Σύμφωνα με αυτά τα δημοσιεύματα, οι συνεννοήσεις με την κυβέρνηση βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο, αλλά και εδώ καμία επίσημη ενημέρωση δεν υπάρχει. Οπως όλα δείχνουν, η «στρατιωτική συνεργασία» με τις ΗΠΑ βρίσκεται σε φάση συνολικής αναθεώρησης και αναβάθμισης, πράγμα που από μόνο του οδηγεί σε βαθύτερη εμπλοκή της χώρας και του λαού στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή. Για όλα αυτά, βέβαια, η κυβέρνηση «κάνει την πάπια», όπως και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία, σε άλλες περιπτώσεις, είναι λαλίστατα. Αναμενόμενο θα πει κανείς, αφού εδώ διακυβεύονται στρατηγικά συμφέροντα της αστικής τάξης, που δεν επιτρέπουν αποκλίσεις και δεύτερες σκέψεις...

Με αφορμή τις εξελίξεις στο Κατάρ, οι αναλυτές των αστικών επιτελείων έσπευσαν να «καθησυχάσουν» για τη σοβαρότητα των γεγονότων, μιλώντας για μια ρήξη που δεν πρόκειται να προχωρήσει σε κάτι περισσότερο από τις κυρώσεις που ανακοινώθηκαν και «μηρυκάζοντας» τις γνωστές «θεωρίες» για τη σημασία που έχει η εμπλοκή στην υπόθεση μιας σειράς από ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρά συμφέροντα που δεν θα επιτρέψουν μια κλιμάκωση κ.ο.κ. Την ακριβή εξέλιξη των γεγονότων, φυσικά, δεν μπορεί κανείς να την προβλέψει. Ούτε μπορεί να πει με βεβαιότητα αν σε αυτή τη φάση, στα συγκεκριμένα μέτωπα θα εκδηλωθούν πιο ανοιχτά οι ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις ή αν θα «κουκουλωθούν» ξανά με κάποιους πρόσκαιρους συμβιβασμούς. Αλλο βέβαια αυτό και άλλο η προσπάθεια που γίνεται να «κουκουλωθεί» το γεγονός ότι είναι ακριβώς αυτά τα μεγάλα συμφέροντα και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που συσσωρεύουν επικίνδυνη «ενέργεια» στην περιοχή, με την εμπλοκή μάλιστα της ελληνικής κυβέρνησης, για τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης.

Ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία για τις συμβάσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα, δείχνουν ότι το πρώτο πεντάμηνο του 2017 υπογράφτηκαν 135 επιχειρησιακές συμβάσεις, 9 κλαδικές και 4 τοπικές. Είναι φανερό ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις, πολλές από τις οποίες υπογράφονται από «ενώσεις προσώπων», υπερισχύουν συντριπτικά των κλαδικών, που κι αυτές περιλαμβάνουν όρους πολύ μακριά απ' όσα ίσχυαν το 2009, πριν την κρίση. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που δίνει τον τόνο στην αγορά εργασίας είναι η υπεροχή των επιχειρησιακών έναντι των κλαδικών συμβάσεων, και μάλιστα με αμοιβές στο ύψος του κατώτερου μισθού. Το καθεστώς αυτό γνωρίζει ιδιαίτερη άνθιση μετά το 2012, που υπογράφτηκε η ΠΥΣ για τον κατώτερο μισθό και τις συμβάσεις, την οποία ανανέωσε η κυβέρνηση με το τελευταίο, 4ο μνημόνιο.

Τώρα, παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους ότι μετά το 2018 θα ξεπαγώσει το καθεστώς των Συλλογικών Συμβάσεων και θα ...αναζωογονηθεί ο θεσμός. Πρόκειται για ψέμα ολκής, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις του κουαρτέτου, που ζητάει διευκρινίσεις ακόμα και για τις γενικόλογες διακηρύξεις που εντάχθηκαν στο τελευταίο μνημόνιο για τα Εργασιακά και τις συμβάσεις. Οπως και να 'χει, το 2018 θα μετράμε πλέον έξι ολόκληρα χρόνια με την αντεργατική νομοθεσία που καθήλωσε τον κατώτερο μισθό και κατέστησε «κουρέλι» τις κλαδικές συμβάσεις. Στο διάστημα αυτό, οι χιλιάδες επιχειρησιακές που έχουν υπογραφτεί, με άθλιους όρους οι περισσότερες, έχουν διαμορφώσει μια νέα κατάσταση στην αγορά, που θωρακίζει τα εργοδοτικά συμφέροντα, ανεξάρτητα από το αν κάποτε, στο αόριστο μέλλον, επανέλθει τυπικά η «αρχή της υποχρεωτικότητας» ή της καλύτερης σύμβασης. Η κυβέρνηση μπορεί και σ' αυτόν τον τομέα να υπερηφανεύεται για την υπεραπόδοση που έχει η πολιτική της για το κεφάλαιο...