Ομορφο, δυνατό γυναικείο πορτρέτο, το ερμηνεύει με φινέτσα κι εκφραστικότητα η πρωταγωνίστρια του «Ενας χωρισμός» (2011), υποστηριζόμενη από γκαλερί καλών δεύτερων ρόλων και λειτουργική σκηνογραφία, με κεντρική θέση στην ίντριγκα. Η ρεαλιστική, πρώτη ταινία της Ιντα Παναχαντέχ, επιτρέπει με νηφαλιότητα και απλότητα, διείσδυση στην κωδικοποιημένη ιρανική κοινωνία, μέσα από το πορτρέτο μιας χειραφετημένης γυναίκας που παλεύει ολομόναχη εναντίον όλων να κερδίσει τη ζωή που θέλει. Η διαζευγμένη Ναχίντ ζει με τον 10χρονο γιο της. Κατά την ιρανική παράδοση τα παιδιά των χωρισμένων ζουν με τον πατέρα. Ο εδώ πατέρας, δέχτηκε να δώσει την επιμέλεια στη μητέρα, με τον όρο ότι αυτή δεν θα ξαναπαντρευτεί. Η συνάντηση της Ναχίντ με έναν καινούργιο άνδρα που θέλει να την παντρευτεί, θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της ως γυναίκας και μητέρας. Οι τρεις άνδρες που την περιβάλλουν, ο πρώην σύζυγος, ο γιος και ο εραστής, συνιστούν τρία άκρα μιας πολυεπίπεδης ζωής, που εκείνη καλείται να αντιμετωπίσει με διπλωματία που ενεργοποιεί την εμπάθεια αλλά ποτέ τη λύπηση, για να κρατήσει τις ισορροπίες...

Στο αγώνα για θεμελιώδη δικαιώματα σε μια άκαμπτη κοινωνία, η Ναχίντ βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: Εάν παντρευτεί αυτόν που θέλει, ρισκάρει να χάσει την επιμέλεια του παιδιού της. Αποφασίζει να πολεμήσει, να μην παραιτηθεί ούτε από το γιο, ούτε από τον εραστή της και αναπόφευκτα ξεσπά οικογενειακή κρίση. Ο πρώην σύζυγος επιμένει στην αποκλειστικότητα, οι οικείοι της αρνούνται ένα νέο ξεκίνημα, ο εραστής απαιτεί γάμο και ένα παιδί τραβιέται ανάμεσα σε δυο γονείς. Η ηρωίδα ενσαρκώνει τη σύγχρονη γυναίκα, ο περίγυρός της, όμως, παραμένει εγκλωβισμένος σε παραδόσεις και κανόνες διαγωγής τόσο αυστηρούς που δεν αφήνουν χώρο σε συναισθήματα. Η σκηνοθέτης μοιάζει να θέλει να δείξει τα πάντα χωρίς εκλείψεις, ώστε ο θεατής να έχει χρόνο να κατανοήσει σε βάθος τη σύνθετη ψυχολογία του γυναικείου ρόλου. Οι σκηνές στους ρυθμούς της καθημερινότητας επαναλαμβάνονται, ενδυναμώνοντας έτσι τη ρεαλιστική προσέγγιση που όμως δεν πέφτει στον υπερθεματισμό...

Με τους: Σαρέχ Μπαγιάτ, Πεζμάν Μπαζεγκί, Ναβίντ Μοχάμεντ Ζαντέχ, κ.ά.

Παραγωγή: «Nahid», Ιράν (2015)

Το 2005 «ο κόσμος ξεφάντωνε» κι η αμερικανική αγορά ακινήτων φαινόταν σταθερή και ανθούσα όσο ποτέ. Ο επενδυτής Μάικλ Μπάρι είχε δει αυτό που τράπεζες, μίντια και κυβέρνηση δεν έβλεπαν ακόμα: την επικίνδυνα αυξανόμενη αστάθεια του συστήματος, λόγω πώλησης υπερβολικού αριθμού μετοχικών πακέτων χωρίς καμιά αξία. Πρώτος εμφανίστηκε σε τράπεζες να στοιχηματίσει ενάντια στην πορεία της αγοράς, να ποντάρει εναντίον των τραπεζών. Τότε ουδείς του αρνήθηκε τη δυνατότητα να το κάνει κι ας γελούσαν πίσω από την πλάτη του...

Τέσσερις συνολικά επενδυτές προέβλεψαν την επικείμενη κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας, γιατί ολόκληρη η κτηματομεσιτική αγορά βασιζόταν σε επισφαλή δάνεια. Αποκαλυπτική ομολογία στριπτιζέζ: «Εχω πολλά δάνεια γιατί έχω 5 σπίτια κι ένα διαμέρισμα». Κι εκεί λοιπόν «μαζί τα έτρωγαν»... Οι επενδυτές που προείδαν την κατάρρευση πριν τη χρηματιστική πτώση του 2008, εκμεταλλεύτηκαν την ιδέα του «μεγάλου σορταρίσματος», σπρώχνοντας τα γεγονότα... Κι αυτή η ταινία μιλά για την κρίση από την οπτική των επενδυτών...

Επιβεβαίωση της ρήσης του Μπρεχτ «μεγαλύτερο αδίκημα από τη ληστεία μιας τράπεζας είναι η ίδρυσή της» η φλύαρη και νευρωτική ταινία, διάσπαρτη μεγαλόστομες διαπιστώσεις «οι Αμερικανοί εξαπατώνται από τις μεγάλες τράπεζες» ή «οι τράπεζες έγιναν άπληστες»... Το φιλμ στηρίζεται σε στέρεη αφηγηματική αρχιτεκτονική, συγκροτημένα πορτρέτα χαρακτήρων, παρότι οι κύριοι πρωταγωνιστές του κραχ ονομάζονται CDO και AAA. Η ταινία - ομότιτλη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «The Big Short: Inside The Doomsday Machine» του Μάικλ Λιούις - πηγαίνει ενάντια σε κανόνες της «mainstream» κινηματογραφικής αφήγησης, παρά τις δυσκολίες των τεχνικών εξηγήσεων, αλλά δεν ξεφεύγει από την κριτική εντός των τειχών του συστήματος...

Με τους: Μπραντ Πιτ, Κρίστιαν Μπέιλ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Μαρίσα Τομέι, Στιβ Καρέλ κ.ά.

Παραγωγή: «The big short», ΗΠΑ (2015)

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, σε ανακοίνωσή του για το θάνατο της Αν. Συνοδινού, αναφέρει:

«Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια για το θάνατο της σπουδαίας ηθοποιού Αννας Συνοδινού, που "έφυγε" σήμερα από τη ζωή. Εξαιρετική ηθοποιός που βάθαινε στους ρόλους της, άνθρωπος τίμιος και καθαρός στις σχέσεις με τους συναδέλφους της.

Οι πρωταγωνιστικοί της ρόλοι σε αρχαίες τραγωδίες, αλλά και σε κλασικά και σύγχρονα έργα του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου, την καθιέρωσαν και της επιφύλαξαν σημαντικά βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Συνεργάστηκε με θρυλικές μορφές του ελληνικού θεάτρου, όπως η Μ. Κοτοπούλη, η Κ. Παξινού, ο Αλ. Μινωτής, ο Δ. Ροντήρης, ο Δ. Μυράτ και πολλοί άλλοι. Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967, διέκοψε τη θεατρική της δραστηριότητα, καθώς η Χούντα ανακάλεσε την άδεια λειτουργίας του Θεάτρου του Λυκαβηττού, ενώ της αφαίρεσε και το διαβατήριο, ματαιώνοντας περιοδεία της στο εξωτερικό. Το ίδιο διάστημα, η Αννα Συνοδινού βοήθησε με τη στάση της έμπρακτα συναδέλφους της από τον καλλιτεχνικό χώρο, που διώκονταν από τη Χούντα.

Συμμετείχε στους αγώνες των εργαζομένων του κλάδου της, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη στάση που κράτησε και τη συμμετοχή της στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο Εθνικό Θέατρο, ενάντια στην ιδιωτικοποίησή του το '93 - '94».