ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 7 Αυγούστου 2016
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ
Συμφωνίες για το κεφάλαιο - μπαρούτι για τους λαούς

Eurokinissi

Με κύρια πιάτα στο μενού τις μπίζνες του κεφαλαίου στον τομέα της ενέργειας, αλλά και τη βαθύτερη εμπλοκή στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και την υλοποίησή τους, έγινε, τη Δευτέρα στη Σόφια, το Ανώτατο Συμβουλίου Συνεργασίας (ΑΣΣ) Ελλάδας - Βουλγαρίας, παρουσία του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, και του Βούλγαρου ομολόγου του, Μπ. Μπορίσοφ, και με τη συμμετοχή πολυπληθών αντιπροσωπειών υπουργών κι από τις δύο πλευρές.

Είχαν προηγηθεί άλλες δύο τέτοιες συνεδριάσεις του ΑΣΣ, στη Σόφια τον Ιούλη 2010 και στην Αθήνα το Δεκέμβρη 2012, με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να πιάνει το νήμα στη γνωστή «συνέχεια του κράτους», όπου όπως και οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, σπεύδει να κάνει τα ...προβλεπόμενα προς διεύρυνση των πεδίων κερδοφορίας των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων.

Αλλωστε, κατά τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα, στο επίκεντρο των συνομιλιών βρέθηκαν «εποικοδομητικά πρότζεκτ σε Οικονομία, Ενέργεια, Μεταφορές, Εμπόριο, Τουρισμό», όπως η σιδηροδρομική σύνδεση ανάμεσα στα εμπορικά λιμάνια Μπουργκάς και Αλεξανδρούπολη, η ένωση των δύο θαλασσών Μεσογείου - Μαύρης Θάλασσας, η σύνδεση του ΤΑΡ με Βουλγαρία μέσω του ελληνοβουλγαρικού αγωγού IGB, η κατασκευή του σταθμού αναδιανομής υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στην Αλεξανδρούπολη, η επέκταση συναλλαγών για αγροτικά προϊόντα και τρόφιμα, η αύξηση των τουριστικών ροών κ.ά.

Σε μια τέτοια βάση, οι δύο κυβερνητικές αντιπροσωπείες υπέγραψαν σειρά συμφωνιών στους τομείς που ιεραρχεί ψηλά το κεφάλαιο των δύο κρατών: Κοινή Διακήρυξη της Τρίτης Συνόδου ΑΣΣ Ελλάδας - Βουλγαρίας, Κοινή Διακήρυξη για ενεργειακή συνεργασία, Εκτελεστικό Πρόγραμμα Μορφωτικής και Πολιτιστικής Συνεργασίας για την περίοδο 2016 - 2018 (Παιδεία - Επιστήμη - Πολιτισμός), Κοινό Πρόγραμμα Δράσης στον τομέα του Τουρισμού για την περίοδο 2016 - 2018.

Η Κοινή Διακήρυξη του 3 ΑΣΣ περιγράφει το «ψητό» που ορέγονται, όπως επίσης σκιαγραφεί τους κινδύνους που εγκυμονούν για το λαό. Οπως γράφει, μεταξύ άλλων, συμφώνησαν:

«Να εμβαθύνουν περαιτέρω τη συνεργασία σε τομεακά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του κατασκευαστικού, ενεργειακού, οικονομικού, εμπορικού και μεταφορικού τομέα (...) Να χαιρετίσουν την ουσιαστική πρόοδο που έχει επιτευχθεί, ως αποτέλεσμα των κοινών προσπαθειών στην πραγματοποίηση του εγχειρήματος διασύνδεσης Ελλάδας - Βουλγαρίας μέσω αγωγού φυσικού αερίου. Δεσμεύονται δε για εντατικοποίηση της συνεργασίας για την υλοποίηση του κάθετου διαδρόμου αερίου, ώστε να εξασφαλιστεί η πρόσβαση σε διαφορετικές πηγές, τόσο μέσω διασυνδετήριων αγωγών όσο και μέσω τερματικών σταθμών Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (LNG) και άλλων χώρων αποθήκευσης (...) Τονίζουν τη βούλησή τους για την προώθηση βιώσιμων πηγών ενέργειας σε ανταγωνιστικές τιμές, στη βάση της στρατηγικής της ΕΕ για την Ενέργεια, μέσω υλοποίησης έργων κοινού ενδιαφέροντος (Projects of European Common Interest - PCI's), εδραιώνοντας τη λειτουργική υποδομή ως πρόκριμα για μια αποδοτική αγορά Ενέργειας και βελτιώνοντας την ενεργειακή ασφάλεια καθώς και τη διαφοροποίηση των πηγών και των οδών στην περιοχή μας».

«Κουμπώνουν» σε στόχους του ευρωατλαντικού άξονα

Τα παραπάνω συμφωνηθέντα βαράνε ένα πρώτο καμπανάκι κινδύνου για το λαό. Δεν είναι μόνο ότι τέτοια «αναπτυξιακά σχέδια» στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και της εξουσίας του κεφαλαίου δεν αξιοποιούνται προς όφελος του λαού αλλά για την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι και ότι αυτά τα σχέδια, αυτή η κερδοφορία, μυρίζουν μπαρούτι, ότι, δηλαδή, συνδέονται με μεγάλους κινδύνους.

Συγκεκριμένα, οι τέτοιοι σχεδιασμοί διαπλέκονται, εξαρτώνται ή και ανατρέπονται, ενίοτε βιαίως, από τους σκληρούς και διαρκώς κλιμακούμενους τελευταία ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, για την κατοχύρωση θέσεων, την προώθηση μονοπωλιακών συμφερόντων, τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων. Διόλου τυχαία, όπως αναγνωρίζουν αρμόδιες ελληνικές διπλωματικές αρχές, για την κατασκευή του διασυνδετήριου αγωγού IGB υπάρχουν μεγάλες πιέσεις τόσο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία εμμένει σ' αυτό ήδη από το 2009, όσο και από πλευράς των ΗΠΑ, οι οποίες θεωρούν τον αγωγό αυτόν ως ευκαιρία για την ενεργειακή ανεξαρτητοποίηση της Βουλγαρίας από τη Ρωσία. Σε αυτό το πλαίσιο, η ίδια η Επίτροπος Ανταγωνισμού της ΕΕ, Μαργκρέτε Βεστάγκερ, επισκέφτηκε στις 10 Ιούνη τη Βουλγαρία και ανάμεσα στα θέματα που έθεσε στον Βούλγαρο πρωθυπουργό ήταν - όπως ειπώθηκε επισήμως - και «η τύχη των ρωσικών σωλήνων, που προορίζονταν για τον "South Stream" και παραμένουν σε βουλγαρικά λιμάνια, αλλά και οι καθεαυτές εν εξελίξει διαδικασίες που αφορούν στον "South Stream", ένα έργο που έχει μεν ουσιαστικά εγκαταλειφθεί από τη ρωσική πλευρά, αλλά δεν έχει κλείσει επισήμως».

Οι ίδιες διπλωματικές πηγές σημειώνουν ότι ενδεχόμενη βουλγάρικη συμμετοχή στον τερματικό σταθμό της Αλεξανδρούπολης δίνει τη δυνατότητα στη Βουλγαρία να έχει πρόσβαση στην αγορά υγροποιημένου αερίου χωρίς να επιβάλλεται να συνάπτει μακροπρόθεσμη συμφωνία. Οτι οι Βούλγαροι θα μπορούν να αγοράζουν αέριο σε τιμές αγοράς μόνο όποτε τους συμφέρει και ότι η πρόσβασή τους στις διεθνείς αγορές αερίου θα έθετε τέρμα στην πολιτική τιμών της ρωσικής «Gazprom».

Πάνω στους τέτοιους στόχους του ευρωατλαντικού άξονα έρχονται να «κουμπώσουν» οι διακηρύξεις των κυβερνήσεων Ελλάδας και Βουλγαρίας για «πρόσβαση σε διαφορετικές πηγές», «ανταγωνιστικές τιμές, στη βάση της στρατηγικής της ΕΕ για την Ενέργεια», «ενεργειακή ασφάλεια» και «διαφοροποίηση των πηγών και των οδών καυσίμου». Η πρεμούρα τους να τους υπηρετήσουν βάζοντας τους λαούς στη δίνη μιας κλιμακούμενης ενδοκαπιταλιστικής κόντρας με αντίστοιχα ρώσικα μονοπώλια του κλάδου της Ενέργειας.

Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ

Κι επειδή όλα αυτά προχωράνε (και) με τη δύναμη των όπλων, ένα δεύτερο κι εξίσου ηχηρό καμπανάκι κινδύνου χτυπά στα σημεία της Κοινής Διακήρυξης όπου εκφράζεται ανοικτά η πρεμούρα των αστικών τάξεων Ελλάδας - Βουλγαρίας να αναλάβουν από κοινού ακόμα πιο ενεργό ρόλο στην υλοποίηση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών:

«(...) κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών οι δύο χώρες μας έχουν καθιερώσει μια στρατηγική εταιρική σχέση σε διμερή βάση, εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ», γράφουν στο κείμενο, κι αφού λένε διάφορα περί «ουσιαστικής περιφερειακής συνεργασίας, ως βάση για τη διαρκή σταθερότητα και ασφάλεια στη Νοτιοανατολική Ευρώπη», δηλώνουν την αποφασιστικότητά τους:

«Να συνεργαστούν στενά για την αντιμετώπιση των πολλαπλών και περίπλοκων προκλήσεων που θέτουν οι μεικτές μεταναστευτικές ροές σε περιφερειακό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο (...) Να εκφράσουν την αποφασιστικότητα για ενίσχυση της συνεργασίας, προκειμένου να εξουδετερωθεί αποτελεσματικά η άνοδος της τρομοκρατίας, της ριζοσπαστικοποίησης και του βίαιου εξτρεμισμού που συνιστούν σοβαρές παγκόσμιες απειλές, καθώς και σε σχέση με την εμπορία ανθρώπων (trafficking), το λαθρεμπόριο φορητών όπλων και το κυβερνοέγκλημα (...) Να εντατικοποιήσουν τη συνεργασία και το συντονισμό στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, παράλληλα με τη διμερή αμυντική συνεργασία, μέσω τακτικών διαβουλεύσεων για θέματα κοινού ενδιαφέροντος, μεταξύ των οποίων και η συλλογή και ο διαμοιρασμός των δυνατοτήτων».

Εβαλαν στο χαρτί όλο το ΝΑΤΟικό αφήγημα, κάθε πρόσχημα - από το Προσφυγικό που οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές προκαλούν με τις επεμβάσεις τους, έως τη δράση τομαριών τύπου ISIS, που οι ίδιοι οι ΝΑΤΟικοί προηγούμενα εξέθρεψαν για να εξυπηρετήσουν σκοπιμότητές τους, και σήμερα επικαλούνται ως πρόσχημα προς επέκταση της ιμπεριαλιστικής τους δράσης - ώστε Αθήνα και Σόφια να παίξουν μεγαλύτερο ρόλο ακριβώς σε αυτήν τη δράση.

Το «ατσάλινο τόξο» του ΝΑΤΟ

Θυμίζουμε εδώ ότι της μετάβασης Τσίπρα στη Σόφια, προηγήθηκε αυτή του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου, για διμερείς επαφές με τον Βούλγαρο ομόλογό του. Δήλωνε τότε ο Καμμένος, περιγράφοντας τα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης να πρωτοστατήσει στη σύμπηξη και λειτουργία ενός άξονα υλοποίησης σχεδιασμών του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική του πτέρυγα, στην κόντρα με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων:

«Εχουμε μία πολύ στενή συνεργασία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, της ΕΕ (...) Με τις τελευταίες γεωπολιτικές εξελίξεις, την εξάπλωση της τρομοκρατίας, την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και στη Μαύρη Θάλασσα και τα τελευταία γεγονότα στην Τουρκία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα αποτελούν το ατσάλινο τόξο σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή (...) Η Βουλγαρία, η Ελλάδα και κατ' επέκταση η Κύπρος προς το νότο και η Ρουμανία προς το βορρά είμαστε οι χώρες που ουσιαστικά αποτελούμε τα σύνορα της Δύσης με την Ανατολή». Το... «ατσάλινο τόξο σταθερότητας», βέβαια, όπως και η διεκδίκηση ρόλου... συνοριοφύλακα «της Δύσης με την Ανατολή», για τους λαούς της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, ακριβώς μέσω της «πολύ στενής συνεργασίας» στο πλαίσιο των λυκοσυμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ...

Σε ό,τι αφορά τη «συλλογή» και το «διαμοιρασμό των δυνατοτήτων» που αναφέρεται στη διακήρυξη του ΑΣΣ, θυμίζουμε ότι στη βάση παροχής υπηρεσιών στο ΝΑΤΟ και στο πλαίσιο της Τεχνικής Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας για διασυνοριακές επιχειρήσεις εναέριας επιτήρησης, η οποία υπογράφτηκε Μάρτη του 2014, λέγεται ότι τουλάχιστον μία φορά ελληνικά μαχητικά απογειώθηκαν από εδώ για να αναχαιτίσουν αεροσκάφη «αγνώστων ιχνών» («φωτογραφίζεται» η Ρωσία) που εισήλθαν στο βουλγαρικό FIR χωρίς να καταθέσουν σχέδια πτήσης. Το θέμα δεν επιβεβαιώνεται επισήμως, ωστόσο, όπως έλεγαν οι αρμόδιοι παράγοντες κατά την υπογραφή της συμφωνίας, επρόκειτο για «ενοποίηση των διασυνοριακών επιχειρήσεων». Αναλυτές εξηγούσαν από τότε ότι ελληνικά μαχητικά θα αναλαμβάνουν αποστολές αναγνώρισης και αναχαίτισης αεροσκαφών «αγνώστων ιχνών» τα οποία εισέρχονται στο βουλγαρικό FIR, αποστολές στις οποίες λέγεται ότι η βουλγαρική Πολεμική Αεροπορία δεν μπορεί να ανταποκριθεί λόγω ανεπάρκειας των δικών της μέσων. Σε αυτό το μοτίβο, άλλωστε, η ελληνική Πολεμική Αεροπορία έχει πάρει μέρος σε ΝΑΤΟικές ασκήσεις στο FIR Σόφιας, το οποίο ενώνεται με το FIR της Συμφερούπολης, που καλύπτει Κριμαία και νοτιοανατολική Ουκρανία.

Αν συνδυαστούν όλα αυτά με τις τελευταίες καταγγελίες - όπως εκπορεύονται από ευρωατλαντικά κέντρα - περί «ρωσικής επιθετικότητας» στη Μαύρη Θάλασσα, και με δεδομένο ότι η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση οξύνεται, καθίσταται σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει πρόσθετες, βαρύτατες ευθύνες για το πού πάει να εμπλέξει τον ελληνικό λαό για τα συμφέροντα, βέβαια, των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων.

Γίνεται, επομένως, σαφές, ότι όχι μόνο ο λαός δεν πρέπει να τσιμπήσει από το όποιο «τυράκι» του σερβίρουν τάχα ως κέρδος από τις τέτοιες «διμερείς επαφές και συμφωνίες», αλλά αντίθετα πρέπει να τις αντιπαλέψει ως σχέδια του κεφαλαίου, που, για τα κέρδη του, βάζει στο στόχαστρό του τον ίδιο και τα παιδιά του. Πρέπει να ενδυναμώσει την οργανωμένη πάλη του ενάντια στους τέτοιους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, στο κεφάλαιο το ίδιο, στις κυβερνήσεις, σε όλες τις δυνάμεις που το υπηρετούν.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ