ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κουρνιαχτός με τις γερμανικές εκλογές

Καθώς κορυφώνεται η προεκλογική διαμάχη στη Γερμανία, πυκνώνουν τα δημοσιεύματα και οι παρεμβάσεις, των αστικών ΜΜΕ και των κομμάτων της διαχείρισης στην Ελλάδα, που προσπαθούν να συνδέσουν τη διαχείριση της κρίσης με το εκλογικό αποτέλεσμα και να καλλιεργήσουν προσδοκίες ότι μια ενδεχόμενη επικράτηση των σοσιαλδημοκρατών έναντι της Μέρκελ, θα σημάνει χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας για το λαό. Ανεξάρτητα από τη σκοπιά που επιχειρηματολογεί ο καθένας, όσοι αναλύουν την προεκλογική διαμάχη στη Γερμανία κρύβουν ότι οι αναφορές στην Ελλάδα, από τους χριστιανοδημοκράτες και τους σοσιαλδημοκράτες, απευθύνονται πρώτα και κύρια στην αστική τάξη της Γερμανίας και ότι οι όποιες αποχρώσεις στη διαχείριση αντανακλούν διαφορετικά συμφέροντα ανάμεσα σε τμήματά της.

Τι θα αλλάξει για το λαό στην Ελλάδα, αν οι σοσιαλδημοκράτες κερδίσουν τις εκλογές στη Γερμανία; Ο,τι άλλαξε από τότε που τις εκλογές στη Γαλλία τις κέρδισε ο σοσιαλδημοκράτης Ολάντ, τον οποίο λιβάνιζε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «αδελφές» πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία. Κανένα χαΐρι δεν είδε ο λαός από την εκλογή του, παρά το γεγονός ότι προεκλογικά φούντωσε η προπαγάνδα για τέλος στη λιτότητα αν φύγει ο Σαρκοζί, για πλήγμα στο κυρίαρχο μείγμα της διαχείρισης, που προβλέπει αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και άλλα παρόμοια. Αυτά αναμασούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, σηκώνοντας αντιγερμανική ρητορική για να αποπροσανατολίσει το λαό. Την ίδια εικόνα πάνε να φτιάξουν τώρα και με τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη Στάινμπρουκ, ιδιαίτερα μετά την τηλεμαχία με την Μέρκελ.

Η Γερμανίδα καγκελάριος είπε στην τηλεμαχία ότι θα μπορούσε να υπάρξει και νέο δανειακό πακέτο στην Ελλάδα και ότι θα συνεχίσει να πιέζει για μεταρρυθμίσεις. Από την πλευρά του, ο Στάινμπρουκ ζήτησε να εφαρμοστεί ένα «σχέδιο Μάρσαλ 2» για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες που είναι σε κρίση. Είπε ακόμα ότι στην περίπτωση της Ελλάδας θα έπρεπε να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός, «αλλά η λιτότητα δε θα έπρεπε να φτάσει σε θανατηφόρα δόση». Στην πραγματικότητα, ζήτησε την άμεση παροχή χρήματος στο κράτος, στις τράπεζες και κυρίως στο κεφάλαιο, για να γίνουν επενδύσεις στα αποκαΐδια των λαϊκών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, υπεραμύνθηκε της δημοσιονομικής προσαρμογής, που εξοντώνει μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, αλλά με βραδύτερους ρυθμούς.

Αυτό είναι το άλλο μείγμα διαχείρισης, που θα σώσει τάχα τους λαούς στην ΕΕ και στην Ελλάδα, αν οι σοσιαλδημοκράτες επικρατήσουν της Μέρκελ. Οσοι προπαγανδίζουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα υπονομεύουν ανοιχτά το λαϊκό συμφέρον, το οποίο προσπαθούν να συνδέσουν με τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και τους έξωθεν συμμάχους της στην ΕΕ ή στις ΗΠΑ, ή και αλλού. Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από τις εκλογές στη Γερμανία, όπως τίποτα δεν έχει να περιμένει αν εγκλωβιστεί στην επιλογή του ενός ή του άλλου κόμματος της διαχείρισης στην Ελλάδα, ή να περιμένει από το ένα ή το άλλο κόμμα στη Γερμανία. Να περιμένει δηλαδή χαΐρι και προκοπή από τους εχθρούς του. Διέξοδος προς όφελός του θα δώσει ο ίδιος, με τη συμμαχία και την ένταση των ταξικών αγώνων, που θα χαράσσουν γραμμή απόκρουσης των μέτρων και θα δημιουργούν προϋποθέσεις συνολικής ανατροπής, με στόχο την αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και μονομερή διαγραφή του χρέους, με εργατική, λαϊκή εξουσία.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Τα κέρδη τους και οι φόροι τους

Ενα ακόμα στοιχείο, που δείχνει ότι οι Ελληνες εφοπλιστές που συνεχώς αξιώνουν νέα προνόμια και επιτίθενται με μανία στα ναυτεργατικά δικαιώματα, «δεν ξέρουν τι έχουν», ήρθε χτες στη δημοσιότητα από το ναυτιλιακό Τύπο. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο ναυλομεσιτικός οίκος Allied Shipbroking διαπίστωσε ότι οι Ελληνες εφοπλιστές «έσπασαν όλα τα ρεκόρ στις αγορές πλοίων κατά τη διάρκεια του οκταμήνου Ιανουαρίου - Αυγούστου του τρέχοντος έτους». «Απέκτησαν 209 πλοία διαφόρων τύπων σε ένα σύνολο 867 πλοίων που άλλαξαν χέρια παγκοσμίως»! Που σημαίνει ότι «ένα στα τέσσερα πλοία που άλλαξε χέρια φέτος», ανήκει σε ελληνική εταιρεία. Το ποσό που επένδυσαν οι Ελληνες εφοπλιστές ανέρχεται σε 2,98 δισ. δολάρια όταν το 2012, απέκτησαν 125 πλοία επενδύοντας 2,28 δισ. δολ. Σε αυτά τα στοιχεία δε συμπεριλαμβάνονται τα 6,5 δισ. δολάρια που επένδυσαν μόνο το πρώτο 6μηνο του 2013 για τη ναυπήγηση 110 πλοίων κυρίως σε ναυπηγεία της Ασίας - στα ναυπηγεία της Ελλάδας βέβαια δεν κατασκευάζουν ούτε κουπί - αυξάνοντας τις παραγγελίες τους κατά 160% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2012. Κέρδη που είναι ποτισμένα από τον ιδρώτα ακόμα και το αίμα των ναυτεργατών, αλλά και συνολικά των εργαζομένων, που προέρχονται από την εκμετάλλευση των υποδομών που έχουν φτιαχτεί από τον κόπο του λαού, τις επιδοτήσεις και τις απίστευτες φοροαπαλλαγές που επίσης χρυσοπληρώνει ο εργαζόμενος λαός και πάει λέγοντας. Αυτά τα παράσιτα που υπάρχουν και ζουν στη χλιδή από την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, προσπαθούν να «το παίξουν» από πάνω και εθνικοί ευεργέτες. Με τυμπανοκρουσίες ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό ότι οι εφοπλιστές θα πληρώνουν για τα επόμενα τρία χρόνια φόρο ...ύψους 130 εκατ. ευρώ για να ενισχύσουν την ελληνική οικονομία! Ποσό που, σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, αντιστοιχεί σε ...20 δολάρια (κάπου 17 ευρώ) την ημέρα ανά μονάδα πλοίου!

Πάσα στην κυβέρνηση

Ακόμα και τώρα, που η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να «σπρώξει» τη ΛΑΡΚΟ στην τελευταία φάση του ξεπουλήματος ή του κλεισίματος, εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγουν τη φιλολογία για τα διαχειριστικά της επιχείρησης και αναζητούν, μαζί με άλλα λαγωνικά, τύπου ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, τους... δαίμονες που με την πολιτική και την τακτική τους στην εταιρεία, την έβλαψαν και προέκυψαν τα μπερδέματα.

Μη σας φαίνεται περίεργο. Μόνο έτσι μπορεί να σταθεί ως ο άλλος -νέος- πόλος στο σύστημα διαχείρισης του συστήματος. Πώς; Να μη λένε πλέον, ούτε καν στα λόγια, ότι πολιτικά είναι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ και των άλλων περιουσιακών στοιχείων που ανήκουν στο Δημόσιο.

Ετσι, την ώρα που το κίνημα ενάντια στις κυβερνητικές επιλογές πρέπει να είναι ένα βροντερό και ξεκάθαρο «ΟΧΙ», πέντε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με Ερώτησή τους προς τον υπουργό Οικονομικών ρωτούν (αυτολεξεί):

«Από πού προκύπτει ότι η εταιρεία "ΛΑΡΚΟ ΑΕ" έχει λάβει επιδότηση ύψους 130 εκατ. ευρώ από το ελληνικό Δημόσιο;
Σε ποιες ενέργειες έχει προβεί το υπουργείο ώστε να επιστραφεί το ΦΠΑ ύψους άνω των 65 εκατ. ευρώ;
Σε ποιες ενέργειες έχει προβεί το υπουργείο για τον έλεγχο της χρηστής Διοίκησης της "ΛΑΡΚΟ ΑΕ" κατά την περίοδο 2004-2009 μετά την καταγγελία των εργαζομένων για διαφυγόντα κέρδη ύψους 500 εκατ. ευρώ κατά την ανωτέρω χρονική περίοδο;
Σε ποιες ενέργειες έχει προβεί το υπουργείο σε συνεργασία με το ΣΔΟΕ, ώστε να ελέγξει εάν υπάρχει φοροδιαφυγή εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου από τις αποφάσεις και τους χειρισμούς της Διοίκησης της "ΛΑΡΚΟ ΑΕ" κατά την περίοδο 1998-2009;».

Οπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, μιλάμε για τόσο... βαρβάτες ερωτήσεις, που θα μπορούσαν να τις υποβάλουν ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές, θέλοντας να δώσουν πάσα στον υπουργό της κυβέρνησης που στηρίζουν.

«Δεν ξέρω»

Για το τι σημαίνει να κλείνει ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος χτες έξω απ' το νοσοκομείο Πατησίων. Ωρα 10.38 π.μ. Στη σιδεροφραγμένη είσοδο του νοσοκομείου -που τη φρουρούσαν δύο σεκιουριτάδες- έφτασε μια ηλικιωμένη κυρία.

- Θέλω το γιατρό (ανέφερε το όνομά του), είπε η κυρία.

- Δεν είναι εδώ, απάντησε ο σεκιουριτάς.

- Πού είναι;

- Δεν ξέρω.

- Μήπως ξέρετε το τηλέφωνό του;

- Δεν ξέρω.

-Και τι θα κάνω τώρα;

- Δεν ξέρω.

Η κυρία έδειξε πλήρως απογοητευμένη. Εδειχνε να μην μπορεί να ξεκολλήσει απ' τα κάγκελα όπου είχε κρεμαστεί.

- Πού θα πάτε τώρα για νοσηλεία; ρώτησε ο δημοσιογράφος που βρέθηκε εκεί.

- Δεν ξέρω! απάντησε αποκαμωμένη η κυρία.

Πέντε «δεν ξέρω» στη σειρά. `Η, όπως λένε στα μαθηματικά, αυτός είναι ο «λόγος της γεωμετρικής προόδου», που στο αποτέλεσμά του απογειώνει την απόγνωση στα λαϊκά στρώματα, όταν οι άνθρωποι ψάχνουν να καλύψουν τις εκρηκτικές ανάγκες τους για παροχές Υγείας.

Ομως, για τη συγκυβέρνηση, η μέγιστη αξία είναι οι προσθαφαιρέσεις στις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, η απαλλαγή του κράτους απ' αυτές τις ελάχιστες παροχές για τα λαϊκά στρώματα, η ένταση της εμπορευματοποίησης. Γιατρεύεται -και ζει- όποιος έχει να πληρώσει, πια. Για τους άλλους ισχύει το «Δεν ξέρω».