Εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, γυναίκες και άντρες της εργατικής τάξης και των λαϊκών οικογενειών, νέες και νέοι, γέμισαν ασφυκτικά το κινηματοθέατρο «Μελίνα» στο Καματερό - τις θέσεις, τον εξώστη, το φουαγιέ, ακόμη και τον προαύλιο χώρο - στην εκδήλωση που διοργάνωσε την Κυριακή η Περιφερειακή Οργάνωση Δυτικής Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, με θέμα «Η παρέμβαση του ΚΚΕ στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών οικογενειών» και ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Μια εκδήλωση που διοργανώθηκε μπροστά στην 8η Μάρτη, την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, που καθιερώθηκε προς τιμήν των εργατριών των υφαντουργείων και των ραφτάδικων της Νέας Υόρκης, των οποίων η κινητοποίηση πνίγηκε στο αίμα από τις αστυνομικές δυνάμεις πριν από 159 χρόνια.

Οπως τόνισε, ανάμεσα σε άλλα, στην ομιλία του, ο Δ. Κουτσούμπας, σήμερα το διεθνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη αποδίδεται με τη γνήσια λαϊκή αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και την ενίσχυση της πάλης ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων, ενώ ιδιαίτερα στάθηκε στην ανάγκη το γυναικείο ζήτημα να πάρει τη θέση που του ανήκει στην ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη του ΚΚΕ.

Την εκδήλωση άνοιξε η Σταυρούλα Τσίτσου, μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής Δυτικής Αθήνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και Γραμματέας του Τομέα Δυτικών Συνοικιών, υπογραμμίζοντας ότι το ΚΚΕ παλεύει για την ένταξη όλο και περισσότερων γυναικών από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην ταξική πάλη σε όλη τη διάρκεια της σχεδόν εκατοντάχρονης πορείας του και φυσικά σήμερα που η σύγχρονη πολιτική του κεφαλαίου εντείνει την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, με μεγαλύτερα θύματα τις γυναίκες και τη νεολαία.

Αμέσως μετά την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα, ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τραγούδια - στιγμιότυπα του κινήματος και τη δράση των γυναικών σε αυτό, αλλά και πολλά άλλα τραγούδια που γράφτηκαν για το διεθνισμό, τον πόλεμο, την ξενιτιά. Κιθάρα έπαιξε ο Μιχάλης Τουμανίδης και τραγούδησε η Νατάσσα Μουσάδη.

Το επόμενο αγωνιστικό ραντεβού κλείστηκε για σήμερα, στις 6.30 το απόγευμα, στα Προπύλαια, για την κλιμάκωση της πάλης ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο και την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου.

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η ιστορική επέτειος της 8ης Μάρτη, της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, φέρνει στη μνήμη τον αγώνα των εργατριών από τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857. Μας οπλίζει με συμπεράσματα για τις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Αποτελεί μέρα τιμής σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Η μεγάλη της σημασία είναι ότι έθεσε στην πρώτη γραμμή την ανάγκη της πάλης για ισότιμα δικαιώματα ανδρών και γυναικών στην εργασία, στη μόρφωση, στην κοινωνική ζωή. Αυτό βάζει τη σφραγίδα του στην επέτειο.

Από εκεί απορρέουν καθήκοντα για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, για το ίδιο το Κόμμα μας. Καθήκοντα για την ενίσχυση της συμμετοχής των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην πάλη, σε σύγκρουση με το σύστημα που γεννά τη γυναικεία ανισοτιμία, τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους.

Ο πραγματικός χαρακτήρας της 8ης Μάρτη μπορεί να είναι άγνωστος σε πολλές γυναίκες που και εσείς συναντάτε στα εργοστάσια, στις λαϊκές γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές εδώ στις εργατικές - λαϊκές γειτονιές, στο Καματερό, στο Ιλιον, στο Περιστέρι και την Πετρούπολη, στο Αιγάλεω, το Χαϊδάρι. Γιατί ακριβώς έχει διαστρεβλωθεί το νόημά της, ο αγωνιστικός, διεκδικητικός χαρακτήρας της επετείου, από τα αστικά επιτελεία.

Αυτός είναι και ο πραγματικός στόχος του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και των πολιτικών του εκπροσώπων: Να θολώσουν τις αιτίες της γυναικείας ανισοτιμίας, που πάει χέρι - χέρι με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ιδιαίτερα, χρειάζεται το Κόμμα και η ΚΝΕ να φωτίσουμε στις νεότερες γενιές - με αφορμή την 8η Μάρτη - σε ποιες συνθήκες αρχίζει η γυναίκα να μπαίνει στον αγώνα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αλλά και πώς αρχίζει κάτι ν' αλλάζει στη ζωή της, ακόμα και στην πορεία εξέλιξης του καπιταλισμού.

Γιατί λέμε καμιά φορά εμείς οι μεγαλύτεροι: «Μας παίρνουν πίσω κατακτήσεις». Αλλά οι νεότερες γενιές θεωρούν ότι αυτές οι κατακτήσεις ήταν κάτι εύκολο.

Πάρτε το παράδειγμα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι μόνο η σύνταξη, αλλά συνδέεται άμεσα με τις παροχές Υγείας, κοινωνικής πολιτικής και Πρόνοιας. Αφορά την άδεια μητρότητας, ασθένειας, την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο, τις επαγγελματικές ασθένειες, από εργατικό ατύχημα, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κάθε μέλους της λαϊκής οικογένειας.

Ο κόσμος στην εκδήλωση έφτανε μέχρι την οδό Φυλής

Πιθανόν ακούσατε σήμερα πάλι τον κ. Τσίπρα. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ετοιμάζεται, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, μέσα στο Μάρτη να καταθέσει το νόμο - λαιμητόμο, που τσακίζει τον όποιο κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης και τη μετατρέπει σε ατομική υπόθεση. Και μάλιστα, προκλητικά επικαλείται ότι τα μέτρα που προτείνει διασφαλίζουν την «κοινωνική δικαιοσύνη».

Κι εμείς ρωτάμε: «Κοινωνική δικαιοσύνη» είναι να συνταξιοδοτούνται όλες οι γυναίκες, εργαζόμενες, αυτοαπασχολούμενες, αγρότισσες, στα 67 τους χρόνια;

«Κοινωνική δικαιοσύνη» είναι να χάνει η νέα κοπέλα το επίδομα άδειας μητρότητας γιατί της λείπει ένα ένσημο;

«Κοινωνική δικαιοσύνη» είναι να βάζει ο λαός μας όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές;

Μιλάνε για «ισότητα ανδρών - γυναικών» και εννοούν «ισότητα» στις συντάξεις πείνας, στις υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας.

Την ίδια στιγμή, χαρίζουν πρόστιμα και χρέη εκατομμυρίων στους μεγαλοεπιχειρηματίες, απαλλάσσουν τους εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές, τη φορολογία.

Επικαλούνται ότι οι γυναίκες ζουν περισσότερο, μόνο και μόνο για να φέρουν την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα χωρίς εξαιρέσεις. Αυτές είναι οι κατευθύνσεις της ΕΕ για την «ενεργό γήρανση».

Οι μόνοι και μεγάλοι κερδισμένοι από το αντιασφαλιστικό έκτρωμα είναι η καπιταλιστική εργοδοσία και το κράτος, που εδώ και χρόνια έχουν στόχο να απαλλαγούν από το «βάρος» των ασφαλιστικών εισφορών, εξασφαλίζοντας περισσότερο χρήμα από τα κρατικά ταμεία για επενδύσεις, για νέα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, για την ανάκαμψη των κερδών τους, της καπιταλιστικής οικονομίας.

Να, λοιπόν, γιατί και οι γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών οικογενειών πρέπει να μπουν μπροστά, για να μην περάσει το σχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό και μέσα από τα σωματεία τους, τις Λαϊκές Επιτροπές, τους Συλλόγους Γυναικών, να πρωτοστατήσουν στην προετοιμασία της 48ωρης απεργίας όταν το σχέδιο έρθει στη Βουλή.

Στο όνομα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού υποφέρουν οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών και στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ και στη Γερμανία και στη Ρωσία και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Από την Αμερική μέχρι την Αφρική, την Ασία, ξεδιπλώνεται όλη η γκάμα της γυναικείας ανισοτιμίας και της βαρβαρότητας του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Εχει όμως και τη βιτρίνα του, όσον αφορά στη θέση της γυναίκας, στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Η ανάπτυξη είναι ανισόμετρη, ένα τμήμα του καπιταλιστικού κόσμου βαδίζει πιο μπροστά και κρατάει σε καθυστέρηση με διάφορους τρόπους το υπόλοιπο.

Οι γυναίκες των εκμεταλλευόμενων τάξεων σε όλο τον κόσμο δεν μπορούν να νιώθουν καμιά ασφάλεια από τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών διακρατικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κ.λπ.). Με την πολιτική τους καθόρισαν και καθορίζουν τη σημερινή τραγική κατάσταση και για τη θέση των γυναικών σε μια σειρά χώρες. Αξιοποιούν τις γυναικείες διακρίσεις, για να προχωρήσουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι ο πόλεμος των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους στο Αφγανιστάν ξεκίνησε με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού, της κατάργησης της μπούργκας και της θανατικής ποινής με λιθοβολισμό στις Αφγανές;

Μπορεί ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα;

Η «καύσιμη ύλη» που πυροδοτεί τις επεμβάσεις, που δημιουργεί την προσφυγιά, είναι οι τεράστιοι ανταγωνισμοί για το ποια μονοπώλια θα επικρατήσουν στο μοίρασμα της «πίτας» των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων Ενέργειας. Γι' αυτό τώρα στριμώχνονται ποιος θα πρωτοβομβαρδίσει στη Συρία, προετοιμάζοντας το έδαφος και για νέες πολεμικές αναμετρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μ. Ανατολή.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει μεγάλες ευθύνες και στο μεγάλο ζήτημα του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού, γιατί με τη στήριξή της στις αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δημιουργεί συνθήκες εγκλωβισμού των προσφύγων στη χώρα μας, εμπλέκει το λαό μας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.

Ευθύνες, φυσικά, έχουν και τα άλλα κόμματα που πίνουν νερό στην ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το σύστημα που υπηρετούν γεννά την ανεργία, τη φτώχεια, τους πολέμους και την προσφυγιά. Και οι ευθύνες όλων τους δεν κρύβονται επειδή στριμώχνονται για να μπουν στο ίδιο κάδρο της δήθεν εθνικής συναίνεσης.

Τη στιγμή που τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στην περιοχή μας και η ΝΑΤΟική εμπλοκή στο Αιγαίο εγκυμονεί νέους κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, για τους λαούς της περιοχής, οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι μανάδες, πρέπει να στείλουν αποφασιστικό μήνυμα. Να μην αποδεχτούν τα παιδιά τους να γίνουν κρέας στα κανόνια των επεμβάσεων, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Σήμερα, το διεθνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη αποδίδεται με τη γνήσια λαϊκή αλληλεγγύη στους χιλιάδες πρόσφυγες, που ανάμεσά τους βρίσκονται γυναίκες, βρέφη, ασυνόδευτα παιδιά και έφηβοι.

ΟΤΑΝ καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες είναι αντιμέτωποι με τις θάλασσες, τους φράχτες, τα κυκλώματα των δουλεμπόρων, την καταστολή.

ΟΤΑΝ μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά περπατάνε χιλιόμετρα χωρίς φαγητό, στέγη και ανθρώπινες συνθήκες υγιεινής, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους.

ΤΟΤΕ κάθε μάνα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας πρέπει και με πρακτικά μέτρα να δυναμώσει την αλληλεγγύη, να ενισχύσει την πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των πολέμων, της προσφυγιάς.

Η σημερινή εκδήλωση υπερβαίνει την υποχρέωσή μας να τιμάμε, όπως κάθε χρόνο, την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, αφιερωμένη στις γυναίκες της εργατικής τάξης, των λαϊκών οικογενειών, των γυναικών του καθημερινού μόχθου.

Είναι αφορμή, είναι ευκαιρία η 8η του Μάρτη. Στη θέληση του Κόμματος είναι το γυναικείο ζήτημα να πάρει τη θέση που του ανήκει στην ιδεολογική, πολιτική, μαζική πάλη του Κόμματος, στην οργανωτική του πάλη 365 μέρες το χρόνο. Να μην περιορίζεται σε μια βδομάδα, άντε και δύο στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Καθρεφτίζει την ανάγκη το Κόμμα και η ΚΝΕ να δρουν ως πρωτοπορία στον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες της γυναίκας, για την ισοτιμία της και την κοινωνική απελευθέρωση, για τη μαζικοποίηση του εργατικού, γυναικείου, γενικότερα του λαϊκού κινήματος, με γυναίκες του λαού, για την ανάδειξή τους στα όργανα του κινήματος.

Κυρίως για την ανάπτυξη του Κόμματος με πρωτοπόρες εργάτριες, μισθωτές, αγρότισσες, αυτοαπασχολούμενες, επιστήμονες, νέες γυναίκες, παίρνοντας ταυτόχρονα υπόψη τα επιπρόσθετα εμπόδια που συναντά η γυναίκα εξαιτίας της ανισότιμης θέσης της στην κοινωνία, τις ιδιαίτερες ανάγκες της, που προκύπτουν από το ρόλο της στην αναπαραγωγική διαδικασία.

Για ποιο λόγο; Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης υπέρ της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής γραμμής της ρήξης και ανατροπής και ενδυνάμωση της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, ούτε καν για απόσπαση ορισμένων κατακτήσεων, δίχως τη συμμετοχή των γυναικών.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η θέση μας για την κοινωνική ισοτιμία της γυναίκας. Η εξειδίκευση της πολιτικής του Κόμματος στις γυναίκες βασίζεται στο γεγονός ότι δεν βιώνουν όλες οι γυναίκες με τον ίδιο τρόπο αυτό που λέμε «γυναικείο ζήτημα», όπως το χαρακτήρισαν οι θεμελιωτές της κοσμοθεωρίας μας, ο Μαρξ και ο Ενγκελς.

Το χαρακτήρισαν «γυναικείο ζήτημα» θέλοντας να δώσουν ότι πρόκειται για ένα ιστορικό - κοινωνικό φαινόμενο, που αποτελεί το σύνολο όλων των ειδών των διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας (οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών διακρίσεων), που διαμορφώθηκαν μέσα στις χιλιετίες της κοινωνικής εξέλιξης.

Αυτό το σύνολο των διακρίσεων είχε μία αιτία. Και η αιτία ήταν ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις, με διαφορετικά συμφέροντα, που έγινε γιατί στην πορεία της κοινωνικής εξέλιξης δόθηκε η δυνατότητα σε μια μερίδα της κοινωνίας να αποκτήσει ιδιοκτησία, να αποκτήσει κατοχή πάνω στα μέσα παραγωγής και να υποτάξει το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας.

Αλλά διαμορφώθηκε και η δυνατότητα να γίνει η λεγόμενη «ιστορική ήττα» του γυναικείου φύλου και η υποταγή του στο ανδρικό φύλο, όπως έλεγε ο Ενγκελς. Και σκεφτείτε ότι όταν οι κλασικοί μας διατύπωναν τις επαναστατικές ιδέες και για τη θέση των γυναικών, το επαναστατικό εργατικό κίνημα βρισκόταν στα πρώτα βήματα ανάπτυξής του και συνολικά οι κοινωνίες ήταν πολύ πίσω σε αυτά τα ζητήματα.

Το Κόμμα μας, και σ' αυτό το θέμα, είχε κατακτήσει ιδεολογική υπεροχή και χρειάζεται να κάνουμε πιο αποφασιστικά βήματα για να την ανακτήσουμε.

Να γνωρίζει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων, ανέργων, αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και στο χωριό, ιδιαίτερα η νεολαία, τις πρωτοπόρες και ριζοσπαστικές θέσεις του Κόμματος για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, στην οικογένεια, στην κοινωνική ζωή και δράση.

Αυτή η προσπάθεια σήμερα είναι πιο απαιτητική από πριν, καθώς το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει την ικανότητα να «κρύβει» τις σύγχρονες μορφές της γυναικείας ανισοτιμίας, την εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση που βιώνει η πλειοψηφία των γυναικών του λαού.

Μπορεί να σκέφτονται η νέα και ο νέος, που δεν έχουν βγει στην παραγωγή, δεν έχουν κάνει οικογένεια: «Πού είναι η γυναικεία ανισοτιμία;», αφού πλέον έχει αλλάξει η θέση της κοπέλας μέσα στην οικογένεια. Εχει αλλάξει η συμπεριφορά των ανδρών της ίδιας ηλικίας.

Οπως είπε και ο υπουργός Αμυνας υποκριτικά, με αφορμή την πρόταση για υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τις γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων, «... η γυναίκα έχει κατακτήσει διάφορα μετερίζια»! Πλέον εργάζεται, ακόμα και σε κλάδους που ήταν ανδροκρατούμενοι»! Σήμερα «και οι κοπέλες όπως και οι άντρες πάνε και σπουδάζουν». «Δεν υπάρχει νομικός φραγμός που υπήρχε μέχρι περίπου τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα».

Ολοι αυτοί οι αστικοί εκσυγχρονισμοί επέφεραν ορισμένες αλλαγές και για την εργάτρια, την υπάλληλο, την αυτοαπασχολούμενη. Για παράδειγμα, μέχρι το 1983, που ψηφίστηκε το οικογενειακό Δίκαιο, η γυναίκα δεν είχε δικαίωμα να ζητάει διαζύγιο. Υπήρχε η προίκα, η ποινικοποίηση της μοιχείας.

Ομως, αυτές οι αλλαγές έγιναν κάτω από την επίδραση των κατακτήσεων που είχαν οι γυναίκες στις χώρες που οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός, κάτω από την πίεση που ασκούσαν οι αγώνες του εργατικού και γυναικείου κινήματος. Ταυτόχρονα, όμως, υπηρετούσαν και τις ανάγκες της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Οσο αναπτυσσόταν ο καπιταλισμός, χρειαζόταν τη γυναίκα μορφωμένη για να την εντάξει στην καπιταλιστική παραγωγή. 'Η οι κοπέλες από αστικές οικογένειες, από ανώτερα μεσαία στρώματα έπρεπε να διατηρούν το πατρικό τους επώνυμο, που αναγραφόταν στο πανεπιστημιακό τους πτυχίο, για να δουλέψουν μετέπειτα ως γιατροί, δικηγόροι κ.λπ. Ετσι άλλαξε και ο νόμος που υποχρέωνε, σώνει και καλά, η γυναίκα να αλλάζει το επώνυμό της μετά το γάμο.

Δεν είναι τυχαίο ότι υιοθετήθηκε το εξής σύνθημα για τις γυναίκες, που θα το ξανακούσουμε πολλές φορές αυτές τις μέρες, από την κυβέρνηση, την ΕΕ, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ακόμα και από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Λένε «ίσες ευκαιρίες» ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: Ισες ευκαιρίες έχει η γυναίκα της εργατικής τάξης με τη γυναίκα της μεγαλοαστικής τάξης; Φυσικά όχι.

Οι γυναίκες από τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες έχουν σκληρή πείρα από τις συνέπειες της λεγόμενης «κοινωνικής ισότητας». Στο όνομα της «ισότητας των φύλων» ισοπεδώνουν προς τα κάτω τα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα γυναικών και ανδρών.

Για παράδειγμα, καταργήθηκαν οι περιορισμοί που υπήρχαν στη νυχτερινή εργασία των γυναικών στη βιομηχανία. Πατώντας πάνω στην υπαρκτή δυσκολία των γυναικών να συνδυάσουν τη δουλειά με τη φροντίδα του ατομικού νοικοκυριού, ΕΕ, κυβερνήσεις, καπιταλιστική εργοδοσία πέρασαν μαζικά και χωρίς λαϊκή αντίδραση στις γυναίκες τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τη μερική απασχόληση.

Με βάση τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το Γενάρη του 2016, το 76% όσων εργάζονται με μερική απασχόληση στη Ζώνη του Ευρώ είναι γυναίκες. Σήμερα, οι αποφάσεις της ΕΕ αποσκοπούν στο χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών.

Αυτήν τη φορά, επικαλούνται την ανάγκη να συμμετέχουν περισσότερο και οι άνδρες στη φροντίδα των παιδιών, του νοικοκυριού, για να περάσουν την ευελιξία στην εργασία και των εργαζόμενων ανδρών. Ολόκληρη συζήτηση γίνεται στο Ευρωκοινοβούλιο, στις αντίστοιχες επιτροπές, για τη λεγόμενη «άδεια πατρότητας».

Γενικότερα, η γυναικεία εργασία χρησιμοποιείται για να χτυπηθούν οι εργασιακές σχέσεις, οι μισθοί, τα μεροκάματα, να ενταθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης για το σύνολο της εργατικής τάξης. Η σχέση της γυναίκας με τη μητρότητα και γενικότερα με την οικογένεια αξιοποιούνται αντιδραστικά.

Τι λέει και η σημερινή κυβέρνηση, ακολουθώντας πιστά τις κατευθύνσεις της ΕΕ;

Τα ποσοστά ανεργίας των γυναικών είναι πολύ υψηλά και πρέπει να βρούμε τρόπους ενίσχυσης της γυναικείας απασχόλησης. Προσέξτε! Λένε απασχόληση, και όχι εργασία με πλήρη δικαιώματα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, μπορούν να αξιοποιηθούν, λένε, οι ικανότητες των γυναικών σε κακοπληρωμένες και ανασφάλιστες θέσεις εργασίας, σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας της Τοπικής Διοίκησης, διαφόρων ΜΚΟ και «κοινωνικών συνεταιρισμών».

Ομως, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Εξυπηρετεί την προσπάθεια και της σημερινής συγκυβέρνησης, που την προχωρά με πιο γρήγορους ρυθμούς, περιορισμού της κρατικής ευθύνης και χρηματοδότησης στις κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, φορτώνοντας το βάρος των αυξημένων πληρωμών για αυτές στα λαϊκά νοικοκυριά.

Στη θέση των συλλογικών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ανακηρύσσεται ως δήθεν μέγιστο δημοκρατικό δικαίωμα η ατομική ή οικογενειακή υποχρέωση και ευθύνη. Ποιος επιβαρύνεται περισσότερο στο πλαίσιο της λαϊκής οικογένειας; Η γυναίκα.

Για το καπιταλιστικό κράτος και την εργοδοσία η μητρότητα είναι κόστος. Εδώ δε διστάζουν να προτρέπουν τις γυναίκες να γεννούν στο σπίτι, ως προϋπόθεση για να πάρουν το επίδομα τοκετού. Δηλαδή, θέλουν να γυρίσουν τις κοπέλες δεκαετίες πίσω, όπως γεννούσαν οι γιαγιάδες μας στο χωράφι.

Μάλιστα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κρατώντας καλά την αντιλαϊκή σκυτάλη των προηγούμενων κυβερνήσεων, απάντησε σε Επερώτηση του ΚΚΕ ότι θα συνεχίζει να ζητά με εκβιαστικά ραβασάκια πίσω το επίδομα τοκετού, από ορισμένα ζευγάρια. Αρνήθηκε να επανέλθει το επίδομα τοκετού σε όλες τις γυναίκες, γιατί λέει... υπάρχουν επιστημονικοί φορείς που θεωρούν «θετικό τον τοκετό στο σπίτι»!

«Αχνα», βέβαια, δε βγάζουν για την απαράδεκτη κατάσταση, την εργασιακή ζούγκλα που ζουν χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες, ιδιαίτερα οι νέες. Που αντιμετωπίζουν την εργοδοτική επιθετικότητα, η οποία φτάνει μέχρι την απόλυση εγκύου, τον εκβιασμό να υπογράψει η εργαζόμενη δήλωση ότι δε θα κάνει οικογένεια.

Οσο και να προσπαθούν με μεγαλόπρεπα λόγια να κρύψουν τις φυλετικές και ταξικές διακρίσεις, τα πραγματικά στοιχεία είναι πεισματάρικα. Οι γυναίκες, με βάση τα στοιχεία του 2015, είχαν κατά 15% μικρότερους μισθούς από τους άνδρες και κατά 35% μικρότερες συντάξεις.

Για ποιο λόγο; Γιατί δουλεύουν σε μεγαλύτερο ποσοστό ως ανειδίκευτες, γιατί εργάζονται με μερική απασχόληση, που σημαίνει μερικό μισθό, μερικό ένσημο, μερική ζωή. Αλλά και γιατί αναγκάζονται να σταματήσουν τη δουλειά για μεγαλύτερα διαστήματα κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους, έχοντας την αποκλειστική ευθύνη για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων.

Ενα παράδειγμα να σας φέρω από τις προηγούμενες δεκαετίες, που επιζεί και σήμερα.

Η μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών δούλευε 10 - 15 χρόνια, παντρευόταν, έκανε παιδιά, παράταγε τη δουλειά. Τότε χρειάζονταν ένσημα για 30 χρόνια δουλειάς προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί κάποιος. Τα ένσημα χάνονταν. Ποια γυναίκα εγκατέλειπε τη δουλειά; Η κλωστοϋφαντουργίνα, η ράφτρια.

Και σήμερα, πάλι, όταν η γυναίκα έχει 4ωρη απασχόληση ή όταν παίρνει 500 ευρώ μισθό και έχει δύο παιδιά, πρέπει να πληρώνει 400 ευρώ το μήνα στον παιδικό σταθμό. Αναγκάζεται να σταματήσει τη δουλειά. Και όταν μάλιστα αρρωσταίνει το παιδί και δεν υπάρχουν κάπου ξεχωριστά δωμάτια για τα άρρωστα παιδιά στον παιδικό σταθμό, ώστε να μην κολλήσουν μια μεταδοτική ασθένεια, θα σταματήσει τη δουλειά.

Ο καπιταλισμός έβρισκε και βρίσκει πάντα τρόπους, για να αναπαράγει την ανισοτιμία των γυναικών της εργατικής τάξης, γιατί αποτελεί πηγή πρόσθετου κέρδους. Ακόμα και όταν παίρνουν υπόψη τους τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικών λόγω του ρόλου τους στην αναπαραγωγή και στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής, ανισότιμης κοινωνίας, το παρουσιάζουν ως «προνόμια» του «καλού» εργοδότη απέναντι στην εργαζόμενη.

Η «ισότητα» αξιοποιείται ακόμα από τις επιχειρήσεις και τους μονοπωλιακούς ομίλους σαν «βιτρίνα» πίσω από την οποία εκθέτουν την κοινωνική τους ευαισθησία, σαν εργαλείο για να εξωραΐσουν την επιχειρηματική δράση, να ανοίξουν το δρόμο της ταξικής συνεργασίας, της υποταγής των εργαζομένων στα συμφέροντα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Και από την άλλη, ΕΕ και κυβερνήσεις επιδεικνύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη συμμετοχή των γυναικών στα λεγόμενα «κέντρα λήψης αποφάσεων», δηλαδή σε Διοικητικά Συμβούλια επιχειρήσεων, σε όργανα της αστικής εξουσίας.

Δε δίστασαν να ισχυριστούν ότι για την οικονομική κρίση φταίει το χαμηλό ποσοστό γυναικών στις διοικήσεις των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της ΕΕ, στις διοικήσεις των κεντρικών τραπεζών. Οχι μόνο αθωώνουν έτσι το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά καλλιεργούν την αντίθεση ανάμεσα στα δύο φύλα, κρύβουν τη βασική αντίθεση κεφάλαιο - εργασία πίσω από το δίπολο άνδρας - γυναίκα.

Αλήθεια, μπορεί η εργαζόμενη γυναίκα, που έχει πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, με τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο, να αναδειχθεί σε υπουργικές καρέκλες, σε μια αστική κυβέρνηση; 'Η αντίστροφα. Εχει φιλολαϊκή πολιτική μήπως το ΔΝΤ, που έχει επικεφαλής την Λαγκάρντ;

Ολη αυτή η συζήτηση είναι το δόλωμα για την ενσωμάτωση και τη χειραγώγηση ιδιαίτερα των νέων γυναικών με ανώτατη μόρφωση, που οι αστοί έχουν την τάση να αξιοποιούν ένα μικρό ποσοστό τους. Η αστική τάξη είναι ανοιχτομάτα για τον εαυτό της.

Καταλαβαίνει ότι πρέπει να διαμορφώσει μία μεγαλοαστική γυναικεία πρωτοπορία, η οποία θα περνάει τις δικές της αξίες και ιδέες, την ιδεολογία της αστικής τάξης στις γυναίκες, σβήνοντας από τα μάτια τους τα διαφορετικά ταξικά συμφέροντα που έχουν από τις γυναίκες των εκμεταλλευτών τους.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα καλλιεργούνται μαζικά στις γυναίκες του λαού και με την υλοποίηση προγραμμάτων για την ενίσχυση της γυναικείας επιχειρηματικότητας. Πίσω από τα προγράμματα αυτά και τις μικροεπιδοτήσεις που τα συνοδεύουν, βρίσκεται η πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες αυτοαπασχολούμενες στο εμπόριο, οι επιστημόνισσες. Παλεύουν να επιβιώσουν σε συνθήκες φορολεηλασίας και ανταγωνισμού με τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Το δικαίωμά τους στη μητρότητα δεν υποστηρίζεται ούτε από στοιχειώδεις παροχές. Πολλές αυτοαπασχολούμενες, λίγες μέρες μετά τον τοκετό, επιστρέφουν στη δουλειά. Αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να βάλουν λουκέτο και να βρεθούν άνεργες ή να φυτοζωούν, πνιγμένες στα χρέη και τις οφειλές, πολλές φορές χωρίς εισόδημα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, γενικά ασφάλιση.

Αλλά υπάρχουν και πολλοί τρόποι για να «κρυφτεί» η ρίζα, η ταξική ρίζα των σύγχρονων ανισοτιμιών της γυναίκας που είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για τον αγώνα ανδρών και γυναικών μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα με βάση τα κοινά τους ταξικά συμφέροντα.

Για παράδειγμα, η άποψη που λέει ότι η ανισότητα της γυναίκας είναι προϊόν, γέννημα των αντιλήψεων των αντρών, καταλήγει ότι η γυναίκα πρέπει να βλέπει ως αντίπαλο το σύζυγο, τον αδερφό, τον πατέρα, το συνάδελφο και όχι το σύστημα που γεννά την ανισοτιμία της, τη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια για την ίδια και την οικογένειά της. Τελικά, μια τέτοια άποψη καλλιεργεί ότι μπορεί να υπάρξει βελτίωση στη ζωή της γυναίκας της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αν αλλάξουν μόνο οι αντιλήψεις για το ρόλο των δύο φύλων στην κοινωνία, στην οικογένεια.

Αλλωστε, η υποταγή του γυναικείου φύλου στο ανδρικό δεν έγινε γιατί κάποιοι άνδρες άρχισαν να σκέφτονται υποτιμητικά σε βάρος των γυναικών, αλλά ως αποτέλεσμα της πρώτης ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας. Τέτοιες απόψεις οδηγούν στην υποταγή στην ταξική εκμετάλλευση.

Το Κόμμα μας δεν υποτιμά καθόλου το κράτος, την Παιδεία, την Εκκλησία, τα ΜΜΕ, την κοινωνική πολιτική, τα οποία νομιμοποιούν τις ανισότητες στα πλαίσια της κοινωνίας. Κοινωνικά αναπαράγονται οι αντιλήψεις για το ρόλο της γυναίκας στην οικογένεια, στην παραγωγή. Και ο καπιταλισμός στην πορεία εξέλιξής του προσπάθησε να αντιμετωπίσει ζητήματα της φυλετικής ανισοτιμίας. Χωρίς, όμως, να χάνει το ταξικό προνόμιο να εκμεταλλεύεται το γυναικείο φύλο.

Πάρτε για παράδειγμα τη συζήτηση που άνοιξε για την οικογένεια με αφορμή το νέο νόμο για το Σύμφωνο Συμβίωσης. Τι αποδέχονται σιωπηλά όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και η ναζιστική Χρυσή Αυγή; Τους οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς καταναγκασμούς στα πλαίσια της οικογένειας.

Οτι για να έχει κάποιος ή κάποια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σύνταξη, πρέπει να εξαρτάται από κάποιον άλλον. Και μάλιστα, αναπαράγουν ως προοδευτική μια άκρως συντηρητική άποψη: Οτι ο γάμος ή όποια άλλη νομική έκφραση της οικογένειας είναι το μέσο για την ικανοποίηση συλλογικών, κοινωνικών δικαιωμάτων.

Τόσο τα κόμματα που τάχθηκαν υπέρ, όσο και αυτά που ψήφισαν κατά στο νέο νόμο, αποτελούν μάχιμους υπερασπιστές της καπιταλιστικής κοινωνίας και κατ' επέκταση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Εξαντλούν την «προοδευτικότητά» τους σε τέτοιου τύπου μεταρρυθμίσεις, αναπαράγοντας αντιεπιστημονικές θεωρίες για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.

Ομως, όλες αυτές οι απόψεις, είτε εμφανίζονται «νεωτερικές», «αριστερές», «σύγχρονες», είτε εμφανίζονται με την κλασική έννοια «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», βάζουν εμπόδια στη συμμετοχή του λαού στη δράση, στην οργανωμένη ταξική πάλη. Καλύπτεται ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, ποιος έχει τα κλειδιά της οικονομίας, άρα και της εξουσίας στα χέρια του. Κι αυτό επιδρά ιδιαίτερα στις γυναίκες.

Οι γυναίκες, έχοντας τη δουλειά, τις ευθύνες για τη φροντίδα του ατομικού νοικοκυριού, της οικογένειας, ενώ μπαίνουν ορμητικά στον αγώνα σε περίοδο ανόδου του κινήματος, είναι οι πρώτες που κάνουν πίσω σε περίοδο υποχώρησης, στασιμότητας, όταν αντιμετωπίζουν προσωπικές, οικονομικές δυσκολίες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση τα στοιχεία της ΓΣΕΕ, που δημοσιεύθηκαν το 2015, για κάθε 6 άνδρες εργαζόμενους που ψηφίζουν στα επιχειρησιακά τους σωματεία αντιστοιχεί 1 εργαζόμενη που συμμετέχει. Ξέρετε τι απάντησαν οι εργαζόμενες όταν τις ρώτησαν γιατί δε συμμετέχουν;

Οτι οι Γενικές Συνελεύσεις και οι αρχαιρεσίες γίνονται ώρες που δεν τις βολεύουν γιατί τρέχουν να μαζέψουν τα παιδιά.

Οτι οι διαδικασίες κρατάνε πολλές ώρες και είναι απαγορευτικό να λείπουν τόσες ώρες μακριά από το σπίτι.

Αλλά είπαν και ότι συνήθως δε συζητιούνται θέματα που τις απασχολούν, όπως οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, τα ζητήματα που αφορούν συνολικά την εργατική, λαϊκή οικογένεια.

Αντίστοιχη κατάσταση υπάρχει και στη συμμετοχή των αυτοαπασχολούμενων γυναικών στις Ενώσεις και τις Ομοσπονδίες των ελευθεροεπαγγελματιών, στη συμμετοχή των αγροτισσών στους Αγροτικούς Συλλόγους, ακόμα και πρόσφατα στα μπλόκα του αγώνα για την επιβίωση της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Το θέμα είναι πώς βλέπει το Κόμμα τη θέση της γυναίκας της εργατικής, λαϊκής οικογένειας στον αγώνα, στην ταξική πάλη.

Κι εδώ δεν εννοούμε μόνο τη συμμετοχή στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ή στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, στους άλλους φορείς. Που και αυτοί πρέπει να πάρουν ευθύνη να μαζικοποιηθούν με καινούριες γυναίκες.

Οταν μιλάμε για τη συμμετοχή της γυναίκας στην ταξική πάλη εννοούμε κυρίως την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης. Πώς ερμηνεύει, δηλαδή, η γυναίκα τις οικονομικές - κοινωνικές εξελίξεις, επομένως και τις πολιτικές εξελίξεις, σε σχέση με την τάξη στην οποία ανήκει κι επομένως ποια είναι, αντικειμενικά, τα συμφέροντά της.

Επομένως πώς το Κόμμα μας εξειδικεύει - και στο περιεχόμενο και στις μορφές - την πολιτική του, ώστε να συνειδητοποιείται από μεγαλύτερο μέρος των γυναικών που απευθυνόμαστε η ανάγκη οργάνωσης και συμμετοχής, με το βλέμμα στραμμένο στις προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Δεν μπορούμε να μην παίρνουμε υπόψη μας ότι οι λαϊκές ανάγκες συνεχώς αυξάνονται. Είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, της παραγωγικότητας της εργασίας.

Αυτές οι δυνατότητες, βέβαια, αξιοποιούνται σήμερα αντιδραστικά, συνολικά στην καπιταλιστική κοινωνία. Προϋπόθεση για να αξιοποιηθούν για τη λαϊκή ευημερία είναι ένα επιστημονικό σχέδιο με κριτήριο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι με κριτήριο το κέρδος του καπιταλιστή, των μονοπωλίων.

Προϋπόθεση είναι η κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγεται, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, από την εργατική - λαϊκή εξουσία. Πρόκειται για οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας που στηρίζεται στη συμμετοχή των εργαζομένων - ανδρών και γυναικών - από τα κάτω προς τα πάνω στα όργανα εξουσίας, στον εργατικό, λαϊκό έλεγχο.

Εξασφαλίζει η εργατική - λαϊκή εξουσία τη σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους τους άνδρες και όλες τις γυναίκες που μπορούν να εργαστούν.

Τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα αξιοποιούνται στη σοσιαλιστική παραγωγή, με την κοινωνικοποίηση ορισμένων λειτουργιών του νοικοκυριού, για να απελευθερώνεται χρόνος για τις ίδιες τις γυναίκες, για όλο τον εργαζόμενο λαό, ώστε να συμμετέχουν στην κοινωνική δράση.

Αλλά και με την παροχή υψηλής ποιότητας κοινωνικών υπηρεσιών από το εργατικό κράτος, για την προστασία της μητρότητας, για την οικογένεια, η γυναίκα μπορεί να αξιοποιήσει δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο με τα παιδιά, την υπόλοιπη οικογένεια.

Οι διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες ζωής των ανθρώπων, το πέρασμα σε μια ανώτερου τύπου οργάνωση της κοινωνίας, μαζί με τις νομικές ρυθμίσεις που έρχονται ως πρώτο βήμα, δίνουν νέο περιεχόμενο στις κοινωνικές σχέσεις, στις σχέσεις μεταξύ των φύλων, στην επιλογή για δημιουργία οικογένειας. Βέβαια, η πάλη του νέου πάνω στο παλιό είναι μια αργή και βασανιστική πορεία, ιδιαίτερα όσον αφορά στις αντιλήψεις που υπάρχουν αιώνες τώρα για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, στην οικογένεια.

Γι' αυτό χρειάζεται, από σήμερα, να ανέβει σε ανώτερο επίπεδο η συζήτηση με τις γυναίκες στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στις λαϊκές γειτονιές, που μπορεί σήμερα να μη συνειδητοποιούν τη γυναικεία ανισοτιμία στην εκμεταλλευτική κοινωνία ή, από την άλλη, να ζουν μέσα στην οικογένεια τις πιο αναχρονιστικές διακρίσεις για τη θέση τους στην κοινωνία.

Δεν αρκεί να συζητάμε μαζί τους μόνο τα αιτήματα που επεξεργάζεται και ζυμώνει, κατά κύριο λόγο, το γυναικείο κίνημα, αλλά και το εργατικό, γενικότερα το λαϊκό κίνημα. Και βέβαια εμπνέει και η δύναμη του παραδείγματος, μια πρωτοπορία κομμουνιστριών και γυναικών που συμπορεύονται με το ΚΚΕ.

Πρόκειται για το σύγχρονο και «αθόρυβο» ηρωισμό πρωτοπόρων γυναικών στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στις λαϊκές γειτονιές και τα χωράφια, στις σχολές μαθητείας, στα ΤΕΙ και ΑΕΙ, των μητέρων που με την αγωνιστική τους στάση ζωής γίνονται παράδειγμα για τα παιδιά τους.

Οι οικογένειες των κομμουνιστών μπορούν και πρέπει να γίνουν το παράδειγμα, που σαν σύντροφοι ισότιμα συμμετέχουν στην οικογένεια, στην κοινωνική και πολιτική δράση.

Αυτό το πρότυπο της γυναίκας αγωνίστριας, που παλεύει ισότιμα με τον άνδρα στους κοινωνικούς αγώνες, φωτίζει και η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας.

Συνιστά επέτειο, που περικλείει πολύτιμα, ισχυρά διδάγματα για το σήμερα και το αύριο, από την παγκόσμια Ιστορία του εργατικού κινήματος, από την 100χρονη σχεδόν ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ.

Κι επειδή γιορτάζουμε όλα αυτά τα χρόνια τα γενέθλιά μας, αξίζει να σκεφτούμε:

Σκεφτείτε ότι από το 1918 το Κόμμα βγήκε ανοιχτά, δημόσια, μέσα από το Πρόγραμμά του, και διεκδίκησε ίση αμοιβή για ίση εργασία για άνδρες και γυναίκες, σε μια εποχή που οι γυναίκες δούλευαν στα εργοστάσια ακόμα και 16 ώρες τη μέρα, με μεροκάματα πολύ μικρότερα από εκείνα των ανδρών. Από τότε μιλούσε για μέτρα προστασίας του γυναικείου οργανισμού, για την άδεια μητρότητας. Ζητούσε πολιτικό γάμο, αναγνώριση των παιδιών εκτός γάμου, κατάργηση της προίκας, για το δικαίωμα της γυναίκας να ζητάει διαζύγιο, αλλά και να δοθεί το δικαίωμα της ψήφου στη γυναίκα.

Οπως έγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 15/6/1925, «...αν ζητάει το Κόμμα μας ψήφο για τις εργάτριες, αυτό το θέλουμε για να μας δοθεί η ευκαιρία να υψώσουμε το πολιτικό επίπεδο της εργάτριας, να την κάνουμε να πάρει συνείδηση των καθηκόντων της απέναντι στον εαυτό της και την τάξη της». Ολα αυτά σε μια περίοδο που ακόμα και οι γυναίκες της αστικής τάξης ήταν σε υποδεέστερη θέση από τους άντρες της αστικής τάξης. Δεν μπορούσαν ούτε να φοιτήσουν στα ανώτατα ιδρύματα.

Επιδιώκουμε στην πολύμορφη δραστηριότητα του Κόμματός μας μέχρι το 2018 να αναδειχθεί η πολύ μεγάλη Ιστορία και πείρα, για το πώς το Κόμμα απευθύνθηκε, δούλεψε, επεξεργάστηκε πολιτικά, μαζικά αιτήματα για τις εργάτριες, για τις αυτοαπασχολούμενες, για τις άτυπα εργάτριες, όπως ήταν οι υπηρέτριες ή οι γυναίκες που δουλεύανε φασόν.

Και, βέβαια, να φωτιστεί το έμπρακτο παράδειγμα των πρώτων κομμουνιστριών για τη συμμετοχή της γυναίκας στον αγώνα. Εφτά χρόνια μετά την ίδρυση του Κόμματος, το 1925, βρέθηκαν οι πρώτες κομμουνίστριες εξόριστες στην Κίμωλο. Οι περισσότερες ήταν κοπέλες 16, 17 χρόνων.

Σκεφτείτε τις γυναίκες εκείνες που έβγαιναν και έκαναν αφισοκόλληση, που πήγαιναν σε συγκεντρώσεις, την πλατιά συμμετοχή των καπνεργατριών Βόλου, Καβάλας, Νιγρίτας στο απεργιακό κύμα το καλοκαίρι του 1932, τις μαχητικές διαδηλώσεις των άνεργων καπνεργατριών Θεσσαλονίκης, Καβάλας.

Οι καπνεργάτριες του Πειραιά που με πείσμα και μαχητικότητα «υπερασπίστηκαν το ψωμί τους» παλεύοντας με τα όργανα του κράτους μέσα στους δρόμους, οι υφαντουργίνες της Εδεσσας που πάλεψαν στήθος με στήθος με τους χωροφύλακες, η πλατιά συμμετοχή των γυναικών στις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις των ανέργων, είναι ορισμένα παραδείγματα απαράμιλλου λαϊκού ηρωισμού τις δεκαετίες του '20 και του '30.

Το ΚΚΕ σε όλη την Ιστορία του ανέδειξε ηρωίδες, κομμουνίστριες και άλλες αγωνίστριες, που αντλούσαν την ορμή τους από τη συνείδηση και βαθιά πίστη στο σκοπό της πάλης τους, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Τέτοιες ήταν οι ΕΠΟΝίτισσες, οι ΕΛΑΣίτισσες, οι ΕΑΜίτισσες στην Κατοχή και το Δεκέμβρη του '44.

Τέτοιες ήταν και οι μαχήτριες του ΔΣΕ, που φέτος τιμάμε τα 70 χρόνια από την ίδρυσή του. Οι γυναίκες αποτελούσαν το ένα τέταρτο της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ. Απλές λαϊκές γυναίκες, εργάτριες, χωριατοπούλες, που ζούσαν μέσα στην καταπίεση και τις στερήσεις, βρέθηκαν να παλεύουν ισότιμα με τους άνδρες συντρόφους τους.

Με τεράστια υπομονή, επιμονή και θέληση έμαθαν να αφομοιώνουν την τέχνη του πολέμου, να συνηθίζουν τη ζωή του αντάρτη, τις στερήσεις, τις κακουχίες, το κρύο. Αλλες πάλεψαν με το όπλο στο χέρι, άλλες αναδείχτηκαν στους λαογέννητους θεσμούς, άλλες συνέβαλαν στα μετόπισθεν, ως σύνδεσμοι, με την προκήρυξη και το χωνί στο χέρι.

Το κίνητρο της αυτοθυσίας τους, η αφοβία τους μπροστά στο θάνατο, είναι και σήμερα πηγή έμπνευσης και απαράμιλλων συμπερασμάτων στις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης.

Το ΚΚΕ συνεχίζει να δρα ακούραστα, με ανιδιοτέλεια, για τα συμφέροντα, το δίκιο του εργαζόμενου λαού. Προετοιμάζει και συγκεντρώνει δυνάμεις για να ανοίξει το δρόμο της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας της εργατικής τάξης μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους βιοπαλαιστές, τη φτωχομεσαία αγροτιά, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, για το ελπιδοφόρο μέλλον της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Και η Ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού εργατικού κινήματος αποδεικνύει ότι η μαζική συμμετοχή των γυναικών της εργατικής τάξης, του λαού είναι το απαραίτητο «προζύμι» στην επαναστατική πάλη για να «...θριαμβεύσει η ζωή».

Είμαστε σίγουροι, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι τελικά «η ζωή θα θριαμβεύσει». Εκτός από τις ανηφοριές και τις δυσκολίες, τα πισωγυρίσματα και τις αναποδιές της Ιστορίας, υπάρχει κυρίως η κίνηση προς τα εμπρός, τα ποιοτικά άλματα, υπάρχουν η συνεπής πάλη, ο οργανωμένος αγώνας, το επαναστατικό σχέδιο, η συνείδηση, η γνώση, η πρακτική πείρα, το Κόμμα, η εργατική τάξη και ο λαός, η ενωμένη δύναμη αντρών - γυναικών, η κοινωνική συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό που μπορούν να ετοιμάσουν και να κερδίσουν τις νέες εφόδους προς το ευτυχισμένο μέλλον του 21ου αιώνα.

Τα παραπάνω λόγια, από το χρονικό της Μακρονήσου για τον ξυλοδαρμό των γυναικών το Γενάρη του 1950, δέσποζαν στην έκθεση που υποδέχτηκε τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση, αφιερωμένη σε μερικές από τις πρωτοπόρες γυναίκες που έδρασαν, πορεύτηκαν και έδωσαν τη ζωή τους κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ για την ευτυχία της ανθρωπότητας.

Ενα μικρό οδοιπορικό, με μαρτυρίες και φωτογραφίες, από τη Μακρόνησο μέχρι τις φυλακές Αβέρωφ - τη σύγχρονη Βαστίλλη, όπως τις αποκαλούσαν - από όπου από το 1947 μέχρι το 1954 πέρασαν 1.200 κομμουνίστριες κι άλλες αγωνίστριες και 100 μικρά παιδιά, τα οποία, επειδή δεν θεωρούνταν κρατούμενοι, δεν είχαν δικαίωμα χώρου και διατροφής.

Καρέ - καρέ, η Αννα Παυλάκου - Θωμάκου, η 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα από τα Ταμπούρια που εκτελέστηκε δύο φορές, την πρώτη στον Σκαραμαγκά, όπου ο καταδότης της Γιαννακός την πυροβολεί στον αυχένα και νομίζοντάς τη νεκρή την πετάει σ' ένα ξεροπήγαδο. Συνέρχεται μετά από 36 ώρες και εκτελείται για δεύτερη φορά στις 6 Ιούνη 1944 στο Χαϊδάρι.

Η Σταθούλα Λεβέντη, η πρώτη γυναίκα που χόρεψε γύρω από το φοίνικα της φυλακής Αβέρωφ - το μοναδικό δέντρο που στεκόταν στη μέση της αυλής - το «έχε γεια καημένε κόσμε», πριν οδηγηθεί στην εκτέλεση στις 21/2/1948.

Η Αθηνά Μπενέκου, η κόκκινη δασκάλα που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου.

Η Ειρήνη Γκίνη, η πρώτη εκτελεσμένη με απόφαση στρατοδικείου. Ο κόσμος που βρισκόταν στην αίθουσα του στρατοδικείου στις 25/7/1946 όπου γινόταν η δίκη της φώναζε: «Λευτεριά όχι θάνατο».

Η μικρότερη πολιτική κρατούμενη, η Νίνα Οικονόμου, δωδεκάμισι ετών...