Γεμάτοι γεγονότα, κινδύνους και πολλαπλές απειλές οι περασμένοι μήνες για την Κούβα. Μία ακόμη επίθεση, ίσως η πιο ανηλεής, σχεδιασμένη από καιρό, εκδηλώθηκε ή καλύτερα κορυφώθηκε μπροστά στα μάτια μιας σαστισμένης - και από τον πόλεμο - οικουμένης με μία σειρά «συμπτώσεων»...

Είναι τόσο δύσκολο να θυμηθεί κανείς τη σειρά των γεγονότων. Εάν όμως δεν μπορείς να θυμηθείς και πολύ περισσότερο όταν δε γνωρίζεις, είναι δύσκολο έως αδύνατο να υπολογίσεις ή να κατανοήσεις τι οδήγησε και πού, τι συνέβη. Πού και ποια ήταν η σύνδεση των γεγονότων μεταξύ τους.

Αεροπειρατείες, πειρατείες μικρών επιβατηγών σκαφών, όλες προσδιορισμένα χρονικά, σχεδιασμένες να συμπίπτουν με τις δίκες όσων συνελήφθησαν και αποτελούσαν μέρος του δικτύου «των μισθοφόρων της αυτοκρατορίας» και που έλαβαν χώρα το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη. «Μισθοφόροι» των ΗΠΑ ήταν όσοι πήραν μέρος στις προσπάθειες ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος, που καταδικάστηκαν από τα κουβανικά δικαστήρια, τόνισε ο υπουργός Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Κούβας, Φελίπε Πέρες Ρόκε, κατά τη διάρκεια συνέντευξή Τύπου, προς τους δημοσιογράφους κουβανικών και διεθνών ΜΜΕ. «Η κυριαρχία μας είναι αδιαπραγμάτευτη», κατέληξε ο Κουβανός υπουργός Εξωτερικών στη συνέντευξή του αυτή, που γίνεται βιβλίο και εκδίδεται από το «Ριζοσπάστη» και τη «Σύγχρονη Εποχή».

Μία συνέντευξη - ποταμός, που αποκαλύπτει όλο το υπόβαθρο και τα γεγονότα που προηγήθηκαν της εξάρθρωσης του δικτύου των «μισθοφόρων». Την ίδια την εξάρθρωση εκ των έσω, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι ίδιοι προσπάθησαν να υποσκάψουν και να ανατρέψουν, εάν μπορούσαν, την κυβέρνηση της Κούβας και κυρίως τα τεκταινόμενα στις δίκες των 75 «μισθοφόρων» του ιμπεριαλισμού.

Καταδίκες που προκάλεσαν την «οργή» της «διεθνούς καπιταλιστικής κοινής γνώμης για την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και αποτέλεσαν την αφορμή για την εκδήλωση του δεύτερου σκέλους, σε διεθνές επίπεδο πια, της επίθεσης κατά της Κούβας, επιβολής μέτρων ακόμη μεγαλύτερης απομόνωσης. Φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλές «λεπτομέρειες» στην υπόθεση της καταδίκης των 75 συλληφθέντων, όπως παρουσιάστηκε στα διεθνή ΜΜΕ, που ξεχάστηκαν εντέχνως, προκειμένου να υπάρξει το πρόσχημα για την καταδίκη της Κούβας από τη «δημοκρατική κοινή γνώμη». Λεπτομέρειες που φωτίζουν τις αιτίες, που εξηγούν με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο τι πραγματικά συνέβη, που σίγουρα δεν ήταν «η αποκάλυψη του αυταρχικού καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο, που βρήκε την ευκαιρία να στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα αντιφρονούντες και να προχωρήσει στην καταστολή του δημοκρατικού κινήματος, αφού ο πόλεμος του Ιράκ ήταν σε εξέλιξη», όπως ίσως ανέκρουαν τα φερέφωνα των προπαγανδιστικών ιμπεριαλιστικών επιτελείων και όλων των δήθεν δημοκρατών και «νεοαριστερών».

Ο λόγος του υπουργού Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Κούβας είναι ένας λόγος χειμαρρώδης, αλλά την ίδια στιγμή λιτός, ξερός. Ενας λόγος καθαρός. Εστιασμένος στα γεγονότα και τους πρωταγωνιστές. Ο Ρόκε, από την πρώτη λέξη κιόλας, ανοίγει ουσιαστικά ένα άκρως ενδιαφέροντα διάλογο, μεταφέροντας συχνά τα περασμένα σε παροντικό χρόνο, αποκαλύπτοντας την κόκκινη κλωστή, χρώμα και από το αίμα Κουβανών, που τα συνδέει.

Και επειδή στην ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να υπάρξει συμψηφισμός, ποτέ, όπως εξάλλου έχουν τονίσει οι Κουβανοί αξιωματούχοι πολλάκις από τη στιγμή που ξέσπασαν τα γεγονότα, ο πιο ασφαλής τρόπος να κατανοήσει κανείς τι πραγματικά συμβαίνει και διακυβεύεται στην Κούβα σήμερα, παρουσιάζεται από τον Φελίπε Πέρες Ρόκε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Η κυριαρχία μας είναι αδιαπραγμάτευτη».

Εχουν περάσει περισσότερα από 40 χρόνια του παράνομου οικονομικού εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ προς το Νησί της Επανάστασης. Αλλωστε, ποτέ μα ποτέ, δεν έκρυψαν την πρόθεσή τους να καταπνίξουν με οποιοδήποτε τρόπο το σοσιαλιστικό σύστημα της Κούβας. Ενα σοσιαλιστικό σύστημα που εξεγείρει καρδιές και συνειδήσεις, που ζει και ανθεί περισσότερο από 40 χρόνια στο μαλακό υπογάστριό της.

Η άνοδος των Ρεπουμπλικανών με τον Τζορτζ Ουόκερ Μπους στο Λευκό Οίκο σηματοδοτεί και την αλλαγή πλεύσης της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της Κούβας. Δηλαδή, ακόμη πιο επιθετικής! Εξάλλου, δεκάδες στελέχη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης αποτελούν «σώμα και αίμα» της «μαφίας» του Μαϊάμι και πρωταγωνιστούν για άλλη μία φορά στην επίθεση κατά της Κούβας, που έχει αυτή τη φορά όχι την άμεση τρομοκρατική επίθεση όπως στο παρελθόν, αλλά την έμμεση, δηλαδή την εσωτερική υπονόμευση και πρόκληση πανικού.

Η έλευση του Τζέιμς Κέισον στην Αβάνα, όπου αναλαμβάνει επικεφαλής του Γραφείου Αμερικανικών Συμφερόντων, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη διπλωματική αποστολή των ΗΠΑ στην Κούβα, αφού επισήμως διπλωματικές σχέσεις δεν υπάρχουν, θα σημάνει και την έναρξη αυτής της επίθεσης. Πολύ απλά, ένας «διπλωμάτης» θα παραχωρήσει το κτίριο του Γραφείου Αμερικανικών Συμφερόντων, δηλαδή ένα χώρο που έχει διπλωματική ασυλία, σε «αντικαθεστωτικούς δημοσιογράφους», για να στήσουν «το Εθνικό Εργαστήρι Δημοσιογραφικής Ηθικής», αλλά και για να εκδίδουν τα έντυπά τους. Στοιχείο που από μόνο του αποκαλύπτει το ποιος πραγματικά κρυβόταν πίσω από τους «αντιφρονούντες δημοσιογράφους», εάν δεν αποτελεί και στοιχείο άμεσης επέμβασης των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Κούβας.

Και πάλι το διπλωματικό γραφείο του Τζέιμς Κέισον αποτέλεσε το χώρο όπου ιδρύθηκε και το τμήμα Νεολαίας του «Φιλελεύθερου Κόμματος της Κούβας». Την ίδια στιγμή 75 από αυτούς τους αντιφρονούντες είχαν στην κατοχή τους ταυτότητες ελεύθερης πρόσβασης στο κτίριο της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ! Πρέπει να είναι κανείς Αϊνστάιν για να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει; Δε φτάνει μόνο αυτό. Η κουβανική κυβέρνηση έχει και εξέθεσε τα στοιχεία για τη λειτουργία και τη χρηματοδότηση των οργανώσεων αυτών, αλλά και τους στόχους τους. Πώς; Ειδικά μέλη της κουβανικής αντικατασκοπίας είχαν διεισδύσει εντός και μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών είχαν αναδυθεί και σε πολύ υψηλές ηγετικές θέσεις... Οπως αποκαλύπτεται - στοιχεία που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια των δικών - από τους 75 αντιφρονούντες, οι 37 δήλωναν δημοσιογράφοι ξένων πρακτορείων... όμως μόνο 4 εξ αυτών είχαν ασκήσει έστω και μία φορά το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Κάποιοι από τους συλληφθέντες είχαν στην κατοχή τους κατά τη διάρκεια της σύλληψής τους από τις κουβανικές αρχές χιλιάδες δολάρια, τη στιγμή που στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι «αντιφρονούντες» δεν είχαν ασκήσει κανένα επάγγελμα έναντι αμοιβής ή μισθού τα τελευταία χρόνια.

Φυσικά, αυτές οι «λεπτομέρειες» ποτέ δεν είδαν το φως της δημοσιότητας μέσα από τις σελίδες των «δυτικών έγκυρων μέσων ενημέρωσης». Ολα εστίασαν με μανία, μονομανία για την ακρίβεια, στις δίκες... Θα πρέπει κανείς να θυμηθεί την ανακοίνωση του ΚΚ Γαλλίας, αλλά και τα εκτενή άρθρα της «L'Humanite», όπου καταδίκαζαν την Κούβα για τις «συλλήψεις, αλλά και τις συνοπτικές δίκες χωρίς νομική υπεράσπιση, που συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»..! Είναι κι αυτό δείγμα των καιρών για το πού οδηγεί η άρνηση του σοσιαλισμού και της επανάστασης από τέτοιες δυνάμεις. Πράγματι, στις αρχές του Απρίλη, 75 άτομα που είχαν συλληφθεί κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα, αλλά και αυτοί που ευθύνονταν για την πειρατεία του μικρού επιβατηγού σκάφους «Μπαραγουά» - πειρατεία που συνέπεσε με τις αεροπειρατείες, γεγονότα που ξέσπασαν τις ημέρες που διεξάγονταν οι δίκες των «αντιφρονούντων» - καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης 6 έως 28 χρόνων, ενώ οι πειρατές καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η συνοπτική διαδικασία που ακολουθήθηκε επ' ουδενί όμως δε συνεπάγεται την έλλειψη δικαστικών εγγυήσεων και υπεράσπισης.

Κατ' αρχήν, όλες οι δίκες ήταν δημόσιες και έγιναν ενώπιον των συγγενών, αλλά και οποιουδήποτε θα ήθελε να παρακολουθήσει. Ο κουβανικός και ο ξένος Τύπος ήταν παρόντες. Αποκλείονταν μονάχα οι διπλωμάτες, που ούτως ή άλλως η παρουσία τους δεν προβλέπεται. Εννοείται ότι όλοι είχαν νομική υπεράσπιση. Οι 65 εξ αυτών είχαν συνηγόρους που τους διόρισαν οι ίδιοι, ενώ στους υπολοίπους, που αρνήθηκαν το δικαίωμα που τους παρέχει ο νόμος, ορίστηκαν αυτεπάγγελτοι.

Επίσης, εννοείται ότι όλοι οι δικηγόροι είχαν πρόσβαση στη δικογραφία και όλες οι απολογίες έγιναν με το «πιο δημοκρατικό τρόπο». Τέλος, εννοείται ότι έχουν δικαίωμα έφεσης της απόφασης των κουβανικών δικαστηρίων που τους δίκασαν βάσει του νόμου του '98, περί Προστασίας της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Οικονομίας της Κούβας. Νόμος που αποτελεί την ασπίδα προστασίας έναντι του Χελμς-Μπάρτον των ΗΠΑ, που όχι μόνο συνεχίζει τον ασφυκτικό οικονομικό και πολιτικό αποκλεισμό, αλλά και αποτελεί το νομικό εργαλείο που επιτάσσει την άσκηση συστηματικής επίθεσης βίας κατά της Κούβας. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν βάσει της εμπλοκής τους σε αντεπαναστατικές ενέργειες και όχι φυσικά για την αντίθεση που εκφράζουν ενάντια στο κουβανικό σοσιαλιστικό σύστημα. «Οπως είναι φανερό, η νόμιμη απόφασή μας να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, χρησιμοποιώντας τους νόμους και τους νομικούς θεσμούς μας, έχει προκαλέσει αντιδράσεις», όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο υπουργός Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Κούβας.

Οι εξελίξεις, αλλά και η ένταση της επίθεσης στο διεθνές διπλωματικό επίπεδο, όπως η πρόσφατη απόφαση της ΕΕ, ή οι κινήσεις της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης απλά επιβεβαιώνουν τον τεκμηριωμένο λόγο του Φελίπε Πέρες Ρόκε. Κανείς πια δεν αποκλείει μία άμεση επέμβαση των ΗΠΑ κατά της Κούβας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει άραγε τις πρόσφατες δηλώσεις του επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, του Κόλιν Πάουελ, που ερωτώμενος εάν οι ΗΠΑ επιτεθούν στην Κούβα, απάντησε απειλώντας: «Προς το παρόν όχι». Εάν επισημαίνεται είναι γιατί για κάποιους δεν είναι καθόλου αυτονόητο...

Το κείμενο της συνέντευξης, αλλά και οι επεξηγήσεις που υπάρχουν στο τέλος του βιβλίου, παρά τη λιτότητά τους, θέτουν μία σειρά ερωτήματα, αλλά κυρίως απαντούν σε πληθώρα άλλων, των οποίων η αναφορά υπερβαίνει τις σελίδες του. Αποτελεί ακόμη ένα σημαντικό δείγμα και πολύτιμη μαρτυρία, ειδικά αφού δεν υπάρχει η διαμεσολάβηση του χρόνου ή άλλων συγκυριών. Κυρίως, αποτελεί ένα πολύτιμο εγχειρίδιο κατανόησης των κινδύνων και των απειλών και ειδικά των απίστευτων αγώνων του κουβανικού λαού ενάντια στο «θηρίο» που προσδοκά τη στιγμή που θα καταβροχθίσει το Νησί της Επανάστασης. Ενός λαού που εμμένει με πάθος να υπερασπίζεται την Επανάσταση.