Τα φύτρα της λαϊκής συμμαχίας, με τη συμπόρευση και το ενιαίο πλαίσιο του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο γέννησε το κίνημα στη σύγχρονη ιστορία του, με καθοριστική και αδιαμφισβήτητη τη συμβολή του ΚΚΕ

Δίπλα στα αντεργατικά μέτρα που κλιμακώνονται, την τελευταία τουλάχιστον 20ετία, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η αστική τάξη επιταχύνει τη συγκέντρωση σε κλάδους, όπου τα προηγούμενα χρόνια επικρατούσαν μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενοι, επιζητώντας ζωτικό χώρο, για να επενδύσει αποδοτικά τα συσσωρευμένα κεφάλαιά της. Ταυτόχρονα, σπάνε παραδοσιακές συμμαχίες, με τις οποίες η αστική τάξη και τα κόμματά της σταθεροποίησαν τα προηγούμενα χρόνια την εξουσία τους.

Στο γενικευμένο αντιλαϊκό πόλεμο, που βρίσκεται σε εξέλιξη, η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, η φτωχή αγροτιά και μέσα σ' αυτά τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία και οι γυναίκες, στέκονται στην ίδια από τις δυο όχθες που αντικειμενικά χαράζει η πολιτική, με την οποία η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα επιχειρούν να διαχειριστούν την κρίση υπέρ των μονοπωλίων και της κερδοφορίας τους.

Ακόμα και αν το κεφάλαιο ξεπεράσει την κρίση, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα βρεθούν σε ακόμα χειρότερη μοίρα τα επόμενα χρόνια, σε ό,τι αφορά τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης

Ολες οι παραπάνω μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ήδη προωθούνται ή θα νομοθετηθούν το αμέσως επόμενο διάστημα, έρχονται να προστεθούν στα αντιλαϊκά μέτρα που πάρθηκαν το τελευταίο εικοσάμηνο, αλλά και συνολικά στο αντιλαϊκό έργο των κυβερνήσεων του δικομματισμού. Εχουν σωρευτική επίδραση στο βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς να εξαιρείται κανείς, είτε είναι εργαζόμενος στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, είτε είναι αυτοαπασχολούμενος ή φτωχός αγρότης.

Ολοι πλήττονται εξίσου από την ιδιωτικοποίηση στρατηγικών τομέων της παραγωγής, από την κυριαρχία των ιδιωτών στην Παιδεία, στην Υγεία και την Πρόνοια, από τη μείωση του λαϊκού εισοδήματος και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, από την καλλιέργεια της ναρκω-κουλτούρας. Η επίθεση σε έναν κλάδο έχει άμεσες και γενικευμένες συνέπειες για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων και στον αντίποδα δρα αναζωογονητικά για το κεφάλαιο και τα κέρδη του.

Για παράδειγμα, κάθε μέτρο γης που κερδίζουν οι πολυεθνικές στην αγροτική παραγωγή, την παρασκευή και διακίνηση τροφίμων, αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο πιάτο της λαϊκής οικογένειας σαν διατροφικό προϊόν μειωμένης ποιότητας, επικίνδυνο για την υγεία. Ακόμα πιο πέρα: Κανένας, πέρα από το κεφάλαιο, δεν έχει να ωφεληθεί από την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας και των Μεταφορών, όπως μόνο η πλουτοκρατία βγαίνει κερδισμένη από τη ραγδαία μείωση των μισθών και των συντάξεων, η οποία αντανακλάται άμεσα στο εισόδημα των αυτοαπασχολούμενων και των μικρών ΕΒΕ.

Κάθε αντιδραστική αλλαγή που καταφέρνουν στην οικονομία και το εποικοδόμημα τα μονοπώλια και τα κόμματά τους, πλήττει συνολικά το λαό και τα δικαιώματά του, οι συνέπειές του δεν περιορίζονται σε έναν μόνο κλάδο. Από αυτή τη σκοπιά, η πάλη σε ενιαίο μέτωπο για την απόκρουση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, δεν είναι καθοριστική μόνο για να εμπεδωθεί η αλληλεγγύη, που πολλαπλασιάζει τη δυναμική του κινήματος. Είναι όρος αναγκαίος για να μπουν σοβαρά εμπόδια στη σαρωτική επέλαση του κεφαλαίου και των κομμάτων του, να πολεμηθεί αποτελεσματικά και νικηφόρα για το λαό η πολιτική τους.

Σ' αυτή τη δοκιμασμένη από τη ζωή διαπίστωση πατάει η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, για τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, το ριζοσπαστικό κίνημα των γυναικών και της νεολαίας, με στόχο το αντιπάλεμα της στρατηγικής της πλουτοκρατίας, μέχρι την ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντά της.

Σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου, όπου ακόμα και στοιχειώδεις κατακτήσεις των περασμένων δεκαετιών αμφισβητούνται και παίρνονται πίσω, η οικονομική πάλη για τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης ή για τον κρατικό προστατευτισμό σε τομείς όπου συνυπάρχουν οι αυτοαπασχολούμενοι με τα πολυεθνικά μεγαθήρια, δεν είναι αρκετή, δεν μπορεί να οδηγήσει σε κατακτήσεις ανάλογες με αυτές που απέσπασε το κίνημα σε προηγούμενες περιόδους ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Σήμερα, ακόμα και η άμυνα στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, προϋποθέτει τα οικονομικά αιτήματα να διαμορφώνονται και να υπηρετούν την ανάπτυξη ενός αποφασιστικού πολιτικού αγώνα, που θα αμφισβητεί στην καρδιά της τη στρατηγική του κεφαλαίου και θα αντιτάσσει στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης την οργάνωση της οικονομίας σε όφελος του λαού, με λαϊκή εξουσία. Πίσω από αυτή τη γραμμή πάλης, καιροφυλακτεί η ενσωμάτωση και ο συμβιβασμός, η απογοήτευση και η ήττα.

Εναν τέτοιο αγώνα, μπορεί να τον διεξάγει με αποτελεσματικότητα η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα και με ενιαίο πλαίσιο πάλης, που απαντάει στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Αυτή η λαϊκή συμμαχία διαμορφώνει αιτήματα, παίρνοντας υπόψη τον αμύθητο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι με το μυαλό και τα χέρια τους, αλλά και την αλματώδη πρόοδο που έχει συντελεστεί σε κοινωνικό, επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο, ώστε σήμερα, κάτω από προϋποθέσεις, να είναι εφικτή η ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων, σύνθετων και πραγματικών αναγκών του λαού.

Η κρίση που βαθαίνει δείχνει τα ξεπερασμένα όρια του σάπιου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που γεννά φτώχεια και εξαθλίωση για το λαό. Ακόμα και αν το κεφάλαιο ξεπεράσει την κρίση, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα βρεθούν σε ακόμα χειρότερη μοίρα τα επόμενα χρόνια, σε ό,τι αφορά τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης. Ταυτόχρονα, η κρίση ανέδειξε με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο τη στρατηγική σύμπλευση των αστικών κομμάτων στο τσάκισμα του λαού, γεγονός που έχει τη δική του συμβολή στη διαπιστωμένη απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Μαζί με τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, ξεμπροστιάζονται τα συνδικαλιστικά του δεκανίκια, επαληθεύεται ο ρόλος τους σαν υπονομευτές του εργατικού κινήματος και σαν ιμάντες προώθησης της κυρίαρχης πολιτικής. Περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται σήμερα τις ευθύνες του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού για το γεγονός ότι δεν ήθελε και δεν μπορούσε να προετοιμάσει έγκαιρα το κίνημα για να αντιπαλέψει τη λυσσαλέα επίθεση, αλλά αντίθετα συνέβαλε καθοριστικά στο να ωριμάσουν οι παράγοντες εκείνοι που ευνόησαν την εκδήλωσή της.

Ωστόσο, όσο αυτές οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις διατηρούν υπολογίσιμη δύναμη και ρόλο, ελάχιστα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς όφελος του λαού. Το ίδιο ισχύει και με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο εργατικό κίνημα και καλλιεργούν τη φενάκη ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, για να ανακόψουν, με αυταπάτες και αποπροσανατολισμό, τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων. Η συντριβή όλων αυτών και ταυτόχρονα το δυνάμωμα του ΚΚΕ και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, η οργάνωση στους τόπους δουλειάς και στις εργατογειτονιές, είναι όροι αναγκαίοι για να προκύψουν ισχυρά ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική, που κάτω από προϋποθέσεις, θα οδηγήσουν στην αποσταθεροποίηση και την ανατροπή της.

Ο λαός δεν έχει δείξει ακόμα τη δύναμή του. Στο χέρι του είναι να φέρει τα πάνω κάτω, να γκρεμίσει αυτούς που καρπώνονται τον πλούτο που παράγει. Τα φύτρα της λαϊκής συμμαχίας, με τη συμπόρευση και το ενιαίο πλαίσιο του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο γέννησε το κίνημα στη σύγχρονη ιστορία του, με καθοριστική και αδιαμφισβήτητη τη συμβολή του ΚΚΕ. Από το ρίζωμα και το δυνάμωμα αυτής της συμμαχίας θα καρπίσει η πραγματική διέξοδος για το λαό, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης με λαϊκή εξουσία και οικονομία, ο σοσιαλισμός.