Αυτά είναι δεδομένα ζητήματα, που αναμφίβολα χρειάζεται να οργανώνονται καλά, να προετοιμάζονται παίρνοντας υπόψη όλες τις πλευρές, να κυριαρχεί το ακούραστο και πρωτοπόρο πνεύμα, όπως αρμόζει στους κομμουνιστές. Αλλωστε, όλο αυτό το διάστημα, δεν σταματήσαμε καθόλου, ήμαστε σε διαρκή δράση, ενώ και τώρα πρωτοστατούμε στην οργάνωση της πάλης, στην ανάγκη απεργιακής απάντησης κόντρα στις αντιλαϊκές διαπραγματεύσεις κυβέρνησης - ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ενάντια σε απολύσεις, για τις Συλλογικές Συμβάσεις, για άλλα σοβαρά καθήκοντα που έχουμε.

Το πιο βασικό όμως είναι αν κάθε μας δράση, πρωτοβουλία, παρέμβαση εξυπηρετεί και εντάσσεται στο κορυφαίο θέμα, δηλαδή την οικοδόμηση του Κόμματος, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Εδώ πρέπει και μπορούμε να γίνουμε πολύ καλύτεροι. Οχι επαναλαμβάνοντας μονότονα το καθήκον, αλλά με συγκεκριμένο και πρακτικό τρόπο δουλειάς, ξέροντας πως πρόκειται για ένα θέμα που έχει πολλές οργανωτικές πλευρές και προεκτάσεις, δεν είναι όμως στενά «οργανωτικό». Αφορά το συνολικό ανέβασμα της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς των κομμουνιστών, τη δουλειά με επίκεντρο το Πρόγραμμά μας, τη στρατηγική μας, την ικανότητά μας να συσπειρώνουμε δυνάμεις, να μπορούμε να ερμηνεύουμε καλά τις πυκνές εξελίξεις και να τις δίνουμε με απλό, λαϊκό τρόπο στους εργάτες, εξηγώντας το ταξικό κάθε φορά περιεχόμενό τους.

Αφορά τη βελτίωση της ικανότητάς μας να διεξάγουμε επιτυχημένη και εύστοχη διαπάλη με το κεφάλαιο, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό με όλα τα παρακλάδια του. Αρα, έχει να κάνει και με την καλύτερη παρακολούθηση του ιδεολογικού πολέμου που διεξάγουν η εργοδοσία και οι σύμμαχοί της, όχι φυσικά για να γίνεται μια «ειδησεογραφική» περιγραφή, αλλά για να γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί στην αντιμετώπισή τους, να μπορούμε να προβλέπουμε τι μπορεί να επιδρά στη συνείδηση των εργατών, να προετοιμαζόμαστε και να προσαρμόζουμε τα δικά μας όπλα, τα επιχειρήματά μας, την πολεμική μας. Να μπορούμε μέσα σε αυτές τις δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, να καταφέρνουμε να ξεχωρίζουμε δυνατότητες, ώστε χωρίς ανυπομονησία, ούτε όμως και εφησυχασμό να έχουμε σταθερά, στέρεα αποτελέσματα υποδομής, ενδυνάμωσης, βάσης που να δημιουργεί προϋποθέσεις για ακόμη πιο απαιτητικούς στόχους στη συνέχεια.

Το κεφάλαιο και η κυβέρνηση, αυτό το διάστημα, εντείνουν την επίθεσή τους με πολλούς τρόπους απέναντι στην εργατική τάξη, στο βιομηχανικό προλεταριάτο. Αξίζει να δούμε ορισμένες πλευρές αυτής της επίθεσης που αφορούν τα επιχειρήματα που πλασάρουν, που πάνε φυσικά μαζί με την εφαρμογή όλων των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των αντεργατικών νόμων, την εργολαβοποίηση τμημάτων, τις μειώσεις μισθών, τις απλήρωτες υπερωρίες, τις υποχρεωτικές άδειες άνευ αποδοχών, τη γενίκευση των εποχικών εργατών.

Τονίζουμε πως το «ξεσάλωμα» της εργοδοτικής επίθεσης πάει χέρι - χέρι με την κυβερνητική πολιτική. Το καταγράφουμε αυτό, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ έχει συμφωνήσει σε όλα τα «θέλω» των βιομηχάνων, το παίζει «αθώα περιστερά», σε περιπτώσεις μέχρι και ότι διεξάγει αγώνα ενάντιά τους...

Μόνο ενδεικτικά, λοιπόν, αναφέρουμε:

Ενα κομμάτι εργοδοτών, που αφορούν θα λέγαμε «σκληρό πυρήνα» της μεταποιητικής βιομηχανίας στο Μέταλλο, στα Τρόφιμα και αλλού, λένε πως προσανατολίζονται στην ίδρυση «νέου ΣΕΒ», γιατί ο «παλιός» ΣΕΒ δεν εκφράζει και δεν υπερασπίζεται όπως πρέπει τα συμφέροντά τους. «Παραπονιούνται» ότι αυτοί δίνουν δουλειά όλο το χρόνο στις ελληνικές οικογένειες, ενώ ο Τουρισμός που δίνει μόνο 6 μήνες επιδοτείται αδρά. Εχουν ως αιχμές τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών (είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, λένε...) και τη μείωση του ενεργειακού κόστους, κυρίως του ρεύματος, δηλαδή. Λένε πως αγωνιούν για τα εγχώρια συμφέροντα, ενάντια στις πολυεθνικές...

Στο λιμάνι, οι εργοδότες λένε «τώρα που θα έρθει η "Cosco" αλλάζει η κατάσταση, πρέπει να είμαστε σύμμαχοι εργάτες και εργοδότες απέναντί της». Προβάλλουν και αυτοί ότι θα προασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα, κόντρα στα μονοπώλια!

Στα ναυπηγεία, η κυβέρνηση επεξεργάζεται πρόταση που ανακατεύει την τράπουλα μεταξύ των καπιταλιστών, θέλει να βάλει τους εργάτες, για άλλη μια φορά, «κάτω από ξένη σημαία», να παρακαλάνε ποιος κεφαλαιοκράτης «θα τους σώσει».

Τα ΕΛΠΕ, μέσα στην καπιταλιστική κρίση, ζουν μια από τις καλύτερες περιόδους της κερδοφορίας τους. Το 2016 είχαν ιστορικό ρεκόρ παραγωγής, εξαγωγής και κερδών. Λένε πως έχουν και «πιο υψηλές προσδοκίες» και, μεταξύ άλλων, αυτό το στηρίζουν στην «εργασιακή ειρήνη που έχει εξασφαλιστεί».

Στον «Παπαστράτο» (θυγατρική της «Philip Morris») λένε πως σε αυτές τις ρευστές περιόδους κάνουν το μεγάλο βήμα και επενδύουν στην Ελλάδα, εξασφαλίζουν δουλειά για εκατοντάδες οικογένειες, εκτιμούν το ταλέντο των εργατών της χώρας, αλλά τους «δυσκολεύουν» η γραφειοκρατία, η φορολογία, το ασφυκτικό τραπεζικό σύστημα...

Τα παραπάνω πάνε μαζί με την ένταση όλων των γνωστών κλασικών επιχειρημάτων, που δίνουν και παίρνουν, όπως για να πείσουν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη θα είναι προς όφελος και των εργατών: «Θα έρθει ανάπτυξη και θα ανοίξουν οι δουλειές, αυτό μας συμφέρει όλους», «ο εργάτης βάζει τη δουλειά του, αλλά και ο επιχειρηματίας το ρίσκο του», «αν πάει καλά η επιχείρηση, όλοι θα περνάμε καλά», «έχουμε συμφέρον να δυσκολευτεί η ανταγωνίστρια εταιρεία». Επίσης, παίρνουν θέση και προσπαθούν να παρέμβουν άμεσα και στο τι «συνδικαλιστικό» κίνημα μπορεί να είναι χρήσιμο αυτήν την περίοδο: «Ο ρόλος των σωματείων είναι εποικοδομητικός, στο κοινό μας συμφέρον», «όλοι μαζί είμαστε μια οικογένεια». Από κοντά, φυσικά, και κάποιοι εργατοπατέρες που λένε πως και το «συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του», φτάνουν να ανοίξουν σαν λαγοί αυτοί πρώτοι τα ζητήματα αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου, του νόμου για τις απεργίες.

Αυτά συνδυάζονται με τις κραυγές ή, ανάλογα, τις νουθεσίες, που επίσης έχουν πληθύνει για τη σημασία που έχει η «εθνική ενότητα», ότι «σε δύσκολες στιγμές οι Ελληνες επιχειρηματίες θα δώσουν το "παρών"» και άλλα ανάλογα, που δείχνουν ότι οι αστοί προετοιμάζονται και προετοιμάζουν για πιο γενικευμένες εξελίξεις που αφορούν σοβαρά γεωστρατηγικά, οικονομικά συμφέροντα και ανταγωνισμούς που οξύνονται και αποτελούν πιθανότητα ιμπεριαλιστικού πολέμου με πιο άμεση εμπλοκή και της δικής μας χώρας.

Είναι, λοιπόν, φανερό πως δρούμε σε συγκεκριμένες συνθήκες. Πως το παραπάνω αστικό, ταξικό σφυροκόπημα επηρεάζει και επιδρά σε σημαντικά τμήματα εργατών. Πως είναι πιθανό το επόμενο διάστημα - με την καθοριστική στήριξη και του εργοδοτικού συνδικαλισμού - να δούμε και την επιδίωξη ώστε εργάτες πιο ενεργητικά να στηρίζουν τα συνθήματα του κεφαλαίου, φαινόμενα άλλωστε που τα έχουμε ξαναζήσει δεκάδες φορές.

Μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε με τα δικά μας όπλα, τις δικές μας αξίες και ιδανικά. Τη δική μας οργάνωση, τη δική μας πείρα. Αυτή όμως η σκληρή προσπάθεια, η ασταμάτητη ταξική πάλη τελικά, δεν λύνεται με γενικόλογα συνθήματα και εκκλήσεις. Απαιτεί συνεχή προσπάθεια για να εμπεδώνεται καταρχάς σε μια όσο γίνεται πιο διευρυμένη πρωτοπορία ότι το σύστημα αυτό έχει σαπίσει και ότι η μόνη διέξοδος είναι η ανατροπή του. Οτι ένας εργάτης πρέπει να ξεπεράσει τον φόβο του. Οτι πλέον εργάτες χάνουν τη δουλειά τους, χωρίς να έχουν κάνει μια μέρα απεργία ούτε καν να είναι γραμμένοι στο Συνδικάτο, αλλά γιατί αυτό επιβάλλει το καπιταλιστικό κέρδος. Οτι όλα αυτά μπορούν να απαντηθούν από τη σκοπιά του εργατικού κινήματος μόνο στη βάση της ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, μιας άλλης ανάπτυξης που θα δουλεύει για τις ανάγκες των εργατών και όχι για το κέρδος. Για να γίνει αυτό, πρέπει να φύγουν από τη μέση οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων, αυτές να περάσουν στα χέρια των εργατών. Για να γίνει αυτό, προϋπόθεση είναι το πάρσιμο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Γι' αυτό τονίζουμε ότι δεν φτάνει η όξυνση των προβλημάτων, το μεγάλωμα της δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, ότι ακόμη δεν φτάνει από μόνη της η συμμετοχή σε αγώνες ακόμα και με ανεβασμένες μορφές για να αλλάξει η συνείδηση του εργάτη, αν δεν δεθεί με την προωθητική δύναμη της ιδεολογίας μας, του Προγράμματός μας, που αυτό απαιτεί να γίνεται ταυτόχρονα και συνδυασμένη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική δουλειά.

Για αυτό και πρέπει να δυναμώσουμε, να αναβαθμίσουμε πολύ την πολιτική - ιδεολογική δουλειά μέσα στα εργοστάσια, αξιοποιώντας όλες τις μορφές και τρόπους. Να δυναμώσει η διακίνηση του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, του πολιτικού βιβλίου. Τέτοιες δυνατότητες προκύπτουν, λόγω της δουλειάς που ήδη κάνουν εκατοντάδες κομμουνιστές που έχουν πείσμα, μεράκι, εφευρετικότητα, φαντασία και αυτές τις πλευρές μπορούμε να ενισχύσουμε και να γενικεύσουμε κι άλλο.

Γι' αυτό, επίσης, μπορούν να πυκνώσουν αξιόλογες πρωτοβουλίες συνδικάτων όπως βιβλιοπαρουσιάσεις μέσα στα εργοστάσια, εκδηλώσεις, εκθέσεις και άλλες μορφές, που και αυτές συμβάλλουν στο να δυναμώνουν οι ανατρεπτικές ιδέες. Να νιώθει, τελικά, ένας εργάτης ότι το Συνδικάτο είναι το σπίτι του, ότι αν μείνει ανοργάνωτος θα τον φάνε τα καπιταλιστικά αγρίμια.

Γι' αυτό και επιδιώκουμε να μπαίνουμε μέσα στους χώρους δουλειάς για να έρθουμε σε μια έστω πρώτη επαφή με τους εργάτες, στα δεκάδες γκέτο που η εργοδοσία τα θέλει σε ένα αποστειρωμένο κλίμα, ότι «δε χρειάζεται να έρθετε εδώ, δεν υπάρχουν προβλήματα» κ.λπ. Γι' αυτό και δεν θα αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω. Αν δεν μας επιτρέπουν να μπούμε μέσα, θα κατασκηνώνουμε από έξω για να συζητήσουμε με τους εργάτες, να πιάσουμε επαφές.

Γι' αυτό, επίσης, οφείλουμε να δυναμώσουμε τη δουλειά μας στους μετανάστες εργάτες που είναι πλέον χιλιάδες σε όλους τους κλάδους της μεταποίησης, τους εκμεταλλεύονται σκληρά, η ζωή τους είναι «πιο φτηνή», αξιοποιούνται σε πολλές περιπτώσεις για να σπάει η ενότητα μεταξύ των εργατών λόγω πιο χαμηλών μισθών, να δυναμώνουν ο φασισμός και ο ρατσισμός.

Γι' αυτό, επιπλέον, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε πιο επίμονα και συντεταγμένα στη δουλειά μας τους εργάτες νέων ηλικιών και ειδικά αυτούς που δουλεύουν εποχικοί, εργολαβικοί, μέσω πρακτικής κ.λπ., γιατί είναι μια νέα βάρδια που χρειάζεται να ασκήσουμε διαπάλη για το κέρδισμά της, είναι δηλαδή μια κρίσιμη μάζα για το πού θα πάει η πάλη τα επόμενα χρόνια.

Με λίγα λόγια: Το μέλημα των οργάνων είναι μαζί με την καταγραφή των προβλημάτων, να απασχολούνται και με την αντιμετώπισή τους, με τον διαρκή και εύστοχο προγραμματισμό και έλεγχο της δουλειάς, με τη γενίκευση της πείρας, με την αντικειμενική ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης, δουλεύοντας με επαναστατικό πνεύμα σε συνθήκες μη επαναστατικές. Αυτό είναι κύριο μέλημα των στελεχών που οφείλουν να εκπέμπουν και να παραδειγματίζουν με όλο τον τρόπο δουλειάς τους, με την αγωνιστικότητά τους, την πίστη στη στρατηγική μας, την αντοχή μπροστά στις δυσκολίες.

Με αυτό το πνεύμα πρέπει να γνωρίζουμε καλά και πώς κινούνται το κεφάλαιο και οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί του. Να έχουμε συνείδηση πως έχουμε απέναντί μας έναν δύσκολο και έμπειρο αντίπαλο, άρα ότι χρειάζεται και εμείς να οργανωθούμε καλά, να είμαστε πολύ συστηματικοί και επίμονοι στις αποφάσεις μας, να μην απογοητευόμαστε, ούτε να ενθουσιαζόμαστε εύκολα.

Είμαστε στο σωστό δρόμο, έχουμε επεξεργαστεί τις αποφάσεις μας, μπορούμε να σημειώσουμε σημαντικά βήματα το επόμενο διάστημα, να γίνουμε καλύτεροι μπροστά στους μεγάλους σκοπούς μας.