηρεί όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που δίνει αέρα στα πανιά των εργοδοτών για να απολύουν εγκύους. Είναι σχεδόν καθημερινά τέτοια παραδείγματα με εργαζόμενες «με μπλοκάκι» και εργαζόμενες με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Με αντίστοιχο νομικό οπλοστάσιο το κράτος αντιμετωπίζει τις εγκύους αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς με επαπειλούμενη εγκυμοσύνη. Αλλες εργαζόμενες εκβιάζονται εκ των προτέρων, ακόμα και από την πρόσληψη, και απειλούνται με απόλυση σε περίπτωση εγκυμοσύνης.

-- Η μητρότητα υπολογίζεται ως «κόστος» για τους μονοπωλιακούς ομίλους και το αστικό κράτος. Προκλητικά οι κυβερνήσεις έκοψαν το επίδομα τοκετού, που ανερχόταν στα 1.000 ευρώ. Πλέον το δίνουν μόνο σε όσες γυναίκες γεννούν στο σπίτι, όπως γινόταν δεκαετίες πριν, υποστηρίζοντας ότι βασίζεται σε «επιστημονικές έρευνες», θέτοντας σοβαρούς κινδύνους για την υγεία των εγκύων και των νεογνών. Ο τοκετός στο σπίτι συμφέρει βέβαια το αστικό κράτος, αφού μειώνει το κόστος κατά 60%, όπως έδειξε μελέτη της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης.

-- Η χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών, η εντατικοποίηση της εργασίας, τα κυκλικά ωράρια, η νυχτερινή εργασία αποτελούν σημαντικό παράγοντα κινδύνου για την αναπαραγωγική υγεία των γυναικών. Επιπλέον, οι «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις με τις οποίες δουλεύουν σε μεγάλο ποσοστό οι γυναίκες, συνεπάγονται χειρότερες συνθήκες και μεγαλύτερους κινδύνους, ακανόνιστα και «ανάποδα» ωράρια, που επιβαρύνουν τη σωματική και ψυχική τους υγεία. Παράλληλα, περιορίζουν την ασφαλιστική κάλυψη και επομένως και το δικαίωμά τους στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την ίδια ώρα που οι μισθοί - ψίχουλα κάνουν ακόμα πιο δυσβάστακτες τις συνέπειες της εμπορευματοποίησης της Υγείας. Αναγκάζονται να ακριβοπληρώνουν γιατρούς, φάρμακα, εμβόλια, εξετάσεις, νοσηλεία και σε περίπτωση που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος, να στερούνται κάθε παροχή Υγείας οι ίδιες και τα παιδιά τους. Η κατάσταση αυτή είναι πολλαπλά επιβαρυντική για τις γυναίκες, λόγω των ιδιαίτερων αναγκών για υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, προληπτικές εξετάσεις, προγεννητικό έλεγχο, μαιευτική περίθαλψη.

-- Η επίθεση συνεχίζεται με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στο όνομα της ισότητας. Ενα μέρος των σημερινών εργαζόμενων γυναικών αλλά και οι μελλοντικές γενιές υφίστανται τις συνέπειες των αντιασφαλιστικών ανατροπών, με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης μέχρι τα 67 χρόνια, την κατάργηση της πενταετούς διαφοράς στα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης μεταξύ αντρών και γυναικών και την ισοπέδωση στο όνομα της ισότητας των φύλων κάθε ευνοϊκής διάταξης και ρύθμισης που ίσχυε για τις γυναίκες. Η πενταετής διαφορά στα όρια συνταξιοδότησης δεν ήταν προνόμιο, αλλά η ελάχιστη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας και της βιολογικής διαφοράς των γυναικών. Είναι η ελάχιστη αναγνώριση των κοινωνικών και οικογενειακών βαρών που επωμίζονται οι εργαζόμενες γυναίκες, στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που μεταβιβάζει συνεχώς κοινωνικές υπηρεσίες στις πλάτες τους. Αντίστοιχα, στο Δημόσιο η ισοπέδωση των δικαιωμάτων με πρόσχημα την ισότητα των δύο φύλων οδήγησε στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες εργαζόμενες μέχρι και 17 χρόνια.

Οπως καταλήγει και η ανακοίνωση της ΟΓΕ, απαντώντας σε όλη την απατηλή προπαγάνδα περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου» που τάχα θα προστατεύσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, «αποδεικνύεται ακόμα μία φορά ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων και οι Οδηγίες της ΕΕ όχι μόνο δεν διασφαλίζουν τα σύγχρονα δικαιώματα των γυναικών, αλλά τα τσακίζουν, με γνώμονα τη θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτά τα δικαιώματα μπορούν να κατακτηθούν μόνο με την αγωνιστική διεκδίκηση και πάλη των γυναικών μέσα από τα εργατικά σωματεία, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα».