Από τις πρόβες για την παράσταση

Η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ έχει ανεβάσει όλα αυτά τα χρόνια αξιόλογες παραστάσεις, συμβάλλοντας στο να έρθουν σε επαφή νέοι άνθρωποι με έργα μεγάλων συγγραφέων και δραματουργών, που μέσα από το έργο τους επέλεξαν να αφυπνίσουν συνειδήσεις, που απέκτησαν κοινό βηματισμό με τον λαό. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα έργα «Πέρα απ' τον ίσκιο των κυπαρισσιών» του Γ. Ρίτσου, «Αγγέλα» του Γ. Σεβαστίκογλου, «Μυστήριο Μπουφ» του Βλ. Μαγιακόφσκι, «Μέρες της Κομμούνας» του Μπ. Μπρεχτ, «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» του Τζ. Ριντ κ.ά.

Για φέτος, με αφορμή τον εορτασμό για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ, αλλά και το Επιστημονικό Συνέδριο που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ τον ερχόμενο Δεκέμβρη με θέμα την επίδραση του εργατικού επαναστατικού κινήματος στην ελληνική Λογοτεχνία (έως το 1940), η Θεατρική Ομάδα της ΚΝΕ θα παρουσιάσει σε ολοκληρωμένη μορφή - και τα τρία μέρη - «Το φως που καίει» του Κώστα Βάρναλη. Μια παράσταση - φόρος τιμής στον μεγάλο αυτόν δημιουργό, που πρώτος καθιέρωσε στη χώρα μας την επαναστατική ποίηση και αισθητική της εποχής μας, της εποχής των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Στον δημιουργό που με το έργο του προσπάθησε να αισθητοποιήσει το «αύριο» του κόσμου. «Κι αυτό το αύριο με το να μην είναι ουτοπία, μα ιστορική αναγκαιότητα, αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή της έμπνευσής μας και τη μεγαλύτερη ζωντάνια και δύναμη της τέχνης μας».

Οπως μας λέει η Δανάη Κατσαμένη, σκηνοθέτις της Θεατρικής Ομάδας: «"Το φως που καίει" είναι ένα κείμενο στο οποίο αποτυπώνεται η σήψη της αστικής τάξης και το γκρέμισμα των ιδεολογημάτων της. Ο Βάρναλης, έχοντας προηγουμένως διανύσει μια σταδιακή πορεία αλλαγών από την πρώιμη ιδεαλιστική ποίηση των νεανικών του χρόνων, φτάνει να γράφει "Το φως που καίει" (έργο που πρωτοδημοσιεύεται στην Αλεξάνδρεια στα 1923) με μια άλλη πια ιδεολογική ωριμότητα, η οποία αποτυπώνεται στη γραφή του και η οποία είναι αποτέλεσμα της νέας κοινωνίας που αναδύθηκε από τις στάχτες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, της Οκτωβριανής Επανάστασης, αλλά και όλων των μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων και των προλεταριακών επαναστάσεων που συγκλονίζουν ολόκληρη την Ευρώπη την περίοδο εκείνη. Με μια γλώσσα ιδιαίτερα καυστική και τσεκουράτη, με μια σχεδόν Αριστοφανικού τύπου γραφή, ο Βάρναλης απολυτρωμένος από κάθε απομεινάρι της αστικής πατριδολατρείας διαπομπεύει την αστική τάξη και τον ιστορικά ξεπερασμένο ρόλο της, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

Το έργο του, πιο επίκαιρο από ποτέ, έρχεται να σταθεί ως ένας από τους πιο ισχυρούς αντιπάλους της αντιδραστικής τέχνης που αναπαράγεται ως επί το πλείστον σήμερα».

Πράγματι, με «Το φως που καίει» αρχίζει η επαναστατική περίοδος στην ποίηση του Βάρναλη. Το έργο είναι μια τολμηρή και πρωτότυπη σύνθεση μεγάλης φιλοσοφικής πνοής. Απαρτίζεται από έναν πρόλογο και τρία διαφορετικά μέρη που συνδέονται μεταξύ τους, με το θέμα που είναι το ίδιο: Η πανάρχαια κοινωνία της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της αδικίας και ο αγώνας του ανθρώπου για δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση.

«Πάντα οι νικημένοι έχουνε τ' άδικο. Και τ' άβουλο πλήθος πάει ταχτικά με τους νικητές. Ως τώρα η ιστορία του Κόσμου είναι ιστορία των Νικητών.

(...) Οι λαοί πιστεύουνε περισσότερο τ' αφτιά τους παρά τα μάτια τους. Πιότερο το Μύθο παρά τα γεγονότα. Πιότερο τη φαντασία τους παρά την κρίση τους (...)

ΜΩΜΟΣ: Δεν μπορούνε να σωθούνε οι ψυχές από τίποτα, όσο παραμένει όξω τους η αιτία του Κακού.

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: Ποια;

ΜΩΜΟΣ: Η ανισότητα».

Σχετικά με την προετοιμασία της Θεατρικής Ομάδας, μιας ερασιτεχνικής ομάδας που αποτελείται από φοιτητές, σπουδαστές, νέους εργαζόμενους, η Δ. Κατσαμένη μάς λέει τα εξής: «Εχοντας στα χέρια μας ένα τέτοιο κείμενο, ιδιαίτερων απαιτήσεων, έχει σημασία να αναγνωρίσουμε τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει η Θεατρική Ομάδα της ΚΝΕ πάνω σ' αυτό το έργο. Τα παιδιά είναι πραγματικά αξιοθαύμαστα, μιας και αντιμετωπίζουν την προετοιμασία της παράστασης αυτής με πολύ μεγάλη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, με πολύ μεγάλη αυτοθυσία και πείσμα, σχεδόν με τρόπο επαγγελματικό, αφού κάνουμε πρόβες σε καθημερινή βάση.

Είναι μεγάλο μάθημα και τιμή για έναν καλλιτέχνη να δουλεύει με την ΚΝΕ. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μας δεν είναι απλώς δασκάλου - μαθητή, αλλά είναι μια σχέση ουσιαστική, διαλεκτική, βαθύτερης ζύμωσης, που μας οδηγεί σε σημαντικά συμπεράσματα και διαπιστώσεις για το παρόν μας αλλά και για τους μεγάλους αγώνες που έχουμε μπροστά μας, για το μέλλον που εμείς οραματιζόμαστε και θέλουμε να χτίσουμε. Ενα μέλλον όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα πάψει μια και καλή να υπάρχει».

Ακόμα, χαρακτηριστικά είναι και τα λόγια νέων που συμμετέχουν στη Θεατρική Ομάδα της ΚΝΕ. Η Σταυρούλα σπουδάστρια από τα ΙΕΚ, που συμμετέχει πρώτη φορά φέτος στην ομάδα, τονίζει πως αυτό που της έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι τα στοιχεία της ομαδικότητας και της συντροφικότητας που κυριαρχούν στην Ομάδα.

Ο Νίκος φοιτητής της Ιατρικής, από τους «παλιούς» της ομάδας, σημειώνει πως η λειτουργία του Στεκιού Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ, που στεγάζει τις πολιτιστικές ομάδες της ΚΝΕ, σίγουρα άνοιξε καλύτερες προοπτικές στο να προετοιμάζονται καλύτερα οι διάφορες παραγωγές και τα αφιερώματα: «Οι δυνατότητες που έχουμε για ένα καλό αποτέλεσμα είναι πολύ περισσότερες, όπως φαίνεται και από προηγούμενες εκδηλώσεις που έχει πραγματοποιήσει η Οργάνωσή μας. Κάπως έτσι μπαίνει και ο πήχης ψηλότερα από μας τους ίδιους. Τι έχεις λοιπόν όταν βάλεις σε ένα δωμάτιο τον ενθουσιασμό των νέων μελών της ομάδας, μια υποτυπώδη πείρα των παλιότερων, φρέσκιες σκηνοθετικές ιδέες και πολλές ώρες πρόβας; Αρκεί να προσθέσεις χιούμορ και μεράκι (τα οποία τα είχαμε από την αρχή) και είναι βέβαιο ότι έχεις να περιμένεις κάτι πολύ όμορφο. Ειδικά όταν το έργο είναι "Το φως που καίει", που κάθε φορά που το διαβάζεις ανακαλύπτεις κάτι καινούριο, μια ακόμα αλήθεια από την κοινωνία, από την καθημερινότητά σου»...