Από το χτεσινό μαζικό συλλαλητήριο στην Αθήνα κατά της μαύρης συμμαχίας κυβέρνησης - τρόικας - πλουτοκρατίας

Με βάση το Δελτίο Τύπου που εκδόθηκε, φαίνεται ότι ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν ουσιαστικότερα απασχόλησαν και τίθενται ως προτεραιότητα τα ζητήματα για τις άδειες μητρότητας και τις πολιτικές απασχόλησης.

Πιο συγκεκριμένα:

Αδεια μητρότητας. Φαίνεται ότι το συγκεκριμένο δικαίωμα είναι αγκάθι στο μάτι των μονοπωλίων, τα συμφέροντα των οποίων προστατεύει ως άγρυπνος φρουρός το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η μεγάλη πλειοψηφία των υπουργών θεώρησε πως η πρόταση για επέκταση του χρόνου άδειας μητρότητας στις 20 βδομάδες «δεν αποτελεί κατάλληλη βάση για διαπραγματεύσεις».

Φαίνεται ότι οι οικονομικές επιπτώσεις που θα επιφέρει μια τέτοια τροποποίηση απειλούν την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Αρκετοί υπουργοί στην προσπάθειά τους να καμουφλάρουν το βασικό στόχο τους, που είναι η κατάργηση του δικαιώματος αυτού, περιόρισαν τη συζήτηση στην κατεύθυνση της βελτίωσης των συνθηκών Υγείας και Ασφάλειας στους χώρους δουλειάς για εγκύους, νέες και θηλάζουσες μητέρες, ζήτημα σαφώς μεγάλης σημασίας, που όμως χρειάζεται να συνοδεύεται και με μέτρα προστασίας, όπως την άδεια μητρότητας.

Ξεκάθαρα διαφαίνεται η προσπάθεια κατάργησης της άδειας μητρότητας από το γεγονός ότι ζητούν να θεσπιστεί μια «μεταβατική ρήτρα», η οποία στην ουσία θα αντικαταστήσει την άδεια μητρότητας, αφού θα είναι, όπως τονίζεται στο Δελτίο Τύπου, ένα είδος άδειας διαφορετική από την άδεια μητρότητας.

Δε θα μας ξάφνιαζε αν αυτό το είδος άδειας είναι τύπου προγράμματος «Χρηματοδότησης Μακροχρόνιας Αδειας Sabbatical» της Τράπεζας Πειραιώς, που έχει ως σκοπό αφενός να μειώσει τα έξοδα της τράπεζας, αφετέρου να απολύσει «διακριτικά» εργαζόμενους.

Σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι η επέκταση της άδειας μητρότητας από τις 14 στις 18 βδομάδες θα μπορούσε να υιοθετηθεί, με ταυτόχρονη όμως προϋπόθεση να υπάρχει μια οροφή στις αποδοχές.

Χρόνια τώρα βλέπουμε στην πράξη να καταστρατηγείται το αναφαίρετο δικαίωμα στη μητρότητα, παρά τους όποιους νόμους υπήρχαν. Τώρα το κεφάλαιο χρειάζεται να απαλλαγεί μια για πάντα ακόμη και από τους τυπικούς περιορισμούς που είχε, προκειμένου να αντιμετωπίζει την έγκυο ή εργαζόμενη μητέρα ως ασύμφορη οικονομικά.

Ο προσανατολισμός για αύξηση της απασχόλησης σε νέες ηλικίες, γυναίκες και άτομα τρίτης ηλικίας σε μια περίοδο όπου η ανεργία ολοένα και διογκώνεται, όπου οι μαζικές απολύσεις διαδέχονται η μία την άλλη και διευκολύνονται χάρη στις πολιτικές τόσο των κυβερνήσεων των κρατών - μελών, όσο και της ίδιας της ΕΕ, φανερώνει ότι στόχος είναι η επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η ολοκληρωτική κατάργηση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Σε μια περίοδο, όπου, εξαιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ο καπιταλισμός καταστρέφει μέρος των παραγωγικών δυνάμεων, όπως τους εργαζόμενους ρίχνοντάς τους στη μαζική ανεργία και εξαθλίωση, χρειάζεται ταυτόχρονα να τους κρατήσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κοντά στην παραγωγική διαδικασία, ώστε να έχει το κεφάλαιο «ετοιμοπόλεμο» τον εφεδρικό του στρατό για την όποια περίοδο ανάκαμψης, επεκτείνοντας τις ελαστικές μορφές εργασίας, τη διά βίου μάθηση και κατάρτιση, καταργώντας τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με μειωμένη την τιμή της εργατικής δύναμης. Δημιουργεί, δηλαδή, τις προϋποθέσεις ώστε οι εργαζόμενοι να είναι φτηνοί και ευέλικτοι, όποτε αποφασίσουν τα μονοπώλια να τους ξαναρίξουν στην παραγωγική διαδικασία και σε όποιον τομέα, ανάλογα με το ποιος θα τους αποφέρει κέρδη.

Το γεγονός ότι ο κύκλος αυτός θα επαναλαμβάνεται διαρκώς το μαρτυρά και η αναγκαιότητα διεύρυνσης της κατάρτισης και διά βίου μάθησης, που θεωρεί το Συμβούλιο ως απαραίτητο μέτρο.

Αυτό δηλαδή που ευαγγελίζεται η ΕΕ είναι απασχόληση ολοένα και περισσότερου κόσμου, με ολοένα και ελαστικότερες σχέσεις (μία ώρα τη βδομάδα, διευθέτηση χρόνου εργασίας, εκ περιτροπής εργασία, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κλπ.).

Βλέποντας την παραπάνω προοπτική, μπορούμε εύκολα να τη συνδέσουμε με την προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να χτυπήσει τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που στέκονται εμπόδιο στην υλοποίηση της πολιτικής αυτής.

Η υπόθεση της επιμήκυνσης αποπληρωμής του κρατικού δανείου που πήρε από την τρόικα η κυβέρνηση έγινε υπόθεση της συνάντησης και διαπραγμάτευσης του Ελληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Κομισιόν. Το ζήτημα της επιμήκυνσης αποπληρωμής του χρέους σημαίνει να αποπληρωθεί σε περισσότερες δόσεις άρα σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Η κυβέρνηση επιδιώκει να πείσει το λαό ότι θα βγει κερδισμένος από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, αφού οι δόσεις θα γίνουν περισσότερες, επομένως μικρότερες, τα κρατικά ταμεία θα εκταμιεύουν λιγότερα για κάθε δόση και θα μένει κρατικό χρήμα για τις υπόλοιπες κρατικές υποχρεώσεις. Ετσι για παράδειγμα αποτρέπεται ο κίνδυνος για στάση πληρωμών συντάξεων, μισθών του δημοσίου κλπ. Βεβαίως η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί τώρα να επιχειρηματολογήσει για τα οφέλη για το λαό από την επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου και για την ανάσα στα κρατικά ταμεία γιατί το κρατικό χρήμα, της είναι αναγκαίο προκειμένου να χρηματοδοτεί τις διάφορες μερίδες κεφαλαίου, που το χρειάζονται ακόμη περισσότερο ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης προκειμένου: αφ' ενός να βγουν όσο γίνεται πιο αλώβητες από την κρίση, αφ' ετέρου να προχωρήσουν σε επενδύσεις σε διάφορους τομείς και να κερδοφορήσουν. Είναι παγίδα υποταγής του λαού τα περί αποφυγής των κινδύνων στάσης πληρωμών. Τα ίδια έλεγαν και πριν την επιμήκυνση. Αλλωστε στάση πληρωμών είναι και οι δραστικές περικοπές που ωθούν το λαό στην εξαθλίωση, ενώ χθες ο πρωθυπουργός μίλησε για ένταση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και το 2011.

Ο λαός πρέπει να γνωρίζει ότι χωρίς κρατικό χρήμα στους μονοπωλιακούς ομίλους δε γίνονται επενδύσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής υπήρχε ολοσέλιδο δημοσίευμα για τα «παράπονα» των μεγαλοεπιχειρηματιών επειδή δεν προχωρούν οι δημόσιες επενδύσεις, ιδιαίτερα στον κλάδο των κατασκευών υποδομών. Να θυμίσουμε εδώ ότι πράγματι όλα τα μεγάλα έργα, (Αττική Οδός, Εγνατία, Γέφυρα Ρίου, αεροδρόμιο κλπ.), οι σημερινοί όμιλοι που τα κατασκεύασαν και κερδοφορούν, έβαλαν ίδια κεφάλαια περίπου 10% της αξίας τους. Τα υπόλοιπα ήταν κρατικό χρήμα, ευρωενωσιακό χρήμα και δάνεια με εγγύηση του κράτους. Στις δε συμβάσεις, υπήρχε ρήτρα που εξασφάλιζε την κερδοφορία τους. Αν τα κέρδη τους ήταν λιγότερα από τη συμφωνία θα συνέχιζε να τους χρηματοδοτεί το κράτος.

Σχετικά με την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους εκφράστηκαν διαφορετικές προσεγγίσεις και στην Ελλάδα. Αλλοι εστιάζουν στα οφέλη από το γεγονός ότι θα υπάρχει κρατικό χρήμα για καπιταλιστική ανάπτυξη, άλλοι στις συνέπειες από την αύξηση της χρονικής διάρκειας, λόγω αύξησης του επιτοκίου, κάποιοι επίσης πρόβαλαν την επιμήκυνση ύπαρξης του μνημονίου και των συνεπειών στο λαό, που όπως λένε θα βαθύνουν και θα παρατείνουν την κρίση. Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν ότι η επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου είναι μια άλλη μορφή διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου με μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης για να αυξάνεται η κερδοφορία του. Κανένα δεδομένο δεν αλλάζει θετικά για το λαό, είτε με επιμήκυνση είτε χωρίς επιμήκυνση.

Αλλωστε τα μέτρα με μοχλό το μνημόνιο, είναι οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν την εργατική δύναμη αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Δηλαδή μισθοί πείνας με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, συντάξεις πείνας, περικοπές μισθών στο δημόσιο, δραστικές περικοπές σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια και εμπορευματοποίησή τους, (τα δημόσια νοσοκομεία έγιναν επιχειρήσεις, ενώ και οι κλάδοι Υγείας των ασφαλιστικών ταμείων περνάνε στο ΕΣΥ και οι παροχές υπηρεσιών θα γίνονται με πληρωμή), αύξηση του απλήρωτου εργάσιμου χρόνου αφού θα υπάρχει απασχόληση εργαζομένων περισσότερες ώρες τη μέρα, Σάββατα και Κυριακές αλλά χωρίς πληρωμή υπερωριών κλπ. Οι δραστικές περικοπές από τον προϋπολογισμό σε τομείς που κάλυπταν μέρος των λαϊκών αναγκών, είναι μόνιμες. Οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν τον εργάτη, είναι επίσης μόνιμες. Αρα η εργατική τάξη, ο λαός, δεν θα έχει κανένα όφελος από την επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου, όπως δεν είχε και πριν την επιμήκυνση. Είναι μονόδρομος η ενιαία αντιμονοπωλιακή πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών, σε ρότα ρήξης, ανατροπής για τη λαϊκή εξουσία.