ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κοροϊδία για τους αγελαδοτρόφους

Πολύς ντόρος για το τίποτα έγινε όλους τους προηγούμενους μήνες από ΕΕ και κυβερνώντες για τις ενισχύσεις που θα δίνονταν από το κοινοτικό ταμείο για τη στήριξη των παραγωγών αγελαδινού γάλακτος. Από τα 300 εκατ. ευρώ που ανακοίνωσε ότι θα μοιράσει η ΕΕ, για την Ελλάδα προέκυψαν μόλις 1,58 εκατ. ευρώ. Αυτά τα λεφτά αν μοιραστούν στους 4.900 αγελαδοτρόφους της χώρας βγάζουν 322 ευρώ ενίσχυση για τον καθένα. Ούτε ένα μηνιάτικο της πενιχρής σύνταξης του ΟΓΑ, δηλαδή. Εδώ φαίνεται, για άλλη μια φορά, η πολιτική κοροϊδίας της ΕΕ και των κυβερνώντων. Κι όπως φαίνεται επίσης, οι όροι και τα κριτήρια καταβολής τους, που θα τεθούν από την κυβέρνηση μέχρι το τέλος Φλεβάρη, δε θα αφορούν τους μικρούς και μεσαίους αγελαδοτρόφους. Τα λίγα αυτά χρήματα προφανώς θα κατευθυνθούν στους λίγους μεγαλοπαραγωγούς. Ομως η ΚΑΠ οδηγεί τους μικρομεσαίους αγελαδοτρόφους στη φτώχεια και το ξεκλήρισμα, ενώ οι γαλακτοβιομηχανίες θησαυρίζουν, κερδοσκοπώντας σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών. Οι αγελαδοτρόφοι από 12.402 το 2000 έφτασαν να είναι 4.933 το 2008 και ο αριθμός τους θα μειωθεί ακόμα περισσότερο. Φυσικά, από τη μέση βγήκαν και θα βγούνε οι μικρομεσαίοι αγελαδοτρόφοι. Από την άλλη, τα μονοπώλια στον τομέα του γάλακτος (ΦΑΓΕ, ΔΕΛΤΑ, κλπ.) γιγαντώθηκαν. Και θα γιγαντωθούν ακόμα περισσότερο, όσο εφαρμόζεται αυτή η αντιαγροτική - αντιλαϊκή πολιτική που στρέφεται σε βάρος των συμφερόντων της αγροτιάς, της εργατιάς και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων. Η υπόθεση δε σηκώνει αυταπάτες, σηκώνει αντίσταση και πάλη!

Τους βγάζουν το λάδι

Ακόμη πιο χαμηλά από τις ήδη εξευτελιστικές περσινές τιμές αξιώνουν ντόπιοι και ξένοι μεγαλέμποροι να αγοράσουν τη φετινή σοδειά ελαιόλαδου, μειώνοντας τις προσφορές τους από 15 έως και 20 λεπτά το κιλό. Οι μικρομεσαίοι παραγωγοί ελαιόλαδου σε ολόκληρη τη χώρα βρίσκονται, για ακόμη μία χρονιά, απέναντι στους εκβιασμούς των χονδρεμπόρων και των βιομηχάνων, καθώς η «ελεύθερη» αγορά δε λέει να ...εξομαλυνθεί, όπως υπόσχονταν - και συνεχίζουν να υπόσχονται - «γαλαζοπράσινοι» αγροτοσυνδικαλιστές και κυβερνητικά στελέχη. Οι παραγωγοί ενός ακόμη αγροτικού προϊόντος, για ακόμη μία χρονιά, έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο να πουλήσουν τη σοδειά τους κάτω από το κόστος παραγωγής, είτε να μην την πουλήσουν καθόλου, δηλαδή ανάμεσα στον «αργό θάνατο» και την «αυτοκτονία». Χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο ξεμπροστιάζονται οι απολογητές της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, με την ανάγκη της ανατροπής της να προβάλλει ολοένα και πιο ξεκάθαρα για τη φτωχομεσαία αγροτιά.

Η κωλοτούμπα

«...αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστών».

«...κατά τη διάρκεια εισβολής αυτόκλητων υπερεπαναστατών, δήθεν αντιεξουσιαστών που με την πρακτική τους υποδηλώνουν τη βαθιά εξουσιαστική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά τους».

«...οι σχεδιασμένες επιθέσεις από ομάδες οπαδών της τυφλής βίας και η στρατηγική της έντασης που έχουν επιλέξει, δεν επηρεάζει τη συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας, που υιοθετεί το δρόμο του συλλογικού αγώνα».

Τις παραπάνω φράσεις και λέξεις πήραμε από ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ με ημερομηνία 6/12/2009. Ας δούμε πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσε τους ίδιους ένα χρόνο πριν.

Ο Αλέκος Αλαβάνος στις 10/12/2008 δήλωνε πως στον ΣΥΡΙΖΑ «έχουμε μεγάλη αγκαλιά» για όλους.

Ο Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, έλεγε πως «πρόκειται για κοινωνικό κίνημα και κοινωνική εξέγερση, καθώς «τμήματα της νεολαίας, λόγω της οργής που έχουν, πολύ εύκολα φοράνε την κουκούλα, γιατί νομίζουν ότι τους απελευθερώνει».

Ο Αλέξης Τσίπρας στις 10/12/2008 εξομοίωνε ευθέως τους κουκουλοφόρους με το μαθητικό κίνημα, δηλώνοντας: «Και να μεταφερθεί το κέντρο του αγώνα από τη σπασμένη βιτρίνα στα σχολεία και τις σχολές, σε όλες τις σχολές της χώρας».

Στις 21/12/2008 στην «Εποχή», εφημερίδα της ΑΚΟΑ - συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ - δημοσιεύεται άρθρο του Νίκου Γιαννόπουλου, στελέχους του «Δικτύου», από το οποίο προέρχεται η επίσης συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ «Ρόζα», σύμφωνα με το οποίο: «Η "κουκούλα" και η "πέτρα" είναι μητρικά ουσιαστικά στο λεξικό της εξέγερσης»!

Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Με στόχο τα υπερκέρδη...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ, από ευαισθησία για το περιβάλλον, η κυβέρνηση ...σκίζει. Εχουν χάσει τον ύπνο τους - όπως μας λένε - για το τι θα γίνει στη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης.

Για να καταλάβετε, επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ελλάδας θα είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τέτοια αγωνία. (Παρεμπιπτόντως αυτός ο άνθρωπος από τότε που εκλέχθηκε είναι ζήτημα να έχει καθίσει μια βδομάδα στην Ελλάδα...).

Επίσης θα πάνε εκεί και εκπρόσωποι από τις περίφημες «μη κυβερνητικές οργανώσεις». Γνωστός και μη εξαιρετέος ο θεσμός (και πλουσιοπάροχα αμειβόμενος, όπως όλοι γνωρίζουμε).

Πάντως, λίγο τη ...σούπα τη χάλασε ο υφυπουργός Εξωτερικών, ο Σπ. Κουβέλης. Ισως να του ξέφυγε, ίσως όχι, πάντως είπε και μία αλήθεια για την όλη ιστορία. Οπως δήλωσε, πάμε εκεί με στόχο «να μην πληγούν τα ελληνικά ναυτιλιακά συμφέροντα»...

Λέτε να εννοούσε τα συμφέροντα των λιμενεργατών; Μήπως των εργατών της Ζώνης; Μήπως του προσωπικού των Ναυπηγείων; Δεν νομίζουμε. Αλλο πράγμα εννοούσε.

Αλλωστε, γενικώς η όλη ιστορία είναι αυτή: Με το ...πόσο κοστίζει η ρύπανση ασχολούνται, με το ποιος θα πληρώσει λιγότερα για να ρυπαίνει και, φυσικά, πώς μέσα από την όλη ιστορία θα βγάλουν και υπερκέρδη από την περίφημη «πράσινη ανάπτυξη».

Πώς είπατε; Αυτό ήταν και το βασικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, όπως και της κυβέρνησής του μετεκλογικά; Ε, ναι, φυσικά. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο.

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΘΕΛΟΥΝ 7.000 επιπλέον στρατιώτες στο Αφγανιστάν οι Αμερικανοί (προερχόμενους μάλιστα από τους συμμάχους τους), αλλά ...βιάζονται κιόλας. Μέχρι το Μάρτη - λένε - πρέπει να έχουν αναπτυχθεί τα στρατεύματα.

Εχουν να πουν κάτι, άραγε, περί αυτού οι σημερινοί κυβερνώντες που αποκαλούσαν τον Μ. Ομπάμα όταν εκλέχθηκε ... «ελπίδα για την ειρήνη», «προοδευτικό» και άλλα τέτοια;

`Η, μήπως, θα μας πουν ότι ...έπεσαν θύματα του προεκλογικού μάρκετινγκ και της καμπάνιας του νυν Προέδρου των ΗΠΑ;

Ταξική απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση

Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη θέτει «τον δάκτυλο επί τoν τύπον των ήλων». Το «άνοιγμα» που έχει ξεκινήσει στους τόπους δουλειάς αναδεικνύει την ανάγκη η πάλη της εργατικής τάξης να πατήσει στέρεα πάνω στην εξής αφετηρία: υπάρχουν σήμερα όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες της. Από αυτό το σημείο, ανοίγει μια βεντάλια θεμάτων που όλα οδηγούν στην ανάγκη, να δυναμώσει η πάλη ώστε ο πλούτος να επιστρέψει σε όσους τον παράγουν. Ο αγώνας δεν μπορεί να φτάνει μόνο μέχρι την υπεράσπιση όσων δικαιωμάτων έχουν απομείνει.

Ταυτόχρονα, οι παρεμβάσεις στους κλάδους και τόπους δουλειάς καταγράφουν την ανησυχία και την οργή που γεννά στους εργάτες η σφοδρότητα και το βάθος της αντεργατικής επίθεσης. Επιβεβαιώνουν τον πρωτοπόρο ρόλο που παίζει το ΠΑΜΕ στην υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, καθώς την ώρα που οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες καλούν τους εργαζόμενους σε ... αναμονή, οι ταξικές δυνάμεις, χωρίς ταλάντευση, χωρίς αναμονή, χωρίς αυταπάτες, αναπτύσσουν παραπέρα δράση για να δυναμώσει η πάλη κόντρα σε όλους τους αντιπάλους των εργαζομένων. Η απεργία διεξάγεται σε μια κρίσιμη φάση και συναντά λυσσαλέα επίθεση απ' την αστική τάξη. Η οικονομική κρίση ωθεί στην ένταση της επιθετικότητας του κεφαλαίου. Κυβέρνηση, ΕΕ, αστικά ΜΜΕ, βιομήχανοι, μαζί με τη ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου, καλούν την εργατική τάξη να σκύψει το κεφάλι, να ποδοπατηθούν τα δικαιώματά της με τη δική της συναίνεση. Αξιους συμμάχους σε αυτή την κατεύθυνση έχουν βρει στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι οποίες βάζουν ολόπλευρα πλάτη στην επίθεση της πλουτοκρατίας.

Η απεργία στις 17 Δεκέμβρη, βάζει στην πρώτη γραμμή της πάλης την ανάγκη οι εργαζόμενοι να βγουν μπροστά με επιθετικά αιτήματα, που θα απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες τους. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πως πρέπει να αξιοποιηθεί κάθε μορφή οργάνωσης του αγώνα, μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς. Να γίνουν συσκέψεις, περιοδείες, γενικές συνελεύσεις, να δοθεί ο λόγος στους εργάτες, να αποφασίσουν οι ίδιοι μέσα από συλλογικές διαδικασίες πώς θα αναλάβουν το δικό τους μερίδιο για την επιτυχία της απεργίας. Να στηθούν απεργιακές επιτροπές, να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα για την επιτυχία της περιφρούρησης και των απεργιακών συγκεντρώσεων. Να αξιοποιηθεί κάθε λεπτό, η συζήτηση στο διάλειμμα ή στη λήξη της βάρδιας, η κουβέντα στο καφενείο. Να γίνει η νύχτα μέρα, τα κλιμάκια των συνδικάτων και άλλων μαζικών φορέων να «μοιράσουν» παντού το κάλεσμα της απεργίας, σε κάθε λαϊκή - εργατική γειτονιά. Ειδικό βάρος να δοθεί στην ολόπλευρη αντιπαράθεση με τη μοιρολατρία και το συμβιβασμό που καλλιεργούν η εργοδοσία, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις, οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.

Ο αγώνας για την επιτυχία της απεργίας ξεπερνά το σήμερα και τη σημερινή επίθεση. Είναι αγώνας για το αύριο. Αγώνας να αναδειχθεί η ρίζα κάθε προβλήματος, να πολιτικοποιηθούν οι αγώνες των εργαζομένων, να ριζοσπαστικοποιηθούν νέες συνειδήσεις. Να δυναμώσει η ταξική συσπείρωση και οργάνωση της εργατικής τάξης, απαραίτητη προϋπόθεση ώστε οι εργάτες να περάσουν σε αντεπίθεση.

Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ