Του ΣΤΑΘΗ από την «Ελευθεροτυπία»

Ως και το Μάαστριχτ την πλήρωσε. Διακηρύσσεται αρμοδίως ότι είναι παρωχημένο. Δηλαδή, τι θα γράφουν την ώρα που η κρίση θα κλείνει σπίτια;

Είναι, λοιπόν, τόσο μεγάλος ο κίνδυνος, μέσα στο γενικό χαμό της καπιταλιστικής κρίσης, οι εργάτες να κάνουν άλμα συνείδησης;

Είναι, απ' ό,τι φαίνεται. Κι επειδή οι αστοί ξέρουν καλύτερα από μας πως όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος, παίρνουν μέτρα, όσα μπορούν να πάρουν έγκαιρα.

Και μόνο απ' αυτήν την αγωνία τους διδάσκεσαι πως όχι μόνο δεν πρέπει να χάσκεις μπρος σε διάφορες κρατικές ρυθμίσεις βλέποντας σ' αυτές το τέλος του νεοφιλελευθερισμού, αλλά αντίθετα, τώρα ειδικά πρέπει να κινήσεις γη και ουρανό για να έρθει ακριβώς αυτή η στιγμή που τρέμουν οι καπιταλιστές.

Η στιγμή, δηλαδή, που στη συνείδηση των εργατών θα έχει γίνει η καθοριστική τούμπα που κάνει τα πράγματα να μην μπορούν να γυρίσουν πίσω.

Η στιγμή που οι εργάτες κατανοούν πως όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες της σκλαβιάς της εκμετάλλευσής τους, αντίθετα έχουν να κερδίσουν τα πάντα, μόνο και μόνο βάζοντας πλώρη να καταργήσουν τους ίδιους τους εκμεταλλευτές τους.

Κι απ' αυτή τη σκοπιά, παρατηρούμε με ενδιαφέρον τη στάση διαφόρων που με όρους γνώσης θα 'πρεπε τούτη την ώρα να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Κι αντί να παπαγαλίζουν όσα έμαθαν σε διάφορες σχολές περί μακροοικονομίας και δήθεν περίπλοκα χρηματιστηριακά προϊόντα, να παίρνουν θέση άμεση, καθαρή, τέτοια που να οπλίζει τους εργάτες στη βασική τους αποστολή, να ανατρέψουν τον αντίπαλο. Παραμένουν παπαγάλοι.

Πότε; Τώρα, που είναι η ώρα για το καλύτερο μάθημα, κατευθείαν στα έδρανα της πραγματικής ζωής. Αναλύοντας το μόνο πραγματικό γεγονός. Τη μάχη! Μεταξύ καπιταλιστών. Που ακριβώς γιατί κατάφεραν να μην έχουν απέναντί τους ένα τόσο ισχυρό ταξικό κίνημα που να διεκδικεί την κατάργησή τους, έφτασαν την εκμετάλλευση σε τέτοια επίπεδα που τα κέρδη να είναι τρελά, μεν, προβληματικά δε.

Εχουν όλο το χρήμα δικό τους και δεν ξέρουν τι να το κάνουν. Είναι αναγκασμένοι να το επενδύσουν κάπου, να βγει κι άλλο κέρδος, αλλά η αγορά έχει γιομίσει με προϊόντα που άλλοι καπιταλιστές παράγουν με φτηνότερους εργάτες. Ο καπιταλιστής που κατορθώνει να τσακίσει περισσότερο τους εργάτες επιβιώνει καθώς μπορεί να συνεχίσει να επενδύει. Ο άλλος μπορεί και να πεθάνει.

Ο εργάτης έχει να μάθει κάτι απ' όλα αυτά: Πως το μόνο καινούργιο είναι πως εκεί που είχε απέναντι 100 καπιταλιστές τώρα θα έχει 10. Αλλά είτε 100 είτε 10 την εξουσία τους πρέπει να γκρεμίσεις.

Το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο διανοούμενος που παριστάνει πως είναι με τους εργάτες αλλά παρακαλάει να υπάρξει εδώ και τώρα μια κάποια κρατική ρύθμιση μην έρθουν τα πάνω κάτω και χάσει τη βολή του... Δυστυχώς.

Ασχετο: Η εγγύηση καταθέσεων είναι κάτι άλλο εκτός από εγγύηση στη μία τράπεζα ότι δε θα της πάρει τους πελάτες η διπλανή; Κι αν είναι αυτό, τι τους κόφτει τους εργάτες για το ποιος καπιταλιστής θα μείνει «άνεργος»;