Το όνομα της Ηλέκτρας Αποστόλου είναι γραμμένο στο πάνθεον των λαϊκών ηρώων της νεότερης Ιστορίας. Και για τη δράση της, αλλά και για τη στάση της στην Ειδική Ασφάλεια, όταν τη συνέλαβε, κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής της Ελλάδας, στις 25 Ιούλη του 1944. Βασανίστηκε απάνθρωπα και δολοφονήθηκε. Στις 26 Ιούλη το πτώμα της βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας, παραμορφωμένο και μισοκαμένο. Η Ηλέκτρα έγινε σύμβολο αγώνα και ανυποχώρητης κομμουνιστικής στάσης. Εγινε λαϊκή ηρωίδα, γιατί ήταν κομμουνίστρια.

73 χρόνια μετά από την αποτρόπαια δολοφονία της, εκδήλωση τιμής στην ηρωίδα κομμουνίστρια πραγματοποίησαν, την Τετάρτη 5/7, στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου» στο Ηράκλειο Αττικής, οι Οργανώσεις Βόρειου Τομέα Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Ηρακλείου.

Την κεντρική ομιλία έκανε η Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων από την ΚΕ του ΚΚΕ και την ΚΟ Ηρακλείου του ΚΚΕ. Αντί στεφάνου χρήματα στο Κόμμα προσέφεραν το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Ηρακλείου και ο Σύλλογος Γυναικών Ηρακλείου. Ενόψει της εκδήλωσης, μάλιστα, μέλη, φίλοι και οπαδοί του Κόμματος, μετά από κάλεσμα της ΚΟΒ Περισσού, μπροστά στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τιμώντας τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, συγκέντρωσαν και πρόσφεραν στο Κόμμα το ποσό των 1.200 ευρώ ως ελάχιστο φόρο τιμής στη θυσία της Ηλέκτρας Αποστόλου, 73 χρόνια μετά την αποτρόπαιη δολοφονία της.

Ξεκινώντας την ομιλία της, η Γ. Ταβουλάρη ανέδειξε ότι η ζωή της Ηλέκτρας, όπως έμεινε στα χείλη χιλιάδων αγωνιστών εδώ και δεκαετίες, ήταν ταυτισμένη με το ΚΚΕ και τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. «Μια ζωή σύντομη σε διάρκεια, αλλά πλούσια ως πηγή διδαγμάτων, έμπνευσης και καθοδήγησης της πάλης ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, ειδικά σήμερα που ο ταξικός αντίπαλος καλλιεργεί τη μοιρολατρία και διακηρύσσει σε όλους τους τόνους πως άλλος δρόμος από την καπιταλιστική εξουσία και οικονομία δεν υπάρχει», ανέφερε το στέλεχος του Κόμματος.

Η Γ. Ταβουλάρη επικεντρώθηκε στα πολύτιμα διδάγματα που αντλούνται από τη στάση της Ηλέκτρας, κάθε φορά που πιανόταν αλλά και όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τους βασανιστές της:

«"Εγώ όταν πιάνομαι δεν νιώθω καμιά ανησυχία για την απολογία μου, γιατί μόλις περάσω εκείνα τα κατώφλια, βάζω στο νου μου πως δεν έχω πια μνήμη, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω ούτε μιας μέρας παρελθόν". Αυτά είχε πει κάποτε η Ηλέκτρα και τα λόγια αυτά έκανε πράξη κατά τη σύλληψή της. Από το στόμα της δεν βγήκε ούτε μια λέξη, παρά τα φρικτά βασανιστήρια.

Οι απαντήσεις της, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και των βασανιστηρίων από αξιωματικούς της Γκεστάπο και μια ομάδα από Ελληνες δήμιους με βούρδουλες και συρματόσχοινα, δείχνουν ότι ο φόβος μπροστά στο θάνατο ήταν πολύ αδύναμος έως και ανύπαρκτος, σε σύγκριση με τον υπαρκτό, πραγματικό φόβο της υποχώρησης, της εγκατάλειψης του αγώνα.

Στο ερώτημα "Πώς σε λένε;", "Ελληνίδα" απαντάει η Ηλέκτρα. "Πού κατοικείς;", "Στην Ελλάδα", απαντάει τολμηρά. "Ποιοι είναι οι συνεργάτες σας;", "Οι Ελληνες", απαντάει. "Από ποιον έπαιρνες οδηγίες;", "Από την πατρίδα", απαντάει πάλι.

Μισοπεθαμένη στο δωμάτιο του βασανιστηρίου, η Ηλέκτρα προσπαθεί να αποδράσει δρασκελίζοντας το παράθυρο και πηδώντας στο διπλανό σπίτι. Αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά άτυχη, καθώς η Ελληνίδα ιδιοκτήτρια του σπιτιού ήταν συνεργάτης της Γκεστάπο, ειδοποίησε και έτσι συλλαμβάνεται. Δεν είναι συνηθισμένος ηρωισμός, δεν πρόκειται απλά για μια στάση ανυποχώρητη. Είναι κάτι παραπάνω, είναι η επιλογή "δεν παραδίνομαι". Η απόφασή της να δραπετεύει από κάθε εμπόδιο που θα την απομάκρυνε από τον συλλογικό αγώνα. Η πιο σκληρή ίσως απόφαση της ζωής της, να στερηθεί την πολυαγαπημένη και μονάκριβη κόρη της, χαρακτηρίζει αυτή την επιλογή της, καθώς έβλεπε σε σύνδεση και όχι σε αντιπαράθεση το συμφέρον του δικού της παιδιού με τον αγώνα της για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, με την πάλη για το δίκιο όλων των παιδιών του λαού».

Αναδεικνύοντας την ακούραστη δράση της, η Γ. Ταβουλάρη επεσήμανε πως η Ηλέκτρα έζησε τη ζωή της εργατικής τάξης. Εδωσε και πήρε από τις εργάτριες. Οπως είπε, κατέκτησε ένα στοιχείο που για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, καταμερισμού δουλειάς, είναι απαραίτητο και μοναδικής αξίας: Την οργανωτικότητα, που δεν έχει σχέση με τον πρακτικισμό. Την ικανότητα να μετασχηματίζει μια άμορφη, άπειρη μάζα σε συνειδητά ενωμένη, οργανωτικά δυνατή, εμπνευσμένη δύναμη, που δεν ισοπεδώνει την προσωπικότητα και την ατομική πρωτοβουλία στο όνομα της συλλογικότητας, αντίθετα ανεβάζει στο ανώτατο δυνατό σημείο τη συλλογική και ατομική ικανότητα, εμπνέει μαχητική διάθεση, αναβαθμίζει ποσοτικά και ποιοτικά το επίπεδο των συλλογικών καθηκόντων.

Η Ηλέκτρα κάτω από την κομματική καθοδήγηση ωρίμασε γιατί η αποστολή της πριν από τον πόλεμο και στη διάρκειά του ήταν να δουλέψει στο καθοριστικό μέτωπο πάλης, στα εργοστάσια, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές. Χωρίς αυτόν τον πρακτικό προσανατολισμό, ίσως δεν θα έφτανε σε αυτό το επίπεδο ικανότητας και προσφοράς.

«Και με την προσωπική της ζωή», όπως τόνισε η Γ. Ταβουλάρη, «η Ηλέκτρα απέδειξε πως τα ιδανικά της πάλης και του αγώνα δεν αφορούν μόνο τη δημόσια δράση, αλλά κάθε πλευρά της ζωής των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών. Η Ηλέκτρα έγινε αυτό που έγινε γιατί φρόντισε να αλλάξει την ίδια τη ζωή της, ξέκοψε από τη βολή της εύπορης οικογένειας, έζησε τις στερήσεις της εργατικής τάξης. Εκανε μεγάλες προσπάθειες να αποτρέψει τον σύζυγό της να υπογράψει δήλωση: "Πρόσεξε, Γιάννη, θυμάσαι πάνω σε τι ορκιστήκαμε να βασίσουμε το δεσμό μας. Πρόσεξε πολύ. Εγώ ποτέ δεν θα πατήσω τον όρκο μου", του έγραφε χαρακτηριστικά. Οταν αυτός λύγισε και υπέγραψε, δεν δίστασε, από την Ανάφη όπου βρισκόταν εξόριστη, να του ανακοινώσει πως μετά την πράξη του αυτή, οι δρόμοι τους αναγκαστικά θα χώριζαν.

Η Ηλέκτρα δοκιμάστηκε και στους δρόμους και στις μαζικές διαδηλώσεις και στις απεργίες, αλλά και στη σκληρή ζωή της φυλακής, μαζί με την κορούλα της, εκεί δηλαδή που δεν κρύβονται τα ελαττώματα, τα προσωπικά κουσούρια. Εκεί, στη συμβίωση στα κάτεργα, κρίνεται όχι μόνο η αγωνιστικότητα, αλλά και η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, η απλότητα, εκεί μετριέται πόσο το εγώ γίνεται εμείς».

Σε άλλο σημείο, η ομιλήτρια ανέφερε: «Η ιστορία της Ηλέκτρας δεν συζητιέται μόνο από τους κομμουνιστές. Το θαυμασμό για το θάνατό της, τις συνθήκες που έγινε, τον εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο και άλλοι, είτε με πρόθεση αγαθή είτε όχι. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος είναι η αποκομμουνιστικοποίηση του ήρωα, η αποκομμουνιστικοποίηση του σκοπού της θυσίας, η αποκομμουνιστικοποίηση του κινήτρου της αυτοθυσίας, της αφοβίας μπροστά στο θάνατο».

Κλείνοντας, η Γ. Ταβουλάρη σημείωσε: «Τιμούμε την Ηλέκτρα, τιμούμε όλους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους ήρωες και τις ηρωίδες της ταξικής πάλης, εδραιώνοντας και μπολιάζοντας πιο δυνατά μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα τη δική τους ακλόνητη πεποίθηση, για την οποία έδωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη ακόμα και τη ζωή τους: Οτι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».