«Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα πάει πολύ καλύτερα απ' ό,τι νομίζουν μερικοί και πολλοί στόχοι έχουν ήδη επιτευχθεί», τόνισε ο επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα Π. Τόμσεν σε ομιλία του στο Μέριλαντ των ΗΠΑ. Πράγματι, από τη σκοπιά των δανειστών, της τρόικας, αλλά και της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας, η παραπάνω εκτίμηση πατάει σε γερά πόδια. Η στρατηγική του μνημονίου όχι μόνο δεν απέτυχε, αλλά κατάφερε μέσα σε σύντομο σχετικά διάστημα να κάνει πράξη σημαντικές αντιλαϊκές και αντεργατικές ανατροπές που επί δεκαετίες σχεδίαζαν τα επιτελεία της πλουτοκρατίας, για να θωρακίσουν την κερδοφορία τους. Αυτός ήταν και ο πραγματικός στόχος του μνημονίου και αυτό, είναι αλήθεια, από την πρώτη στιγμή το έλεγαν τα στελέχη της τρόικας, αναγορεύοντας ως πρώτη προτεραιότητα την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Από την άποψη αυτή τα αποτελέσματα της στρατηγικής του μνημονίου είναι χειροπιαστά και θα γίνουν περισσότερο το επόμενο διάστημα, γιατί, όπως είπε ο Π. Τόμσεν, το μνημόνιο «σαν ζωντανός οργανισμός πρέπει να προσαρμόζεται στις καινούργιες ανάγκες». Είναι φανερό πια πως το μνημόνιο είναι το «όχημα» για την υλοποίηση της στρατηγικής της πλουτοκρατίας σε συμμαχία με την τρόικα. Με ή χωρίς μνημόνιο την ίδια πολιτική θα εφάρμοζαν, την πολιτική που εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Δεν μπορεί λοιπόν να απαλλαγεί από αυτή ο λαός αν δεν αποφασίσει να αγωνιστεί για την ανατροπή της βάζοντας σκοπό να κατακτήσει τη δική του εξουσία.

«Μισθός 592 ευρώ μεικτά ή άνεργος"» είναι το εκβιαστικό και θρασύτατο δίλημμα που θέτει η υπουργός Εργασίας για να δικαιολογήσει τα νέα αντεργατικά μέτρα, που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο, που καθιστούν ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Επιχειρώντας να δικαιολογήσει τη μείωση της αμοιβής των νέων από τα 18-25 έτη στο 80% του βασικού μισθού, δηλαδή στα 592 ευρώ μεικτά, η Λ. Κατσέλη στη χτεσινή συνέντευξή της στα «Νέα» αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το πρόβλημα είναι ότι το 40% των νέων στις ηλικίες από 14 έως 24 ετών δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Επομένως, η ρύθμιση αυτή δεν αποτελεί μέτρο μείωσης του κόστους εργασίας, αλλά δημιουργεί κίνητρο απασχόλησης γι' αυτούς που έχουν μηδενικό εισόδημα»(!). Με τη λογική αυτή, που είναι η κυρίαρχη λογική στην ΕΕ, μετά από ένα διάστημα και επειδή η ανεργία δεν πρόκειται να μειωθεί, η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε νέα μείωση του κατώτατου μισθού για να δώσει τάχα νέο κίνητρο στους εργοδότες να κάνουν προσλήψεις. Το ίδιο θα επαναλαμβάνεται διαρκώς, ταυτόχρονα με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την κυριαρχία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, μέχρι να κατέβουν οι μισθοί, πρώτα της νέας γενιάς και στη συνέχεια συνολικά της εργατικής τάξης, στα επίπεδα των «σημαντικότερων εταίρων της ΕΕ», δηλαδή της Κίνας και των ΗΠΑ, εκείνα τα επίπεδα δηλαδή που διασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητα και την αειφόρο κερδοφορία των μονοπωλίων. Αυτός είναι βέβαια και ο πραγματικός στόχος και όχι βέβαια η αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, που τους χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης για να κατεδαφίσουν τα εργασιακά δικαιώματα. Αν δεν ανατραπεί λοιπόν το σύστημα των εκμεταλλευτών, δεν υπάρχει ελπίδα για τον εργαζόμενο λαό.