Αγωνία στα κανάλια: «Στις 12 το μεσημέρι η συμφωνία στα χέρια των αρχηγών». Πήγε 4 το απόγευμα, πήγε 7 το βράδυ, έφτασε 9, τα δελτία ειδήσεων τέλειωναν πια και ούτε καπνός ούτε ακρόαση απ' το Καπιτώλιο. Αναγκάστηκε ως κι αυτός ο Παπαχελάς να βγει στο δελτίο του Σκάι να τους τραβήξει το αυτί γιατί «δεν ήταν καλά προετοιμασμένοι». Γιατί καθυστερούσαν; Τι μαγείρευαν τόσες ώρες; Το θάψιμο ενός ολόκληρου λαού, που όμως, δηλώνει ότι δε θα κάτσει να πάει άκλαφτος. Και έτσι έψαχναν όλη μέρα τρόπο να βαπτίσουν την κηδεία - γεννητούρια και μάλιστα ελπιδοφόρο.

Ισχύει ό,τι και χτες: Πρέπει να σαρωθούν από το λαϊκό κίνημα. Κάθε μέρα είναι μέρα αγώνα. Αγώνα για να φύγει από τη μέση η τάξη που ευθύνεται για τα λαϊκά δεινά.

Ολα τ' άλλα, τα περί σωτηρίας μισθών, σωτηρίας συμβάσεων, σωτηρίας συντάξεων είναι παραμύθια της Χαλιμάς.

Η πτώχευση είτε αυτή περνά μέσα από το μηχανισμό της ελεγχόμενης πτώχευσης, είτε με απευθείας παύση πληρωμών, είναι γεγονός. Το αναπόφευκτο της πτώχευσης σήμερα ή σ' ένα μήνα είναι κοινός τόπος ανάμεσα στους καπιταλιστές.

Η επιμονή εκπροσώπων του κεφαλαίου να ενοχοποιούν την εργατική τάξη γιατί δε δέχτηκε εξαρχής τη σφαγή της, δείχνει ποιο θέλουν να 'ναι το αποτέλεσμα: Για να είναι όσο γίνεται μικρότερη η αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίων να καταστραφεί η εργατική δύναμη. Γνωρίζουν πως αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και πως χωρίς μια τέτοια εξέλιξη το σύστημα δεν μπορεί να βάλει σε κατάσταση επανεκκίνησης την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Μένει να το καταλάβει καλά και η εργατική τάξη. Για να γίνει πιο αποφασιστική στην πάλη της για την κατάργηση της αιτίας που γεννά τη δυστυχία της: την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, που περνά αναγκαστικά από την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Τα καλά νέα είναι ότι ήδη τα στελέχη των κομμάτων που υπογράφουν τη θανατική καταδίκη των εργατών δεν έχουν τόπο να σταθούν ούτε μέσα στα σπίτια τους, όπως οι ίδιοι ομολογούν. Δε χρειάζεται λύπη για μια τέτοια εξέλιξη. Ενταση της πάλης για να ανατραπούν απαιτείται.

Πόσο μαύρος, πόσο χαλασμένος πρέπει να είναι ένας δημοσιογράφος που όταν καίγεται ο τόπος γύρω του αυτός επιμένει ότι η λύση είναι το τσάκισμα των εργατών; Δεν είναι χαλασμένος. Δουλεύει συνειδητά για την αστική τάξη, τα δικά της συμφέροντα προωθεί. Να ένας ακόμα λόγος που η πάλη για το δίκιο του εργάτη περνά μέσα και από το γκρέμισμα όλων όσων είναι ενεργά υποκείμενα στο στρατόπεδο της αστικής τάξης.

Οσο αυτοί μένουν στην εξουσία, η επόμενη μέρα θα 'ναι τόσο σκληρή για την εργατική τάξη που όμοιά της δεν έχουν ξαναζήσει οι σημερινές γενιές. Τυπικά αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της συμφωνίας του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. για τη νέα δανειακή σύμβαση. Ουσιαστικά αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας αντιλαϊκών - αντεργατικών πολιτικών επιλογών που από την πρώτη μέχρι την τελευταία έγιναν για να υπηρετηθούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Η συνθήκη του Μάαστριχτ κι όσες την ακολούθησαν, το προηγούμενο Μνημόνιο κι αυτά που ακολουθούν είναι απλά επεισόδια μιας ενιαίας πορείας με κύριο χαρακτηριστικό την κυριαρχία των επιλογών της αστικής τάξης, το διαρκές τσάκισμα των εργατών.

Αυτό είναι και το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί.

Για τη λύση αυτού του προβλήματος το ΚΚΕ καλεί το λαό «να μετατρέψει τη δίκαιη οργή του, τη δίκαιη αγανάκτηση, το δίκαιο άγχος και την αγωνία που έχει, σε ένα μεγάλο ποτάμι κοινωνικό, πολιτικό. Ενα μεγάλο ποτάμι που θα σαρώσει όχι μόνο τα κόμματα εξουσίας, αυτά που ευθύνονται για ό,τι τραβάει ο λαός σήμερα, αλλά πάνω απ' όλα την τάξη των κομμάτων αυτών. Γιατί τα κόμματα αυτά δεν κυβερνούν μόνα τους, υπηρετούν, εκπροσωπούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης» (από την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα προχτές στην Ομόνοια).

Για το ΚΚΕ δεν υπάρχουν μισόλογα. Καλεί ευθέως την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, να εμπιστευτούν τη δύναμή τους, να δώσουν βάση στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, να αρχίσουν να ξηλώνουν το πουλόβερ, να επιβάλλουν ρήγματα. Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ για τη μόνη ρεαλιστική ριζοσπαστική λύση: Την εργατική λαϊκή εξουσία.

Να μην ξεγελαστούν για μια ακόμα φορά. Εχουν δοκιμάσει ξανά και ξανά την αστική διακυβέρνηση με τις εναλλαγές των κομμάτων της αστικής τάξης. Τώρα, επιβάλλεται να γκρεμίσουν και τα κόμματα της αστικής τάξης και την ίδια την αστική τάξη. Γνωρίζοντας ότι μόνο η εργατική εξουσία με τους συμμάχους της μπορεί να φέρει τα πράγματα τα πάνω κάτω, γιατί θα είναι η εξουσία μέσα στους τόπους δουλειάς, θα πάρει απ' τους καπιταλιστές την οικονομία στα χέρια της, θα τη μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία.

Σ' αυτήν την προοπτική συγκεντρώνονται όλες μας οι δυνάμεις.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Η ώρα των αρχηγών

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Θέλουν να παρατείνουν για έναν χρόνο την κυβέρνηση Παπαδήμου

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ασφυκτική πίεση από Μέρκελ - Σαρκοζί

ΝΕΑ: Τα ρέστα μας

ΕΘΝΟΣ: Οι θυσίες σε μισθούς, συντάξεις, απολύσεις

ΝΙΚΗ: Τελικά μας παίρνουν 3 και όχι 2 μισθούς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οι κύριες συντάξεις στο μικροσκόπιο της τρόικας

ΒΡΑΔΥΝΗ: Εξαθλίωση

ΑΥΡΙΑΝΗ: Καταστρέφουν τη χώρα

ΑΥΓΗ: Σκηνικό κατοχής

ΛΟΓΟΣ: Οι κόκκινες γραμμές έγιναν «κόκκινες κορδέλες»

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Αθλιος ψεύτης ο Ρέππας

«Με το άλλοθι της αποφυγής δήθεν της πτώχευσης της χώρας, εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά οδηγήθηκαν στην υποχρεωτική και πλήρη χρεοκοπία. Η ανεργία έσπασε όλα τα ρεκόρ. Οι αποδοχές των εργαζομένων γκρεμίστηκαν. Οι εργασιακές σχέσεις έγιναν φτερό στον άνεμο των αξιώσεων του κεφαλαίου. Οι συντάξεις, όπως τις ξέραμε επί δεκαετίες, δεν υπάρχουν πια. Για δωρεάν Υγεία και Παιδεία, ούτε λόγος. Ο οδοστρωτήρας της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου δεν άφησε ανέγγιχτη καμιά πλευρά της ζωής των εργαζομένων. Σήμερα, μετά από δύο χρόνια ξεζουμίσματος, η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου των τριών κομμάτων της αντίδρασης, από κοινού με τους άρπαγες της ΕΕ και του ΔΝΤ, ζητούν κι άλλο αίμα. Αξιώνουν ό,τι απέμεινε, γιατί, λέει, εξακολουθεί και υπάρχει ο κίνδυνος της ανεξέλεγκτης πτώχευσης της χώρας. Και σωστά αναρωτιέται κάποιος: Τι άλλο πιο δραματικό μπορεί να συμβεί για τον εργαζόμενο; Πόσο χειρότερη πρέπει να γίνει η κατάσταση των εργαζομένων για να αποφευχθεί αυτή η καταραμένη η πτώχευση;

(...) Η επίκληση της επικείμενης "πτώχευσης της χώρας" είναι το ξεδιάντροπο πρόσχημα για να περνούν τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, ειδικά σε συνθήκες κρίσης. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και οι διαχειριστές των συμφερόντων τους είναι αδίστακτοι. Στην προσπάθειά τους να περιορίσουν την ανεξέλεγκτη καταστροφή κεφαλαίου θα κλιμακώσουν παραπέρα την πολιτική που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίων, όπως το PSI, ανεξάρτητα αν αυτό σημαίνει τη μαζική χρεοκοπία των λαϊκών νοικοκυριών.

(...) Το ΚΚΕ, πολύ έγκαιρα, είχε προειδοποιήσει για τη λαίλαπα που θα ακολουθούσε. Το έκανε και το 2009, και με το μνημόνιο, και με τις τοπικές εκλογές. Το βροντοφωνάζει και σήμερα. Η διέξοδος για τους εργαζόμενους βρίσκεται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Στην κατεύθυνση της κοινωνικοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων που καταστρέφει η καπιταλιστική κρίση, της αποδέσμευσης από την ΕΕ, της μονομερούς διαγραφής όλου του κρατικού χρέους, στην κατεύθυνση της λαϊκής εξουσίας και της σχεδιοποιημένης οικονομικο-κοινωνικής ανάπτυξης προς όφελος ολόκληρου του λαού» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).