Ο ένας εκδότης παρουσιάζει τη σφαγή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, ούτε λίγο ούτε πολύ σαν επιλογή των ίδιων των θυμάτων που - μάλιστα- με αυτή τους την επιλογή εγκαλούν τους αστούς πολιτικούς για ασυνέπεια!

Ο άλλος εκδότης χειροκροτά τον παροπλισμό του λαϊκού κινήματος παρουσιάζοντας και αυτός μια τέτοια εξέλιξη ως θετική επιλογή του ίδιου του λαού.

Ολοι μαζί έχουν ένα πρόβλημα. Δεν έχουν το εργατικό κίνημα στο χέρι τους. Κι ακόμα χειρότερα γι' αυτούς υπάρχει απέναντί τους - ριζωμένο στο λαό - το ΚΚΕ που ξεδιπλώνει το σύνολο της στρατηγικής του καλώντας την εργατική τάξη να βάλει τέρμα σε κάθε αυταπάτη περί καλύτερης διαχείρισης του σφαγείου, να βάλει πλώρη για τη δική της εξουσία.

Η αστική τάξη προσπάθησε το 2008 και δεν της βγήκε να βάλει ταφόπλακα στο εργατικό κίνημα εμφανίζοντας στη θέση του ως κίνημα το «πέτρα και μπουκάλι». Ξαναπροσπαθεί σήμερα και δεν το κρύβει. Αλλαξε τη μορφή της παρέμβασης, διατηρεί ακέραιο το στόχο της.

Προβάλλει σαν εμπόδιο το ΚΚΕ (αυτό δεν είναι νέο, νέο είναι η αυστηρή στοχοπροσήλωση όλης της μηχανής σ' αυτόν τον ένα κύριο στόχο).

Η απάντηση του ταξικού κινήματος δίνεται με μεγαλύτερη στοχοπροσήλωση στους δικούς του στόχους. Δεν χαρίζει κανέναν στην αστική τάξη. Με μεγαλύτερη ένταση οργανώνει τον αγώνα έτσι που αυτός να αναπτύσσεται εκεί που βρίσκεται και ο πυρήνας της αντιπαράθεσης: στους χώρους δουλειάς.

Η αστική τάξη κατανοεί ότι το πολιτικό της σύστημα δεν τα βγάζει πέρα με το λαό στο δρόμο. Θέλει κόμματα νέου καιρού, ικανά να φέρουν σε πέρας την αποστολή για τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων σε βάθος χρόνου. Από αυτήν την ανάγκη της προκύπτει το χειροκρότημα «μακριά τα κόμματα». Αναφέρεται κατα κύριο λόγο στο ΚΚΕ, γιατι μόνο το ΚΚΕ υπάρχει σαν ο άλλος πόλος μέσα στο λαϊκό κίνημα. Μόνο το ΚΚΕ καλεί σε συσπείρωση και πάλη για την ίδια την εξουσία, την ώρα που από το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου γίνεται τεράστια προσπάθεια να προβληθεί μέσα από τις κινητοποιήσεις ως μέγιστο αίτημα να αλλάξουν κάποιες πλευρές της σημερινής πολιτικής και γύρω από ένα τέτοιο αίτημα να συγκροτηθούν και νέα πολιτικά υποκείμενα που θα εγγυηθούν την μακροημέρευση του συστήματος.

Την απήχηση της πολιτικής του ΚΚΕ δεν μπορούν να την εμποδίσουν με τα συνήθη μέσα. Κι έτσι προσπαθούν να απομονώσουν τη διαδήλωση από το ΚΚΕ. Γελιούνται, το ξέρουν, γι' αυτό και γίνεται μόνιμη η εργολαβία που προσπαθεί να παρουσιάσει το ΚΚΕ σαν τον κακό μπαμπούλα του λαού.

Τα προβλήματα των ανθρώπων, όμως, είναι συγκεκριμένα και οδηγούν αναγκαστικά σε αντικαπιταλιστική πάλη. Δεν είναι πάλη απλά για να γίνουν τα ευρώ από 500 - 600. Αλλά πάλη για να μπει ένα φρένο στον κατήφορο και ταυτόχρονα να ανοίγει ο δρόμος για να φύγει από τη μέση η αιτία του κακού, το ίδιο το καθεστώς της εκμετάλλευσης. Μια τέτοια προοπτική αφήνει χωρίς μεροκάματο τους απολογητές του συστήματος. Καλό είναι αυτό. Σ' αυτό θα επιμείνουμε.

Το μπαράζ με το οποίο όλοι μαζί οι υποστηριχτές του συστήματος εξαφανίζουν το γεγονός ότι το ίδιο το σύστημα είναι σε κρίση κι ότι λύση δεν μπορεί να υπάρχει μέσα στο σύστημα, είναι αποκαλυπτικό του γιατί η αστική τάξη χρειάζεται ένα κίνημα ακίνδυνο.

Η αστική τάξη έχει εμπειρία, έχει διδαχτεί (άλλο αν θα της βγει...). Ξέρει πως εδώ έχει ΚΚΕ που πέρασε ξανά και ξανά μέσα από τη φωτιά και επιμένει να οργανώνει τους ανθρώπους όχι γενικά και αόριστα αλλά πολύ συγκεκριμένα έτσι που να κατανοούν από πού και πώς προκύπτει η εκμετάλλευση, γιατί το πολιτικό σύστημα δουλεύει για την εκμετάλλευση και άρα γιατί η εργατική τάξη πρέπει να οργανώσει την πάλη της ενάντια στην αιτία, τις ίδιες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που για να τις αλλάξει πρέπει να πάρει η ίδια την εξουσία.

Δεν είναι απλός ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ, είναι όμως δρόμος που βγάζει την εργατική τάξη από τη στρούγκα των αστών. Και γι' αυτό εξοργίζει όσους δεν ανέχονται το «αντιεξουσιαστικό» προφίλ που έχτισαν στα σαλόνια της αστικής τάξης, να μην καρπίζει απέναντι στον πραγματικό του αντίπαλο: το κομμουνιστικό κίνημα και ειδικά το ΚΚΕ.

Με δεδομένο ότι η ταξική πάλη σε πείσμα τους συνεχίζει να διεξάγεται στους χώρους δουλειάς, εκεί δηλαδή που συγκεντρώνει την προσοχή του το ΚΚΕ, η αστική τάξη διαπιστώνει με θλίψη πως ενώ χειροκροτά τις «πλατείες», οι εργάτες στα ξενοδοχεία και στα βαπόρια εξακολουθούν να απεργούν όπως και στα σούπερ μάρκετ, όπως στον ιματισμό και στην κλωστοϋφαντουργία. Δηλαδή οι αστοί διαπιστώνουν πως χρυσοπληρώνουν τις πένες τους αλλά τα φράγκα τους δεν πιάνουν και τόσο τόπο...

Ας φροντίσουμε να χάσουν περισσότερα: Την ίδια την εξουσία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΑΜΕ: ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ κόντρα στα μέτρα - κόλαση

ΤΟ ΒΗΜΑ: Βοήθεια - μαμούθ και στο βάθος εκλογές

ΤΑ ΝΕΑ: Μηνύματα και διλήμματα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Οι ξένοι αναμένουν το «ναι» του ΠΑΣΟΚ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Νέοι φόροι στα ακίνητα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ωρα μηδέν για τον Γ. Παπανδρέου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Προωθούν τον Αλέκο Παπαδόπουλο για πρωθυπουργό εθνικής ενότητας

ΑΥΡΙΑΝΗ: Ο λαός μίλησε η κυβέρνηση του μνημονίου φεύγει

ΕΘΝΟΣ: Μνημόνιο οργής από χιλιάδες λαού

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Εθνική αγανάκτηση για το αδιέξοδο του Μνημονίου

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ο μεγάλος θυμός

Η ΑΥΓΗ: Φυσήξτε τους να φύγουν

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Κατοχή ή χρεωκοπία

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Ανθύπατοι στα υπουργεία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Υπό απόλυτο ξένο έλεγχο

«Ηρθαν ντυμένοι φίλοι οι εχθροί ...οι ίδιοι που στηρίζουν το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον "ευρωμονόδρομο" (...) οι ίδιοι που κρύβουν από το λαό τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, οι ίδιοι που επιχειρούν να τον αποπροσανατολίζουν και να κρύβουν ότι φταίνε τα κέρδη του κεφαλαίου για την ανεργία, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, το κλείσιμο των μικρομάγαζων (...) οι ίδιοι που νοιάζονται να πληρώσει ο λαός την κρίση και το χρέος που προκάλεσαν η κερδοφορία του κεφαλαίου και η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή (...) οι ίδιοι που δυσφημούν όλες τις κινητοποιήσεις και τους πιάνει ο πόνος για το κέντρο της Αθήνας! Ολοι αυτοί θωπεύουν τους συγκεντρωμένους... Δε θα τα έκαναν αυτά, δε θα μπορούσαν ούτε θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη δίκαιη αγανάκτηση των συγκεντρωμένων, τις δικαιολογημένες αντιδράσεις τους για το μέλλον που τους έχουν ετοιμάσει, αν οι χιλιάδες που κινητοποιούνται πρόβαλλαν μια πολιτική πρόταση που θα έθιγε το κακό στη ρίζα του. Τέτοια πρόταση δεν έχει προβληθεί μέχρι τώρα, γι' αυτό και προσπαθούν με τον τρόπο τους να τους ρυμουλκήσουν σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους. Ας προβληματιστούν. Και μόνο το γεγονός ότι οι εχθροί τους ήρθαν ντυμένοι φίλοι, είναι αρκετό για να σκεφτούν τα επόμενα βήματά τους».

Αυτό έγραφε ο «Ριζοσπάστης» στην πρώτη του σελίδα την 1η Ιούνη. Ε, θίχτηκε - εκτός από διάφορους άλλους - και ο Βότσης στην «Ελευθεροτυπία». Γιατί θίχτηκαν; Γιατί δεν μπορούν να χωνέψουν ότι όπως το 2008 καταγγείλαμε ότι δεν είναι κίνημα το «πέτρα και μπουκάλι» που προπαγάνδιζαν οι ίδιοι, έτσι και σήμερα τονίζουμε στους ανθρώπους που διαδηλώνουν να 'χουν το νου τους στην πλάτη τους όταν την χαϊδεύουν οι εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβοι εκδότες. Ο Βότσης και η τάξη που εκπροσωπεί θέλουν ένα κίνημα κιμά - ακίνδυνο. Η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να οργανώνει την πάλη της μακριά απ' το χειροκρότημα των αστών, μέσα στους χώρους δουλειάς, εκεί όπου ο πολιτικός στόχος για τη λαϊκή εξουσία αποκτά περιεχόμενο. Γι' αυτό φροντίζει το ΚΚΕ, κι ας ενοχλεί τους «Βότσηδες».